ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 800 เรียกหม่ามี๊มา
“รินจัง นี่เป็นขนมเค้กที่น้าตั้งใจทำให้หนู อร่อยมากนะ”
“หนูไม่กินตอนนี้ หนูจะไปหาคนมาช่วยคุณอา คุณอาป่วย”
ก้อนแป้งน้อยที่เป็นคนกินจุมาแต่ไหนแต่ไร ตอนนี้กลับไม่สนใจอาหารที่มีรสชาติหอมยั่วยวนอย่างนี้ เธอกอดตุ๊กตากำลังจะลงไปชั้นล่างหาป้า
ขวัญเมืองเห็นดังนั้น ถึงเพิ่งเข้าใจว่าได้เกิดอะไรขึ้น
ป่วยหรอ?
น่าจะอาการลงแดงน่ะสิ
เธอรีบดึงก้อนแป้งน้อยห้ามไว้ทันที “ไม่เป็นไร คุณอาของหนูเรียกหมอจากด้านใน ในนั้นมีกริ่งอยู่ เดี๋ยวพวกเขาก็ขึ้นมาอีกไม่นาน”
“จริงหรอคะ?”
เจ้าเด็กน้อยได้ฟัง ก็มองเธออย่างกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย
ขวัญเมืองไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มก็อุ้มเธอรออยู่ตรงนั้น จนหลายนาทีต่อมา ในลิฟต์มีหมอสวมชุดขาวขึ้นมาจริงๆแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนนั้น
ขวัญเมืองเลยมองมาที่เจ้าเด็กน้อยอีกครั้ง
“เห็นหรือยัง น้าขวัญไม่ได้หรอกหนู”
“อื้ม!”
หนูรินจังถึงยอมเชื่อ
หลังจากนั้นเธอหยิบขนมเค้กที่เธอยื่นส่งให้เธอ
ขวัญเมืองเห็นโอกาสมาถึงแล้ว เลยเริ่มถามขึ้น “เออ รินจังหนูกับป้าแสงดาวนั่น รู้จักกันมาก่อนมั้ย?”
“หื้ม?”
ก้อนแป้งน้อยที่เอาขนมเค้กใส่เข้าปาก ได้ยินคำถามนี้ เธอเลยไม่กินแล้ว
น้าขวัญคนนี้ ทำไมต้องถามคำถามนี้ด้วย
ป้าบอกแล้วว่าอยู่ที่นี่อย่าพูดกับใครว่าเธอเป็นป้าแท้ๆของเธอ แล้วก็ห้ามพูดว่าพวกเธอรู้จักกัน
ตากลมโตสุกใสของเจ้าเด็กน้อยมองน้าที่ตั้งใจเอาขนมมาให้ตัวเอง
“ไม่รู้จักค่ะ หนูไม่เคยเจอกันมาก่อน”
“หื้ม?”
ขวัญเมืองที่รอคำตอบด้วยความหวัง คิดไม่ถึงว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้ เลยรู้สึกผิดหวังอย่างขีดสุดทันที
เธอจ้องมองเธอ แล้วซักถามอีกครั้ง “ไม่รู้จักจริงๆหรอ? แล้วทำไมเขาถึงไปรับหนูที่สนามบินล่ะ?”
หนูรินจัง “…….”
ที่แท้เป็นคุณน้านิสัยไม่ดี แอบตามไปสนามบินหรอเนี่ย
เจ้าหนูน้อยที่ถูกป้าซ้อมรับมาแล้ว เค้กชิ้นน้อยที่อยู่ในมือก็ไม่อร่อยแม้เเต่นิดเดียว
“ไม่รู้ รินจัง…..ไม่รู้ ฮือๆ หนูจะหาคุณอา หนูจะหาคุณอา!!”
เธอร้องไห้ขึ้นมา น้ำตาเม็ดโตก็ร่วงหล่นลงมา เธอผลักคุณน้านิสัยไม่ดีคนนี้แล้ววิ่งออกไป
ขวัญเมือง “…….”
อยากที่จะคว้าตัวเธอมาถามให้ชัด แต่ว่าก็ไม่ทันเสียแล้ว เธอก็ได้ยินแสงดาวที่น้องชายมีอาการสำแดงนั้นออกมาจากลิฟต์มาเรียบร้อยแล้ว
“ขวัญเมือง ทำไมคุณมาอยู่นี่?”
ประตูลิฟต์เปิดออก เธอเห็นผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ปากประตู ในมือถือถาดขนมเค้ก รีบขมวดคิ้วขึ้นทันใด ความโกรธก็ได้ถลันเข้ามา
ขวัญเมืองก็ได้เห็นเธอมาปรากฏตัวอย่างไม่ทันตั้งตัว
ในใจลุกลี้ลุกลน เธอแทบจะทรงตัวไว้ไม่อยู่
“ฉัน…..ฉันได้ยินว่าลูกสาวของหมอคิตตี้มาแล้ว เลยทำขนมขึ้นมาให้เธอ” เธอพูดอธิบายอย่างตะลีตะลาน
ขนมหรอ?
แสงดาวไม่เชื่อคำพูดบ้าๆนี้หรอก
แต่รินจังที่ตอนนี้กลับไปตรงปากประตูห้องของแดดดี๊ก็ได้ร้องไห้เสียงดังอยู่ข้างนอก
แสงดาวเห็นอย่างนั้นเลยถลึงตามองผู้หญิงคนนี้ แล้วพูดทิ้งท้ายว่า “ฉันเตือนคุณไว้เลยนะ ทางที่ดีเลิกความคิดที่จะตีเด็กได้แล้ว! ไม่งั้น ฉันไม่ยอมปล่อยคุณไปแน่!”
หลังจากนั้น เธอก็วิ่งไปหาเด็กที่อยู่ตรงนั้น
เหลือไว้แต่ผู้หญิงคนนี้ที่เหม่ออยู่ตรงนี้ สายตาของเธอที่จ้องมองไปข้างหน้าอยู่นานเต็มไปด้วยความแดงฉาน!
แสงดาว แกกำเริบเสิบสานได้ไม่นานหรอก!!
——
สองชั่วโมงผ่านไปเต็มๆ
ครั้งนี้แสนรักถึงจะสงบลง หลังจากนั้นแสงดาวที่กอดเด็กไว้อยู่ข้างนอกเลยเข้าไปในห้องนอน
“หมอคะ ทำไมครั้งนี้ถึงได้นานล่ะคะ? ครั้งที่แล้วเขาเงียบเร็วมากไม่ใช่หรอคะ?”
หลังจากที่แสงดาวเข้ามาก็เห็นผู้ชายที่เหนื่อยล้าสลบสไหลอยู่บนเตียง อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
นั่นสิ ครั้งที่แล้วเธอใช้เสียงเพลงของเส้นหมี่ เขาสงบโดยเร็วเลยไม่ใช่หรอ?
ทำไมครั้งนี้…..?
“ผมก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกันครับ หลายวันผ่านมาสภาพของเขาดีมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นนานอย่างนี้ขึ้นมาอีก ตอนนี้ผมจะเอาเลือดเขาไปตรวจหน่อยค่ะ”
หมอคนนี้พูดพลางเอาเลือดที่ดูดออกมาจากแสนรักใส่เข้าไปในกล่องยา
แสงดาว “…….”
“ป้า แดด….คุณอาป่วยหนักหรอคะ แล้วเขาจะตายมั้ย?”
เจ้าหนูที่ถูกอุ้มมาโดยตลอด เอ่ยปากพูดขึ้นทันที เธอมองแดดดี๊ด้วยน้ำตานองหน้า ในน้ำเสียงน้อยๆนั้นเต็มไปด้วยความเสียใจ
แสงดาวได้ยิน กล้าที่จะพูดอย่างอื่นเสียที่ไหน เธอรีบปลอบเธอทันที
“ไม่หรอกๆ คุณอาจะไม่ตายอย่างแน่นอน หนูก็เห็นหมอบอกถึงคุณอาไปแล้วเมื่อกี้นี้นิว่าคุณอาก็แค่ป่วย กินยาฉีดยาเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว”
“จริงหรอ?”
หนูรินจังได้ยิน ไม่ค่อยอยากเชื่อนัก
ถ้าหม่ามี๊อยู่ก็คงดี หม่ามี๊เป็นหมอที่เก่งที่สุด
เจ้าเด็กน้อยคิดถึงเรื่องนี้
ดังนั้นหลังจากผ่านไปหลายนาที ขณะที่แสงดาวตามหมอลงไปเอายา เจ้าหนูคนนี้ก็รออยู่ในห้องนอน หยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นของแดดดี๊ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา
เธอฉลาดมาก โทรศัพท์มีการล็อคหน้าจออยู่ เธอเลยเดินมาที่ข้างเตียงเอานิ้วโป้งของแดดดี๊มาลองแตะที่บนหน้าจอ
ในที่สุดก็ปลดล็อค เธอเลยโทรหาหม่ามี๊ทันที