เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1255
ลู่ฝานลุกขึ้นแล้วเดินไปด้านข้าง
เจ้าบ้านตระกูลถานไถประคองถานไถเก๋อเอาไว้ แล้วตะโกนเบาๆ “เก๋อเอ๋อร์!”
ตอนนี้ถานไถเก๋อลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง มองเจ้าบ้านตระกูลถานไถแล้วพึมพำว่า “เจ้าบ้าน!”
“ฟื้นแล้ว ฟื้นแล้วจริงๆ!”
ผู้อาวุโสสองสามคนหัวเราะร่า
ตอนนี้ลู่ฝานเพิ่งเช็ดเลือดบนหน้าตัวเองจนสะอาด เขามองถานไถเก๋อด้วยรอยยิ้ม
ผู้อาวุโสโม่ปล่อยข้อมือถานไถเก๋อ หันมามองลู่ฝานด้วยแววตาเคารพเลื่อมใสแล้วพูดว่า “คุณชายลู่ฝาน ทักษะน่าทึ่ง วันนี้ฉันได้เห็นความสามารถของนายแล้ว ดูเหมือนฉันให้ป้ายจัดการดูแลไม่ผิดคน นายเป็นผู้ดูแลได้จริงๆ”
ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ
เจ้าบ้านตระกูลถานไถประคองถานไถเก๋อขึ้นมา ชี้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “เก๋อเอ๋อร์ วันนี้เธอต้องขอบคุณคุณชายลู่ฝานนะ เขาช่วยรักษาอาการบาดเจ็บให้เธอ เธอถึงฟื้นขึ้นมาเร็วขนาดนี้!”
“ลู่ฝานเหรอ”
ถานไถเก๋อเบิกตาโต มองไปทางลู่ฝานด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ
ลู่ฝานพยักหน้าให้ถานไถเก๋อแล้วพูดว่า “คุณถานไถเก๋อ ขอโทษที่เสียมารยาท”
จู่ๆ ความสับสนผุดขึ้นมาบนหน้าถานไถเก๋อ เหมือนกับประหลาดใจ ตื่นเต้น และแฝงไปด้วยความเขินอายเล็กน้อย
เจ้าบ้านตระกูลถานไถอยู่ใกล้ที่สุด จึงเห็นสีหน้าของถานไถเก๋อ จู่ๆ เขายิ้มแล้วพูดว่า “เก๋อเอ๋อร์ ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง”
ถานไถเก๋อพูดเสียงเบาว่า “เพลียนิดหน่อย!”
เจ้าบ้านตระกูลถานไถหัวเราะแล้วพูดว่า “งั้นก็ไม่ต้องกังวล กินยาบำรุงสักหน่อยก็หายแล้ว เธอพักผ่อนเถอะ!”
พูดพลาง เจ้าบ้านตระกูลถานไถลุกขึ้นพูดกับผู้อาวุโสโม่และคนอื่นว่า “เราออกไปกันก่อนเถอะ ให้เก๋อเอ๋อร์พักผ่อนให้เต็มที่”
ผู้อาวุโสโม่พยักหน้าหงึกๆ แล้วเดินออกไปข้างนอก ลู่ฝานก็จะเดินออกไปแต่โดนเจ้าบ้านตระกูลถานไถรั้งไว้
เจ้าบ้านตระกูลถานไถยักคิ้วหลิ่วตาส่งสัญญาณให้ลู่ฝาน
ถึงลู่ฝานจะโง่ขนาดไหนก็รู้ความหมายของเจ้าบ้านตระกูลถานไถ แต่เขาไม่ได้คิดแบบนั้นกับถานไถเก๋อ เขาอดยิ้มแหยออกมาไม่ได้
ลู่ฝานกำลังจะเดินออกไปกับพวกเขา แต่เจ้าบ้านตระกูลถานไถกลับปิดประตูใส่
ลู่ฝานลากเก้าอี้มานั่งอย่างจนปัญญา มองถานไถเก๋อบนเตียงแล้วพูดว่า “ดูเหมือนเจ้าบ้านของเธออยากให้ฉันคุยกับเธอ”
ถานไถเก๋อตะแคงตัวมา คิดไม่ถึงว่าจะทำท่ายั่วยวน มองลู่ฝานด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันนึกว่านายเห็นฉันเป็นหายนะครั้งใหญ่แล้วไม่อยากเจอฉันอีก คิดไม่ถึงว่าฉันได้รับบาดเจ็บ คนแรกที่มาช่วยฉันจะเป็นคุณชายลู่ฝาน นายจะให้ฉันตอบแทนยังไงดีล่ะ!”
น้ำตาเอ่ออยู่นัยน์ตาถานไถเก๋อ ยิ่งทำให้มีเสน่ห์เพิ่มขึ้นอีก
ไม่รู้ว่าเธอตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ตรงหน้าอกของชุดคลุมนอนขนาดใหญ่เปิดออกเล็กน้อย ทำให้สายตาของลู่ฝานมองเข้าไปได้
ดูไม่ออกเลยว่าถานไถเก๋อเป็นผู้หญิงที่ “อึ๋ม” เหมือนกัน
ลู่ฝานรีบละสายตาไม่รักดีของตัวเองออกมา แล้วตอบว่า “คุณถานไถเก๋อคิดมากเกินไปแล้ว ครั้งก่อนฉันชวนเธอดื่มเหล้า เธอยังดื่มไม่หมดก็ออกไปก่อน ครั้งนี้ฉันกะว่าจะชวนเธอดื่มสักหน่อย ผลปรากฏว่าเธอได้รับบาดเจ็บยังไม่หาย ฉันแค่ถือโอกาสช่วยเธอเท่านั้น ไม่ได้มีความคิดอื่นเลย”
ถานไถเก๋อยิ้มแล้วพูดว่า “เดิมทีฉันคิดว่านายจะพูดว่าตั้งใจมาดูวิชาที่ฉันโดนว่าเป็นพลังแบบไหน คิดไม่ถึงว่านายจะหาข้ออ้างได้แย่มาก”
ลู่ฝานอ้าปากค้างแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คิดไม่ถึงว่าคุณถานไถเก๋อรู้ความคิดแท้จริงของฉัน ใช่แล้ว ฉันมาดูวิชาที่เธอโดน ฉันแค่อยากรู้มากเท่านั้น!”
ถานไถเก๋อค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วพูดว่า “แต่งเรื่องต่อสิ นายรู้ได้ยังไงว่าฉันบาดเจ็บยังไม่หาย นายรู้ได้ยังไงว่าเซียนบำเพ็ญชี่ในสนามบู๊รักษาฉันไม่หาย นายรู้ได้ยังไงว่าตระกูลถานไถผู้ยิ่งใหญ่ของเรารักษาฉันไม่หาย”
ถานไถเก๋อลุกขึ้น เดินเข้ามาหาลู่ฝาน สีหน้าเธออ่อนเพลีย แต่นัยน์ตากลับเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา
กระทั่งเดินมาถึงหน้าลู่ฝาน ถานไถเก๋อพูดด้วยเสียงยั่วยวนว่า “นายเป็นห่วงฉันชัดๆ จงใจหาข้ออ้างมาหาฉันเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าแม้แต่คุณชายลู่ฝานผู้ยิ่งใหญ่จะหลงเสน่ห์ของฉันด้วย ฉันดีใจมากเลย”
ลู่ฝานไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไรดี เงียบอยู่นาน จึงพูดออกมาว่า “คุณถานไถเก๋อคิดมากเกินไปแล้ว!”
ถานไถเก๋อส่งเสียงหัวเราะคิกคัก จู่ๆ เธอนั่งลงบนตักลู่ฝาน
ตัวนุ่มเหมือนไม่มีกระดูก มุดเข้ามาในอกของลู่ฝานแล้วพูดว่า “คุณชายลู่ อันที่จริงฉันก็ชอบนายมากเหมือนกัน!”
ลู่ฝานแข็งทื่อไปทั้งตัว รวมถึงไอ้ตรงที่ไม่ควรแข็งนั่นด้วย
ทันใดนั้น ลู่ฝานผลักถานไถเก๋อออกเบาๆ แล้วลุกขึ้นพูดว่า “คุณถานไถเก๋อ คุณคิดมากเกินไปแล้ว ฉันเสร็จธุระแล้ว ไว้ค่อยคุยกันครั้งหน้า!”
เมื่อพูดจบ ลู่ฝานไม่มีเวลาสนใจอะไรมาก รีบผลักประตูออกไปทันที
ถานไถเก๋อส่งเสียงหัวเราะเบาๆ อยู่ด้านหลังเขา
ลู่ฝานเดินออกไปโดยไม่กล้าหันกลับมาเลย ปีศาจสาวคนนี้ ขืนอยู่ต่ออีกลู่ฝานคงโดนเธอกินแน่ๆ
แม้ลู่ฝานไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษที่มีคุณธรรมอะไรขนาดนั้น แต่ก็ไม่ใช่ไอ้หื่นที่จะเอาผู้หญิงไปทั่ว
สำหรับผู้หญิงอย่างถานไถเก๋อ ลู่ฝานคิดว่าเคารพนับถือแต่ไม่ขออยู่ใกล้จะดีกว่า
เพิ่งเดินออกจากห้อง ลู่ฝานเห็นพวกเจ้าบ้านตระกูลถานไถรอเขาอยู่ข้างนอก
เมื่อเห็นลู่ฝานเดินออกมา เจ้าบ้านตระกูลถานไถพูดแหย่ว่า “เร็วมาก!”
ผู้อาวุโสสองสามคนหัวเราะร่า ผู้อาวุโสโม่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้ดูแลลู่ เสร็จธุระแล้วเหรอ”