ในขณะนี้นี่เอง เฉินซิงไห่เดินออกมา มองไปที่ซุนซวี่และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ทราบว่าผู้นำตระกุลซุนมาที่บ้านของตระกูลเฉินของผมมีธุระอะไร?”
ซุนซวี่แปลกใจเล็กน้อย เขาพาคนมาที่บ้านของตระกูลเฉินมากขนาดนี้ แต่บนใบหน้าของเฉินซิงไห่ไม่ได้มีความกลัวเล แต่กลับมีรอยยิ้มขี้เล่นเล็กน้อย
“เฉินซิงไห่ เมื่อกี้คุณเก่งมากนักไม่ใช่เหรอ? คุณยังบอกด้วยว่าถ้าอยากให้ตระกูลเฉินยอมจำนน ก็ให้ผู้นำตระกูลซุนมาพูดคุยด้วยตนเอง ตอนนี้ผู้นำตระกูลซุนอยู่ที่นี่แล้ว คุณยังคงหยิ่งทะนงต่อไปสิ!”
หงซิงก้าวออกมาและพูดด้วยท่าทีหยิ่งผยอง
เฉินซิงไห่ขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้ที่หงซิงมาโน้มน้าวให้เขายอมจำนน หยางเฉินได้บอกไปว่า หากต้องการให้ตระกูลเฉินยอมจำนน ก็ให้ผู้นำตระกูลซุนมาด้วยตัวเอง แต่หงซิงได้ใส่พริกใส่เกลือไป
อย่างไรก็ตาม เฉินซิงไห่ไม่ได้กังวลและไม่ได้อธิบาย เขายังคงมองไปที่ซุนซวี่และพูดอย่างไร้ความรู้สึก “ผู้นำซุน คุณหยางฝากบอกมาว่า ถ้าตระกูลซุนยังต้องการมีชีวิตอยู่ ตอนนี้คุณก็รีบพาคนของคุณไสหัวออกไป มิฉะนั้น หลังจากวันนี้ เยี่ยนตูจะไม่มีตระกูลซุนอีก!”
เฉินซิงไห่กล่าวคำเหล่านี้ และคนที่อยู่ในนั้นก็เงียบไปในทันใด
หลังจากตกตะลึงชั่วครู่ หงซิงก็หัวเราะเสียงดัง “เฉินซิงไห่ คุณนี่มันไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำจริงๆ กล้ามาพูดกับผู้นำตระกูลซุนแบบนี้ คุณเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?”
หลีจื๋อพวกเขาก็ตกตะลึง และความรู้สึกที่เฉินซิงไห่ให้พวกเขา มันดูลึกลับมากขึ้นเรื่อยๆ
หลีจื๋อฉลาดมากและจับประเด็นสำคัญในคำพูดของเฉินซิงไห่ได้ทันที คุณหยางฝากบอกมา คุณหยางเป็นใคร?
หรือว่า คุณหยางเป็นคนใหญ่คนโตที่อยู่เบื้องหลังตระกูลเฉิน?
“ในเมื่อคุณหยางในปากของคุณเก่งขนาดนี้ คุณก็บอกให้เขาไสหัวออกมาสิ พูดคำเหล่านี้ต่อหน้าผู้นำซุน” หงซิงกล่าวอย่างเย้ยหยัน
“ผัวะ!”
แต่ว่า ทันทีที่หงซิงพูดจบ เขาก็ถูกซุนซวี่ตบหน้าอย่างรุนแรง
“คุณอยากตายเหรอ อย่าลากผมลงน้ำด้วย คุณหยางเป็นคนที่ขยะคุณสามารถดูถูกได้เหรอ?”
นัยน์ตาของซุนซวี่เต็มไปด้วยความกลัว และหลังจากตบหงซิงเสร็จ เขาก็เตะหงซิงอีกครั้ง
ในขณะนี้ ทุกคนเงียบกริบ และคำพูดของซุนซวี่ฟังเหมือนเสียงเวทมนตร์ ก้องอยู่ในหูของทุกคน
หลังจากที่ซุนซวี่ตบหงซิง เขาก็วิ่งเหยาะๆไปที่หยางเฉินอย่างรวดเร็ว
“คุณหยาง คุณอยู่ที่นี่ได้ไง?”
ซุนซวี่พยักหน้าอย่างประจบสอพลอและถามด้วยท่าทีที่เคารพนับถือ
หงซิงที่ได้จำนนต่อตระกูลซุนแล้ว สีหน้าดูน่าเกลียดอย่างยิ่ง และในขณะเดียวกันก็มีความหวาดกลัวแผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา
หลังจากที่ตระกูลไช่ถูกทำลายล้างและถูกแทนที่โดยตระกูลเฉิน มีข่าวลือในเยี่ยนตูว่า ตระกูลเฉินซึ่งเป็นตระกูลจากจังหวัดอื่น ที่สามารถเข้ามาแทนที่ตระกูลไช่ได้เพราะมีคนใหญ่คนโตอยู่เบื้องหลัง
วันนี้ แม้แต่ซุนซวี่ผู้นำตระกูลซุน หนึ่งในแปดของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ก็ยังแสดงความเคารพต่อหยางเฉินเช่นนี้ และก่อนหน้านี้ที่เขามาที่ตระกูลเฉินเพื่อเกลี้ยกล่อมให้เขายอมจำนน เขาก็เห็นหยางเฉินและเฉินซิงไห่นั่งด้วยกัน และพวกเขายังคงนั่งอยู่บนตำแหน่งหลัก
สัญญาณทั้งหมดบ่งชี้ว่า หยางเฉินเป็นคนใหญ่คนโตที่ลึกลับที่อยู่เบื้องหลังตระกูลเฉิน
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หงซิงก็อ่อนแรงไปทั้งตัว เดินโซเซ เกือบจะกลัวจนฉี่ราด
ไม่เพียงแต่หงซิงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตระกูลพันธมิตรทั้งห้าที่นำโดยหลีจื๋อต่างก็ตกตะลึงในขณะนั้น
นั่นคือผู้นำตระกูลซุน หนึ่งในแปดของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูเชียวนะ ในสายตาของพวกเขา เป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่อยู่อันดับต้นๆแล้ว ในเวลานี้ ต่อหน้าหยางเฉิน เขากลับมีท่าทีประจบสอพลอ ราวกับว่าเขากลัวหยางเฉินมาก
หยางเฉินเหลือบมองซุนซวี่ และเยาะเย้ย “ผู้นำซุน คุณนี่ไม่ธรรมดาเลยนะ นำคนมามากขนาดนี้ คุณวางแผนที่จะทำลายล้างตระกูลเฉินเหรอ?”
ซุนซวี่ตกใจมากจนทั้งตัวสั่นไปหมด ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “คุณหยาง ถ้าผมรู้แต่เนิ่นๆว่า ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเฉินกับคุณ ให้ความกล้าผมแค่ไหน ผมก็ไม่กล้าพาคนมาที่นี่หรอก !”
หลังจากพูดจบ เขาตะโกนอย่างโกรธเคืองต่อผู้แข็งแกร่งของตระกูลซุนที่ถูกเขาพามาอยู่ข้างหลังเขา “ยังยืนซื่อบื้ออยู่ที่นี่ทำไม? ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก?”
ครั้งที่แล้วที่เขาพาคนไปที่ตระกูลเย่ ได้ถูกหยางเฉินกักขังกลุ่มผู้แข็งแกร่งที่สุดในตระกูลซุนโดยตรง
ผู้แข็งแกร่งที่ถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดี เขากลัวว่าหยางเฉินจะกักตัวพวกเขาไว้อีกครั้ง
แต่เมื่อทุกคนกำลังจะถอย หยางเฉินก็พูดขึ้นทันทีว่า “เดี๋ยวก่อน!”
ในใจของซุนซวี่กระตุก และเขาถามอย่างกังวลว่า “คุณหยาง คุณต้องการให้พวกเขาอยู่ต่อเพื่อช่วยแก้ปัญหาให้คุณหรือ?”
หยางเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณพูดถูก ผมจะขอยืมใช้พวกเขาสักพัก”
ซุนซวี่เกือบจะร้องไห้”คุณหยาง ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว ปล่อยผมสักครั้งเถอะ!”
หยางเฉินยกคิ้ว“ผมแค่ยืม คุณไม่เต็มใจเหรอ?”
ทุกคนตกตะลึง เมื่อเห็นท่าทีที่ต้อยต่ำของซุนซวี่
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู กลายเป็นคนที่ถูกรังแกได้ง่ายจัง?
“คุณหยาง คุณต้องการยืมกี่คน!”
ซุนซวี่รู้ว่า เป็นไปไม่ได้ที่จะจากไปอย่างปลอดภัย
หยางเฉินกวาดมอง หยางเฉินก็พอจะรู้ว่าซุนซวี่นำคนมากี่คน มีสามร้อยคนเต็มๆ
“ผมไม่อยากทำให้คุณลำบากใจ คุณยืมคนสองร้อยคนให้ผม และผมจะคืนให้คุณเมื่อใช้เสร็จทันที” หยางเฉินกล่าว
เดิมทีซุนซวี่คิดว่าหยางเฉินจะแย่งทั้งสามร้อยคนไป แต่เมื่อเขาได้ยินว่าเขาต้องการเพียงสองร้อยคน เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ได้ ในเมื่อคุณหยางเอ่ยปากขอแล้ว ผมจะยืมให้คุณสองร้อยคน แต่ผมอยากรู้ว่า คุณหยางจะใช้คนกลุ่มนี้เสร็จประมาณตอนไหน?”
ซุนซวี่กัดฟันและตกลง กังวลและไม่วางใจ และถามอย่างระมัดระวัง
“ไม่ว่ายังไง คุณก็เป็นผู้นำตระกูลซุน หนึ่งในแปดของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ทำไมถึงชักช้ายิ่งนัก? ก็แค่ยืม200 คนจากคุณไม่ใช่เหรอ?ถ้าคุณไม่เต็มใจ ก็ปฏิเสธไป ผมก็จะไม่บังคับคุณ”
หยางเฉินกล่าวด้วยสีหน้าไม่พอใจ
ซุนซวี่รีบส่ายหัว “คุณหยาง ใจเย็นๆ ผมไม่มีเจตนาอื่น ผมแค่ต้องการดูว่าคนเหล่านี้เพียงพอหรือไม่”
“ทำไม? ถ้ายังไม่พอ คุณจะให้ผมยืมเพิ่มอีกเหรอ?” หยางเฉินถามติดตลก
ซุนซวี่อยากจะตบหน้าตัวเอง แสร้งทำเป็นใจกว้างอะไรของเขาเนี่ย?
“คุณหยาง บอกตามตรงนะ คนทั้งสามร้อยคนเหล่านี้ เป็นผู้แข็งแกร่งทั้งหมดของตระกูลซุนแล้ว หากยืมให้คุณอีก ตระกูลซุนจะล่มสลายจริงๆแล้ว” ซุนซวี่กล่าวด้วยใบหน้าขมขื่น
“เอาล่ะๆ คุณนี่มันขี้เหนียวจริงๆ แค่ยืมคนจำนวน 200 คนไม่ใช่เหรอ? รีบพาพวกเขาไสหัวออกไปซะ!”
หยางเฉินโบกมือและกล่าว
ซุนซวี่กล้าที่จะอยู่ต่อไปได้อย่างไร พาคนหนึ่งร้อยคนออกไปและอีกสองร้อยคนที่เหลือถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
“ผู้นำซุน ผมขอไปกับคุณด้วย”
หงซิงเห็นซุนซวี่เดินจากไปไกล จึงดึงสติกลับมาได้และไล่ตามเขาไปอย่างรวดเร็ว
“ผมอนุญาติให้คุณไปหรือยัง?”
เสียงของหยางเฉินก็ดังขึ้น
ขาของหงซิงอ่อนลง และเขาเกือบจะล้มลง
“คุณหยาง ผมเป็นแค่ผู้ส่งสาร ได้โปรดอย่าทำอะไรผมเลย” หงซิงกล่าวอย่างสั่นเทา
หยางเฉินเมินเฉย หงซิงจะไปก็ไม่ใช่ อยู่ต่อก็ไม่ใช่
ในชั่วขณะหนึ่ง พันธมิตรทั้งห้ารวมถึงตระกูลหง ทั้งหมดหกตระกูล
“เมื่อกี้ผมให้เวลาพวกคุณคิดครึ่งชั่วโมง ทุกคนน่าจะตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม? วางแผนที่จะส่งมอบครึ่งหนึ่งของทรัพย์สินออกมาและยอมจำนน? หรือยอมถูกทำลายโดยตรง?”
หยางเฉินมองไปที่ผู้คนจากพันธมิตรทั้งห้าและถาม