บทที่543
อู๋ตงไห่เห็นลูกชายเริ่มมีการรุกอย่างชัดเจน อู๋ตงไห่ก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และพูดชมเชยว่า:”ไม่เลวนี่เสี่ยวซิน นายเรียนรู้ที่จะสังเกตสิ่งที่เล็กที่สุด และมีเป้าหมายที่แน่นอนแล้วนี่!”
อู๋ซินยิ้ม และพูดว่า:”พ่อ ผมอยู่กับพ่อมานานแล้ว และได้เรียนรู้จากพ่อเล็กน้อย แต่เมื่อเทียบกับพ่อแล้ว มันก็ยังห่างไกล”
“ไม่”อู๋ตงไห่พูดอย่างจริงจัง:”นายสังเกตได้ว่าสร้อยข้อมือของซ่งหวั่นถิงค่อนข้างเก่า และไร้ค่า นี่เป็นการก้าวหน้าครั้งใหญ่แล้ว สามารถซื้ออันที่ดีกว่าเพื่อทำให้หล่อนพอใจโดยเฉพาะ มันพิสูจน์ได้ว่าตอนนี้นายกำลังทำสิ่งต่างๆได้อย่างสุขุมใจเย็นมากขึ้น ไม่เลวไม่เลว! ดีมาก! ”
อู๋ซินได้รับคำชมเชย ก็ดีใจมาก เห็นดวงตาของหลิวกว่างขี้ประจบนั่นก็มีความพอใจเล็กน้อย เขายิ้มและพูดว่า:”หลิวกว่าง สร้อยข้อมือเส้นนี้สวยงามจริงๆ เรื่องนี้นายทำได้ดีมาก อนาคตถ้านายตั้งใจทำงานให้ผม ผมจะปฏิบัติต่อนายดีๆแน่นอน”
หลิวกว่างพูดอย่างเคารพว่า:”ครับ คุณชาย ผมจะทำงานให้คุณอย่างเต็มที่!”
พูดจบ ก็รีบยื่นเช็คอีกสองล้านให้ แล้วบอกว่า:”คุณชาย นี่คือเงินที่เหลืออีกสองล้าน”
เมื่อเห็นท่าทีที่จริงใจของหลิวกว่าง อู๋ซินจึงพูดด้วยความพึงพอใจ:”นายเอาเงินสองล้านนี้ไปเถอะ”
แม้ว่าหลิวกว่างจะไม่สนใจเงินสองล้านนี้ แต่เขาก็ตระหนักได้ว่า นี่เป็นรางวัลที่คุณชายตระกูลอู๋เป็นคนให้เขา จึงพยักหน้าอย่างตื่นเต้น และพูดอย่างซาบซึ้งว่า:”ขอบคุณครับคุณชาย!”
อู่ตงไห่ที่อยู่ด้านข้างมองไปที่หลิวกว่าง มีความชื่นชมในใจเล็กน้อย
ไม่นึกเลยว่า หลิวกว่างนี้ไม่เพียงแต่มีทัศนคติที่จริงใจมาก แต่ยังทำงานได้อย่างชัดเจน
และเขาเป็นสุนัขตัวแรกที่ยอมจำนน หลังจากตระกูลอู๋มาทร่เมืองจินหลิง
ดังนั้นอู๋ตงไห่จึงรู้สึกว่า หลิวกว่างควรได้รับผลกำไรที่แท้จริง
เขาจึงพูดว่า:”หลิวกว่าง วันนี้งานเลี้ยงวันเกิดของคุณท่านซ่ง เขาได้เชิญนายรึเปล่า?”
หลิวกว่างยิ้มอย่างขมขื่น และพูดว่า:”ประธานอู๋ สถานะเล็กๆอย่างผม จะได้การเชิญจากตระกูลซ่งได้ไง……”
ในความเป็นจริง มีหลายคนเหมือนกับหลิวกว่าง ที่ไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของคุณท่านซ่งเลย แต่พวกเขาก็ยังคงใฝ่ฝันที่จะมีโอกาสเข้าร่วม
เนื่องจากงานเลี้ยงวันเกิดของคุณท่านซ่ง ได้เชิญบุคคลสำคัญในเมืองจินหลิงทั้งนั้น มาขยายเส้นสายที่นี่ จึงสะดวกมากโดยเฉพาะ
อู๋ตงไห่มองไปที่หลิวกว่าง ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า:”นายเข้าไปเองไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้นายเป็นสมาชิกของตระกูลอู๋ของฉันแล้ว ฉันจะพานายเข้าไปเห็นโลกกว้าง และถือโอกาสให้ผู้คนในเมืองจินหลิงให้รู้ว่า ตอนนี้นายเป็นคนของตระกูลอู๋แล้ว”
หลิวกว่างแสดงสีหน้าดีใจ:”ขอบคุณประธานอู๋ที่ให้โอกาสผม ผมจะทำงานให้กับคุณและคุณชายอย่างเต็มที่แน่นอน”
สำหรับเขาแล้ว งานเลี้ยงวันเกิดของจระกูลซ่ง เขาไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าร่วมได้เลย ตอนนี้อู๋ตงไห่ยินดีที่จะพาเขาเข้าไป แค่นี้ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขารู้สึกขอบคุณแล้ว
ในตอนนี้เอง อู๋ตงไห่พูดเบา ๆ ว่า:”เอาล่ะ ขึ้นรถเถอะ เข้าไปก่อนแล้วค่อยคุยกัน”
หลิวกว่างรีบนั่งบนที่นั่งข้างคนขับด้วยความเคารพ ตามพ่อลูกตระกูลอู๋ เข้าไปในบ้านของวิลล่าตระกูลซ่ง
รถของพ่อลูกสองคน จอดอยู่ที่ลานบ้านของตระกูลซ่ง ทันทีที่พวกเขาลงจากรถ ก็เห็นซ่งหวั่นถิงรีบออกจากคฤหาสน์ในชุดสีแดงที่ดูสง่างามมาก
ซ่งหวั่นถิงในวันนี้ เมื่อกี้ได้แต่งหน้าอย่างตั้งใจ ดังนั้นจึงสวยกว่าปกติ
อู๋ซินตะลึง และหลังจากนั้นไม่นานก็ดึงสติกลับมา เห็นซ่งหวั่นถิงเข้ามาในรถแล้ว เขาถึงรีบดึงประตูรถของซ่งหวั่นถิง และถามว่า:”หวั่นถิง เธอจะไปไหนเหรอ?”
ซ่งหวั่นถิงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์:”ฉันจะไปรับแขกผู้มีเกียรติคนหนึ่ง!”
อู๋ซินพูดอย่างไม่พอใจ:”แขกผู้มีเกียรติคนไหน ที่ต้องให้เธอไปรับด้วยตัวเองเหรอ?”
ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างเฉยเมย:”แน่นอนว่าเป็นแขกรับเชิญที่สำคัญท!”
พูดจบ ซ่งหวั่นถิงก็พูดว่า:”ได้โปรดปล่อยประตูรถของฉัน ฉันจะไปแล้ว”