บทที่ 3069 (3) บทพิเศษ 2 / บทที่ 3070 บทพิเศษ 3 หยกนภา

ลำนำบุปผาพิษ

บท​ที่​ ​3069​ ​(​3)​ ​บท​พิเศษ​ ​2

นั่น​คือ​ทารก​น้อย​เพศชาย​ที่​น่ารักน่าเอ็นดู​ปาน​หยก​สลัก​คน​หนึ่ง​ ​อายุ​ราว​หก​เดือน​ ​บน​ร่าง​สวม​ชุด​คลุม​ตัว​น้อย​สีคราม​ดารา​ตัว​หนึ่ง​ ​ปอยผม​ดำ​สนิท​ ​เครื่อง​หน้า​จิ้มลิ้ม​งดงาม

เขา​ลืมตา​ขึ้น​ ​ดวงตา​คู่​นั้น​แจ่มใส​ดั่ง​นภากระ​จ่าง​ ​ราวกับ​มีแสง​ดาว​ส่อง​สกาว​ไหล​วน​อยู่

สายตา​ของ​เขา​หันเห​มาที​่​ใบหน้า​ของ​ตี้ฝู​อีกู​้​ซีจิ​่ว​และ​ตี้ซ​วี่​เย​วี่​ยอย​่าง​รวดเร็ว​ยิ่ง​ ​จากนั้น​ก็​แย้มยิ้ม​ ​ยื่นมือ​เล็ก​จ้อย​ออกมา​หากู​้​ซีจิ​่ว​ ​ท่าทาง​สื่อ​ว่า​ขอให้​อุ้ม​ ​“​ท่าน​แม่​ ​ท่าน​พ่อ​!​”

ไม่น่าเชื่อ​ว่า​เกิด​มาก​็​พูด​เป็น​เลย​!

กู้​ซีจิ​่ว​มอง​รอยยิ้ม​ของ​เขา​แล้ว​รู้สึก​เพียง​ว่า​หัวใจ​หลอมละลาย​แล้ว​ ​ก้าว​เข้าไป​ ​อุ้ม​เขา​ขึ้น​มา​ ​“​เฮ่า​เอ๋อร​์​!​”

ยาม​ที่​เปล่งเสียง​นี้​ออกมา​ ​หัวใจ​เธอ​รวดร้าว​ขึ้น​มา​อย่าง​น่าประหลาด​แวบ​หนึ่ง​ ​ราวกับว่า​ได้​สิ่ง​ที่​เสีย​ไป​กลับคืน​มา​อีกครั้ง​ ​ได้​อุ้ม​แล้วก็​ไม่​อยาก​จะ​ปล่อย​อีก

ตี้ฝู​อีก​็​คล้าย​จะ​โล่งอก​เช่นกัน​ ​รับ​ตัว​เขา​ไป​ ​เพ่งพิศ​ขึ้น​ๆ​ ​ลง​ๆ​ ​ครู่หนึ่ง​ ​พลัง​วิญญาณ​ที่​แฝงเร้น​อยู่​ใน​ร่าง​เด็ก​คน​นี้​ช่าง​น่า​ตะลึง​นัก​ ​เป็นต้น​กล้า​ที่​ต้อง​อบรม​บ่ม​เพาะ​ให้​ดี​!​ ​เขา​มีทา​ยาท​สืบทอด​แล้ว​!

“​เจ้า​เด็ก​ตัว​เหม็น​ ​ในที่สุด​เจ้า​ก็​ยอม​ออกมา​ได้เสีย​ทีนะ​!​”

เขา​บีบ​คลึง​แขนขา​ของ​บุตรชาย​ ​เริ่ม​ร่าง​แผนการ​อบรมเลี้ยงดู​อยู่​ใน​ใจ​แล้ว​…

ตี้​เฮ่า​ถูก​เขามอ​งด​้ว​ยสาย​ตา​ ​‘​มีแผน​การ​’​ ​ตัว​แข็งทื่อ​ไป​แวบ​หนึ่ง​ ​ตัดสินใจ​ชูมือ​เล็ก​จ้อย​ขอให้​มารดา​อุ้ม

ท่าน​พ่อ​น่ากลัว​เกินไป​แล้ว​!

เขา​เพิ่ง​อายุ​แค่นี้​ก็​เริ่ม​วางแผน​ต่อตัว​เขา​แล้ว

ผู้อื่น​ยัง​ไม่ต้องการ​รับ​ตำแหน่ง​อะไร​ทั้งนั้น​ ​ผู้อื่น​ยัง​เป็น​เด็กน้อย​อยู่​!​ ​เป็น​เด็กน้อย​ของจริง​แล้ว​!

“​ท่าน​แม่​ๆ​ ​ให้​ข้า​อุ้ม​เสี่ยว​ซิงซิง​บ้าง​สิ​ ​ให้​ข้า​อุ้ม​เสี่ยว​ซิงซิง​บ้าง​!​”​ ​ตี้ซ​วี่​เย​วี่​ยก​ระ​โดด​โลดเต้น​อยู่​รอบตัว​กู้​ซีจิ​่​วร​้อน​ใจ​ ​ปรารถนา​จะ​อุ้ม​น้องชาย​คน​นี้​อย่างยิ่ง

กู้​ซีจิ​่ว​ย่อม​ไม่​คิด​จะ​ทำให้​บุตรสาว​ผิดหวัง​ ​เอ่ย​กำชับ​สอง​สาม​ประโยค​ ​ก็​ส่ง​ตี้​เฮ่า​ให้​นาง

ตี้ซ​วี่​เย​วี่​ยม​อง​หนูน้อย​ตาโต​ใน​อ้อมแขน​ ​แย้มยิ้ม​ปาน​บุปผา​ ​“​น้องชาย​ ​น้องชาย​ ​เจ้า​นุ่มนิ่ม​เหลือเกิน​”​ ​นาง​ตื่นเต้น​ขึ้น​มา​แล้ว​ ​พูดคุย​กับ​เขา​ ​“​น้องชาย​ ​ข้า​พา​เจ้า​เหาะ​ขึ้นไป​บน​ฟ้า​สัก​รอบ​ดี​หรือไม่​?​”

ไม่​รอ​ให้​กู้​ซีจิ​่​วกับ​ตี้ฝู​อี​ตอบ​ตกลง​ ​นาง​ก็​อุ้ม​เขา​เหาะ​ทะยาน​ขึ้น​ฟ้า​ไป​แล้ว​…

นาง​เหาะ​เหิน​ได้​มั่นคง​ยิ่ง​ ​สายลม​บน​ท้อง​นภา​พัด​โหม​ ​พัดพา​อาภรณ์​นาง​จน​เกิด​เสียงดัง​พึ่บพั​่บ

นาง​เกรง​ว่า​สายลม​จะ​พัด​ตี​ดวง​หน้า​น้อย​ๆ​ ​ของ​น้องชาย​จน​ยับ​ย่น​ ​จึง​กาง​เขตแดน​ไว้​รอบกาย​ ​สายลม​กระโชก​แปรเปลี่ยน​เป็น​สายลม​เอื่อย​ริน​ ​พัด​ต้อง​หน้า​แล้ว​สบาย​ยิ่งนัก

“​น้องชาย​ ​การเหาะ​ของ​ข้า​เป็น​อย่างไรบ้าง​?​”​ ​ตี้ซ​วี่​เย​วี่ย​ตื่นเต้น​คึกคัก

“​ดีมาก​!​ ​เพียงแต่​ ​ยังดี​ไม่​เท่า​ข้า​หรอก​”​ ​ตี้​เฮ่า​ที่อยู่​ใน​อ้อมแขน​นาง​เอ่ย​ขึ้น

ซ​วี่​เย​วี่ย​เลิก​คิ้ว​ขึ้น​สูง​ ​เห็นได้ชัด​ว่า​ไม่เชื่อ​ ​“​เจ้า​เพิ่ง​ถือกำเนิด​นะ​ ​จะ​เหาะ​เป็นได้​ยังไง​?​”

“​หากว่า​ข้า​เหาะ​เป็น​เล่า​?​”

“​ถ้า​เจ้า​เหาะ​ได้​ข้า​จะ​เรียก​เจ้า​ว่า​พี่ชาย​เลย​!​”

ตี้​เฮ่า​ยิ้ม​แล้ว​ ​ดวงตา​หยี​โค้ง​ดุจ​จันทร์​เสี้ยว​ ​เขา​ดิ้น​ออกมา​จาก​อ้อมแขน​นาง​ ​ร่างกาย​เล็ก​จ้อย​ยืน​อยู่​บน​ยอด​เมฆา​และ​ไม่น่าเชื่อ​ว่า​จะ​ยืน​ได้​มั่นคง​ยิ่ง​ ​เขา​ลาก​ตี้ซ​วี่​เย​วี่​ยอ​อก​เหิน​บิน​ ​เหาะ​ทะยาน​ย่าง​ทั้ง​เร็ว​ทั้ง​มั่นคง

ตี้ซ​วี่​เย​วี่ย​ตาค้าง​อ้า​ปาก​หวอ​ ​“​เจ้า​…​เจ้า​…​”

“​เอาล่ะ​ ซ​วี่​เย​วี่ย​ ​เรียก​พี่ชาย​สิ​”

ตี้ซ​วี่​เย​วี่​ยอ​้ำ​อึ้ง​ ​“​…​เสี่ยว​ซิงซิง​…​”

“​ห้าม​เรียก​แบบนี้​ ซ​วี่​เย​วี่ย​ ​ข้า​เหาะ​ได้ดี​กว่า​เจ้า​ ​เจ้า​ต้อง​รักษาคำพูด​สิ​ ​มา​ ​เรียก​พี่ชาย​นะ​”

ตี้ซ​วี่​เย​วี่ย​เงียบงัน​ไป

ให้​นาง​เรียก​เด็กน้อย​ตัว​เท่านี้​ว่า​พี่ชาย​ ​นาง​เรียก​ไม่​ออก​จริงๆ

แต่​นาง​ก็​ไม่​อยาก​เป็น​คน​ไม่​รักษาคำพูด​ ​จึง​หาทาง​เบี่ยง​หัวข้อ​สนทนา​ไป​เสีย​เลย

นาง​มอง​ไป​ด้านหน้า​ ​พบ​ว่า​ทิศทาง​ที่​ตี้​เฮ่า​พานาง​เหาะ​มุ่ง​ไป​คือ​ตลาดนัด​ที่​ใหญ่​ที่สุด​…

นาง​เอ่ย​ถาม​ด้วย​ความ​ฉงน​ ​“​เจ้า​จะ​พา​ข้า​ไป​ไหน​?​”

“​พา​เจ้า​ไป​ซื้อ​กล​เก้า​ห่วง​ไง​…​”

….

————————————————————————————-

บท​ที่​ ​3070​ ​บท​พิเศษ​ ​3​ ​หยก​นภา

บท​พิเศษ​ ​หยก​นภา

นับตั้งแต่​ข้ามี​จิตวิญญาณ​ขึ้น​มาก​็​รู้​แล้ว​ว่า​ ​ตน​เป็น​หยก​ชิ้น​หนึ่ง​พิเศษ​ไม่​เหมือน​ผู้ใด​!

หิน​หยก​ชิ้น​อื่น​ก็​คือ​หิน​หยก​ ​แต่​ข้า​กลับเป็น​ศิลา​ดวงดาว​ก้อน​หนึ่ง​ที่​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​ใช้​ควบคุม​จัดการ​โลก​หล้า​สรรพสิ่ง​ ​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​อาศัย​ดารา​ควบคุม​สรรพสิ่ง​ ​ใน​จักรวาล​มีท​วี​ปดิน​แดน​มากมาย​เพียงใด​ ​ศิลา​ดวงดาว​ใน​มือ​ของ​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​ก็​มีมาก​มาย​เท่านั้น​ ​หน้าที่​ของ​ข้า​ก็​คือ​ถ่ายทอด​โองการ​แก่​ผู้พิทักษ์​ลิขิต​สวรรค์​ ​ปกป้อง​ปวงประชา​หก​ภพ​ภูมิ

ข้ามี​พี่น้อง​อยู่​มากมาย​ ​พวกเขา​ต่าง​มี​ความสามารถ​เฉพาะตัว​ ​และ​ต่าง​มี​ผู้พิทักษ์​ของ​ตัวเอง​ ​ส่วน​ข้า​คือ​ก้อน​สุดท้าย​ที่​ถือกำเนิด​ขึ้น​มา​ ​ตอนที่​ข้า​ถือกำเนิด​ขึ้น​เป็นช่วง​เวลา​ที่​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​เพิ่ง​ฝ่า​ด่าน​เคราะห์​กลับ​สู่​ฐานะ​เดิม​ ​ยาม​นั้น​เขา​อ่อนแอ​ยิ่งนัก​ ​ตัว​คน​มีส​ภาพ​หมดอาลัย​ตาย​ยาก​ ​เขา​ทุ่ม​พลัง​ทั้งหมด​เพื่อนำ​เศษ​ดวงวิญญาณ​กลุ่ม​หนึ่ง​ที่​ไม่รู้​ว่า​ใช้​วิธีการ​ใด​ถึง​ควบ​รวม​ไว้​ด้วยกัน​ได้​บรรจุ​ใส่​ใน​ร่าง​ข้า​…

ข้า​เพิ่งจะ​เกิด​จิตวิญญาณ​ขึ้น​มา​ ​ยังคง​มึนงง​อยู่​ ​จำได้​เพียง​ว่ายา​มนั​้​นอยู​่​ใน​แดน​ต้องห้าม​สำหรับ​ทวยเทพ​ ​รอบข้าง​เนืองแน่น​รายล้อม​ไป​ด้วย​ศิลา​ดวงดาว​ ​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​ยืน​อยู่​บน​แท่น​สูง​ ​ตัว​คน​อ่อนแรง​เสมือน​ถูก​งม​ขึ้น​มาจาก​น้ำ​ ​สีหน้า​ก็​ซีดเซียว​อย่างยิ่ง

เขา​ลูบตัว​ข้า​ ​เรียก​ข้าว​่า​ ​‘​ซีจิ​่ว​’​ ​เอ่ย​ว่า​ ​“​ซีจิ​่ว​ ​ข้า​ไม่มีทาง​ปล่อย​ให้​ดวงวิญญาณ​เจ้า​แตกสลาย​ไป​เช่นนี้​!​ ​เจ้า​ต้อง​กลับมา​ได้​แน่​!​ ​ต่อให้​ข้า​ต้อง​ทุ่ม​พลัง​ทั้งหมด​ก็​ต้อง​ทำให้​เจ้า​หวนกลับ​มา​!​”

ด้วยเหตุนี้​ ​ข้า​จึง​ทราบ​ว่า​ดวงวิญญาณ​เล็ก​ๆ​ ​ที่อยู่​ใน​ร่าง​ข้า​นาม​ว่า​ ​‘​ซีจิ​่ว​’​ ​เพียงแต่​วิญญาณ​ดวง​นี้​ได้รับ​ความเสียหาย​ร้ายแรง​เกินไป​ ​แตกสลาย​เป็น​หลาย​พัน​เศษ​เสี้ยว​ ​สาม​จิต​เจ็ด​วิญญาณ​ไม่​ครบถ้วน​สมบูรณ์​ ​ทั้งหมด​ที่​รวบรวม​มา​ได้​มี​เพียง​หนึ่ง​จิต​หนึ่ง​วิญญาณ​เท่านั้น​ ​ถึงแม้​จะ​ฝืน​ยึด​รวมกัน​ไว้​ได้​ ​แต่​มัน​ก็​ไม่มี​จิตสำนึก​เลย​ ​ข้า​สงสัย​ว่า​มัน​คง​ไม่มีวัน​ฟื้น​ตื่นขึ้น​มา​ได้​…

เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​หลั่ง​โลหิต​หยด​หนึ่ง​ลง​บน​ร่าง​ข้า​ ​บอกว่า​นี่​คือ​โลหิต​จาก​หัวใจ​เขา​ ​สามารถ​หล่อเลี้ยง​ดวงวิญญาณ​ได้​ ​ทำให้​ดวงวิญญาณ​ค่อยๆ​ ​ซ่อม​เสริม​ขึ้น​มา​จน​สมบูรณ์​ได้​ ​จากนั้น​ก็​ติดตั้ง​กำบัง​พลัง​วิญญาณ​ไว้​รอบกาย​ข้า​ ​บอกว่า​มีสิ​่ง​นี้​อยู่​ ​ผู้ใด​ก็​ไม่​อาจ​ทำลาย​ได้​…

เขา​ให้​ข้า​หล่อเลี้ยง​ดวงวิญญาณ​นี้​ให้​ดี​ๆ​ ​ไม่​อนุญาต​ให้​เกิด​ข้อผิดพลาด​ใดๆ​ ​ขึ้น

ฟัง​จาก​ที่​เขา​พูด​คือ​ ​รอ​ให้​เขา​ฟื้นฟู​หาย​ดี​แล้ว​ ​จะ​ใช้​อาคม​ชั้นสูง​รวบรวม​เจ้า​วิญญาณ​น้อย​ดวง​นี้​ให้​สมบูรณ์​เพื่อ​คืนชีพ​ให้​อีกครั้ง​ ​กำหนด​เวลา​คือ​หนึ่งร้อย​ปี​ ​เขา​บอกว่า​หลังจาก​ผ่าน​ไป​หนึ่งร้อย​ปี​แล้ว​จะ​ทำให้​นาง​ถือกำเนิด​ใหม่

แต่​แผนการ​ยั่งยืน​มิ​อาจ​สู้​การเปลี่ยนแปลง​ที่​รวดเร็ว​ได้​ ​ยาม​ที่​ออกมา​เขา​เก็บ​ข้า​ไว้​ใน​แขน​เสื้อ​ ​พบ​เข้ากับ​ฟั่น​เชียน​ซื่อ​ที่​ใกล้​จะ​คลุ้มคลั่ง​แล้ว​ ​ฟั่น​เชียน​ซื่อ​บุกเข้าไป​ใน​แดน​ต้องห้าม​สำหรับ​ทวยเทพ​ ​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​บอกว่า​ ​ฟั่น​เชียน​ซื่อ​คือ​ศิษย์​เพียง​คนเดียว​ที่นาง​ห่วง​พะวง​ ​ไม่​อาจ​ปล่อย​ให้​เขา​ประสบ​เหตุ​ได้​ ​ด้วยเหตุนี้​จึง​กลับ​เข้าไป​ใน​แดน​ต้องห้าม​สำหรับ​ทวยเทพ​เพื่อ​ช่วยเหลือ​เขา

ผล​คือ​สุดท้าย​แล้ว​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​อ่อนแรง​เกินไป​ ​ใช้​วิชา​ต้องห้าม​เก็บ​รวบรวม​ดวงวิญญาณ​มาก​็​ผลาญ​พลัง​วิญญาณ​ส่วนใหญ่​ของ​เขา​ไป​แล้ว​ ​ซ้ำ​ยัง​สร้าง​ข้า​ขึ้น​มา​เพื่อ​หล่อเลี้ยง​ดวงวิญญาณ​โดยเฉพาะ​อีก​ ​เขา​แทบจะ​เป็น​ม้า​ตีน​ปลาย​แล้ว​ส่วน​ฟั่น​เชียน​ซื่อ​ผู้​นั้น​อาจ​เป็น​เพราะ​โศกเศร้า​จน​เกินไป​ ​ไม่น่าเชื่อ​ว่า​จะ​บุกเข้าไป​ถึง​ตำหนัก​เทวา​ของ​แดน​ต้องห้าม​สำหรับ​ทวยเทพ​ได้

หลังจาก​เขา​บุกเข้าไป​แล้ว​ ​ตำหนัก​เทวา​ก็​ปิด​ตัว​ลง​ทันที​ ​แม้แต่​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​ก็​เข้าไป​ไม่ได้

ส่วน​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​ก็​ไม่ได้​คิด​จะเข้า​ไป​ ​เขา​นั่ง​ใจลอย​อยู่​ด้านนอก​ตำหนัก​ ​ค่อยๆ​ ​ฟื้นฟู​…

ต่อมา​ประตู​ตำหนัก​เปิด​ขึ้น​อีกครั้ง​ ​ฟั่น​เชียน​ซื่อ​ก้าว​ออกมา

ข้า​ไม่​ใคร่​กระจ่าง​นัก​ว่า​เกิดเรื่อง​อะไร​ขึ้น​ใน​ช่วงเวลา​นี้​ ​อย่างไรก็ตาม​ยาม​ที่​ฟั่น​เชียน​ซื่อ​ออกมา​ ​เขา​กับ​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​ต่าง​ลืมเลือน​ตัวตน​ของ​ซีจิ​่ว​ผู้​นั้น​ไป​แล้ว​ ​แม้แต่​ข้า​เอง​ก็​ลืมเลือน​ไป​ด้วย​เช่นกัน​ ​ข้า​ถึงขั้น​ที่​ลืม​ไป​เลย​ว่า​ใน​ร่าง​ข้า​ได้​เก็บ​ซ่อน​เสี้ยว​วิญญาณ​ดวง​หนึ่ง​ไว้​…

เสี้ยว​วิญญาณ​นี้​ถูก​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​ใช้​วิชา​ลับ​กัก​ไว้​ใน​ร่าง​ข้า​ ​ถ้า​ไม่​ใช้​วิธีการ​พิเศษ​เฉพาะทาง​ ​ยาก​จะ​มี​ใคร​สังเกตเห็น​ได้

หลังจาก​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​หวนคืน​ ​ข้าง​กาย​เขา​มี​ศิลา​ดวงดาว​ให้​ใช้การ​อยู่​มากมาย​เหลือเกิน​ ​ส่วน​ข้า​ก็​ถูก​เขา​โยนทิ้ง​ให้​ขึ้นรา​ใน​ซอก​หลืบ​หนึ่ง​ของ​มิติ​เก็บของ​มาโดยตลอด

ข้า​ไม่​ยินดี​จะ​อยู่​เช่นนี้​ไป​ตลอด​ ​จึง​เฝ้ารอ​โอกาส​ ​ในที่สุด​ก็​มุด​ออกมา​จาก​ถุง​เก็บของ​ของ​เขา​ได้

ยาม​นั้น​เขา​กำลัง​เดินหมาก​กับ​ฟั่น​เชียน​ซื่อ​อยู่​ ​ข้า​หล่น​ลง​บน​กระดาน​หมาก​เสียงดัง​แกรก

ประ​เหมาะ​บังเอิญ​นัก​ ​ข้า​กระแทก​หมาก​ตัว​หนึ่ง​แตก

เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​ใช้​ปลายนิ้ว​คีบ​ข้า​ขึ้น​มา​ ​มอง​แวบ​หนึ่ง​ ​“​ศิลา​ดวงดาว​ก้อน​นี้​ช่าง​ฉูดฉาด​นัก​”

ฟั่น​เชียน​ซื่อ​ยิ้ม​ ​“​ไม่​นึก​เลย​ว่า​บน​ร่าง​ของ​ท่าน​เจ้า​จะ​มี​ของ​ฉูดฉาด​เช่นนี้​อยู่​ด้วย​ ​สีสัน​เช่นนี้​มอง​แล้ว​กลับ​เจิดจ้า​เป็นพิเศษ​ ​ช่าง​แตกต่าง​กับ​ศิลา​ดวงดาว​อื่นๆ​ ​เหลือเกิน​”

เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​จึง​วาง​ข้า​ลง​บน​กระดาน​หมาก​เสีย​เลย​ ​“​มัน​ทำ​หมาก​ตัว​หนึ่ง​ของ​เปิ่น​จุน​แตก​ ​เช่นนั้น​ก็​ใช้​มัน​เดินหมาก​แทน​แล้วกัน​”

ข้า​รู้สึก​ว่า​ข้า​ยัง​มี​ความสามารถ​ที่​ทรงพลัง​กว่านี​้​ ​ไม่ใช่​มารั​บบ​ทบาท​เป็นตัว​หมาก​อยู่​ที่นี่

ใช้​ข้า​ต่าง​ตัว​หมาก​ก็แล้วไป​เถิด​ ​เขา​ยัง​ใช้​ข้า​เป็น​ของรางวัล​ใน​การ​เดินหมาก​ด้วย​ ​บอกว่า​ถ้า​ฟั่น​เชียน​ซื่อ​ชนะ​เขา​ได้​สัก​ตา​ ​เขา​ก็​จะ​มอบ​ ​‘​ข้า​’​ ​ให้​แก่​เขา

ฟั่น​เชียน​ซื่อ​มีความรู้สึก​ดี​ต่อตัว​ข้า​ ​ตอบ​ตกลง​ ​แล้ว​ตั้งอกตั้งใจ​เดินหมาก​ยิ่งนัก

แต่​วิชา​หมาก​ของ​ฟั่น​เชียน​ซื่อ​ห่าง​ชั้น​กับ​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​เกินไป​ ​ถึงแม้​เขา​จะ​ตั้งใจ​ยิ่งนัก​ ​แต่​ก็​ยัง​จบ​ลง​ด้วย​ความพ่ายแพ้​อยู่ดี

ของรางวัล​อย่าง​ข้า​ย่อม​ยังคง​เป็น​ทรัพย์สิน​ของ​เจ้า​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​อยู่​ ​ไม่ได้​ถูก​ส่งมอบ​ออก​ไป

แต่​ข้า​กลับ​หงุดหงิด​แล้ว​!​ ​รู้สึก​ว่า​เขา​หมิ่น​แคลน​ศักดิ์ศรี​ของ​ศิลา​ลิขิต​สวรรค์​อย่าง​ข้า

จึง​หา​จังหวะ​เหมาะ​หนี​ออกจาก​บ้าน​เสีย​เลย​ ​พเนจร​ไป​ตามด​วง​ดาว​ ​และ​ข้า​ก็ได้​ตั้ง​นาม​ที่​มี​ความ​ภูมิฐาน​อย่างยิ่ง​ให้​ตัวเอง​ว่า​…​หยก​นภา

ไม่รู้​ว่า​เวลา​ล่วงเลย​ไป​เนิ่นนาน​เพียงใด​แล้ว​ ​เมื่อ​ร่อน​แร่​พเนจร​ไป​นาน​เข้า​ทำให้​ข้า​ลืมเลือน​ประวัติ​ความเป็นมา​ของ​ตน​ไป​ ​รู้สึก​รางๆ​ ​เพียง​ว่า​ตน​ไม่ธรรมดา​ยิ่งนัก​ ​ต้อง​ปกปักรักษา​อะไร​สัก​อย่าง​ ​แต่​รายละเอียด​ที่ว่า​ต้อง​ปกปักรักษา​อะไร​นั้น​กลับ​นึกไม่ออก​เลย

บังเอิญ​มีอยู่​หน​หนึ่ง​ ​ข้า​ได้​พบ​กับ​ฟั่น​เชียน​ซื่อ​อีกครั้ง

ไม่น่าเชื่อ​ว่า​เขา​จะ​ยัง​จำ​ข้า​ได้​ ​เอ่ย​ทักทาย​ข้า​ ​“​เอ๊ะ​ ​นี่​มิใช่​…​ของรางวัล​ชิ้น​นั้น​หรอก​หรือ​?​”

ข้า​โกรธ​มาก​ ​เจ้า​น่ะ​สิ​ของรางวัล​!​ ​ตั้งแต่​หัว​จรด​เท้า​ของ​เจ้า​ล้วน​เป็น​ของรางวัล​!

ฟั่น​เชียน​ซื่อ​จับ​ข้า​ไว้​ ​บอกว่า​เขา​ชอบ​ความสว่าง​บน​ร่าง​ข้า​ ​อยาก​ใช้​ข้า​เป็น​มุก​ราตรี​ ​ประดับ​ตกแต่ง​ห้อง​ของ​เขา

ข้า​สู้​เขา​ไม่ได้​ ​อีกทั้ง​ไม่​ยินดี​เป็น​ของ​ตกแต่ง​ชิ้น​หนึ่ง​ ​ด้วยเหตุนี้​ข้า​จึง​ลด​แสง​ทั้งหมด​ใน​ร่าง​ตน​ลง​โดยอัตโนมัติ​ ​กลายเป็น​หิน​สีเทา​ก้อน​หนึ่ง

ฟั่น​เชียน​ซื่อ​ย่อม​มองออก​ว่า​ข้า​ไม่เต็มใจ​ ​เขา​ตรวจสอบ​ข้า​ ​คิด​จะ​บังคับ​ให้​เปล่งแสง​บน​กาย​ขึ้น​อีกครั้ง​ ​กลับ​คาดไม่ถึง​ว่า​จะ​จับพลัดจับผลู​ ​ทำให้​เขา​สัมผัส​ถึง​เสี้ยว​วิญญาณ​ดวงน้อย​ที่ซ่อน​เร้น​อยู่​ใน​ตัว​ข้า​ได้​…

ข้า​ถูก​เขา​ทำให้​สลบ​ไป​ ​พอ​ฟื้น​ขึ้น​มา​อีกครั้ง​ก็​พบ​ว่า​อยู่​ใน​โลก​ที่​คึกคัก​หลาก​แสงสี​ใบ​หนึ่ง​ ​กลายเป็น​เครื่องประดับ​บน​ข้อมือ​ของ​หลง​ฟั่น​นักวิทยาศาสตร์​สติ​เฟื่อง

ข้ามัก​จะ​รู้สึก​อยู่​เสมอ​ว่า​ตน​ได้​สูญเสีย​บางสิ่ง​ไป​แล้ว​ ​แต่​ข้า​ตรวจสอบ​ร่างกาย​ตัวเอง​อยู่​ครึ่ง​ค่อนวัน​ ​ก็​ไม่มี​เหลี่ยม​หิน​มุม​ไหน​หาย​ไป​เลย​ ​แต่​ใน​ใจ​ข้า​กลับ​รู้สึก​โหวงเหวง​อยู่​เสมอ​ ​ราวกับ​มี​ชิ้นส่วน​หนึ่ง​ใน​ชีวิต​ขาดหาย​ไป

ข้า​ติดตาม​เขา​ใช้ชีวิต​อยู่​บน​ทวีป​นั้น​ ​เรียนรู้​ทักษะ​มากมาย​นับไม่ถ้วน​ ​รู้จัก​ผู้คน​มากมาย​ยิ่ง​ ​แต่​ข้า​ลืมเลือน​เรื่อง​ใน​อดีต​ไป​แล้ว​ ​เพียง​จดจำ​ได้​รางๆ​ ​ว่า​ตน​สมควร​ต้อง​พิทักษ์​ดูแล​คน​ผู้​หนึ่ง​ ​แต่​สมควร​ต้อง​พิทักษ์​ดูแล​ผู้ใด​นั้น​ไม่ว่า​จะ​ทำ​อย่างไร​ก็​นึกไม่ออก​เลย

หลง​ฟั่น​บอกว่า​ข้า​เป็น​ปัญญาประดิษฐ์​ล้ำยุค​ ​และ​เป็น​ศิลา​ลิขิต​สวรรค์​ ​สามารถ​สัมผัส​ถึง​กฎเกณฑ์​แห่ง​ลิขิต​สวรรค์​ได้

ด้วยเหตุนี้​เขา​จึง​มอบ​ภารกิจ​สวรรค์​อย่างหนึ่ง​ให้​ข้า​ ​พา​ข้า​ข้าม​มิติ​ไป​ยัง​ทวีป​ซิง​เย​วี่ย​ ​ถ่ายทอด​ความรู้​นับไม่ถ้วน​ของ​ทวีป​ซิง​เย​วี่ย​ให้​ข้า​ ​จากนั้น​ก็​ให้​ข้า​ไป​ตามหา​สตรี​คน​หนึ่ง​ที่​มีนาม​ว่า​กู้​ซีจิ​่ว​ ​รั้ง​อยู่​ข้าง​กาย​นาง​ ​เป็น​ผู้ช่วย​ของ​นาง​…

วินาที​ที่​ได้​เห็น​กู้​ซีจิ​่ว​ใน​โรง​ประมูล​หัวใจ​ที่​แข็งทื่อ​เยียบ​เย็น​ของ​ข้า​หลอมละลาย​กลายเป็น​ลาวา

คือ​นาง​!​ ​คนที​่​ข้า​สมควร​จะ​พิทักษ์​ดูแล​ก็​คือ​นาง​!​ ​คนที​่​ข้า​ต้องการ​จะ​พิทักษ์​ดูแล​ก็​คือ​นาง

ข้า​รู้สึก​เหมือน​แยกจาก​นาง​ไป​นาน​แล้ว​ได้​พบกัน​อีกครั้ง

ราวกับว่า​ในที่สุด​ชิ้นส่วน​ที่​ขาดหาย​ไป​ใน​ชีวิต​ของ​ข้า​ก็ได้​รับ​การ​เติมเต็ม​ให้​สมบูรณ์​แล้ว​…

….

——————————————————————————–