อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1003 ลูกพี่
“ถ้าอย่างนั้น ข้าไปสามารถไปไหนมาไหนที่นี่ได้แล้วใช่ไหม?” กู้ชูหน่วนชี้ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่และโบราณสถานยุคดึกดำบรรพ์
“ย่อมได้”
“เจ้าเสือน้อย ดูเจ้าซุกซนสิเนี่ย เกิดเผามันจนสุกจริงๆ จะทำอย่างไร ลูกกระทิงหลานกระทิงพวกนั้นยังจะปล่อยเจ้าไปหรือ? รีบกลับมาเร็วเถอะ”
เจ้าเสือน้อยเลียปาก คล้ายสนใจเนื้อของกระทิงไฟเก้าเขา ทำเอาอีกฝ่ายตกตะลึงพรึงเพริด
ดีที่เจ้าเสือน้อยเชื่อฟังกู้ชูหน่วนมาก พอนางเรียก มันก็กลับไป
เมื่อเห็นน้องชายทั้งสองของตัวเองใช้สายตาแปลกออกไปมองมัน กระทิงไฟเก้าเขาก็แค้นใจ เอ่ยปาก “ได้ใจอะไร เพราะความช่วยเหลือของพยัคฆ์ขาวนั่นต่างหาก หากมีเจ้าเพียงคนเดียว ยังจะรับมือข้าได้หนึ่งกระบวนท่าหรือ? ”
“ถ้าอย่างนั้น เรามาประลองกัน?”
กู้ชูหน่วนกะพริบดวงตาเจ้าเล่ห์ เอื้อนเอ่ยแฝงเล่ห์กล “ถ้าเจ้าแพ้ ก็นับข้าเป็นลูกพี่ ต่อแต่นี้ต้องฟังคำสั่งข้าแต่เพียงผู้เดียว”
“เป็นไปไม่ได้ ข้าเป็นถึงกระทิงไฟเก้าเขา ราชาแห่งกระทิง มีชื่อเสียงโด่งดังในป่าเขา ถ้าถูกเจ้าสยบ มิต้องเสียหน้าแย่หรือ”
“อ้อ…ที่แท้เจ้ากลัวว่าจะสู้ข้าไม่ได้ ต้องอับอายขายหน้า”
“เพ้อเจ้อ ประลองก็ประลอง แล้วถ้าเจ้าแพ้ล่ะ?”
“ถ้าข้าแพ้ สุดแต่เจ้าจะจัดการ”
“ถ้าเจ้าแพ้ เจ้าต้องมอบพยัคฆ์ขาวให้ข้า ให้มันเป็นลูกน้องของข้า”
“ได้”
เจ้าเสือน้อยแยกเขี้ยวยิงฟันกับกระทิงไฟเก้าเขา เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ
“ระดับเจ้าสูงกว่าข้า แต่เจ้าบาดเจ็บ เพื่อความเสมอภาค เราตัดสินแพ้ชนะกันตาเดียวก็พอ ขอเพียงชนะได้ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีการใดก็ได้ทั้งนั้น” กู้ชูหน่วนเอ่ย
กระทิงไฟเก้าเขาดวงตากระดิ่งทองแดงโตล่อกแล่ก
พักหนึ่งแล้วจึงตอบ “ได้”
มันที่เป็นกระทิงมากด้วยฝีไม้ลายมือ กลัวแต่นางจะรับไม่ไหว
เซียวหยู่เซวียนเอียงศีรษะมองกู้ชูหน่วน ลมรำเพยพัดพา พัดปอยผมตรงมุมหน้าผาก เป็นเอกะและตัดจากภายนอก งดงามชวนให้ตะลึง
ไม่รอให้เปิดศึกอย่างเป็นทางการ กระทิงไฟเก้าเขาก็เสือกตัวมาแล้ว
มันถูกเผาจนไหม้กว่าครึ่ง แต่กลับยังกล้าใช้ไฟโจมตีอีก
กู้ชูหน่วนง้างมือ สาดผงกิเลนไปทางกระทิงไฟเก้าเขา
“ตูม…”
เปลวเพลิงที่กระทิงไฟเก้าเขาพ่นออกมาระเบิดในทันที แล้วย้อนกลับหาตัวมันเองอีก
“ซี้ด…”
มันร้องครวญคราง รีบดับไฟบนร่างของตัวเอง ไม่มีเวลาสนใจกู้ชูหน่วนอีก
และแทบจะเป็นเวลาเดียวกัน กู้ชูหน่วนพุ่งไปด้านหน้า ใช้สองมือจับเขาข้างที่ได้รับบาดเจ็บหนักที่สุดของมัน จากนั้นก็หักด้วยกำลังสุดแรงเกิด
“เจ้ามนุษย์ควรตาย เจ้าถึงกับกล้าแตะเขาของข้า ปล่อย ปล่อยมือ…”
กระทิงไฟเก้าเขาสะบัดสุดชีวิต แต่กลับสะบัดไม่หลุด กู้ชูหน่วนติดหนึบราวกับยาทาหนังสุนัข แถมตามตัวของเขาก็ยังมีไฟลุกอยู่ จะดับอย่างไรก็ไม่สำเร็จ
“เจ้ามนุษย์ เจ้าใช้วิชามารอะไร ทำไมไฟบนตัวข้าจึงไม่ดับ เจ็บจะตายอยู่แล้ว เจ็บจะตายอยู่แล้ว ข้าจะถูกไฟย่างสุกแล้ว”
“หึ ไฟกิเลนที่ข้าทำขึ้นเอง ใช้หลอมยาโดยเฉพาะเลยนะ ใส่วัตถุดิบพิเศษลงไปนิดหน่อย หากคนธรรมดาคิดจะดับ ก็ทำได้ไม่ง่ายอย่างนั้น”
ไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะหักอย่างไรก็หักเขาข้างนั้นไม่ได้ ดังนั้นจึงระดมทุบเขาข้างนั้นเสียเลย กระทิงไฟเก้าเขาโมโหจนยกเท้า คิดเตะนางแรงๆ
ทว่าผู้หญิงคนนี้กลับมีวิชาตัวเบาล้ำเลิศ อย่างไรก็เตะไม่โดน
เจ้าเสือน้อยตะลึงงัน
เซียวหยู่เซวียนแทบทนดูภาพนั้นไม่ได้
จากที่ไกลๆ เขายังรู้สึกเจ็บแทนกระทิงไฟเก้าเขาเลย
“หยุดนะ ข้าบอกให้เจ้าหยุด เจ้าได้ยินไหม เจ้ามนุษย์ควรตาย”
“ขอเพียงเจ้ายอมแพ้ เรียกข้าว่าลูกพี่ ข้าก็จะปล่อยเจ้า แถมช่วยดับไฟบนตัวเจ้าด้วย ไม่อย่างนั้นเจ้าก็กลายเป็นอาหารเนื้ออันโอชะเถอะ”