บทที่549
เย่เฉินเห็นเซียวชูหรันดื้อรั้น เลยพยักหน้าพูดว่า:”งั้นได้ เหนื่อยหน่อยนะที่รัก ผมไปก่อนล่ะ”
“ไปเถอะ”เซียวชูหรันตอบ แล้วถามเขาว่า:”ในเมื่อไปเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อน นายเตรียมของขวัญแล้วยัง?”
เย่เฉินตอยอื้ม แล้วพูดว่า:”เตรียมแล้ว”
เซียวชูหรันรีบถามขึ้น:”เตรียมของขวัญอะไรไป? อย่าขี้งกเกินไป ทำให้คนอื่นไม่พอใจ”
เย่เฉินยิ้ม แล้วพูดว่า:”ผมเตรียมของเล็กๆที่ตัวเองทำไว้ ของขวัญแม้จะด้อยค่าแต่มากไปด้วยน้ำใจ! เพื่อนของผมคนนั้นไม่สนใจเงิน และผมเชื่อว่าเขาต้องชอบแน่นอน”
“งั้นก็ดี”เซียวชูหรันพยักหน้า ยิ้มพูดว่า:”ในเมื่ออย่างนั้น งั้นนายก็รีบไปเถอะ!”
“ครับ”
เย่เฉินลุกขึ้นใส่เสื้อคลุมธรรมดา บอกลาเซียวชูหรันและพ่อตาแม่ยาย แล้วออกไปจากบ้านเลย
เย่เฉินเพิ่งออกไป หม่าหลันก็วางมือถือลง พูดกับเซียวชูหรันด้วยสีหน้าจริงจัง:”ชูหรัน ทำไมเดี๋ยวนี้เธอยิ่งอยู่ยิ่งตามใจเย่เฉินล่ะ! เขามันไร้ประโยชน์ นอกจากทำงานบ้านแล้วยังทำอะไรได้อีก?ปกติฉันอยากจะให้เขาทำงานบ้านให้มากๆ เธอล่ะ แค่งานบ้านก็ไม่ให้เขาทำ!”
เซียวชูหรันรีบพูดว่า:”แม่ ในเมื่อเย่เฉินมีธุระ งั้นก็ให้เขาไปเถอะ เรื่องเก็บจานชาม เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย”
หม่าหลันพูดว่า:”จะพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะ! ดูผู้ชายก็เหมือนกับการเลี้ยงสุนัข ถ้าหากเธอควบคุมมันอย่างเคร่งครัดตั้งแต่ต้นจนจบ มันก็จะไม่กล้าฉี่และขี้ที่บ้าน และไม่ขึ้นขึ้นเตียง ไม่กล้ากัดเฟอร์นิเจอร์และกระดิกหางเมื่อเห็นเธอ”
พูดไป หม่าหลันก็พูดอย่างเคร่งขรึม:”แต่ถ้าเธอปล่อยวินัยไปสักนิด มันไม่เพียงแต่จะไม่ให้เกียรติ ไม่แน่มันอาจจะกัดเธอกลับสักวัน! ดูพ่อของเธอสิที่ถูกฉันสอนมาตลอด เชื่อฟังขนาดไหน?”
เมื่อเซียวฉางควนได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียดมาก แอบสาปแช่งในใจ แม่งเอ้ย ที่แท้มึงก็เห็นกูเป็นหมานี่เองเหรอ?
แต่ว่า เซียวฉางควนก็ไม่กล้าพูดอะไรกับเธอ และทำได้แค่อดทนกับสิ่งที่เขาไม่พอใจ
เซียวชูหรันมองไปที่พ่อของเธออย่างเห็นอกเห็นใจ และพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า:”แม่ ฉันล้างจานเสร็จแล้วจะออกไปข้างนอก”
หลังจากพูดจบ ก็ไม่สนใจหม่าหลันอีก ถือชามเข้าไปในครัว หน้าต่างห้องครัวของบ้านเซียวชูหรัน เห็นทางเข้าของหมู่บ้านพอดี ดังนั้นเธอล้างจานไป มองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว เห็นเย่เฉินสามีของเธอเดินออกไปนอกประตู
เย่เฉินไม่รู้ว่า เซียวชูหรันภรรยาของเขากำลังมองดูตัวเองอยู่ในครัว
เมื่อเดินมาถึงหน้าหมู่บ้าน ก็เห็นรถโรลส์-รอยซ์แฟนทอมสีแดงจอดอยู่ที่หน้าหมู่บ้าน
หลังจากนั้น มีผู้หญิงที่มีออร่าสูงศักดิ์ ใบหน้าที่สวยงาม และขาเรียวโผล่ออกมาในรถ ผู้หญิงคนนี้เป็นคุณหนูคนโตของตระกูลซ่ง ชื่อซ่งหวั่นถิง
วันนี้ซ่งหวั่นถิงสวมชุดสีแดงที่สั่งตัดเอง หัวจรดเท้าดูสวยงามมากขึ้น และออร่าลูกสาวคนโตของครอบครัวใหญ่ ก็ปรากฏตัวออกมาอย่างชัดเจน
วันนี้เธอแต่งตัว บอกว่าแต่งเพื่อเป็นงานฉลองวันเกิดของคุณปู่ แต่อันที่จริงแล้วทั้งหมดนี้ทำเพื่อเย่เฉิน
ท้ายที่สุดแล้วผู้หญิงก็เป็นคนที่ตามใจตัวเอง ประโยคนี้ไม่ได้เปลี่ยนไปตั้งแต่สมัยโบราณ เธอหวังว่าเย่เฉินจะเห็นความงามของเธอ และสนใจตัวเองมากขึ้น
เมื่อเห็นซ่งหวั่นถิง เย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะมองขึ้นลง และอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เย่เฉินได้เห็นความงามของซ่งหวั่นถิง แต่เขาอดไม่ได้ ที่จะกล่าวชมว่า:”หวั่นถิง วันนี้เธอแต่งตัวสวยมาก”
ซ่งหวั่นถิงมองไปที่เย่เฉินด้วยความรัก เมื่อเธอได้ยินคำพูดนี้ ก็อดไม่ได้ที่หัวใจเต้นแรง ใบหน้าของเธอก็แสดงสีหน้าเขินอายของหญิงสาว
เธออดไม่ได้ที่จะจับกระโปรง และหมุนตัวตรงหน้าเย่เฉิน แล้วพูดว่า:”นายคิดว่าชุดของฉันสวยมากจริงๆเหรอ?”
เย่เฉินยิ้มจางๆ:”สวยงามมากแน่นอน มันเข้ากับออร่าของเธอมาก”
ซ่งหวั่นถิงเขินกว่าเดิม หูร้อนมากขึ้นทันที
จากนั้น ซ่งหวั่นถิงก็โค้งตัวอย่าเคารพ และพูดด้วยความเขินอายในนั้นเล็กน้อย:”ของคุณสำหรับคำชมค่ะ อาจารย์เย่”