คนหนึ่งร้อยคน เตะคนละหนึ่งครั้ง ต่อให้เป็นคนเหล็ก ก็เกรงว่าอาจจะไม่รอดเช่นกัน?
“พ่อ ช่วยผมด้วย! ช่วยผมด้วย!”
หลีจื้อขุยมองไปทางหลีเจ๋อในทันใด ตอนนี้มีเพียงพ่อของเขาเท่านั้นที่สามารถช่วยเขาได้
ในอีกด้านหนึ่ง หม่าชาวได้เดินไปถึงตรงหน้าแม่เสี่ยวจวินแล้วและพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “มือข้างไหนที่ตบเสี้ยวเสี้ยว ยื่นมือออกมาเอง”
ใบหน้าของแม่เสี่ยวจวินเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก รีบคุกเข่าลงแทบเท้าหม่าชาวทันที พลางร้องไห้อ้อนวอน “ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ วันหลังจะไม่กล้าทำอีกแล้ว ได้โปรดให้โอกาสฉันอีกครั้ง ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ”
หม่าชาวกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา “ตอนที่คุณลงมือกับเด็กที่มีอายุเพียงสี่ขวบ ทำไมถึงไม่รู้ว่าผิดล่ะ? มาสำนึกเอาในตอนนี้ ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว!”
“ถ้าคุณไม่ยื่นมือออกมาเอง ผมจะหักทั้งสองมือของคุณ”
แม่เสี่ยวจวินรู้ว่าหม่าชาวจะไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่นอน
“พ่อคะ ช่วยฉันด้วย ได้โปรดช่วยฉันด้วย ฉันสำนึกผิดแล้ว!” แม่เสี่ยวจวินมองไปทางหลีเจ๋อพร้อมกับขอร้องอีกครั้ง
หลีเจ๋อยืนอยู่ทางด้านหนึ่งด้วยสีหน้าย่ำแย่อย่างถึงขีดสุด
ตนเองเป็นถึงเจ้าบ้านตระกูลหลี แต่ตอนนี้ทั้งลูกชายและลูกสะใภ้ของตนได้ถูกควบคุมโดยคนของหยางเฉิน
ยอดฝีมือหนึ่งร้อยคน จะผลัดกันเตะลูกชายของเขาคนละหนึ่งครั้ง แล้วเขาจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร?
ส่วนลูกสะใภ้ของตัวเองก็ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดจากมือที่หัก จนถึงขั้นพูดไม่ได้ไปตลอดกาล
เขามีหลีจื้อขุยเป็นลูกชายเพียงคนเดียว ถ้าเขาตาย แล้วอนาคตของตระกูลหลีล่ะ จะทำอย่างไร?
“ลงมือได้!”
ทันใดนั้นหยางเฉินก็ออกคำสั่ง
“พลั่ก!”
สิ้นเสียงหยางเฉิน หลีจื้อขุยก็ถูกเตะกระเด็นไปหลายเมตร ร่างของเขากระแทกลงบนพื้นอย่างแรงอีก เหมือนถูกโจมตีมาแล้วสองครั้ง
“อ๊าก! ฉันจะตายแล้ว! ฉันจะตายแล้ว! พ่อครับ ช่วยผมด้วย! ช่วยผมด้วย!”
หลีจื้อขุยตะโกนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
นี่แค่ครั้งแรก ซี่โครงของเขาก็หักไปหลายซี่แล้ว ยังเหลืออีกเก้าสิบเก้าครั้ง แล้วเขาจะทนได้อย่างไร?
“กร๊อบ!”
ในขณะเดียวกัน หม่าชาวก็เหยียบลงไปบนมือขวาของแม่เสี่ยวจวิน เสียงกระดูกหักดังขึ้นอย่างชัดเจนทันที
“โอ๊ย…”
แม่เสี่ยวจวินแค่ร้องออกมาคำเดียว แล้วสลบเหมือดไปด้วยความเจ็บปวด
ผู้คนที่รายล้อมอยู่ต่างตกตะลึงพรึงเพริด ในแววตามีความหวาดกลัว
เป็นถึงคุณชายตระกูลหลีและภรรยา แต่คนหนึ่งก็ถูกคนหักมือต่อหน้าต่อตาเจ้าบ้านตระกูลหลี ส่วนอีกคนก็ถูกยอดฝีมือหนึ่งร้อยคนเตะหนึ่งร้อยครั้ง
“พลั่กๆๆ!”
จากนั้นก็เตะอย่างต่อเนื่องอีก 5-6 ครั้ง หลีจื้อขุยร้องครวญครางโดยไม่รู้ว่ากระดูกในตัวหักไปแล้วกี่ท่อน
“พอได้แล้ว!”
ในที่สุดหลีเจ๋อก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขารีบวิ่งไปอยู่ตรงหน้าหยางเฉินแล้วตะโกนเสียงดัง
สองตาของหยางเฉินจ้องมองหลีเจ๋ออย่างเคร่งขรึม กล่าวด้วยความเย็นชาอย่างถึงที่สุด “ลูกชายกับลูกสะใภ้ของคุณดูถูกและทุบตีพ่อตากับลูกสาวของผม แต่คุณมาบอกผมว่าพอได้แล้วเหรอ?”
เมื่อเผชิญกับสายตาอันเยือกเย็นของหยางเฉิน หลีเจ๋อก็อดสั่นสะท้านไม่ได้ เขากัดฟันพูดว่า “คุณหยาง ผมยอมรับว่าลูกชายและลูกสะใภ้ของผมทำผิด แต่ก็ไม่เห็นต้องลงโทษกันรุนแรงขนาดนี้เลยนี่นา?”
“คุณดูสิ มือของลูกสะใภ้ของผมหัก ลูกชายของผมก็ถูกเตะไปเจ็ดครั้งแล้ว คุณไว้ชีวิตพวกเขาสักครั้ง ถือว่าเห็นแก่หน้าผมได้ไหม?”
น้ำเสียงของหลีเจ๋ออ่อนลงมาก เขารู้ดีว่า ตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้ต่อหน้าหยางเฉิน
แต่ถ้าเขาไม่ขอร้องหยางเฉินให้ยอมปล่อย ลูกชายและลูกสะใภ้ของเขาต้องตายแน่
หยางเฉินส่ายหน้า “ไม่ได้!”
สีหน้าของหลีเจ๋อชะงักงันทันที มีความโกรธเล็กน้อยบนใบหน้า เขากัดฟันพูดว่า “คุณทำแบบนี้ มันออกจะเกินไปแล้วนะ?”
หยางเฉินยิ้มเยาะ “ลูกชายและลูกสะใภ้ของคุณขู่กรรโชกเงินของผมไปหนึ่งพันล้าน แถมยังตบตีพ่อตากับลูกสาวของผม ตอนที่พ่อตาของผมขอร้องให้พวกเขาปล่อย ทำไมพวกเขาไม่รู้จักปล่อยล่ะ?”
“ผมก็แค่ใช้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่ง มันจะเกินไปได้ยังไง?”
เมื่อได้ยินหยางเฉินพูดดังนั้น หลีเจ๋อก็กัดฟันพูดว่า “พวกเขาผิดที่ขู่กรรโชกเงินคุณหนึ่งพันล้าน แต่ต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้เพราะลูกสาวของคุณทำรถของลูกสะใภ้ผมเสียหายไม่ใช่เหรอ?”
“ส่วนเรื่องที่พ่อตาของคุณโดนทำร้าย ก็แค่เตะครั้งเดียวเท่านั้น ส่วนลูกสาวของคุณก็ถูกลูกสะใภ้ของผมตบเพียงครั้งเดียวเท่านั้น”
“แต่ความเจ็บปวดที่คุณทำกับพวกเขานั้น มันมากกว่าที่พ่อตากับลูกสาวของคุณได้รับหลายเท่า”
หยางเฉินหัวเราะ “ในเมื่อคุณคิดจะเอาจริงกับผม ถ้างั้นวันนี้ผมก็จะสู้ให้ถึงที่สุด!”
พูดจบหยางเฉินก็สั่งว่า “ไปเอากล้องวงจรปิดมาให้ผม ผมอยากรู้ว่าลูกสาวของผมทำรถของเธอเสียหาย หรือเธอพยายามใส่ร้ายลูกสาวของผม!”
“ครับผม!”
มีคนรับคำสั่งทันที
แต่ในใจหลีเจ๋อกลับรู้สึกตึงเครียดมาก ถ้าลูกสาวของหยางเฉินทำตุ๊กตาทองหักจริง เขาก็ยังพอจะมีเหตุผลโต้แย้งกับหยางเฉินอยู่บ้าง
แต่ถ้าหาก ลูกสาวของหยางเฉินถูกใส่ร้ายล่ะ?
หลีเจ๋อไม่กล้าที่จะคิดต่อไปอีกแล้ว ตอนนี้ทำได้เพียงอธิษฐานในใจเท่านั้น
“สวัสดีครับคุณหยาง ผมเป็นผู้จัดการทั่วไปของฝ่ายจัดการทรัพย์สินที่นี่ นี่คือคลิปจากกล้องวงจรปิดที่คุณต้องการ เชิญดูได้ครับ!”
ภายในเวลาสั้นๆ เพียงสิบนาที ผู้จัดการทั่วไปของการฝ่ายจัดการทรัพย์สินของโครงการก็เข้ามาพร้อมกับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค ก่อนจะเปิดคลิปจากกล้องวงจรปิด
หยางเฉินไม่ได้สนใจจะดูเลยสักนิด แต่พูดอย่างเย็นชาแทน “เจ้าบ้านหลี คุณดูให้ดีนะว่าเกิดอะไรขึ้น”
เมื่อครู่เสี้ยวเสี้ยวได้บอกว่า เธอไม่ได้ทำให้รถของคนอื่นเสียหาย เสี้ยวเสี้ยวก็ต้องไม่ใช่คนทำแน่นอน
หยางเฉินรู้ดีว่าลูกสาวของตนซื่อสัตย์แค่ไหน
คลิปวิดีโอเริ่มเล่น สองตาของหลีเจ๋อจับจ้องอยู่ที่จอภาพ ไม่นานใบหน้าของเขาก็ซีดเผือด ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว
เพราะเขารู้ความจริงแล้วและเห็นว่าลูกสะใภ้และลูกชายของตนนั้นหยิ่งผยองแค่ไหน
แม้แต่เขาตอนที่เห็นคลิปวิดีโอนี้ ยังรู้สึกว่าทำเกินไป
“พลั่ก!”
หลีเจ๋อยังดูคลิปวิดีโอไม่ทันจบก็รีบคุกเข่าลงแทบเท้าหยางเฉิน และอ้อนวอนด้วยสีหน้าหวาดกลัว “คุณหยาง เป็นความผิดของลูกชายและลูกสะใภ้ของผมจริงๆ ที่ใส่ร้ายลูกสาวของคุณ แถมยังทุบตีพ่อตาของคุณอีก”
“คุณหยางได้โปรดเห็นแก่ที่ตระกูลหลียอมสวามิภักดิ์ต่อคุณ เห็นแก่หน้าผมสักครั้ง”
“ผมมีลูกชายแค่คนเดียว ถ้าเขาตาย ตระกูลหลีก็ถึงคราวจบสิ้นอย่างแท้จริง คุณหยางได้โปรดไว้ชีวิตเขาสักครั้ง ผมสัญญาว่าต่อไปเขาจะไม่ทำผิดพลาดแบบเดิมอีกแล้ว!”
ในขณะที่หลีเจ๋อคุกเข่าลง ทุกคนล้วนตกตะลึง
เป็นถึงเจ้าบ้านของตระกูลหลี ยอมนอบน้อมถ่อมตนกับคนหนุ่มคนเดียวก็ว่าแย่แล้ว แต่ตอนนี้ยังคุกเข่าลงแทบเท้าของชายหนุ่มคนนี้อีก
แม้ว่าหยางเฉินจะใจเย็นลงมากแล้ว แต่ก็ยังโกรธอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาคิดว่าลูกสาวของตัวเองถูกตบ เขาแทบอยากจะฆ่านังสารเลวคนนั้นด้วยตัวเอง
“ลูกชายและลูกสะใภ้ของคุณชอบเรียกร้องค่าเสียหายทางจิตใจจากคนอื่นนักไม่ใช่เหรอ?”
หยางเฉินกล่าวขึ้นทันที “ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมจะขอเรียกค่าชดเชยความเสียหายทางจิตใจของพ่อตากับลูกสาวผมจากคุณเป็นเงินหนึ่งหมื่นล้าน! ภายในสิบนาที ผมต้องได้เห็นเงินโอนเข้าบัญชีของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป แล้วเรื่องในวันนี้ก็ถือว่าแล้วกันไป”
หลีเจ๋อเบิกตาโพลง หยางเฉินได้ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลหลีไปแล้ว นั่นเป็นจำนวนสามสี่หมื่นล้าน ตอนนี้หยางเฉินยังต้องการอีกหนึ่งหมื่นล้าน
นี่มันปล้นตระกูลหลีจนหมดตัวชัดๆ!
เขากระจ่างในทันใดว่าทำไมหยางเฉินถึงโอนเงินหนึ่งพันล้านให้ตระกูลหลีอย่างง่ายดาย