เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1282
ลู่ฝานยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกเพียงว่าพลังดาบน่ากลัวพุ่งเข้ามาในตัวเขา
คิดไม่ถึงว่าดาบนี้จะเริ่มโจมตีจากด้านใน
แตกต่างกับวิชาดาบอื่นมาก!
แต่ลู่ฝานไม่กลัวการโจมตีแบบนี้เลย พลังดาบเพิ่งฟันเส้นลมปราณในตัวเขาจนขาด ก็โดนโลกใบเล็กกลืนกินทันที
ถึงวิชาดาบจะแกร่งอีกสักแค่ไหน ก็สู้พลังแห่งโลกไม่ได้
แม้เป็นเพียงการโจมตีกลับตามสัญชาตญาณของโลกใบเล็ก แต่ป้องกันการโจมตีจากด้านในสู่ด้านนอกให้ลู่ฝานได้แล้ว!
เสื้อผ้าสะบัดเบาๆ ลู่ฝานรับดาบของถังชิงด้วยความนิ่งดังสายน้ำ
เลือดเต็มตัวถังชิง เขาเบิกตาโตมองลู่ฝาน
หลังจากเห็นลู่ฝานนิ่งเป็นอย่างมาก ไม่มีอะไรผิดปกติ ถังชิงแสยะยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายน่ากลัวเหลือเกิน นายชนะแล้ว!”
ลู่ฝานพูดเสียงเบาว่า “ขอบใจที่ชม!”
ถังชิงหลับตาลงแล้วล้มลงบนพื้นทันที
เซียนบู๊จั้วซานพุ่งเข้ามาเป็นคนแรก ใช้มืออุ้มถังชิงขึ้นมา
เมื่อตรวจสอบลมหายใจ เซียนบู๊จั้วซานพบว่าถังชิงยังมีลมหายใจเฮือกสุดท้าย รีบควักของออกมากรอกใส่ปากถังชิง
เซียนบู๊จั้วซานหันมามองลู่ฝานด้วยสีหน้าเดาไม่ออก “ขอบใจมาก!”
ลู่ฝานรู้ว่าเซียนบู๊จั้วซานขอบคุณอะไร
ถ้าเมื่อกี้เขาตอบโต้หรือสะเทือนพลังดาบที่พุ่งเข้ามาหาเขาออกไป พลังสะท้อนกลับสามารถทำให้ถังชิงบาดเจ็บสาหัสจนถึงตายได้
แต่ลู่ฝานไม่ได้ทำแบบนั้น อย่างน้อยในความคิดของเซียนบู๊จั้วซาน ลู่ฝานต้านทานกระบวนท่าของถังชิง แต่ไม่ได้ตอบโต้กลับ
ดังนั้นเซียนบู๊จั้วซานจึงพูดขอบคุณ แน่นอนว่าลู่ฝานไม่ได้อธิบายอะไร ทำเพียงพยักหน้าเบาๆ
เซียนบู๊จั้วซานอุ้มถังชิงเหาะกลับมาบนที่นั่งผู้ชม
มองไอ้อ้วนตงแล้วพูดว่า “เอาเหล้ารักษาอาการบาดเจ็บมาให้ฉันหนึ่งไห”
ไอ้อ้วนตงพูดว่า “ได้เลย นายไปเอาเองสิ อย่าลืมที่เราพนันกันไว้นะ”
ไอ้หลิวกับยัยแก่หยางหัวเราะแล้วพูดว่า “พวกเราด้วย”
เซียนบู๊จั้วซานหัวเราะเบาๆ โยนแหวนที่มือซ้ายของตัวเองลงบนโต๊ะ
“ฉันมีศิษย์พอแล้ว สิ่งเหล่านี้เป็นแค่ของนอกกาย!”
เซียนบู๊จั้วซานหันหลังเดินออกไป
ไอ้หลิวกับยัยแก่หยางมองแหวนบนโต๊ะ สีหน้าประหลาดเล็กน้อย
ผ่านไปนาน ไอ้หลิวพูดว่า “เฮ้อ ฉันล่ะอิจฉาตาเฒ่าจั้วซานจริงๆ”
ยัยแก่หยางพยักหน้าพูดว่า “ฉันก็เหมือนกัน คนอย่างพวกเรามีศิษย์สักคน มันดีกว่าอะไรทั้งหมด!”
พูดจบ ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา
เซวียนหยวนคว้าแหวนบนโต๊ะขึ้นมา แล้วเริ่มค้นหาด้านใน
ไอ้อ้วนตงสะบัดมือ ผู้ชมที่เงี่ยหูฟังอยู่ข้างๆ สีหน้าสับสนทันที หลังจากนั้นเมื่อหันหน้าไป แววตาวูบไหวราวกับจำอะไรไม่ได้เลย!
ในสนาม ท่านแปดเดินเข้ามา ชี้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “ลู่ฝานนักกระบี่แห่งตงหวาชนะ!”
เสียงเชียร์ดังขึ้นทั้งสนาม ชื่อของลู่ฝานดังไปทั่วทุกที่อีกครั้ง
ลู่ฝานโบกมือให้ผู้ชม ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ
ชนะอีกรอบแล้ว ไม่ง่ายเลยจริงๆ!
ทันใดนั้น ลู่ฝานเห็นอู่คงหลิงอยู่ท่ามกลางผู้คน
เห็นอู่คงหลิงส่งจูบเบาๆ ผ่านผ้าปิดหน้าบางมาทางลู่ฝาน หลังจากนั้นเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว
ส่วนด้านหลังอู่คงหลิง มีชายรูปร่างสูงใหญ่ปรากฏอยู่ในสายตา
คนคนนี้คุ้นตามาก!
ลู่ฝานมองอย่างละเอียดอยู่นาน จู่ๆ ใจเขาสั่นทันที
เขาคิดออกแล้ว คนนี้คือซิงยวน!
อาจารย์ซิงยวนคณะหยินหยางแห่งสถาบันสอนวิชาบู๊
ซิงยวนมองลู่ฝานที่อยู่ในสนามด้วยสายตาเย็นยะเยือก หลังจากนั้นเดินอย่างนอบน้อมด้านหลังอู่คงหลิง
เหมือนเขากลายเป็นลูกน้องของอู่คงหลิงไปแล้ว!