เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1288
เมื่อออกจากลานบ้าน ลู่ฝานพุ่งออกไปข้างนอกเหมือนสายลม
ลู่ฝานเห็นหานเฟิงพาหานสงและคนอื่นออกมาจากตระกูลหานพอดี
เมื่อหานเฟิงและคนอื่นเห็นลู่ฝานก็ตะโกนว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายก็จะไปตามหาด้วยเหรอ”
ลู่ฝานตอบกลับเสียงดังว่า “ทุกคนไม่ต้องตามฉันมา รีบไปหา ถ้าหาเจอรีบพาเธอกลับมาที่นี่”
หานเฟิงและคนอื่นพยักหน้า รีบแยกย้ายออกไปอย่างรวดเร็ว
ลู่ฝานพุ่งตรงไปข้างหน้า มุ่งหน้าไปทางตระกูลหลู่
ถ้าจะบอกว่าตอนนี้มีใครรู้ข้อมูลของพวกเสอหลิง แน่นอนว่าต้องเป็นตระกูลหลู่!
ดังนั้นลู่ฝานจึงไม่ได้ตามพวกหานเฟิงออกไปหา เขาไปตระกูลหลู่เป็นอันดับแรก!
……
ตอนนี้ในอากาศเวิ้งว้าง
สิบสามเฝ้าอยู่ด้านหน้าหลิงเหยา เขากลายเป็นเหมือนสัตว์อสูร
ตัวเหมือนหินศิลา แสงสีม่วงส่องออกจากตา เจ้าดำที่อยู่ข้างๆ กลายเป็นมังกรดำตัวใหญ่แล้วไปแล้ว เปลวไฟลุกโชนอยู่บนตัว
ตุ๊กตาผ้าอยู่ในมือหลิงเหยา
แววตาดูหวาดกลัวเล็กน้อย หลิงเหยามองคนด้านหน้าที่มีอักษรยันต์เต็มตัว “นายคือเสอหลิง!”
เสอหลิงพยักหน้าพูดว่า “ใช่แล้วคนสวย ฉันคือเสอหลิง เธอไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำร้ายเธอ แค่อยากให้เธอไปคุยกันที่จวนฉัน แค่นี้เท่านั้น!”
หลิงเหยาตะโกนเสียงดังว่า “ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย”
เสอหลิงหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ง่ายมาก คนสองคนกับสัตว์หนึ่งตัว ไม่มีทางสู้พวกเราได้ โปรดสังเกตคำที่ฉันใช้ ฉันพูดว่าพวกเรา”
เมื่อพูดจบ อยู่ดีๆ ก็มีเงาคนปรากฏขึ้นมา สวมชุดคลุมสีดำ ออร่าปีศาจพลุ่งพล่าน
หลิงเหยาพูดอย่างประหลาดใจว่า “ผู้ฝึกชั่วร้าย!”
เสอหลิงหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า “ใช่แล้วสาวน้อย ผู้ฝึกชั่วร้าย คงคิดไม่ถึงว่าในเมืองหลวงใหญ่ขนาดนี้ จะมีผู้ฝึกชั่วร้ายเยอะแบบนี้สินะ วางใจเถอะ วันนี้ฉันแค่แก้แค้นส่วนตัวนิดหน่อย ไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่แน่นอน เธอคือคนสนิทของลู่ฝานใช่ไหม หลักๆ แล้วฉันจะแก้แค้นเขาเลยมาหาเธอ”
หลิงเหยาพูดเสียงดังว่า “นายเป็นใครกันแน่ มีความแค้นอะไรกับลู่ฝาน”
เสอหลิงฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “อยากรู้เหรอ งั้นก็มาที่จวนฉันสิ เราค่อยๆ คุยกัน ฉันต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อสืบที่มาของลู่ฝานและพวกนาย ถ้าพวกนายยังอยู่ในสถาบันสอนวิชาบู๊ ฉันคงไม่มีปัญญาจับตัวพวกนาย แต่ตอนนี้พวกนายมาเมืองหลวงกันหมดแล้ว อีกทั้งเธอยังอยู่คนเดียวด้วย ยังมีเรื่องอะไรที่ดีกว่านี้อีกไหม สวรรค์ต้องการให้ฉันแก้แค้นลู่ฝานชัดๆ เดิมทีฉันแค่อยากฆ่าเขา ดูเหมือนตอนนี้ฉันไม่ใช่แค่จะได้ฆ่าเขา หนำซ้ำยังได้ทรมานเขาก่อนตายด้วย ฉันชอบทรมานคนเป็นที่สุด นี่คือความเพลิดเพลินอย่างหนึ่ง!”
ใบหน้าเสอหลิงดูเคลิบเคลิ้ม หลังจากนั้นเขาสะบัดมือเบาๆ
จู่ๆ เงาดำพุ่งเข้าไปหาหลิงเหยากับสิบสาม
แสงสาดส่องไปทั่ว แต่โดนอากาศเวิ้งว้างรอบๆ ดูดเข้าไป
ตัวของเสอหลิงค่อยๆ หายไปในอากาศเวิ้งว้าง เมื่อปรากฏตัวอีกครั้ง เขามาอยู่บนถนนที่คึกคักแห่งหนึ่งแล้ว
ในมือมีจุดอากาศเวิ้งว้างสีดำ ด้านในเป็นเงาที่พวกหลิงเหยากำลังต่อสู้อยู่
ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเสอหลิง สวมผ้าปิดหน้าบาง เธอหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ท่านเสอหลิงมีความสามารถจริงๆ เขตวิถีบู๊ปลายเล็บ ฆ่าคนโดยไร้เงา”
เสอหลิงยิ้มแล้วพูดว่า “พูดประจบได้ไม่เลวนะ แต่นี่ไม่ใช่ความสามารถของฉัน แค่อาวุธชั่วร้ายที่จิตใจเต๋าสำนักมารมอบให้เท่านั้น ขนาดเจ้าสำนักของเรายังอยากได้เลย มาสิอู่คงหลิง ฉันให้เธอดูแลสาวน้อยคนนี้แล้วกัน”
อู่คงหลิงรับจุดอากาศเวิ้งว้างเอาไว้ จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านเสอหลิงมาจากสำนักชุดม่วงที่ยิ่งใหญ่ อย่าบอกนะว่าไม่มีลูกน้องดูแลเลยสักคน ฉันจำได้ว่าสำนักชุดม่วงเป็นสำนักผู้ฝึกชั่วร้ายที่ยิ่งใหญ่เชียวนะ!”
เสอหลิงมองอู่คงหลิงด้วยสายตาประหลาด “จะหลอกถามฉันเหรอ หึหึ เจ้าสำนักอู่ เธออาจยังไม่รู้ว่าสำนักชุดม่วงของเรารวมกับสำนักเทพวิญญาณแล้ว ตอนนี้มีชื่ออย่างเป็นทางการว่าสำนักวิญญาณม่วง! ตอนนี้สำนักวิญญาณม่วงของเรามีคนในเมืองหลวงมากมายเท่าไร เธอคงไม่ต้องไปสอบถามแล้ว ให้เธอทำเธอก็ทำซะ อย่ามักใหญ่ใฝ่สูง เอาแต่คิดจะประจบสอพลอจิตใจเต๋าสำนักมาร บางครั้งประจบพวกเราอาจได้ผลประโยชน์มากกว่าก็ได้”
พูดพลาง เสอหลิงยื่นมือออกมาจะจับคางอู่คงหลิง
อู่คงหลิงถอยไปด้านหลัง หลบมือของเสอหลิง
เสอหลิงหัวเราะร่า ตัวกลายเป็นควันดำหายไปอย่างไร้ร่องรอย!