ตอนที่ 848 เธอไม่ต้องอัดอั้นตันใจแล้ว + ตอนที่ 849 ก็ไม่กลับไป โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 848 เธอไม่ต้องอัดอั้นตันใจแล้ว
เหมยเหมยห้ามเซียวเซ่อที่ต้องการจะเอารูปถ่ายไปแจก “เรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อน เรื่องของหวงอวี้เหลียนค่อยๆ จัดการ เริ่มลงมือลูกสาวของเธอก่อน”
เซียวเซ่อมองเหมยเหมยด้วยความงุนงง ไม่รู้ว่าเธอจะเริ่มลงมืออย่างไร หวงอวี้เหลียนคบชู้ แต่โอหยางซานซานก็ไม่ได้ทำอะไรผิด
เหมยเหมยไม่กังวลว่าเซียวเซ่อจะคิดว่าเธอจิตใจโหดเหี้ยม เธอคนนี้จิตใจโหดเหี้ยมน่ะสิ!
เธอเข้าไปพูดข้างเซียวเซ่อและบอกแผนการของเธอทั้งหมด เซียวเซ่อตาลุกลาวยกนิ้วโป้งให้เธอ
“จัดการตามนี้เลย เล่นงานนังสารเลวสองคนนั่นให้น่วม!”
เซียวเซ่อก็ลังเลอีกครั้ง “แต่คนๆ นั้น เอายาน้ำที่ทำให้ตัวมีกลิ่นจากไหน ของแบบนี้หายาก!”
เหมยเหมยยักคิ้วอย่างภาคภูมิใจ “ฉันมี เรื่องยาน้ำฉันรับผิดชอบเอง รับรองว่าทำให้ชื่อเสียงโอหยางซานซาน เหม็นฉาวไปไกล เรี่องสำคัญในตอนนี้คือจะเอายาน้ำไปพรมใส่ตัวโอหยางซานซานได้อย่างไร!”
“เรื่องเล็ก เดี๋ยวกลับไปพวกเราค่อยคุยละเอียดกัน!”
เซียวเซ่อหน้าบานเป็นกระด้ง ท่าทางตื่นเต้น ดีอกดีใจ!
เหมยเหมยก็ตื่นเต้นดีอกดีใจเช่นกันเพราะกำลังจะทำเรื่องชั่วร้าย และเป้าหมายคือโอหยางซานซาน ทำให้เซลล์ในร่างกายของเธอกำลังโห่ร้อง!
แต่ทว่าพวกเธอเพิ่งจะกลับมาถึงบ้านตระกูลเซียว สตีฟเว่นพ่อบ้านก็บอกเหมยเหมยว่า คุณปู่จ้าวโทรศัพท์มา เขาบอกว่าให้เหมยเหมยโทรกลับหาเขาด้วย หลังจากเหมยเหมยกลับมาแล้ว
เมื่อเหมยเหมยได้ยินก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จ้าวเสวียไห่พวกเขามาตั้งแต่เช้ามืดแล้ว บอกว่าเมื่อคืนคุณปู่โมโหมาก เทศนาคุณย่าอย่างรุนแรง คิดว่าที่คุณปู่โทรมาก็คงจะบอกให้เธอกลับบ้าน
แต่เธอไม่ยอมกลับ มีคุณย่าเลอะเลือนอยู่ที่บ้าน เธอไม่อยากไปอยู่สักนิด
ไม่ว่าจะเป็นคุณปู่หรือคุณย่าหรือคนอื่นๆ ในตระกูลจ้าว เธอทำดีที่สุดแล้ว
เธอไม่ได้รู้สึกผิดต่อพวกเขาสักนิด แต่ตอนนี้เธออยู่ที่บ้านตระกูลจ้าวไม่มีความสุขแล้วดังนั้นเธอจึงออกมา ทำไมต้องทำให้ตัวเองอัดอั้นตันใจด้วย!
จ้าวเสวียหลินกับสยงมู่มู่ พวกเขาก็ไม่อยู่ที่บ้านตระกูลเซียว สตีฟเว่นบอกว่าหลังจากพวกเขาคุยโทรศัพท์เสร็จ ก็ออกไปเลยน่าจะกลับไปบ้านแล้ว
พวกเขาไม่เหมือนกับเหมยเหมย เขาเติบโตมากับคุณปู่จึงมีความเคารพต่อท่านอย่างจริงใจ แค่คุณปู่ออกคำสั่ง สองคนนี้ก็ไม่กล้าขัด!
เหมยเหมยไม่เป็นเช่นนั้น ภายนอกเธอดูเหมือนเชื่อฟัง แต่จริงๆ แล้วมีนิสัยดื้อรั้นอยู่ภายในตัว
ความน่ารัก น่าเอ็นดูของเธอในสองปีที่ผ่านมานี้ เพราะว่าคนตระกูลจ้าวไม่ได้ทำไม่ดีต่อเธอ และเธอมีความสุขมากกับความรัก ความอบอุ่นของครอบครัว
หากเป็นแค่เรื่องเล็ก ๆน้อยที่ไม่มีปัญหาอะไรมาก เธอยังสามารถทนได้ และยังคงเป็นเจ้าหญิงน้อยที่น่ารักน่าเอ็นดูต่อไป
แต่ตอนนี้ เธอไม่อยากจะทนแล้ว และก็ไม่ยอมเป็นเจ้าหญิงน้อยที่อัดอั้นตันใจต่อไปอีกแล้ว!
เหมยเหมยโทรศัพท์ไปที่บ้านตระกูลจ้าว คุณปู่เป็นคนรับสาย ประโยคแรกที่เขาพูดก็คือบอกให้เหมยเหมยกลับบ้าน
“เหมยเหมย ปู่เทศนาย่าไปแล้วนะ ต่อไปย่าจะไม่ทำเรื่องเหลวไหลอีกแล้ว แกรีบกลับบ้าน บ้านตัวเองไม่อยู่ ไปอยู่บ้านคนอื่นเหมือนอะไรก็ไม่รู้!”
เหมยเหมยรู้สึกเสียใจ เธอยังรู้สึกสำนึกในบุณคุณต่อคุณปู่มาก และคุณปู่ก็ดีกับเธอมากจริงๆ แต่เธอก็ยังไม่ยอมกลับไป!
“คุณปู่คะ หนูรู้สึกดีมากที่อยู่ที่บ้านเซียวเซ่อ และมีความสุขมากกว่าอยู่ที่บ้าน คุณปู่ไม่ต้องทะเลาะกับคุณย่าเพราะหนู คุณย่าไม่ชอบหนู หนูไม่อยู่บ้านให้ขวางหูขวางตาคุณย่าจะดีกว่าค่ะ คุณปู่ไม่ต้องเกลี้ยกล่อมหนูแล้วค่ะ หนูอยู่ที่นี่สองสามวันก็กลับแล้ว ไม่จำเป็นต้องย้ายไปย้ายมาให้มันยุ่งยาก!”
เหมยเหมยน้ำเสียงเรียบ แต่เด็ดเดี่ยวมาก ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่กลับ!
พอคุณปู่ได้ฟังคำพูดที่หนักแน่นของหลานสาวออกก็ไม่เคยคิดว่า หลานสาวที่ปกติดูเหมือนจะพูดง่ายที่สุด แต่พอจะดื้อขึ้นมาก็รั้นที่สุดในบ้านเช่นกัน!
………………………………
ตอนที่ 849 ก็ไม่กลับไป
คุณปู่พูดต่ออีกหลายประโยค แต่เหมยเหมยตัดสินใจแน่วแน่แล้ว เธอพูดแต่เพียงว่าจะไม่ยอมกลับไปขวางหูขวางตาคุณย่า คุณปู่ก็อย่าเสียเวลาพูดเกลี้ยกล่อมอีกเลย
“ยายตัวดีนี่ ทำไมถึงได้รั้นขนาดนี้นะ ย่าของแกถึงจะเลอะเลือนไปหน่อยแต่เธอก็ยังเป็นย่าของแกนะ ย่าว่าแกไม่กี่ประโยคจะเป็นอะไร? แกจะไปจริงจังกับผู้ใหญ่ทำไมกัน?”
คุณปู่ก็เริ่มโมโห เขารู้สึกว่าเหมยเหมยก่อความวุ่นวายมากเกินไปแล้ว
เมื่อวานคุณย่าเองก็ทำไม่ถูกจริงๆ เขาก็ได้เทศนาไปแล้ว เหมยเหมยไม่พอใจหนีออกจากบ้านไป มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
เด็กน้อยขี้น้อยใจ เป็นปกติที่จะงอน พอผ่านไปก็เบื่อเอง!
ตอนนี้ผู้ใหญ่ก็เอ่ยปากแล้ว แต่เหมยเหมยกลับยังโวยวายไม่เลิก ทำตัวเหมือนตัวอะไร?
คุณปู่น้ำเสียงเฉียบขาด เขาพูดตำหนิ “จ้าวเหมย ฉันสั่งให้แก กลับบ้าน กลับมาก่อนมื้อเย็น!”
“ไม่กลับ หนูไม่ใช่ทหารของคุณปู่ หรือว่าหนูไม่มีแม้กระทั่งอิสระในชีวิต? ที่นั่นไม่ใช่บ้านของหนู ทำไมหนูต้องกลับไปอยู่!” เหมยเหมยตวาดเสียงต่ำ ไม่ยอมอ่อนข้อให้แม้แต่นิดเดียว
“พูดเหลวไหล จะไม่ใช่บ้านแกได้อย่างไร? ใครบอกว่าไม่ใช่บ้านแก?”
“ถ้าเป็นบ้านของหนูจริงๆ แล้วทำไมหนูไม่มีสิทธิ์ไล่แขกที่หนูไม่ชอบล่ะคะ? เมื่อก่อนบ้านของหนู ตราบใดที่หนูไม่ชอบ พ่อกับแม่ก็จะไม่พามาที่บ้านแน่นอนเพราะทำให้หนูไม่มีความสุข!”
คำพูดของเหมยเหมยทำให้คุณปู่พูดไม่ออกไปชั่วขณะ เดิมทีเขาก็พูดไม่เก่งอยู่แล้ว จะเถียงสู้หลานสาวที่ฝีปากดีได้อย่างไร
เขารู้สึกว่าหลานสาวพูดไม่ถูกต้อง แต่ฟังดูแล้วก็มีเหตุผลอยู่บ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะโต้แย้งอย่างไรดี คุณปู่ก็ทั้งหงุดหงิดทั้งกลัดกลุ้ม เขาก็ยิ่งน้ำเสียงเด็ดขาด
“ทำไมแกดื้ออย่างนี้? ปู่ไม่พูดไร้สาระกับแกแล้ว ก่อนมื้อเย็นรีบกลับบ้าน ไม่อย่างนั้นจะใช้กฎของบ้าน!” คุณปู่ยื่นคำขาด
“ไม่กลับ ตีหนูให้ตายหนูก็ไม่กลับ กลับไปก็โดนรังแกแล้วจะกลับไปทำไม?”
เหมยเหมยไม่ยอม ทำให้คุณปู่ที่กำลังอยู่ในสายโกรธมาก ถ้าเหมยเหมยอยู่ตรงหน้า ไม่แน่เขาอาจจะใช้กฎของบ้านจริงๆ !
พูดจนคอแห้ง คุณปู่ก็ยังไม่สามารถทำให้เหมยเหมยยอมจำนนได้ เขาเกือบจะทุบโทรศัพท์
“น่าโมโหจริงๆ ยายตัวดีนิสัยดื้อรั้นขนาดนี้ อาสี่ อาห้า อาหก พวกแกไปเอายายตัวดีนั่นกลับมา” คุณปู่ตวาด
ถูกคุณปู่เทศนาไปหนึ่งคืน คุณย่าที่รู้สึกว่าอับอายในเวลาดูเหมือนอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอกล่าวอย่างเบิกบานว่า “ฉันบอกไว้ว่าไงล่ะ ตาเฒ่าคุณก็ยังไม่เชื่อ ไม่รู้ว่ายายตัวดีนิสัยเหมือนใคร มันน่าโมโหจริงๆ!”
“ก็ไม่ใช่เพราะคุณก่อเรื่องเหรอ เอาแต่สร้างเรื่องทุกวี่วัน คุณว่าชาตินี้คุณสร้างเรื่องมากี่เรื่องแล้ว คราวหน้าถ้าให้หวงอวี้เหลียนมาบ้านอีก คุณก็ไปอยู่กับหวงอวี้เหลียนเลย บ้านของเราไม่สามารถทนอยู่กับคนอย่างคุณได้แล้ว!”
แม้ว่าคุณปู่จะโกรธเหมยเหมย แต่เขาโกรธคุณย่ายิ่งกว่า!
ถึงแม้หลานสาวจะทำผิดจริงๆ แต่นั่นก็เป็นความขัดแย้งภายในบ้าน แต่ยายเฒ่าช่วยคนข้างนอกรังแกหลานสาวตัวเอง มันใช่เรื่องเหรอ?
ยายแก่จอมเลอะเลือน!
ก็ไม่แปลกที่หลานสาวจะโมโหจนไม่ยอมกลับบ้าน!
คุณย่าปิดปากเงียบด้วยความโกรธแค้น เธอไม่ยอมแม้แต่นิดเดียว ยิ่งมีอคติต่อเหมยเหมยมากว่าเดิม
รู้สึกว่าถ้าไม่ใช่เหมยเหมยหนีออกจากบ้าน และไม่ยอมกลับมา คุณปู่คงไม่โมโหขนาดนี้ คุณย่าจึงพาลคิดว่า เป็นไปได้ที่เหมยเหมยมีเจตนาบางอย่าง
มีเจตนาต้องการให้เธอถูกตาเฒ่าเทศนา!
คุณย่ายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าอาจเป็นเช่นนั้น เธอก็ยิ่งรู้สึกมีอคติกับเหมยเหมยมากขึ้นกว่าเดิม ความรู้สึกชอบก็ลดลงไปมากโข!
………………………………