เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1295
เสอหลิงหัวเราะอย่างสบายใจ ในแววตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน
เขาก้าวเข้าไปในค่ายกลเคลื่อนฟ้า จากนั้นปรากฏตัวในสนามบู๊
เสียงเชียร์ดังขึ้นไม่หยุด ผู้ชมที่ไม่รู้เรื่องอะไรยังส่งเสียงเชียร์เสอหลิง
กลางท้องฟ้า ฉินซางต้าตี้พูดเสียงเบาว่า “ท่านหลู่ ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่านายจะปล่อยให้เสอหลิงมีชีวิตรอดมาแข่งขันรอบสี่คน”
หลู่เฉิงเซี่ยงคำนับแล้วพูดว่า “ฝ่าบาทอย่าล้อผมเล่นสิ เหตุผลเพราะอะไรฝ่าบาทน่าจะรู้ดีที่สุด ไม่งั้นฝ่าบาทคงไม่ใช้ค่ายกลเคลื่อนฟ้าประจำตัวมาข่มขวัญพวกเขาหรอก”
ฉินซางต้าตี้ยิ้มแล้วพูดว่า “นี่เห็นแก่ที่สิบวันมานี้นายเสียกำลังพล พ่ายแพ้ราบคาบ ก็เลยตั้งใจใช้สิ่งนี้มาเตือนพวกเขาหน่อย”
หลู่เฉิงเซี่ยงพูดว่า “ตอนนี้เสอหลิงต้องหวาดกลัวอยู่ในใจ ไม่รู้ว่าทำไมค่ายกลเคลื่อนฟ้าถึงหาเขาเจอได้อย่างแม่นยำ กำลังพลที่ผมเสียไปเมื่อไม่นานมานี้ อันที่จริงไม่ได้ถือว่าพ่ายแพ้ราบคาบ”
ฉินซางต้าตี้พูดว่า “อืม ฉันเข้าใจที่นายพูด!”
ทั้งสองคนพูดเป็นปริศนา ทำให้ข้าราชการและนายพลคนอื่นไม่เข้าใจ
ตอนนี้ในสนามบู๊ ลู่ฝานเดินออกจากค่ายกลเคลื่อนฟ้าเป็นคนสุดท้าย นั่งลงบนเก้าอี้กิเลนที่กว้างกว่าเดิม
ลู่ฝานจิตใจเยือกเย็น เริ่มปรับลมหายใจและสภาวะของตัวเอง
ยิ่งอาฆาตมากเท่าไร ก็ยิ่งต้องสงบสติอารมณ์
การต่อสู้ของเขากับเสอหลิงวันนี้ ต้องชนะเท่านั้น แพ้ไม่ได้
สายตามองไปยังที่นั่งผู้ชม ลู่ฝานหวังว่าจะเห็นอู่คงหลิงและคนอื่นบนที่นั่งผู้ชม
แต่เขาผิดหวัง กวาดตามองไปมองมาลู่ฝานก็ไม่เห็นอู่คงหลิงและคนอื่น
“ต่อสู้! ต่อสู้! ต่อสู้!”
คนบนที่นั่งผู้ชมเริ่มตะโกนออกมาอีกแล้ว
กลางท้องฟ้าเกิดปรากฏการณ์ภาพลวงตา สะท้อนภาพในอดีต
ท่านแปดพูดเสียงดังว่า “การต่อสู้รอบสี่คนในวันนี้ คิดว่าคงไม่ต้องจับฉลากแล้ว เมื่อสิบวันก่อน คุณชายเสอหลิงท้าสู้คุณชายลู่ฝาน ตอนนี้ถึงเวลาที่ทั้งสองคนจะสู้กันแล้ว เชิญคุณชายลู่ฝานกับคุณชายเสอหลิง!”
ลู่ฝานลุกขึ้นแล้วก้าวไปด้านหน้าทันที
เสอหลิงยิ้มเย็นชาเดินมาด้านหน้า จากนั้นมองตาลู่ฝาน
ท่านแปดถอยออกมาด้านข้างแล้ว เสอหลิงพูดว่า “ลู่ฝาน มีอะไรจะพูดทิ้งท้ายก็รีบพูดเถอะ นายพูดเป็นครั้งสุดท้ายต่อหน้าทุกคนได้นะ”
กระบี่หนักไร้คมปรากฏขึ้นในมือลู่ฝาน
ลู่ฝานยกกระบี่ด้วยมือข้างเดียว ชี้ไปที่หว่างคิ้วของเสอหลิง “ไม่มีอะไรต้องพูดกับนายอีก”
เสอหลิงถอนหายใจ ส่ายหน้าพูดว่า “เฮ้อ คนมองข้ามความหวังดีของผู้อื่นอย่างนาย ฉันจะฆ่านายยังไงดีนะ!”
เมื่อพูดจบ เสอหลิงเคลื่อนไหวทันที
แตะนิ้วลงบนกระบี่หนักไร้คมของลู่ฝาน จู่ๆ มิติรอบตัวพังทลาย พลังมหาศาลจู่โจมทั้งตัวลู่ฝานอย่างรวดเร็ว
ลู่ฝานถอยหลังไปสิบกว่าก้าว จากนั้นพลิกมือจู่โจมด้วยกระบี่!
“พลังความเป็นความตายวนเวียน ครั้งที่หนึ่ง ฟ้าดินสะเทือน!”
แสงกระบี่พุ่งตรงไปหาเสอหลิง หินบลูสโตนใต้เท้ามีรอยกระบี่ลึกปรากฏขึ้น!
จู่ๆ ตัวของเสอหลิงบางเหมือนกระดาษ ปราณกระบี่อันแข็งแกร่งผ่านข้างตัวเขา คิดไม่ถึงว่าจะทำอะไรเขาไม่ได้เลย!
นี่เป็นครั้งแรกที่พลังความเป็นความตายวนเวียนของลู่ฝานโดนคนทำลายอย่างง่ายดาย!
เสอหลิงมาตรงหน้าลู่ฝานเหมือนผี ใช้นิ้วแตะลงบนเอวลู่ฝานอีกครั้ง
“ทำลาย!”
ตู้ม!
ใต้เท้าลู่ฝานระเบิดจนเป็นหลุมลึก ตัวกระเด็นถอยหลังออกไป
พลังฟ้าดินพังทลาย มิติบิดเบี้ยว เหมือนโดนอากาศเวิ้งว้างไร้ที่สิ้นสุดบีบเอาไว้ กระดูกของลู่ฝานส่งเสียงดังกรอบแกรบ ปราณชี่บนตัวเริ่มไม่มั่นคง
“แตกต่างกันมาก!”
บนที่นั่งผู้ชม มีคนไม่น้อยอุทานออกมาด้วยความตกใจ
การแข่งขันระหว่างลู่ฝานกับเสอหลิง คนส่วนใหญ่ค่อนข้างเชียร์ลู่ฝาน