ตอนที่ 876 คนเจ้าเล่ห์ปลิ้นปล้อน + ตอนที่ 877 ความแค้นเก่า โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 876 คนเจ้าเล่ห์ปลิ้นปล้อน
พนักงานเข้ามาบอกเช่นนั้น เหยียนหมิงซุ่นขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจความไม่รู้กาลเทศะของพี่เฉิงอย่างมาก แต่ว่าเขารู้ว่าพนักงานคนนี้น่าจะมีเรื่องอะไร ไม่อย่างนั้นก็คงไม่มารบกวนหรอก
“พี่จะพาเธอไปพบคน ๆ หนึ่ง วันหลังที่เธออยู่ในเมืองหลวงแล้วมีเรื่องอะไร ตอนที่พี่ไม่อยู่เธอก็ไปหาเขาได้” เหยียนหมิงซุ่นกำชับข้างหูของเหมยเหมย จูงมือของเธอไปห้องส่วนตัวพิเศษของพี่เฉิง
เหมยเหมยถอดหมวกออก ผมยาวๆคลายลงมา จากทอมบอยก็เปลี่ยนกลายเป็นเด็กสาวสวยในทันที พนักงานกระพริบตา มองเหมยเหมยนิ่งอึ้งอยู่หลายวินาที ชื่นชมอยู่ในใจเป็นคนที่สวยมากจริงๆ!
ก่อนหน้านี้สายตาเขาเป็นอะไร คาดไม่ถึงว่าดันมองสาวสวยกลายเป็นชายขายบริการไปเสียได้ ช่างตาบอดเสียจริงๆ!
พี่เฉิงเห็นคนคู่หนึ่งเดินจูงมือกันเข้ามา ดวงตาก็ส่องเป็นประกายวาบ สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก เป็นคู่ที่ดูดีมากจริงๆ!
ตาของพนักงานคงเปื้อนขี้แล้วล่ะ เขาบอกแล้วว่าเหยียนหมิงซุ่นจะพาหนุ่มขายบริการมาทำธุระที่ร้านน้ำชานี้ได้ไงกันสาวสวยคนนี้ถ้าหากเขาเดาไม่ผิด จะต้องเป็นเจ้าหญิงน้อยของตระกูลจ้าวอย่างไม่ต้องสงสัย!
ได้ยินมานานแล้วว่าเจ้าหญิงน้อยของตระกูลจ้าวสวยไม่ธรรมดา วันนี้พอได้เห็นถึงได้รู้ว่าข่าวลือพวกนั้นไม่ได้กล่าวเกินจริงแต่อย่างใด!
“คุณอาเฉิน นี่คือจ้าวเหมย เพื่อนของผม” เหยียนหมิงซุ่นแนะนำเหมยเหมยก่อน แล้วก็แนะนำพี่เฉิง “เหมยเหมยเธอเรียกเขาอาเฉินก็ได้”
เหมยเหมยทักทายอย่างน่ารักน่าเอ็นดู “อาเฉินสวัสดีค่ะ”
พี่เฉิงยิ้มตอบรับ ถอดกำไลลูกประคำสีดำมืดจากมือออกมาส่งให้เหมยเหมย “วันนี้มาค่อนข้างรีบเร่ง ไม่ได้พกของดีอะไรมา งั้นให้กำไลนี่เอาไปเล่นแล้วกันนะ!”
เหมยเหมยพินิจพิเคราะห์กำไลลูกประคำอย่างละเอียด ลูกประคำสีดำเป็นประกายมันวาว อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมเย็นเบาๆ หลายปีมานี้เธอคอยจับผิดส่องดูของกับเหยียนหมิงซุ่น สายตาในการมองก็ถือว่าดีพอสมควร แค่มองก็ดูออกว่าเป็นกำไลลูกประคำไม้กฤษณา
อีกทั้งมองดูร่องรอยที่กำไลลูกประคำแล้ว น่าจะผ่านมาหลายมือแล้ว แสงแวววาวบนเม็ดลูกประคำที่ผ่านกาลเวลามา ไม่ถึงร้อยปีคงเพาะบ่มออกมาไม่ได้แบบนี้แน่
“ขอบคุณค่ะคุณอาเฉินสำหรับกำไลลูกประคำไม้กฤษณา ช่างสูงค่ามากเลย” เหมยเหมยไม่ได้ปฏิเสธแถมยังเก็บไว้อีก
“สายตาของเด็กน้อยไม่เลวเลยทีเดียว เพียงแค่ของเล่นก็เท่านั้น เธอชอบก็ดีแล้ว”
สายตาของพี่เฉิงมีความตกใจเล็กน้อย แต่ก็เพียงแต่พาดผ่านแค่แวบเดียว เขาไม่มีเวลามาไร้สาระกับเด็กน้อย หันไปมองเหยียนหมิงซุ่นแล้วถามว่า “เวลาที่นายต้องไปกองทัพกำหนดมาหรือยัง?”
“รายละเอียดเรื่องเวลายังไม่กำหนด มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?” เหยียนหมิงซุ่นถามกลับ
พี่เฉิงส่ายหัว “ไม่มีอะไร ถามไปเรื่อย ไปที่กองทัพก็ตั้งใจทำให้ดี อาจารย์ส่งถึงประตู ทางที่เหลือต้องจัดการเอง ถ้าหากว่านายทำได้ไม่ดี เฮ่อเหลียนชิงจะเปลี่ยนตัวนายเมื่อไรก็ได้!”
“ไม่ต้องให้คุณอาเตือน ผมก็รู้ดีอยู่แล้ว ใช่แล้ว มีเรื่องหนึ่งคุณอาช่วยทำได้ใช่ไหม”
สายตาของเหยียนหมิงซุ่นนั้นเรียบเฉย เขาไม่ลืมว่าเจ้าบ้านี่เล่นแง่กับเขาอย่างไร หลายวันนั้นถ้าหากเขาไม่ตื่นตัวระวังอยู่เสมอ ไม่แน่เขาอาจจะตายในภูเขาใหญ่นั้นไปแล้วก็ได้!
ผู้ท้าชิงคนอื่น ๆ ต่างก็เป็นตระกูลที่สืบเชื้อสายต่อ ๆ กันมา ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงเกี่ยวข้องกันเฉยๆ แต่ก็เป็นวงศ์ตระกูลที่มีชื่อเสียง เฮ่อเหลียนชิงต้องสนใจอยู่แล้วว่าพวกเขาจะเป็นหรือตาย
ไม่เหมือนกับเขาที่เป็นเพียงแค่คนธรรมดาไม่มีชื่อเสียงวงศ์สกุลใดๆ ไม่มีคนไปสืบหาอยู่แล้ว เฮ่อเหลียนชิงก็คงไม่สนใจ อย่างมากที่สุดก็ทำเรื่องคนหายสาบสูญก็แค่นั้น
แต่เจ้าหมอนี่ก็ช่างดีเสียจริง พูดจาเสียดิบดี พูดเหมือนตกลงกับเฮ่อเหลียนชิงเรียบร้อยแล้ว รอหลังจากที่เขาดื่มเหล้าแก้วนั้น เขาถึงพูดความจริงออกมา
ในความจริงเป็นแค่เพียงผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ก็เท่านั้น ส่วนรายละเอียดว่าจะโดนเลือกหรือไม่นั้น ยังต้องดูฝีมือและโชคของตัวเขาเองต่างหาก!
คนเจ้าเล่ห์ปลิ้นปล้อน เขาไม่ซาบซึ้งใจเลยสักนิด และแน่นอนว่าไม่ส่งผลกระทบต่อการร่วมมือกันของเขากับเจ้าหมอนี่แน่นอน
พี่เฉิงรับรูปภาพของหวงอวี้เหลียนและโอหยางปินไป ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ในตามีความตื่นเต้นพาดผ่านออกมา
……………………………………..
ตอนที่ 877 ความแค้นเก่า
เรื่องที่โอหยางปินและแม่เลี้ยงมีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดากัน แน่นอนว่าไม่ใช่ความลับในแวดวงการนี้เลย ทุกคนต่างก็รู้เรื่องนี้กันหมด แต่ก็แค่ใช้ปากพูดขึ้นมาเท่านั้น ไม่มีใครเคยเห็นโอหยางปินและหวงอวี้เหลียนขึ้นเตียงด้วยกันมาก่อน
ดังนั้นเมื่อก่อนถึงแม้เขาจะอยากเอาเรื่องนี้มาสร้างกระแส แต่กลับไม่มีหลักฐานที่เชื่อถือได้ แต่รูปภาพเบื้องหน้า ช่างน่าสนใจขึ้นมาแล้วจริงๆ!
“รูปภาพได้มายังไง?” พี่เฉิงถาม เขานึกว่าเหยียนหมิงซุ่นหามาได้
เหยียนหมิงซุ่นชี้ไปที่เหมยเหมย พูดว่า “เหมยเหมยของผมเป็นคนได้มันมา”
พี่เฉิงเลิกคิ้ว แล้วอดที่จะเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเหมยเหมยสาวน้อยที่กำลังนั่งเงียบน่าเอ็นดูเหมือนแมวไม่ได้ สามารถนึกแผนการถ่ายรูปพวกนี้ขึ้นมาได้ ดูท่าเจ้าหญิงน้อยของตระกูลจ้าวคงไม่ไร้เดียงสาเหมือนเปลือกนอกที่แสดงออกมาแล้วล่ะ!
หลังจากนั้นจู่ ๆ พี่เฉิงก็หัวเราะกับตัวเอง อายุสิบห้าก็มีแฟน ทั้งยังตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกันอย่างเงียบ ๆ นี่เป็นเรื่องที่เด็กสาวไร้เดียงสาทำกันอย่างนั้นหรือ?
ถ้าเขามีลูกสาวแบบนี้ คงจะกลุ้มใจจนมีผมขาวหลายเส้นแน่!
พี่เฉิงแอบเห็นใจจ้าวอิงหัวอยู่เงียบๆสามวินาที……
เหมยเหมยคิดแล้วคิดอีก พี่หมิงซุ่นบอกว่าเจ้าหมอนี่เชื่อใจได้แค่ชั่วคราว ถ้าอย่างนั้นบอกเขาก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร!
“ขอนักสืบเอกชนถ่ายให้”
พี่เฉิงเลิกคิ้วพร้อมให้ความสนใจ ทั้งคนและเรื่องน้อยใหญ่ในเมืองหลวงแทบไม่มีเรื่องใดที่เขาไม่รู้ สายอาชีพนักสืบเอกชนนับว่าเป็นเรื่องใหม่มาก ๆ ในเมืองหลวง เมื่อก่อนเคยมีคนทำมาก่อนแต่ธุรกิจดำเนินไปได้ไม่ดีเท่าไรนัก อีกทั้งตัวเองยังโดนสำนักงานตำรวจจับอีก ไม่กี่เดือนก็ล่มหายไปแล้ว
มีเพียงคนเดียวที่ยังอยู่ได้โดยไม่สั่นคลอน ก็คงเหลือแค่คนฮ่องกงที่มาจีบสาวเล่นในประเทศเท่านั้น
เจ้าหมอนี่หน้าตาไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่ฝีมือกลับยอดเยี่ยมมากจริงๆ แต่ไหนแต่ไรมาเขาเลื่อมใสศรัทธาคนที่มีฝีมือ แต่กลับชอบเจ้าหมอนี่ไม่ลงจริงๆ มองแล้วขัดตาชะมัด
“เธอไปหาเสี่ยวกัวใช่ไหม?” ถึงแม้ว่าพี่เฉิงจะเอ่ยถาม แต่สายตากลับมั่นใจมาก
เหมยเหมยมองเขาอย่างแปลกใจ ถามอย่างฉงนว่า “คุณอาเฉินก็รู้จักกับคุณกัวด้วยเหรอคะ?”
“ใครรู้จักเขากัน ไม่รู้จักสักหน่อย ก็แค่เคยได้ยินเรื่องเขามาผ่านๆก็เท่านั้น หมอนี่บอกว่าจะไม่รับงานในประเทศไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้ทำงานให้เธอได้ล่ะ? พี่เฉิงรู้สึกแปลกใจ
เพราะเหตุนี้เขาถึงเกลียดเสี่ยวกัว สาเหตุสำคัญนอกจากเรื่องหลินหลางแล้ว ก็ยังมีอีกสาเหตุก็คือ เสี่ยวกัวมักจะปฏิเสธธุรกิจของเขาหลายต่อหลายครั้ง ยังพูดอีกว่าเขาเข้ามาในประเทศเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนสาวสวยต่างหาก ไม่อยากให้เรื่องเงินทองมารบกวนความรักอันหวานชื่นของเขาและหลินหลาง
ถุย!
พรุ่งนี้เขาจะไปบอกกับหลินหลาง ว่าเจ้าบ้าแซ่กัวนี่มันโกหกทั้งเพ แน่นอนว่าจะต้องไม่พูดความจริงกับเธอทั้งหมด อย่าซื่อบื้อมอบหัวใจทั้งดวงให้เจ้าบ้าฮ่องกงนี่ไป!
เหมยเหมยพูดอย่างตรงไปตรงมา “เงื่อนไขที่คุณกัวมีต่อลูกค้าค่อนข้างสูง งานของคนธรรมดาทั่วไปเขาไม่รับอยู่แล้ว”
พี่เฉิงพูดอย่างหงุดหงิด “เขามีเงื่อนไขอะไร? หรือว่ายังกำหนดไว้ว่าต้องเป็นเจ้าหญิงเจ้าชายถึงจะได้?”
เหมยเหมยมองไปทางเหยียนหมิงซุ่นอย่างงงงวย ดูแล้วพี่เฉิงคนนี้ต้องมีเรื่องบาดหมางใจกับเสี่ยวกัวมาก่อนแน่นอน ดูสีหน้าอาฆาตสูงเทียมฟ้าขนาดนั้น เธอจะพูดหรือไม่พูดดีล่ะ!
เหยียนหมิงซุ่นตีมือเธอเบาๆ ถามตรงๆว่า “คุณและเสี่ยวกัวเคยมีเรื่องบาดหมางใจกัน?”
พี่เฉิงชะงักไปชั่วครู่ แล้วส่ายหัว “ไม่มี ก็แค่เห็นแล้วขัดตาเฉย ๆ ให้แฟนนายรีบพูดมาว่าเงื่อนไขสูงส่งของเจ้าหมอนี่คืออะไร เมื่อก่อนฉันให้เจ้าหมอนี่ทำงานให้แต่ดันปฏิเสธว่าไม่รับงานในประเทศ วันพรุ่งนี้ฉันจะไปตบหน้ามัน ฉันมีตรงไหนที่ไม่สอดคล้องกับเงื่อนไขอันสูงส่งของมัน!”
เหมยเหมยลูบจมูก ถามขึ้นว่า “คุณอาเฉิน คุณอามีบัญชีธนาคารของสวิตเซอร์แลนด์ไหมคะ?”
พี่เฉิงตกตะลึงอีกครั้ง “ไม่มี!”
ธนาคารนั้นเขารู้จัก ไม่ใช่ว่าคนธรรมดาสามัญจะสามารถเปิดได้ ทั่วทั้งหวาเซี่ยมีแค่ไม่กี่คน ไหนเลยจะเวียนมาถึงเขาได้ เจ้าหญิงน้อยตระกูลจ้าวถามคำถามปัญญาอ่อนแบบนี้กับเขาทำไม?
เกี่ยวอะไรกับเจ้าบ้าเสี่ยวกัวนั่น ?
เหมยเหมยพูดอีกครั้งว่า “คุณกัวเขารับแต่เช็คของธนาคารสวิตเซอร์แลนด์เท่านั้น การชำระเงินรูปแบบอื่นๆเขาปฏิเสธทั้งหมด!”
พี่เฉิงตกตะลึงค้างอยู่สิบวินาที ในใจมีแต่คำว่าบัดซบ เขาคิดเพียงแต่อยากด่าออกมาว่า ——
แมร่งงงง!
……………………………………