เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1326
ในใจของลู่ฝานเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นมาบ้างแล้ว จนเขาถึงกับถอยหลังลงไปสองก้าว
แต่ในตอนนี้ ธิดาเทพได้จับจ้องมาที่ตัวเขาแล้ว และใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ธิดาเทพค่อย ๆ เดินมาที่เบื้องหน้าของลู่ฝาน และกระซิบพูดว่า: “คุณชายลู่ฝาน จะขอเชิญคุณชายร่วมเดินทางไปกับฉันได้ไหม? ฉันต้องการจะขอคำแนะนำวิชาบู๊จากคุณชายสักเล็กน้อย! ”
เมื่อพูดจบลง ฝูงชนก็เกิดเสียงดังเอะอะวุ่นวายกันไปหมด
“ลู่ฝาน! ลู่ฝานนักกระบี่แห่งตงหวา! ”
ลูกหลานตระกูลหานที่ยืนกันอยู่ด้านหน้าของลู่ฝาน ก็รีบแยกตัวห่างออกมาทันที
แม้แต่หานเฟิงที่อยู่ด้านข้างก็ยังตกใจจนกระโดดไปอยู่อีกฝั่งหนึ่ง แล้วมองไปที่ลู่ฝานอย่างตะลึง และกระซิบพูดว่า: “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายรู้จักธิดาเทพด้วยเหรอ? ”
ลู่ฝานจับมือของหลิงเหยา และกระซิบว่า: “หลิงเหยา เชื่อฉันนะ ฉันกับเธอ……”
ยังไม่ทันพูดจบ หลิงเหยาก็กระพริบตาพร้อมกับยิ้มและพูดว่า: “ไปเถอะ ฉันรู้แล้ว ธิดาเทพถึงกับเชิญนายไปแล้ว นายยังไม่รีบไปอีก! ”
ลู่ฝานกัดฟัน แล้วก็ค่อย ๆ เดินออกมา
ทันใดนั้น ท่ามกลางฝูงชนก็เกิดเสียงวิพากษณ์วิจารณ์กันขึ้น
“ใช่ลู่ฝานจริง ๆ ด้วย! ”
“ลู่ฝานนักกระบี่แห่งตงหวา ชื่อเสียงของเขาแม้แต่ธิดาเทพที่เพิ่งจะมาถึงก็ยังจดจำได้แล้วเหรอ? ”
“ไม่น่าใช่หรอก หรือว่าลู่ฝานจะรู้จักกับธิดาเทพมาก่อนหน้านี้แล้ว! ”
“พระเจ้า ครั้งก่อนลู่ฝานเพิ่งจะช่วยหญิงสาวงามคนหนึ่งไปไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ยังจะติดตามไปกับธิดาเทพอีก พระเจ้าอ่า ทำไมมีฉันแล้ว ถึงยังต้องมีลู่ฝานด้วย! ” ……
ลู่ฝานต้องยอมจำใจ เดินขึ้นมาข้างหน้าและพูดว่า: “ธิดาเทพ คิดไม่ถึงจริง ๆ อ่า! ”
ธิดาเทพพูดต่อว่า: “คิดไม่ถึงเรื่องอะไรเหรอ คุณชายลู่ฝาน ขอเชิญขึ้นรถเถอะ”
ธิดาเทพยื่นมือขวาออกมาเชิญ พร้อมกับรอยยิ้ม
รอยยิ้มนี้ ราวกับน้ำแข็งหิมะหมื่นปีที่ละลายลง ราวกับสายลมเย็นพัดผ่านจิตใจของทุกคน
มีผู้คนจำนวนเท่าไรที่หลงใหลไปกับท่าทางดังกล่าว ลู่ฝานดวงตาเป็นประกายและพูดขึ้นว่า: “ธิดาเทพเป็นผู้เชิญเอง ลู่ฝานจะกล้าขัดได้อย่างไร แต่ว่าวันนี้ฉันมากับพวกเพื่อน จะขอเชิญพวกเขาขึ้นรถไปด้วยกันจะได้ไหม”
ธิดาเทพสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า: “ได้แน่นอน รถที่นั่งกว้างขวาง คิดว่าน่าจะรองรับพวกเพื่อนของคุณชายได้! ”
ลู่ฝานกำหมัดแสดงความเคารพ จากนั้นก็หันหลังมากวักมือเรียกพวกหลิงเหยาและหานเฟิง
หานเฟิงยิ้มดีใจมาก และรีบวิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว
หลิงเหยายืนอยู่ที่ด้านหลังของลู่ฝาน และจับชายเสื้อของลู่ฝานเอาไว้
ทุกคนรีบขึ้นไปบนรถ และนั่งอยู่ในรถม้าคริสตัล
ธิดาเทพเดินกลับมานั่งที่เดิม และค่อย ๆ เก็บรอยยิ้มบนใบหน้า
เมื่อหานเฟิงและคนอื่น ๆ เข้ามานั่งแล้ว ก็สอดส่องมองไปโดยรอบ รถม้าที่กว้างขวางโอ่อ่านี้ สามารถนั่งได้ถึงร้อยคนทีเดียว
รถที่นั่งค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปข้างหน้า ทุกคนมองดูคนที่อยู่บริเวณสองข้างทาง ด้วยความดีใจอย่างที่สุด โดยหานเฟิงได้โบกมือให้กับคนภายนอก ราวกับว่าวันนี้ได้มาต้อนรับเขาอย่างไรอย่างนั้น
เห็นเขามีท่าทางที่ภาคภูมิใจ ลู่ฝานเองก็ไม่อยากที่จะไปรบกวนเขา
ธิดาเทพเหลือบตามองเขา โดยไม่อยากที่จะมองมากเท่าไร แสดงให้เห็นว่าเหยียดหยามอย่างที่สุด
ลู่ฝานยิ้มและมองไปที่ธิดาเทพแล้วพูดขึ้นว่า: “ขอบคุณมากสำหรับคำเชิญของธิดาเทพ”
ธิดาเทพมองไปที่ลู่ฝาน และพูดว่า: “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ก็แค่หวังว่าในงานเลี้ยงคืนนี้ คุณชายลู่ฝาน อย่าได้ปฏิเสธคำขอร้องของฉัน”
ลู่ฝานสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย หานเฟิงที่อยู่ด้านข้างก็ยิ้มและพูดขึ้นว่า: “ธิดาเทพ ไม่ใช่คิดจะเชิญศิษย์น้องลู่ฝานของฉันกลับไปเป็นลูกเขยของประเทศเป่ยเสินหรอกนะ ถ้าหากเป็นแบบนี้ แหะแหะ ศิษย์น้องลู่ฝาน ฉันคิดว่าน่าจะลองพิจารณาดูนะ”
หลิงเหยาจ้องมองไปที่หานเฟิงอย่างดุดัน
ธิดาเทพสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง แล้วก็มองไปที่ลู่ฝานอย่างลึกซึ้งและพูดว่า: “ไม่ใช่เรื่องนี้แน่นอน”
ลู่ฝานกำหมัดและพูดขึ้นว่า: “คำขอร้องของธิดาเทพ คิดว่าในใต้หล้านี้คงมีเพียงไม่กี่คนที่จะปฏิเสธ แต่ก็แค่หวังว่า อย่าได้ทำให้ฉันลำบากใจมาก ก็เป็นพอแล้ว”
ธิดาเทพอมยิ้มโดยไม่พูดอะไร แล้วก็หันมองไปข้างหน้า
ลู่ฝานมองไปที่ใบหน้าของธิดาเทพ โดยแอบที่จะไม่ค่อยสบายใจเล็กน้อย