คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1577
“พี่สาวอาวุโส!”
เมื่อมาถึงทางเข้าถ้ำ แดร์ริลก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “ภรรยาและแม่ยายของผมเป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่เคยเห็นโลกมากมาย บางทีคุณอาจจะรออยู่ที่นี่ เดี๋ยวผมจะเข้าไปคุยกับพวกเธอก่อน”
แดร์ริลต้องการเตี๊ยมกับอีเวตต์และจักรพรรดินีก่อน เพราะเขาไม่ต้องการให้ตัวตนของพวกเขาถูกเปิดเผย
“แน่นอน!” ดอนน่าพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
ดอนน่าเข้าใจความกังวลของแดร์ริล คนธรรมดาอาจรู้สึกลนลานหากพวกเขาได้พบกับผู้บ่มเพาะที่ทรงพลัง!
จากนั้นแดร์ริลก็เดินเข้าไปในถ้ำทันที
“สามี!” ทันทีที่แดร์ริลเข้าไปในถ้ำ อีเวตต์ก็รีบทักทายเขาด้วยใบหน้าที่มีความสุข เธอเริ่มคุ้นเคยกับการเรียกเขาว่าสามี หลังจากที่เขาหายไปนาน เธอจึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า “ทำไมคุณหายไปนานนักล่ะ? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
จากนั้นจักรพรรดินีก็รีบกล่าวขึ้นว่า “เขาดูเหมือนกำลังมีปัญหาอยู่งั้นเหรอ? ไร้ประโยชน์! เขาใช้เวลาในการล่ากระต่ายนานมาก!”
แดร์ริลไม่ใส่ใจกับคำพูดของจักรพรรดินีขณะหันมองอีเวตต์ด้วยรอยยิ้ม “อีเวตต์ เราจะได้ออกจากเกาะกันแล้วนะ!”
แดร์ริลแอบยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อเขากล่าวเช่นนั้น
“จริงเหรอ?” อีเวตต์ดีใจมาก เธอถามต่ออย่างรวดเร็วว่า “คุณเจอเรือเหรอ?”
เมื่อคืนนี้ อีเวตต์ได้คิดแผนการเกี่ยวกับการต่อเรือ แต่เธอไม่มีความรู้ในเรื่องนั้น และถึงแม้ว่าพวกเขาจะต่อเรือขึ้นมาได้ แต่มันก็อาจจะไม่มีความแข็งแรงทนทานต่อพายุและฝน
“เปล่า” แดร์ริลส่ายหน้า จากนั้น เขาก็อธิบายต่อว่า “นิกายบางนิกายมาทำการทดสอบที่บนเกาะร้างแห่งนี้ และผมก็ได้เข้าร่วมกับนิกายของพวกเขาอย่างไม่มีทางเลือก เพื่อที่พวกเราจะได้ขึ้นเรือของพวกเขาออกไปจากเกาะร้างแห่งนี้”
จากนั้นแดร์ริลก็เริ่มอธิบายอย่างละเอียดในเวลาอันสั้น
‘อะไรนะ?’
‘นิกายเมธาสวรรค์จากทวีปโมอาน่าเหนืองั้นเหรอ?’
อีเวตต์จ้องมองแดร์ริลอย่างว่างเปล่า
ในฐานะเจ้าหญิงแห่งโลกใหม่ อีเว็ตต์มีความรู้เกี่ยวกับทั้งเก้าทวีปเป็นอย่างดี อีเวตต์เคยได้ยินชื่อของนิกายเมธาสวรรค์จากทวีปโมอาน่าเหนือมาก่อน และเธอก็รู้ว่านิกายของพวกเขานั้นมีความแข็งแกร่งและทรงพลังเพียงใด!
หากผู้ใดได้เข้าร่วมเป็นสาวกของนิกายเมธาสวรรค์ อีเวตต์คงจะรู้สึกยินดีกับพวกเขาเป็นอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตาม แดร์ริลนั้นแตกต่างออกไป
แดร์ริลเป็นวีรบุรุษที่หาตัวจับยากและที่สำคัญ เขาคือประมุขสำนักประตูสุราลัยผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง แต่เขากลับต้องยอมเป็นสาวกของนิกายเมธาสวรรค์เช่นนั้น
อีเวตต์จับแขนของแดร์ริลแน่น “คุณคงจะเสียใจมากทีเดียว”
ดวงตาของอีเวตต์เป็นประกายด้วยความรักเมื่อเธอกล่าวเช่นนั้น
อีเวตต์รู้จักแดร์ริลเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าเขาจะดูไร้สาระในบางครั้ง แต่เขาก็เป็นคนที่มีความกล้าหาญและสง่างาม ถ้าหากไม่ใช่เพราะความปลอดภัยของพวกอีเวตต์และจักรพรรดินี เขาก็คงไม่ต้องปลอมตัวและยอมเป็นสาวกของนิกายเมธาสวรรค์
แดร์ริลยิ้มเพื่อทำให้อีเวตต์มั่นใจว่าเขาไม่เป็นไร
จักรพรรดินีตะคอกใส่เขาด้วยใบหน้าที่เย็นชา “เขาต้องยอมเข้าร่วมนิกายเมธาสวรรค์แล้วยังไง?”
แดร์ริลไม่คู่ควรกับลูกสาวของเธอไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม
“ท่านแม่!” อีเวตต์กระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย “อย่าพูดอะไรอีกเลยนะ”
อีเวตต์หันกลับมามองแดร์ริลและถามขึ้นว่า “แล้วเราจะทำยังไงกันต่อไป? เราจะต้องยอมไปกับนิกายเมธาสวรรค์จริง ๆ เหรอ?”
“อืม!”
แดร์ริลพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “ดูเหมือนว่ามันจะเป็นทางเดียวที่พวกเราจะออกจากเกาะร้างแห่งนี้ได้นะ”
แดร์ริลได้รับบาดเจ็บและยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ ดังนั้นจึงไม่มีทางที่เขาจะพาอีเวตต์และจักรพรรดินีออกจากเกาะร้างแห่งนี้ไปได้ด้วยตัวเอง พวกเขาต้องแยกทางกับสเตลล่าและคนอื่น ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถไปยังเกาะเพลิงน้ำแข็งได้
ดังนั้นทางเลือกเดียวที่พวกเขามีคือ การเข้าร่วมนิกายเมธาสวรรค์
แดร์ริลนึกบางอย่างขึ้นได้ก่อนจะพูดกับอีเวตต์ว่า “ยังไงก็ตาม พวกคุณทั้งคู่จะต้องปลอมตัวเพื่อไม่ให้พวกเขาสงสัย”
“เข้าใจแล้ว” เมื่อได้ยินเช่นนั้น อีเวตต์จึงรีบทำตามที่แดร์ริลพูดทันที
อีเว็ตต์และจักรพรรดินีปลอมตัวให้ดูเหมือนคนธรรมดา แต่ถึงอย่างนั้น พวกเธอทั้งคู่ก็ยังดูดีตามธรรมชาติ ดังนั้นไม่ว่าพวกเธอจะแต่งตัวเช่นไร แต่ใบหน้าที่งดงามของพวกเธอก็มิอาจถูกปิดบังเอาไว้ได้ ดังนั้น แดร์ริลจึงหยิบดินบนพื้นขึ้นมาและทาลงบนใบหน้าของอีเวตต์และจักรพรรดินีเบา ๆ