บทที่ 586
อู๋ตงไห่รู้สึกอายที่จะบอกว่าลูกชายของเขาถูกคนหักมือ ก็พูดว่า: “เขาติดธุระพอดี น่าจะต้องรออีกสักพักถึงจะมา พอเขามาแล้ว ผมจะพาเขามาเยี่ยมคุณ!”
เฉินจื๋อข่ายพยักหน้า กล่าว: “ถ้างั้นเอาอย่างนี้ ผมจะให้คนพาคุณไปพักผ่อนที่ห้องก่อน รอให้ลูกชายของท่านกลับมาเย็นนี้ เรามากินข้าวด้วยกัน ถือว่าผมเป็นเจ้าภาพเลี้ยงต้อนรับ”
อู๋ตงไห่รู้สึกมีความสุข ยกมือขึ้นมาทับกำปั้นและพูดว่า : “งั้นก็รบกวนผู้จัดการทั่วไปผู้จัดการทั่วไปเฉินแล้วนะครับ”
เขาคิดว่า เขาและเฉินจื๋อข่ายเป็นเพื่อนกันแค่ผิวเผิน แค่รู้จักกัน หลังจากที่ได้มาเยี่ยมแล้ว เฉินจื๋อข่ายรับของขวัญของเขา ความสัมพันธ์ก็แน่นแฟ้นขึ้นอีกขั้นหนึ่ง
และนี่ เป็นสิ่งที่อู๋ตงไห่ปรารถนามากที่สุด
ในฐานะที่เป็นผู้แทนของตระกูลเย่แห่งเย่นจิงในจินหลิ่ง เฉินจื๋อข่ายเป็นคนที่แสวงหาชื่อเสียงเงินทอง ขอแค่สามารถรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาได้ เขาสามารถใช้โอกาสนี้ในอนาคต สามารถโอบความยิ่งใหญ่ที่แท้จริงของตระกูลเย่ได้อย่างแน่นอน
และ อู๋ตงไห่ก็ยังมีความคิดที่รอบคอบของตัวเอง
เขาคิดว่า หากตระกูลอู๋หาคนมารักษาอู๋ฉีไม่ได้ หลังจากที่ได้เกาะขาตระกูลเย่ได้แล้ว ก็สามารถขอร้องให้ตระกูลเย่ลงมือช่วยได้
จากความสามารถของตระกูลเย่ เพียงคำสั่งเดียว ก็มีคนที่มีความสามารถคอยติดตามไปทุกที่
ทว่าเฉินจื๋อข่ายกลับไม่ได้คิดอะไรมาก ถึงอย่างไรก็เป็นตระกูลแรกในเจียงหนาน ควรจะให้เกียรติก็ต้องให้เกียรติ
ดังนั้น หลังจากที่เขาและอู๋ตงไห่ก็ทักทายกัน ดังนั้นพวกเขาจึงพาเขาไปที่ห้องชุดเพรสซิเดนเชียลเพื่อพักผ่อน
อู๋ตงไห่พาบอดี้การ์ดไปสองสามคน หลังจากที่ได้เข้ามาให้ห้องห้องชุดเพรสซิเดนเชียลที่หรูหรา ก็โทรหาอู๋ซิน ให้เขามารวมตัวกับตน
ตอนนี้อู๋ซินเข้าเฝือกที่โรงพยาบาลเสร็จแล้ว หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากอู๋ตงไห่ ก็พาหลิวกว่าง มุ่งหน้าไปป๋ายจินฮ่านกงด้วยกัน
ขณะที่นั่งอยู่บนรถ การแสดงออกของอู๋ซินยังคงหน้าดำคร่ำเครียดมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยอาการซึมเศร้า
หลิวกว่างเห็นอย่างนี้ ก็รีบพูดว่า: “คุณชายอู๋ หมอเคยสั่งแล้ว ตอนนี้คุณเพิ่งจะเข้าเฝือก ห้ามโมโหเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะมีผลต่อการสมานของกระดูก จะก่อให้เกิดผลเสียตามมาทีหลัง”
อู๋ซินพูดด้วยความคับแค้นว่า: “ฉันไม่มีทางปล่อยไอ้เลวเย่เฉินไปหรอก ฉันจะสับมือมันทั้งสองข้างเลย!”
หลิวกว่างในใจเคลิบเคลิ้ม อู๋ซินทุบตี ตัดมือ เขาตื่นเต้นที่สุด เพราะถ้าเป็นแบบนี้ แสดงว่าตระกูลอู๋จะไม่ปล่อยเย่เฉินไปแน่ ความแค้นที่สลักไว้บนหน้าผากของลูกชายเขา ก็จะสามารถล้างแค้นได้!
แต่ ปากเขาพูดด้วยความกังวลใจอย่างมากว่า: “คุณชายอู๋ คุณต้องดูแลสุขภาพตัวเอง เรื่องล้างแค้นค่อยว่ากันวันหลังก็ยังไม่สาย”
อู๋ซินหัวเราะไม่หยุด และกล่าวอย่างโหดเหี้ยมว่า: “รอดูเถอะ เย่เฉินนั้นจะกระโดดโลดเต้นมีความสุขได้อีกไม่นาน”
เมื่อมาถึงป๋ายจินฮ่านกง อู๋ซินพาหลิวกว่าง ตรงไปยังห้องชุดเพรสซิเดนเชียลที่อู๋ตงไห่พักอยู่
หลังจากที่เคาะประตู บอดี้การ์ดเปิดประตูจากด้านใน
อู๋ซินก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ นั่งลงบนโซฟาและพูดกับอู๋ตงไห่ว่า : “พ่อ ผมกลับมาแล้ว”
อู๋ตงไห่ตอบอืม ถามด้วยความเป็นห่วงว่า: “มือแกเป็นยังไงบ้าง? หมอว่าไงบ้าง?”
อู๋ซินกล่าวด้วยใบหน้าดำคร่ำเครียด: “หักแล้ว หมอเข้าเฝือกให้แล้ว เกรงว่าจะต้องพักฟื้นสักสองสามเดือนถึงจะดีขึ้น”
อู๋ตงไห่พยักหน้า พูดกำชับว่า: “ช่วงนี้แกก็ระวังหน่อย อย่าให้เกิดผลเสียตามมาทีหลังเด็ดขาด”
อู๋ซินพูดว่า: “พ่อ เรื่องมือไม่สำคัญ พ่อรีบบอกมาว่าสรุปแล้วจะจัดการเย่เฉินยังไง?!”
อู๋ตงไห่หัวเราะ และพูดว่า： “อยากฆ่าเย่เฉิน คืนนี้ต้องฆ่าหงห้าก่อน!”