“อะไรนะ? ไอ้บ้าอะไร?”
“ก็นายแสนรักนั่นไง คุณไม่ใช่เป็นหมอประจำตระกูลของเขาด้วยหรอกหรือ? ทั้งยังอยากจะอยู่กับเขามาโดยตลอด”
ปาเวซเตือนเขาอย่างจริงจัง
เส้นหมี่อ้าปากค้าง ทันใดนั้น เธอเหมือนเข้าใจอะไรขึ้นมาทันที
แสนรัก!
ที่แท้ คนที่เจ้าบ้านี่จะต่อกรด้วยคือเขา!
“นายพูดบ้าอะไรนะ? อะไรคือเขามีฉันในใจไหม? ความสัมพันธ์ของพวกเราก็แค่หมอและคนไข้ นายคิดมากไปแล้ว” เธอรีบปฏิเสธ จุดประสงค์ แน่นอนก็เพื่อจะล้มเลิกความคิดของคนผู้นี้
แต่ว่า ปาเวซผู้นี้ คล้ายกับได้ตรวจสอบเรื่องนี้อย่างชัดแจ้งแล้ว
“คุณไม่ต้องปฏิเสธหรอก ผมรู้ดีว่าคุณคิดถึงเขามาโดยตลอด ไม่เช่นนั้น คุณก็คงไม่ไปขอให้ไพบูลย์ช่วย ให้ส่งคุณไปอยู่ข้างกายเขา รวมถึงที่เดอะวิวซี”
“……..”
ยิ่งฟัง ในใจยิ่งประหลาดใจ
เพราะ ที่เธอกลัวที่สุด คือการที่เจ้าบ้านี่จะรู้แม้แต่ฐานะที่แท้จริงของเธอ!
แต่ว่า ที่ทำให้เธอใจหายวาบ อีกไม่นาน คนผู้นี้จะเห็นเธอเปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา จะแสดงออกถึงความไม่เชื่อสายหนึ่ง
“แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง หน้าตาคุณสวยงามเช่นนี้ ทำไมยังต้องสวมหน้าปลอมด้วยเล่า หรือว่าคุณกังวลว่าตนเองสวยเกินไป เจ้าบ้านั่นจะเทียบคุณไม่ติดหรือ?”
“………”
“ใครบอกคุณว่าที่ฉันสวมหน้าอันนี้ ก็เพื่อเขา? ฉันบอกคุณไว้เลยนะ ว่าไม่เกี่ยวข้องอันใดกับเขาทั้งสิ้น ที่ฉันสวม ล้วนเป็นเพราะว่าหน้าเดิมของฉันเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ จึงเสียโฉม ก่อนที่จะรักษาจนหายดี จึงไม่สามารถไม่สวมสิ่งนี้ได้”
เส้นหมี่ต่อต้านคลื่นแห่งความหวาดกลัวในใจ แสร้งทำท่าอธิบายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“หรือครับ?” ปาเวซเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“ก็ใช่นะสิ นี่คุณไม่รู้หรอกหรือ ว่าฉันเพิ่งถูกเดอะวิวซีไล่ออกมา?”
เส้นหมี่รีบถามกลับ
ครั้งนี้ ปาเวซผู้นี้ไม่กล่าวอันใด จนแทบจะไม่ได้ยิน แต่ดูจากหน้าตาแล้วคล้ายจะเชื่อเล็กน้อย
เมื่อเรื่องใบหน้าปลอมของเส้นหมี่ถูกเผยออกมา จริงๆแล้วที่เธอกลัวที่สุด ไม่ใช่สิ่งอื่นใด แต่คือตัวตนที่แท้จริงของตนจะถูกเปิดเผย หากเป็นเช่นนี้ เธอไม่รู้เลยว่าจะทำให้ชายผู้นั้นเกิดปัญหาหรือไม่
แต่ดูแล้วตอนนี้ เป็นเธอที่คิดมากไปแท้ๆ คนผู้นี้โดยแท้แล้วไม่รู้เรื่องอันใดเลย
ในขณะที่กำลังคิดว่าตนนั้นโชคดี เวลานี้ ก็มีคนเข้ามา
“คุณชายครับ คลิปของทางโรงพยาบาลส่งมาแล้วครับ คุณจะดูเลยไหมครับ?”
“ดีสิ เอามาเลย”
ปาเวซล้มเลิกความสนใจ พยักหน้าเห็นด้วย
ดังนั้นคนผู้นี้จึงนำคลิปที่เพิ่งนำมา ยื่นออกจากมือ ส่งให้เขา
เส้นหมี่นั่งฝั่งตรงข้าม เดิมทีก็ไม่เข้าใจอยู่แล้วว่าพวกเขาคุยสิ่งใดกัน เมื่อเห็นว่าในที่สุดคนผู้นี้ไม่ได้สนใจในเรื่องของเธอแล้ว เธอจึงรีบก้มศีรษะ เริ่มดูว่ามีโอกาสใดไหมที่จะทำให้ตนปลีกตัวได้?
น่าเสียดาย หลังจากที่เธอตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว ก็หมดหวัง
เก้าอี้ตัวนี้ ตั้งแต่ที่ตนฟื้นขึ้นมาถูกมัดอยู่ที่นี่ ถ้าไม่มีคนมาแก้ให้ เธอก็ไม่มีหนทางที่จะออกจากเก้าอี้ตัวนี้ได้เลย
ไอ้บ้านี่!
“จริงๆเลย หมอคิตตี้ ดูแล้วคุณพูดถูกจริงๆ ไอ้บ้านั่น ไม่สนใจคุณสักนิดจริงๆ”
“อะไรนะ?”
เส้นหมี่เงยหน้ามองไปทางเขา
ปาเวซหัวเราะอีก : “ให้คุณดู”
จากนั้นเขาส่งโทรศัพท์มือถือที่กำลังดูอยู่ในมือ วางลงตรงหน้าเธอ
เส้นหมี่ : “……”
ไม่เข้าใจอย่างสิ้นเชิงว่าเขากำลังพูดอะไร สายตาของเธอ ในที่สุดยังคงมองไปที่โทรศัพท์มือถือนี้
กลับพบว่า ในจอนี้ ก็คือประธานที่เธอทำงานด้วย เพียงแต่ ผู้ที่ปรากฏอยู่ข้างใน กลับทำให้เธอประหลาดใจมาก
ไพบูลย์ ม็อกโก ยังมีแสนรัก….
พวกเขาล้วนอยู่ข้างในกันหมด!
“พวกเขานี่คือ…..?”
“อ้อ ลืมบอกคุณไปว่า ตอนที่คุณกำลังหลับอยู่ เพื่อที่จะพิสูจน์ถึงท่าทีของเจ้าบ้านั่นที่มีต่อคุณ ผมจึงจงใจสร้างคิตตี้ปลอมออกมา ให้เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เล็กน้อย ตอนนี้คลิปนี้ ก็คือตอนที่เพิ่งเข็นเธอออกมาจากห้องผ่าตัด”
ปาเวซครั้นเห็นปฏิกิริยาของเธอ จึงอธิบายอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างเห็นอกเห็นใจเป็นอย่างมาก
เส้นหมี่ : “……”
สี่ถึงห้าวินาทีเต็ม เธอจ้องไปที่คลิปนี้ ยังมีคนที่สมองไม่ปกติอย่างสิ้นเชิงผู้นี้ เธอพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว
แสนรักเป็นคนที่มีการปิดกั้นทางจิตใจที่มาจากพันธุกรรม แต่เขาเป็นปกติมาโดยตลอด
ต่อให้แบ่งประเภทแล้ว ก็ยังปกติ
แต่ผู้ที่อยู่ตรงหน้านี้ จิตใจเขามีปัญหาจริงๆ สิ่งที่เขาทำ เดิมทีไม่สามรถนำความคิดที่ปกติมาวิเคราะห์ได้เลย
เส้นหมี่อยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือนี้ไปที่หน้าของเขาเสียจริง
แต่ไม่นาน เมื่อเธอดูคลิปนี้ เวลาที่ผู้ชายคนนั้นถูกเรียกมาที่ตรงหน้าผู้หญิงคนนั้นที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยผ้าพันแผล ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลของเธอล้วนชะงักอยู่ตรงนั้น
โดยไม่คาดคิดมาก่อน เธอ….เห็นเขาเฉยชา
ต่อให้ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เธอ
แต่ ไม่เพียงแค่เธอเห็นความเย็นชาของเขา เธอยังเห็นเงาที่เพียงแค่นิ่งไปสักนาทีหนึ่งก็หมุนตัวและจากไป
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
เขาไม่ใส่ใจเธอถึงเพียงนี้จริงๆหรือ?
เลือดของเส้นหมี่คล้ายจะหยุดลง แม้จะรู้ดีว่าผู้หญิงในคลิปไม่ใช่เธอ แต่เธอยังรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดแสนสาหัสจากมีดกรีด ความอึดอัดแบบนั้น สั้นๆหนึ่งวินาที ในที่สุดทำให้เธอแม้แต่หายใจยังไม่ทั่วท้อง