“ใช่แล้ว ลืมบอกคุณหยางไปเรื่องหนึ่ง นับจากวันนี้เป็นต้นไป ตระกูลซุนเป็นสาขาของตระกูลเฉาแห่งราชวงศ์ในเยี่ยนตู ทุกอย่างของตระกูลซุน จะเป็นของตระกูลเฉาทั้งหมด”
น้ำเสียงของซุนซวี่จองหองมาก กลัวว่าหยางเฉินจะไม่รู้ว่าตระกูลเฉาแห่งราชวงศ์เป็นตระกูลไหน จึงจงใจอธิบายว่า“ตระกูลเฉา เป็นหนึ่งในห้าราชวงศ์ของจิ่วโจว”
“และตอนนี้ คนที่ถูกส่งไปเยี่ยนตู ดูแลคลับหวงจิน ก็คือทายาทบ้านที่สามของตระกูลเฉา คุณชายเฉา เฉาจื้อ”
“นับจากนี้ไป ผมก็จะเป็นคนของคุณชายเฉา สำหรับตำแหน่งแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูอะไรนั่น ตระกูลซุนของผมไม่อยากได้หรอกนะ ใครชอบ ก็ให้ใครไปเถอะ”
หยางเฉินไม่แปลกใจเลย ซุนซวี่เป็นนกสองหัวมาโดยตลอด ใครแข็งแกร่งก็ยืนอยู่ข้างใคร
ตอนเที่ยงพึ่งถูกหยางเฉินสั่งสอนไป ยังต้องชดใช้สองหมื่นล้านแล้วไสหัวออกไปจากเยี่ยนตู มาวันนี้ได้ไปพึ่งพิงตระกูลเฉา แน่นอนว่าเขาต้องโอ้อวดเป็นธรรม
“พูดจบรึยัง？”
หยางเฉินกล่าวขึ้น โดยที่รอซุนซวี่หยุดพูด
ซุนซวี่หัวเราะหึๆ“พูดจบแล้ว ไม่ทราบว่าคุณหยางยังจะชี้แนะอะไรอีกไหมครับ？”
“เจ้าบ้านหลงบอกว่าก่อนที่ตะวันจะตกดิน ให้ชดใช้ค่าทำขวัญให้ผมสองหมื่นล้าน คาดว่าอีกสิบนาที ตะวันก็จะลับขอบฟ้าแล้วล่ะ”
หยางเฉินกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า“ก่อนที่ตะวันจะลับขอบฟ้า ถ้าผมยังไม่เห็นเงินสองหมื่นล้าน ก็คงมีแค่ไปพบเจ้าบ้านซุนโดยเฉพาะแล้วล่ะ”
“เพียงแต่ว่า เลยเวลาที่นัดหมายไว้ จะต้องเพิ่มดอกเบี้ยจากสองหมื่นล้านนะครับ”
พูดจบ ไม่รอให้ซุนซวี่ได้พูดอะไร หยางเฉินก็วางสายทันที
หยางเฉินวางสายอย่างไม่เกรงใจ ลั่วปิงอยู่ข้างๆตลอดการสนทนา เขาถึงกับอึ้ง
เขารู้ว่าหยางเฉินเก่งกาจ และร่ำรวยมาก การ์ดซูเปอร์วีไอพีสีดำที่เป็นบัตรธนาคารใช้ได้ทั่วโลกออกมาหนึ่งใบ ในนั้นยังมีวงเงินหมื่นล้าน
แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ ตอนที่หยางเฉินพูดคุย กับเจ้าบ้านของตระกูลซุนที่เป็นหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู พูดขอเงินค่าชดใช้จากฝ่ายตรงข้ามสองหมื่นล้านอย่างตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม โดยที่ไม่เกรงใจเลย
ฟังจากความหมายของหยางเฉิน อีกสิบนาที หลังจากตะวันตกดิน ถ้าซุนซวี่ยังไม่โอนเงินเข้าในบัญชีของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป หยางเฉินก็จะไปหาซุนซวี่ด้วยตัวเอง？
เมื่อคิดถึงตรงนี้ จู่ๆลั่วปิงก็รู้สึกหายใจติดขัด
“ท่านประธานครับ ถ้าอีกเดี๋ยวตระกูลซุนไม่โอนเงินสองหมื่นล้านมาให้ คุณจะไปหาเขาใช่ไหมครับ？”
ลั่วปิงอดที่จะถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
หยางเฉินพยักหน้า“คุณแค่ดูแลจัดการเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้ดีก็พอแล้ว เรื่องพวกนี้คุณไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลหรอก”
ลั่วปิงขนลุกซู่ พึ่งรู้ตัวว่า วันนี้ตัวเองจะ พูดมากไปหน่อย
“รอจนตะวันตกดิน ถ้าซุนซวี่ยังไม่โอนเงินมา บอกผมหน่อยนะ”หยางเฉินพูดจบ ก็หันหลังจากไป
จนกระทั่งแผ่นหลังของหยางเฉินหายไปในสายตาของตนเอง ลั่วปิงถึงกล้าหายใจดังเฮือก ปาดเหงื่อบนหน้าผากทิ้ง แล้วพูดอย่างสั่นเครือว่า“หรือว่า เงินหนึ่งหมื่นล้านที่ตระกูลพวกนี้โอนมา จะเป็นการบีบบังคับจากท่านประธาน？”
ยิ่งคิด ลั่วปิงก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวในใจ
ตระกูลซุน
ซุนซวี่ที่ได้ยินมือถือดังขึ้น สีหน้าของเขาก็ถอดสีเป็นอย่างมาก
เขารีบโทรออก“คุณชายเฉาครับ ผมต้องการการคุ้มกันจากคุณ！”
ในขณะเดียวกัน ณ คฤหาสน์ตระกูลหลง
ทางด้านตะวันออกของคฤหาสน์ มีคนสองคนยืนอยู่ ริมทะเลสาบเทียม
หลงเถิงยืนอยู่ริมทะเลสาบ มือข้างหนึ่งภาชนะที่มีอาหารปลาอยู่ มืออีกข้างหยิบอาหารปลาจำนวนมาก โยนลงไปในทะเลสาบ
“จ๋อมๆ！”
ในทะเลสาบ ฝูงปลาคราฟท์เกลือกกลิ้งไปมา ต่างพากันแย่งชิงอาหารปลา
ด้านหลังของเขา มีชายชราผมหงอกยืนอยู่
ชายชราสวมชุดผ้าฝ้ายสีดำ ยืนอยู่ด้านหลังของหลงเถิง เหมือนเป็นเงา
“เจ้าบ้านครับ หยางเฉินได้โทรทวงเงินกับซุนซวี่แล้วครับ ซุนซวี่โมโหมาก เขาไปขอการคุ้มครองจากเฉาจื้อ ผมคาดว่า หยางเฉินกำลังเดินทางมุ่งไปที่ตระกูลซุนแล้วครับ”
หลงเถิงที่รอให้อาหารปลาคราฟท์จนเสร็จ ก็เอ่ยปากพูดกับชายชรา
หลงเถิงนำภาชนะให้อาหารปลาวางไว้บนโต๊ะหินอ่อน แล้วรับผ้าขนหนูเปียกที่ชายชรายื่นมาให้เขา เช็ดมือไปมา แล้วนั่งบนเก้าอี้หินอ่อน
“เป็นเรื่องที่อยู่ในความคาดหมาย！”
หลงเถิงพูดอย่างใจเย็น สายตามีความตั้งตารอคอย
“เจ้าบ้านครับ คุณคิดว่า หยางเฉินจะไปทวงเงินจากซุนซวี่ใช่ไหมครับ？”จู่ๆชายชราก็ถามขึ้น
หลงเถิงหัวเราะแล้วมองไปที่ชายชรา พูดอย่างหยอกเย้าว่า“หลงจ้าน แกคาดหวังว่าหยางเฉินจะทวงเงินได้ หรือไม่ได้หรอ？”
หลังจากหลงจ้านครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็กล่าวว่า“ได้ยินมาว่าครั้งนี้เฉาจื้อมาเยี่ยนตู แถมยังพาฮุยสงผู้แข็งแกร่งจากตระกูลเฉาบ้านที่สามมาด้วยคนหนึ่ง”
“ผมเคยประลองกับฮุยสงมาก่อน เขาแข็งแกร่งมาก แม้แต่ผมยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย”
“สำหรับหยางเฉิน น่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเหมือนกัน”
“ถ้าเฉาจื้อส่งฮุยสงไปช่วยซุนซวี่ เกรงว่าหยางเฉินจะพ่ายแพ้หมดท่า ไม่แน่อาจจะได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ได้”
เห็นได้ชัดว่า หลงจ้านคาดหวังกับ ฮุยสงผู้แข็งแกร่งของตระกูลเฉาบ้านที่สามมาก
แต่แล้วหลงเถิงกลับส่ายหัวไปมา“แกคิดผิดแล้วล่ะ！”
หลงจ้านตกตะลึง“เจ้าบ้านคาดหวังกับหยางเฉินหรอครับ？”
“ถ้าไม่คาดหวังเขา ฉันจะให้เขาเป็นมีดแหลมคม เพื่อทำให้สถานการณ์ในเยี่ยนตูวุ่นวาย？”
หลงเถิงหัวเราะไปด้วยพูดไปด้วยว่า“แกดูถูกหยางเฉินเกินไปแล้ว อีกทั้งไม่ได้ดูถูกแค่นิดเดียว”
“หยางเฉินทำให้จ้าวหวูซวงกับจ้าวหวูตี๋พ่ายแพ้ในชั่วพริบตา จากมุมมองของแก แกก็สามารถทำได้ แต่ถึงแกจะทำได้ อย่างน้อยก็ต้องทุ่มกำลังแรงกายใจทั้งหมดหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์？”
“แต่หยางเฉิน ตอนที่เขาทำให้จ้าวหวูซวงกับจ้าวหวูตี๋พ่ายแพ้ มันรวดเร็วมาก ถ้าหากฉันเดาไม่ผิด เขาไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดที่มีแน่”
“แกคิดว่าตัวเองสามารถทำให้หยางเฉินพ่ายแพ้ได้ นี่มันเป็นแค่ความคิดของแกเองเท่านั้น แต่จากมุมมองของฉัน แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอก”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของหลงจ้านตึงเครียดเล็กน้อย เขาหวนนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ครู่หนึ่งภาพในตอนนั้นที่หยางเฉินลงมือกับจ้าวหวูซวงและจ้าวหวูตี๋ เขาพึ่งรู้ว่า ตัวเองดูถูกหยางเฉินเกินไป
“ดูท่า ผมจะสู้เขาไม่ได้จริงๆ！”
หลงจ้านเอ่ยปากพูด เขาไม่ได้ท้อแท้ เพราะความอ่อนแอของตัวเอง
“หยางเฉิน อาจจะสามารถทำให้เราเซอร์ไพรส์ก็ได้”
สายตาของหลงเถิงมองไปในที่ไกลๆ แล้วค่อยๆพูดออกมา
“ในเมื่อโอกาสชนะของหยางเฉินมีมากขนาดนี้ ถ้าเราออกโรง โอกาสชนะของเขาก็จะมากขึ้น เราจำเป็นต้องออกหน้าไหมครับ？”หลงจ้านถามขึ้นอีกครั้ง
หลงเถิงส่ายหัว“ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เราจะออกโรง เราแค่ต้องเฝ้ามองสถานการณ์เตรียมรับมือ”
พูดจบ หลงเถิงก็หรี่ตาลง“ประกาศลงไป ให้นายพลทั้งสิบสองคนของตระกูลหลงเร่งกลับประเทศภายในคืนนี้！”
“ครับ！”
หลงจ้านตอบรับทันที
ในขณะเดียวกัน ณ คฤหาสน์ตระกูลซุน
มีรถโรลส์-รอยซ์สีดำคันยาวคันหนึ่ง ค่อยๆเข้ามาจอด ซุนซวี่ที่รออยู่หน้าประตูตระกูลซุน รีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
เห็นเพียงแค่ ร่างของชายหนุ่มคนหนึ่ง เดินลงมาจากภายในรถ
“คุณชายเฉาครับ ในที่สุดคุณก็มาสักที！”
ซุนซวี่รีบก้าวไปข้างหน้า แล้วกล่าวอย่างนอบน้อมว่า“คุณชายเฉามาเยี่ยมเยือนที่นี่ เป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูลซุนมากครับ เชิญเข้าไปข้างในก่อนครับ！”
คนที่มาก็คือเฉาจื้อ ทายาทของตระกูลเฉาบ้านที่สาม