เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1374
ลู่ฝานไม่ได้ตอบ รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ไอ้อ้วนตงมองลู่ฝานเดินออกไป จู่ๆ เขาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “เฟิงเสี่ยวชี่ ไม่ต้องหลบแล้ว ออกมาเถอะ!”
เฟิงเสี่ยวชี่ค่อยๆ เดินเข้ามาด้านในอีกครั้ง
เฟิงเสี่ยวชี่พูดด้วยใบหน้ามีรอยยิ้มว่า “อาเล็กชอบลู่ฝานมากไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงรับเขาเป็นศิษย์ไม่ได้ล่ะ”
ไอ้อ้วนตงพูดว่า “เพราะเขาเหมือนคนคนหนึ่งเกินไป”
เฟิงเสี่ยวชี่ถามว่า “ใคร”
ไอ้อ้วนตงพูดว่า “บูรพาจารย์ของนาย อาจารย์ของฉัน เฟิงเสี่ยวชี่ อีกสักระยะหนึ่งนายตามฉันกลับหุ้นตุ้นเถอะ ถึงเวลาไปเซ่นไหว้หลุมศพอาจารย์แล้ว”
เฟิงเสี่ยวชี่ตาเป็นประกายแวววาว เขาพูดว่า “ฉันไปหุ้นตุ้นได้เหรอ หุ้นตุ้นในตำนานใช่ไหม”
ไอ้อ้วนตงพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “ใช่ พละกำลังของนายแย่เกินไป ต้องกลับไปฝึกฝนให้เต็มที่สักหน่อย เพื่อไม่ให้สายเลือดเทพของฉันขายหน้า การแข่งนานาประเทศอีกสามปี นายต้องคิดทุกวิถีทาง เอาชนะลู่ฝานให้ได้ เข้าใจไหม”
เฟิงเสี่ยวชี่พูดอย่างตกใจว่า “ทำไมล่ะ”
ไอ้อ้วนตงพูดช้าๆ ว่า “เพราะเขาเป็นผู้สืบทอดคนสุดท้ายของสายเลือดสำนักจิ่วเซียว!”
ลมพัดจนเสื้อปลิว ลู่ฝานรีบเดินไปทางเจดีย์ยา
ยังไม่ทันถึง หวูเฉินฟื้นขึ้นมาก่อน เขาพูดเสียงเบาว่า “ลู่ฝาน วางฉันลง!”
ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่บนถนนที่คึกคัก ลู่ฝานรีบวางหวูเฉินลง ประคองเขามานั่งที่ร้านน้ำชาริมถนน
หวูเฉินมองร่างกายตัวเองแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผนึกกฎธรรมชาติ ไอ้อ้วนตงทุ่มสุดตัวเลยนะ”
ลู่ฝานพูดว่า “อาจารย์ ผู้อาวุโสเทพอักษรบอกว่าอาจารย์มีเวลาแค่ 3-5 ปีเท่านั้น”
หวูเฉินยกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “3-5 ปีเลยเหรอ ฉันยังมีเวลาอีกตั้งนาน ไม่เลวๆ”
ลู่ฝานพูดต่อ “ฉันอยากให้อาจารย์พักผ่อนที่เจดีย์ยา”
หวูเฉินมองสีหน้าลู่ฝาน เหมือนสังเกตอะไรบางอย่างได้ เขาขมวดคิ้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายจะไปทำอะไร”
ลู่ฝานกัดฟันพูดว่า “ฉันกะว่าจะไปประเทศตันเซิ่งก่อน”
เมื่อหวูเฉินได้ยิน สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที “อะไรนะ ประเทศตันเซิ่ง ตอนนี้เหรอ ลู่ฝานนายคงไม่ได้ไปหาต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์ใช่ไหม”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ใช่ครับอาจารย์ ฉันไม่อยากหลอกอาจารย์ ฉันจะไปหาต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์ จากนั้นค่อยหาวิธีไปหุ้นตุ้น”
หวูเฉินแผดเสียงดุ “ไร้สาระ! ประเทศตันเซิ่งเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของผู้ฝึกชี่ นอกจากช่วงเวลางานยาศักดิ์สิทธิ์ จะไม่มีทางเปิดเด็ดขาด นายจะเข้าไปได้ยังไง นายอยากโดนสัตว์เทพคุ้มครองทั้งสี่ฆ่าตายที่ชายแดนหรือไง อีกทั้งต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์เป็นของล้ำค่าของประเทศตันเซิ่ง เจ้าของประเทศตันเซิ่งถึงจะใช้ได้ นายจะเอามาได้ยังไง”
ลู่ฝานพูดช้าๆ ว่า “ความสำเร็จขึ้นอยู่ที่คน”
หวูเฉินมองลู่ฝานด้วยแววตาวูบไหว “ลู่ฝาน ฉันยินดีตายเอง ไม่ยอมให้นายไปตายหรอก”
ลู่ฝานตอบว่า “อาจารย์ ขอแค่มีความเป็นไปได้เพียงเล็กน้อย ฉันก็ไม่ยอมให้อาจารย์ตาย”
พูดจบ ลู่ฝานคุกเข่าให้หวูเฉินบนถนน แล้วพูดเสียงดังว่า “อาจารย์ ไปครั้งนี้แม้เป็นนรก ฉันก็จะช่วยชีวิตอาจารย์ให้ได้ อาจารย์ให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับฉัน ฉันทนดูอาจารย์ตายเพราะฉันไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!”
เสียงก้องกังวาน ดึงดูดให้คนบนถนนปรายตามอง
หวูเฉินน้ำตาคลอเบ้ามองลู่ฝาน
ขณะนั้นจู่ๆ มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ฉันพานายไปประเทศตันเซิ่งได้!”