อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1083 ชนะ
กู้ชูหน่วนสบายอกสบายใจ มุมปากแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน
ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียร้อนใจจนทนไม่ไหว
“แม่นางมู่ หมอกควันมากเกินไปแล้ว หากว่าถูกพวกเขาโจมตีขึ้นมาก็จะสายไปแล้ว พวกเราควรจะตอบโต้กลับหรือไม่?”
“รีบร้อนอะไร หน้าผาบอกว่าจะสูงก็ไม่สูง บอกว่าต่ำก็ไม่ต่ำ พวกเขาคิดจะปีนขึ้นมา ยังต้องใช้เวลา”
“แต่ว่า…..รอให้พวกเขาปีนขึ้นมาก็จะสายไปแล้ว”
“ไม่ใช่ว่ายังมีของล้ำค่าพวกนั้นอยู่เหรอ?” กู้ชูหน่วนชี้ไปที่ตะกร้าลูกบอลเล็กๆสองใบที่อยู่ด้านข้าง
ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียต่างขมวดคิ้ว
พวกเขาไม่รู้ว่าลูกบอลเล็กๆเหล่านั้นใช้ทำอะไร รู้เพียงแค่กู้ชูหน่วนทำลูกบอลเล็กๆเหล่านั้นมาตลอด ทำติดต่อกันมาหลายวัน
เพื่อทำลูกบอลเล็กๆ เหล่านั้น นางเหนื่อยล้าจนเกินไป อาการบาดเจ็บบนตัวของนางก็ไม่ดีขึ้น
ไม่ว่าลูกบอลเล็กๆนั่นจะเป็นอาวุธแบบไหน อยู่ภายใต้เงื้อมมือของยอดฝีมือของพรรคต่างๆทั่วโลกก็ไร้ประโยชน์
พวกเขาร้อนใจ
แต่บังเอิญกู้ชูหน่วนกลับไม่ร้อนใจเลยสักนิด กลับยังดื่มชา และหาวอย่างสบายใจอีก
ท่าทางที่น่าต่อยนี่ เหมือนพระชายาของพวกเขาเป็นที่สุด
“แม่นางมู่ เวลาคับขัน หากว่ายังไม่ตอบโต้กลับก็จะสายไปแล้ว”
“เย่จิ่งหานไม่สอนพวกเจ้าว่าเวลาเจอปัญหาจะต้องสงบนิ่ง จัดการปัญหาด้วยความสุขุมหรือ?”
“นี่เวลาอะไรแล้ว แม่นางมู่อย่าล้อเล่นอีกเลยขอรับ”
กู้ชูหน่วนมองดูสีของท้องฟ้าแวบหนึ่ง หลับตาฮัมเพลงเบาๆ เสพสุขไปกับการอาบแดด
ลักษณะท่าทางเช่นนี้ ไม่ต้องเอ่ยถึงว่าชิงเฟิงเจี่ยงเสวียจะร้อนรนกระวนกระวาย องครักษ์ลับคนอื่นๆก็ร้อนรนจนหัวหมุนเช่นกัน
ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมผู้นำทั้งสองถึงได้ฟังคำสั่งของนาง
ผ่านไปสิบห้านาทีแล้ว เจี่ยงเสวียรอไม่ไหวอีกต่อไป
ฉีกมิติเวลามาถึงทวีปปิงหลิง พวกเขาทุ่มเทมามากมายเกินไปแล้ว
เดิมทีนายท่านก็นำกำลังคนมาไม่เพียงพอ พวกเขาเป็นลูกน้องทั้งหมดของนายท่านที่อยู่ในทวีปปิงหลิง หากว่าพวกเขาตายหมด นายท่านก็…….
เจี่ยงเสวียกัดฟันพูดว่า “แม่นางมู่ ในเมื่อท่านไม่สามารถจะหยุดยั้งพวกเขาได้ ก็ปล่อยให้พวกเราทำเถอะ องครักษ์ลับทั้งหมดฟังสัญญาณคำสั่งข้า…….”
“รีบร้อนอะไร ข้าบอกว่าข้าไม่มีวิธีหรือ? ดูความอดทนเช่นนี้ของเจ้า ไม่รู้จริงๆว่าอนาคตจะมีผู้หญิงคนไหนที่จะกล้าแต่งงานกับเจ้าบ้าง”
กู้ชูหน่วนนั่งตัวตรง กล่าวสั่งการไปทางคนด้านหลัง “จำตำแหน่งที่ข้าบอกกับพวกเจ้าได้หรือไม่? ประเดี๋ยวเล็งให้แม่นยำแล้วโยน สิ่งของเหล่านี้ล้ำค่ามากเชียวนะ”
“ขอรับ”
องครักษ์ลับยืนออกมาแถวหนึ่ง หยิบลูกบอลเล็กๆโยนลงไปเบื้องล่างอย่างรุนแรง
ลูกบอลเล็กๆตกลงพื้น เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น แม้แต่พื้นดินก็สั่นสะเทือนสองสามครั้งแล้ว
“ฟื้ด……”
คนด้านบนหน้าผาล้วนอึ้งตาค้างไปแล้ว
พลานุภาพแข็งแกร่งจริงๆ
นี่เป็นอาวุธลับอะไร?
ทำไมการทำลายล้างถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้?
“ปังปังปัง……”
จากที่โยนลูกบอลเล็กลงไป เบื้องล่างก็เป็นเสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น พื้นดินก็สั่นสะเทือนมากยิ่งขึ้น
คนที่โยนลูกบอลอึ้งตาค้าง ล้วนลืมที่จะโยนลูกบอลลงไปแล้ว
กู้ชูหน่วนกลอกตาขาว “อึ้งทำอะไรอยู่ ยังไม่รีบโยนอีก จะรอให้พวกเขาปีนขึ้นมาก่อนหรือไง?”
“ขอรับขอรับ”
“ปังปังปัง……”
เสียงระเบิดเบื้องล่างดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
กลิ่นคาวเลือดผสมกับกลิ่นดินระเบิดลอยขึ้นมาด้านบน
ชิงเฟิงกลืนน้ำลาย กลิ่นคาวเลือดรุนแรงขนาดนี้ เขาไม่กล้าคิดเลยจริงๆว่าเบื้องล่างจะมีคนตายไปมากมายเพียงใด
เจี่ยงเสวียสีหน้าซีดขาว ข้างหูล้วนเป็นเสียงร้องอันน่าสังเวชของเหล่าลูกศิษย์ของแต่ละพรรคดังก้องอยู่
อาวุธลับประเภทนี้……
พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน
ไม่เคยเห็นมาก่อน
หากว่าใช้ในสนามรบ เช่นนั้นยังจะต้องทำศึกอีกหรือ?
กู้ชูหน่วนกล่าวว่า “ประหยัดหน่อย ของล้ำค่านี้หายากมาก ทั้งหมดก็มีแค่นี้”
ชิงเฟิงกล่าวเสียงสั่น “แม่นางมู่ อาวุธลับชนิดนี้ท่านทำขึ้นมาอย่างไร สอนข้าได้หรือไม่? ข้าจะให้คนไปทำไว้มากๆ”
“ทำไม่ได้ วัสดุมีจำกัด วัสดุของทั้งภูเขาหัวสุนัข ข้าก็ใช้ไปหมดแล้ว”