“เปี๊ยก!”
จู่ๆ ก็มีเสียงตบอย่างแรง
เพียงแต่ว่าไม่ใช่เฉาชิงที่ตบหยางเฉิน แต่เป็นเฉาจื้อที่ตบหน้าเฉาชิง
“พี่ตบฉันทำไม?”
ดวงตาของ เฉาชิงเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ
ตั้งแต่เล็กจนโต นี่เป็นครั้งแรกที่ เฉาจื้อตบเขา
เฉาจื้อพูดด้วยความโกรธว่า “จะตีนายนั้นแหละ!”
“เปี๊ยก เปี๊ยก เปี๊ยก!”
พูดไปเฉาจื้อก็ตบเขาไปแล้วหลายครั้ง
ไม่นาน ใบหน้าของ เฉาชิงก็กลายเป็นสีแดงและบวม
“เฉาจื้อสมองนายมีปัญหาเหรอวะ?”
เฉาชิงหลีกเลี่ยงการตบอย่างรวดเร็วจาก เฉาจื้อและพูดอย่างโกรธเคือง “น้องชายนายถูกรังแก แทนที่จะมองหาคนที่รังแกน้องชายของนาย แต่นายกลับตบน้องชาย?”
“หุบปาก!”
เฉาจื้อตะคอกเสียงดัง“ถ้านายพูดอีกสักคำ นายก็กลับไปบ้านเดี๋ยวนี้!”
คำพูดประโยคนี้ถือว่าร้ายแรง เฉาชิงปิดปากของเขาทันที
หยางเฉินมองไปที่ เฉาจื้อด้วยรอยยิ้ม แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าทำไมเฉาจื้อต้องการตบ เฉาชิง
แม้แต่ตัวเขาเอง เมื่อก่อนเคยอยู่ในตระกูลซุนก็ถูกหยางเฉินตบหลายครั้งในที่สาธารณะ นับประสาอะไรกับเฉาชิงนี่?
ฆ่าเฉาชิงให้ตาย หยางเฉินก็กล้า
“หยางเฉิน ไม่ว่านายกับน้องชายฉันจะทะเลาะกันเรื่องอะไรก็ตาม ฉันอยากขอโทษนาย ฉันหวังว่านายจะปล่อยเขาไป”
เฉาจื้อเดินไปข้างหน้า หยางเฉินและพูดอย่างเคร่งขรึม
เขาต้องการจะฆ่าหยางเฉินอย่างมาก แต่เขาก็รู้ดีว่าด้วยบอดี้การ์ดของตระกูลเฉาไม่กี่คนรอบตัวเขา เอาหยางเฉินเอาไม่อยู่แน่นอน
เขามาที่เมืองเยี่ยนตูในครั้งนี้ เขายังมีเรื่องสำคัญต้องทำ และเขาอยากทำลายเรื่องที่ใหญ่โตของเขา เพราะหยางเฉินคนเดียว
ดังนั้นแม้ว่าเขาจะไม่โอเคสักขนาดไหน เขาก็ทำได้เพียงก้มศีรษะให้หยางเฉินชั่วคราวเท่านั้น
“พี่ นายขอโทษนี่ทำไม?”
เฉาชิงตกตะลึง เขาคิดไม่ได้เลยว่าทายาทของตระกูลเฉา ต้องขอโทษหนุ่มเมืองเยี่ยนตูคนนี้
แต่ในไม่ช้า เขาก็รู้ว่าหยางเฉินต้องมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา ไม่เช่นนั้นเฉาจื้อจะยอมได้อย่างไร?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของเฉาชิงก็ซีดเซียว
ในเวลานี้เองที่เขาเข้าใจในทันทีว่าทำไมเฉาชิงจึงตบตัวเอง
ถ้าเขาไม่ทำเช่นนี้ หยางเฉินจะทำอะไรมากกว่านี้แน่นอน
เขาเองก็ได้บอกไปแล้วว่าเขาคือใคร แต่หยางเฉินก็ยังคงทำขาขอเจ้าของบาร์หักอีก
“คุณชายเฉา คนที่ผิดไม่ใช่นาย นายจะขอโทษทำไม?”
หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นายไม่รู้หรอกว่าตอนนี้น้องชายของนายเย่อหยิ่งมาก และขู่ว่าจะให้ผู้หญิงของฉันอยู่กับเขาหนึ่งคืน และจะฆ่าฉันด้วย”
“นายว่ามาสิ ถ้ามีคนขู่นายแบบนี้ นายจะฆ่าเขาไหม”
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เฉาจื้อตัวสั่น เขารู้ว่าหยางเฉินหมายถึงอะไร หากเขาไม่แสดงความจริงใจออกมาให้เห็นหน่อย หยางเฉินจะไม่ปล่อยเฉาชิงไปอย่างแน่นอน
“ไอ้สารเลว ขอโทษ!”
เฉาจื้อมองไปที่ เฉาชิงและตะโกนอย่างโกรธจัด “ถ้านายไม่ได้รับการอภัยจากคุณหยาง ฉันจะตีขาหมาของนายให้หัก!”
เฉาชิงผงะ แม้ว่าเขาจะเดาว่า หยางเฉินมีภูมิหลังที่ใหญ่ แต่เขาก็ยังไม่อยากขอโทษชายหนุ่มเมืองเยี่ยนตูคนนี้ได้
“พี่ เขาเป็นแค่คนเมืองเยี่ยนตูเอง เขามีสิทธิ์อะไรให้ฉันขอโทษเขา?”
เฉาชิงพูดอย่างโกรธเคือง “นายเต็มใจที่จะยอมเขา ฉันเองจะไม่ยอมคนเมืองเยี่ยนตูที่โง่เง่านี้หรอก”
“เปี๊ยก!”
เฉาจื้อตบหน้า เฉาชิงอีกครั้งและพูดอย่างโกรธเคือง “ขอโทษ!”
เฉาชิงตื่นตระหนกทันที และดูเหมือนเฉาจื้อจะโกรธจริงๆ หากเขาไม่ขอโทษ เขาอาจจะทำให้แขนขาของเขาหักได้
“ขอโทษ!”
เฉาชิงเดินมาตรงหน้าหยางเฉินและกัดฟันพูดว่า
“ไม่มีความจริงใจอะไรเลย”
หยางเฉินยิ้มและส่ายหัว
“ไอ้เด็ก นายมากเกินไปแล้วนะ ฉันเป็นตั้งทายาทตระกูลเดอะคิง ฉันยอมที่จะขอโทษนาย บรรพบุรุษของนายสามารถจุดธูปได้เลยนะ นายยังมาเรื่องมากอีก?”
เฉาชิงโกรธมาก แต่เขาก็รู้ด้วยว่าหยางเฉินนั้นไม่ใช่คนธรรมดา ไม่อย่างนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่ เฉาจื้อจะกลัวขนาดนี้
เขาหยิบบัตรธนาคารอีกใบออกมาแล้วขว้างใส่เท้าของหยางเฉิน”บัตรนี้มีสิบล้าน ถือว่ามันเป็นคำขอโทษของฉันสำหรับนาย!”
“รับเงินแล้วออกไปจากที่นี้ซะ!”
หยางเฉินเหลือบมองเฉาชิงอย่างดูถูก แล้วมองไปทางเฉาจื้อ“น้องชายนายจองหองขนาดนี้ ยากที่จะระงับความโกรธในใจฉัน!”
“นายเป็นพี่ชาย นายบอกเขาสิว่าฉันขาดเงินสิบล้านนี้ไหม?”
เฉาชิงพูดอย่างโกรธเคือง “นายเป็นแค่คนโง่เง่าที่มีพลังหน่อยไม่ใช่เหรอ? พูดอย่างกับนายมีเงินอย่างมากมาย สิบล้านก็เพียงพอแล้วสำหรับนายที่จะใช้ทั้งชีวิต อย่ามาอวดดี”
เฉาจื้อไม่ได้พูด แต่หยิบบัตรธนาคารออกมายื่นให้หยางเฉินและพูดว่า “บัตรนี้มีอยู่หนึ่งพันล้าน ดังนั้นลืมเรื่องนี้ไปซะ ว่าไง?”
“หนึ่งพันล้าน?”
เฉาชิงตกใจเมื่อเห็นว่าพี่ชายของเขาให้หยางเฉินหนึ่งพันล้านหยวน
แม้ว่าเขาจะเคยชินกับการใช้จ่ายเงินฟุ่มเฟือย แต่ก็ไม่เคยได้รับเงินครั้งละหนึ่งพันล้านเลยทีเดียว
แต่ตอนนี้ เฉาจื้อได้ให้เงินแก่บุคคลภายนอกหนึ่งพันล้าน เพียงเพราะเขาต้องการนอนกับผู้หญิงของอีกคน
เซี่ยเหอก็ตะลึงเช่นกัน เมื่อได้ยินหนึ่งพันล้าน
เธอรู้ว่าหยางเฉินรวยมาก แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าคนนอกจะให้ค่าชดเชยแก่หยางเฉินหนึ่งพันล้านหยวน
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ พวกเขาไม่ได้รับบาดเจ็บเลย ในทางกลับกัน หยางเฉินได้ต่อยตีคนจำนวนมากจนล้ม และขาของเจ้าของโรงแรมก็หักด้วย
อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ถือว่าไม่ได้ขาดทุนหรือเป็นอะไรมาก
“พี่ นายบ้าไปแล้วเหรอ นายให้เงินเขาตั้งหนึ่งพันล้าน”
เฉาชิงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เงินมากพอที่จะจ้างให้นักฆ่าชั้นนำของโลกฆ่าเขาได้เลย!”
“หุบปากของนาย!”
เฉาจื้อคำรามและตบหน้าเฉาชิง
คราวนี้ใช้กำลังอย่างมาก ทำให้เลือดไหลจากมุมปากของ เฉาชิง
เฉาจื้อรู้เกี่ยวกับความน่ากลัวของหยางเฉิน ถ้าไม่ใช่เพื่อความปลอดภัยของเฉาชิง เขาจะเต็มใจให้ หยางเฉินหนึ่งพันล้านหยวนได้อย่างไร?
เมื่อชั่วโมงก่อน หยางเฉินอยู่ที่ตระกูลซุน และเงินไปแสนล้าน
คนแบบนี้ จะไม่เอาแค่เงินสิบล้านแน่นอน
แม้ว่าจะเป็นหนึ่งพันล้าน ก็ไม่อาจทำให้หยางเฉินประทับใจได้
“นายหยาง น้องชายของฉันเป็นคนปากจัด อย่าไปใส่ใจอะไรมาก”
เฉาจื้อพูดด้วยใบหน้าจริงจัง”มีเพื่อนมากมายก็จะมีหลายเส้นทาง ฉันหวังว่าจะได้เป็นเพื่อนกับคุณหยาง”
หลังจากนั้น เขาหยิบบัตรธนาคารอีกใบออกมาแล้วยื่นให้หยางเฉิน”บัตรนี้มีหมื่นพันล้าน ฉันหวังว่าคุณหยางจะรับมันไว้ ในขณะเดียวกัน ฉันก็หวังว่าความคับข้องใจในครั้งก่อนๆ จะหมดไป ”
“ไม่รู้ว่าความจริงใจของฉันสามารถแลกเปลี่ยนเป็นมิตรภาพกับนายหยางได้หรือไม่”
มันเป็นเพียงหนึ่งพันล้าน แต่แค่กะพริบตามันก็กลายเป็นหมื่นพันล้านไปเลยทีเดียว
เฉาชิงตะลึง!
เซี่ยเหอเบิกตากว้างและปิดปากแน่นด้วยมือเล็กๆ
มีเพียงหยางเฉินเท่านั้นที่ยังคงสงบเหมือนตอนแรก ดูเหมือนว่าหมื่นพันล้านเป็นจำนวนเล็กน้อยสำหรับเขาก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย
เมื่อมองเฉาจื้อมีใบหน้าที่จริงจัง หยางเฉินเองก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เพราะเขาพึ่งตบเฉาจื้อไป เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
ในขณะนั้น เฉาจื้อก็ขู่ว่าจะฆ่าเขาตายด้วย ทำไมจู่ๆ เขาถึงเปลี่ยนได้เร็วขนาดนี้ล่ะ?
เจ้าของบาร์ที่ถูกแก้วไวน์ของ หยางเฉินแล้วขาหัก
เดิมที เขายังคงคาดหวังว่าเมื่อ เฉาจื้อ มา เขาจะสามารถล้างแค้นให้ตัวเองได้
ตอนนี้ เฉาจื้อเต็มใจที่จะให้เงินหมื่นพันล้าน เพื่อที่จะสร้างมิตรภาพกับหยางเฉิน
ชายหนุ่มคนนี้ เป็นใครกันแน่?