ไม่เพียงเท่านั้น แต่ยังมีเลือดสีแดงปรากฏขึ้นที่คอของเขา ซึ่งเป็นประกายระยิบระยับ
บอดี้การ์ดสองคนของเฉาจื้อรีบไปข้างหน้า บางให้ เฉาจื้อ จ้องมองที่หยางเฉิน อย่างระมัดระวัง ราวกับว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่ยิ่งใหญ่
เฉาชิงตกตะลึง จ้องมองไปที่บัตรธนาคารครึ่งหนึ่งที่จมอยู่ในไม้หินอ่อน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสยดสยอง
แค่สบัดบัตรธนาคารก็ทำได้ขนาดนี้ ถ้า หยางเฉินต้องการจะฆ่า เฉาจื้อในตอนนี้ หัวของเฉาจื้อคงไม่อยู่เดิมแล้ว
“นี่ นี่เป็นไปได้อย่างไร?”
เฉาชิงถามอย่างโง่เขลาด้วยใบหน้าที่มึนงง
เฉาจื้อก็ค่อยๆ ฟื้นคืนสติ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว มือของ หยางเฉินทำให้เขาตกใจจริงๆ
“ไปให้พ้น ถ้าคุณหยางต้องการจะฆ่าฉัน เขาก็ฆ่าฉันไปแล้ว”
เฉาจื้อพูดกับบอดี้การ์ดทั้งสองที่กำลังปกป้องเขาอยู่ข้างหน้าเขา
เมื่อได้ยินเช่นนี้ บอดี้การ์ดทั้งสองก็ถอยห่าง เพราะพวกเขารู้ว่าสิ่งที่เฉาจื้อพูดเป็นความจริง ถ้าหยางเฉินต้องการจะฆ่าเขาจริงๆ เขากลายเป็นศพไปแล้ว
“คุณหยาง ฉันขอโทษสำหรับคำพูดที่หยาบคายที่ฉันเคยพูดไปก่อนหน้านี้ และได้โปรดเอาใส่ใจเลย!”
เฉาจื้อก้มศีรษะลงเล็กน้อยและกล่าวขอโทษ
หากว่า ก่อนหน้านี้ที่เขาขอโทษเป็นเพราะมีจุดประสงค์บางอย่าง ตอนนี้เขากำลังขอโทษเพราะความกลัว
“โอ้? คุณชายเฉารู้ว่าผิดแล้วเหรอ?”
หยางเฉินหัวเราะและพูดว่า“เมื่อกี้คุณชายเฉาไม่ใช่ใบหน้าแบบนี้นี้นิ ยอมให้น้องชายของนายดูถูกฉันขนาดนั้น”
“และยังบอกว่าเป็นแค่หมาของพวกนาย ถ้าพวกนายต้องการให้ฉันกัดใคร ฉันก็ต้องทำตามที่พวกนายสั่ง”
“และขู่ฉันว่าถ้าฉันกล้าอวดดีให้พวกนายเห็น ก็จะเอาฉันให้ตาย”
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เฉาชิงคงจะดุว่าหยางเฉินไปนานแล้ว แต่ตอนนี้ เขากลัวเหลือเกิน แอบอยู่ด้านหลังบอดี้การ์ดทั้งสอง แม้แต่หายใจก็ยังไม่กล้า
หยางเฉินไม่แม้แต่จะมองเฉาชิง เขาแค่ถามเฉาจื้อด้วยรอยยิ้ม
เฉาจื้อกัดฟันของเขาและพูดว่า “คุณหยางไว้ใจได้เลย น้องชายฉันทำผิด ก็ต้องรับกรรมที่ทำไว้!”
“ในพจนานุกรมของฉัน ไม่มีคำว่าให้อภัย แค่การดูถูกที่น้องชายของนายทำให้ฉันก็เพียงพอแล้วที่ฉันจะประณามเขาให้ตาย!”
หยางเฉินพูดอย่างเฉยเมย”เดิมที ฉันยอมรับค่าชดเชยหมื่นพันล้านแล้ว และฉันคิดว่าเป็นนายที่ซื้อชีวิตหมาๆ ของน้องชายนายด้วยเงิน”
“แต่ดูเหมือนพวกนายจะเข้าใจอะไรผิดไป ตอนนี้ฉันคืนเงินให้แล้ว ฉันแค่ต้องการชีวิตของน้องชายนาย!”
เฉาชิงกลัวจนจะร้องไห้ ร่างกายของเขาอ่อนลง และขาของเขายังคงสั่น
“หยางเฉิน นายฆ่าฉันไม่ได้หรอก ฉันคือคนของตระกูลเดอะคิงตระกูลเฉาถ้านายกล้าที่จะฆ่าฉัน ตระกูลเฉาจะไม่มีวันปล่อยคุณไปแน่ๆ”
เฉาชิงพูดอย่างสั่นเทา เพราะความกลัว เขาจึงตะกุกตะกัก
“ถึงตอนนี้แล้ว นายยังจะกล้าขู่ฉันอีก”
หยางเฉินยิ้มและส่ายหัว“ฉันปฏิเสธ ที่จะจะสนับสนุนให้ฉันเป็นราชาของเมืองเยี่ยนตูมาแล้ว คิดว่าฉันจะกลัวขยะแบบนี้ของตระกูลเฉาเหรอห้ะ?”
“นายเนี่ยแหละขยะ! นาย…”
เฉาชิงเริ่มโกรธ
“เปี๊ยก!”
ก่อนที่เขาจะด่าหยางเฉิน เขาถูกเฉาจื้อตบและพูดอย่างโกรธเคือง “หุบปาก!”
“พี่ เขาจะขี่หัวเราแล้ว ยังจะทนอีกทำไม”
เฉาชิงพูดอย่างโกรธเคือง”แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งกว่า ในตระกูลเฉาไม่มีใครที่แข็งแกร่งกว่านี้แล้วเหรอ?”
“เราเป็นตั้งตระกูลเดอะคิง เราเคยโดนกระทำแบบนี้มาก่อนซะที่ไหน?”
เฉาจื้อแทบอยากจะฆ่า เฉาชิงให้ตาย น้องชายของเขาที่โง่เง่าแบบนี้ ไร้สมอง
หยางเฉินพลิกบัตรธนาคารโดยไม่ตั้งใจ ไม่เพียงแต่เขาสร้างบาดแผลตื้นๆ ที่คอของเขาเท่านั้น แต่เขายังทำให้บัตรธนาคารเข้าไปในเสาหินอ่อนได้ด้วย
หมายความว่า ถ้าเขาต้องการฆ่าพวกมัน มันเป็นเรื่องที่ง่ายมากอยู่แล้ว
แม้ว่าตระกูลเฉาจะยังมีขุมพลังที่แข็งแกร่งกว่า แต่ขุมพลังของตระกูลเฉาใน เมืองเยี่ยนตู ก็ไม่สามารถทำอะไรหยางเฉิน ได้ในตอนนี้
แม้จะอยู่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เฉาชิงก็ยังกล้าที่จะข่มขู่หยางเฉิน นี่คืออยากตายชัดๆ?
“มา กดเฉาชิงลงไปที่พื้น!”
เฉาจื้อออกคำสั่ง
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา บอดี้การ์ดสองคนของ เฉาจื้อและบอดี้การ์ดสองคนของ เฉาชิงก็ตกตะลึง
“มัวแต่เหม่ออะไร กดลงไปที่พื้นเ!”
เมื่อเห็นว่าบอดี้การ์ดไม่ตอบสนอง เฉาจื้อก็คำราม
ในที่สุดผู้บอดี้การ์ดทั้งสี่ก็ฟื้นคืนสติและกดเฉาชิงลงไปที่พื้นอย่างรวดเร็ว
“พี่ นายจะทำอะไร”
เฉาชิงตื่นตระหนกทันทีและใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ
เฉาจื้อเพิกเฉย แต่หยิบเก้าอี้ข้างๆ เขา กระแทกเก้าอี้พังเหลือขาเก้าอี้เพียงข้างเดียว
“พี่ นายจะทำอะไร? ฉันเป็นน้องชายนายนะ นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ให้พวกเขาปล่อยฉันเร็วๆ ปล่อยฉัน!”
เมื่อเห็น เฉาจื้อเดินตรงมาพร้อมกับขาเก้าอี้ หนังศีรษะของ เฉาชิงก็รู้สึกชา เขารู้แล้วว่าพี่ชายของเขากำลังจะทำอะไร
“นายดูถูกนายหยางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าฉันไม่สั่งสอนนายหน่อย นายก็จะไม่รู้กาลเทศะ”
เสียงของ เฉาจื้อเย็นชามาก
“พี่ ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้จริงๆ ว่าฉันผิด อย่าตีฉัน ฉันขอโทษ ฉันจะขอโทษเขา และฉันจะไม่ดูถูกเขาอีกต่อไป”
เฉาชิงพูดด้วยความกลัว”ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ออกไปจากเมืองเยี่ยนตูเดี๋ยวนี้ กลับไปเดี๋ยวนี้”
“พี่ ปล่อยฉันเถอะ ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ”
“บูม!”
เฉาจื้อหยิบไม้ขึ้นมาแล้วตีลงบนแขนของ เฉาชิงอย่างไม่ลังเล
“แตก!”
เสียงกระดูกหักดังขึ้น จากนั้นเฉาชิงก็คร่ำครวญเสียงดัง
เมื่อเห็นฉากนี้ เซี่ยเหอก็ตะลึงและคว้าแขนของ หยางเฉินมาจับให้แน่นขึ้น
ดวงตาของ หยางเฉินหรี่ลงเล็กน้อย เฉาจื้อคนนี้มีอารมณ์ที่ไม่ธรรมดา และเขามีทักษะในการทำสิ่งต่างๆ มาก
เขาจัดการกับแขนข้างหนึ่งของเฉาชิง ด้วยมือของเขาเอง
“คุณหยาง ฉันขอโทษคุณอย่างจริงใจสำหรับความผิดพลาดที่น้องชายของฉันทำ ขอโทษด้วย!”
เฉาจื้อพูด ก้มศีรษะลงโดยตรง จากนั้นมองไปที่หยางเฉินและพูดว่า “สิ่งที่ฉันทำไป ไม่ทราบว่าจะทำให้คุณหยางหายโกรธหรือไม่?”
หยางเฉินเยาะเย้ย“ฉันไม่ได้สั่งให้นายทำนะ นายทำลายแขนข้างหนึ่งของเขาด้วยมือของนายเอง แล้วมาโทษฉันหรือไง?”
เฉาจื้อส่ายหัว“ฉันไม่มีความคิดแบบนั้นเลย ฉันแค่ต้องการฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างคุณหยางกับตระกูลเฉา ถ้าคุณยังไม่พอใจ ฉันจะหักแขนเขาอีกข้าง”
“ตราบใดที่คุณหยางไม่พอใจ ฉันก็ตีให้แขนหักขาหักไปเลย”
เฉาชิงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และเมื่อเขาได้ยินคำพูดของ เฉาจื้อ เขาตกใจมากจนกลัวจนรีบอ้อนวอนว่า “พี่ ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้สึกผิดจริงๆ โปรดปล่อยฉันไปเถอะ”
เมื่อเห็นว่า เฉาจื้อไม่ตอบสนอง เฉาชิงก็ขอร้องหยางเฉินอีกครั้ง“คุณหยางฉันผิด ไปแล้ว ฉันไม่ควรดูถูกนาย ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะเห็นนายเมื่อไหร่ ฉันก็จะยอมนายเลย!”
“ฉันจะออกจากเมืองเยี่ยนตูคืนนี้ และฉันจะไม่ก้าวเข้ามาในเมืองเยี่ยนตูอีก ได้โปรดปล่อยฉันไป ฉันรู้ว่าฉันคิดผิดไปแล้วจริงๆ”
หยางเฉิน พริกเฉยต่อคำวิงวอนของเฉาชิงและเพียงแค่เหล่ไปที่ เฉาจื้อ
แน่นอน ถ้าเขายังคงยืนกรานที่จะไม่ปล่อยเฉาชิงไป เฉาจื้อจะทำอะไรลงไปกับ เฉาชิงจริงๆ
“ดูเหมือนว่า คุณหยางยังไม่เต็มใจที่จะยกโทษให้น้องชายของฉัน ซึ่งหมายความว่าการลงโทษของฉันยังไม่เพียงพอ”
ครั้งนี้ ไม้อีกอันหนึ่งตกลงไป และแขนอีกข้างของเฉาชิงก็ถูกตีจนหัก
คราวนี้ เฉาชิงกลอกตาและเป็นลมจากความเจ็บปวด
แม้แต่บอดี้การ์ดของบอดี้การ์ด ก็ตกตะลึง เฉาจื้อทะเลาะกับเฉาชิงและโจมตีแบบไม่เบามือเลย