คนพวกนี้ก็กลับเข้าไปอีก
เส้นหมี่เห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว เธอจะไปรับลูกๆ เตรียมตัวจะกลับไป
“งั้นพี่พักที่ไหน? ส่งที่อยู่ให้ฉัน มีเวลาว่างแล้วจะไปหาพี่”
“หาอะไร? เธอมาช่วยฉันที่นี่ไม่ได้เหรอ?”
“พี่ว่าอะไรนะ?”
เส้นหมี่คิดว่าตัวเองฟังผิด “ฉันช่วยพี่?”
แสงดาวพยักหน้า: “ใช่สิ ตอนนี้เธออยู่ที่เดอะวิวซีก็ไม่มีอะไรทำ และก็ไม่ได้ไปทำงานที่โรงพยาบาลร้ายๆ นั่น งั้นเธอมีเวลาว่างก็มาช่วยฉันที่นี่ไม่ได้เหรอ”
“แต่ว่า…ฉันไม่เคยทำงานนี้มาก่อน”
“เธอไม่ต้องช่วยฉันทำอย่างอื่น ช่วยฉันจัดการเงินก็พอ ร้านเหล้าใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีคนที่ตัวเองไว้ใจ บริหารขึ้นมาก็ยากลำบากเล็กน้อย เธอก็ไม่อยากเห็นฉันเหนื่อยขนาดนี้หรอกนะ?”
ผู้หญิงคนนี้สุดท้ายวางไพ่ครอบครัว
เส้นหมี่เห็นแบบนี้ ก็หมดหนทาง ทำได้เพียงรับปากเธอ ก่อนที่แสนรักจะกลับมา ตอนกลางวันไม่มีอะไรทำ ก็มาช่วยงาน
เส้นหมี่ออกจากร้านเหล้า
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง โรงเรียนสาธิตปฐมเขตทหาร。
ที่โรงเรียนแห่งนี้ ไม่สวยเท่า คิวเอสวาย ที่นี่เป็นโรงเรียนประถมธรรมดาๆ แห่งหนึ่ง เพียงแต่เพราะอยู่ในฐานทัพ คุณภาพการสอนและสิ่งอำนวยความสะดวกที่รองรับ เทียบกับโรงเรียนรัฐบาลอื่นๆ ดีกว่าเยอะมาก
ดังนั้นเพราะว่าเหตุนี้ เด็กเหล่านั้นที่ไม่สามารถเข้า คิวเอสวายได้ ก็ทำทุกวิถีทางเพื่อจะส่งาที่นี่
เส้นหมี่ขับรถมาถึงที่นี่
“สวัสดีค่ะ ขอถามหน่อยค่ะ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 เลิกเรียนแล้วยังคะ?”
หลังจากที่ลูกๆ ถูกส่งมาที่ องครักษ์คุ้มครองติดตัวได้เพิกถอนไปแล้ว ที่นี่เป็นฐานทัพ ถิ่นของตระกูลเทวเทพ ไม่มีใครกล้าทำไม่ดีกับเด็กๆ
แต่ว่าโรงเรียนท่าทางแย่มากจริงๆ
“ห้าโมงเย็นไง คุณไม่ได้ดูกลุ่มผู้ปกครองเหรอ?” รปภ.ที่อยู่ตรงประตู ตอบอย่างหงุดหงิด
เส้นหมี่: “…”
กลุ่มผู้ปกครอง?
ลูกสามคนเพิ่งจะมาถึงโรงเรียนนี้ เธอรู้เรื่องนี้ซะที่ไหนล่ะ
เส้นหมี่ทำได้เพียงรออยู่ตรงประตูโรงเรียนอย่างใจเย็น
โชคดีตรงที่เป็นเพราะใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว ประตูโรงเรียนในตอนนี้ก็มีผู้ปกครองหลายคนมาถึง มีคนเห็นเส้นหมี่ถามเรื่องนี้ ก็เข้ามาชวนคุย
“คุณไม่ได้มารับลูกที่นี่บ่อยๆ ใช่ไหม? แม้แต่กลุ่มผู้ปกครองก็ยังไม่มี”
“…ใช่ค่ะ งานยุ่งนิดหน่อยค่ะ”
เส้นหมี่ตอบกลับอย่างกลบเกลื่อน
ผู้ปกครอบคนนี้เห็นแล้ว ก็เริ่มพูดทันที: “งั้นคุณไม่ควรจริงๆ มีเรื่องอะไรที่สำคัญไปกว่าลูกล่ะ? คุณจะต้องรู้ไว้ว่าเข้ามาโรงเรียนนี้ไม่ง่ายเลยนะ”
“เหรอคะ?”
“ใช่สิ ลูกของคุณอยู่ห้องไหน? เอาแบบนี้ฉันช่วยลากคุณเข้ากลุ่มแล้วกัน”
ผู้ปกครองคนนี้ เป็นมิตรจริงๆ
เส้นหมี่บอกห้องเรียนของลูกทั้งสามคนออกมา ไม่นานนัก หลังจากที่ผู้ปกครองคนนี้เพิ่มวีแชทเธอ ก็ลากเธอเข้ากลุ่มห้องอย่างเร็วมาก
“ฉันบอกคุณให้นะ อยู่ในกลุ่มนี้ อย่าพูดมั่วเด็ดขาด ปกติตอบรับคุณครูสักหน่อย จากนั้นดูประกาศที่ส่งในกลุ่มก็พอ ไม่อย่างงั้นไม่รับรองว่าคุณจะผิดใจกับผู้ปกครองของเด็กคนไหน”
“…”
คำพูดนี้ทำไมฟังดูแปลกประหลาดจัง?
ยังจะต้องผิดใจกับผู้ปกครองของเด็กคนไหน? ในกลุ่มห้องเรียน คนที่สำคัญที่สุดคือคุณครูไม่ใช่เหรอ?
เส้นหมี่ไม่ได้ยินคำพูดของผู้ปกครองคนนี้
จนกระทั่งครู่หนึ่ง จู่ๆ คุณครูปรากฏตัวในกลุ่มแล้ว…
[ครูประจำชั้น: ผู้ปกครองทุกท่านคะ วันนี้เด็กๆ ผ่านการทำแบบทดสอบครั้งหนึ่ง มีเด็กๆ หลายคนทำได้ไม่เลวค่ะ ]
จากนั้นคุณครูคนนี้ก็ถ่ายรูปรายชื่อและคะแนนของเด็กๆ ส่งเข้ากลุ่ม
เส้นหมี่เหลือบมอง รายชื่อของลูกทั้งสองของตัวเองที่เตะตาเป็นอย่างมาก ด้านหลังแต่ละวิชากลับเป็น “0” คะแนนทุกวิชา
เจ้าเด็กดื้อสองคนนี่ ทำอะไรน่ะ?
เส้นหมี่โมโหจนรู้สึกหายใจไม่คงที่
ส่วนผู้ปกครองในกลุ่มนี้หลังจากได้เห็นรายชื่อ ก็เริ่มแสดงความคิดอย่างดุเดือดในกลุ่มขึ้นมา
[แม่ยุ้ย: ครั้งนี้สอบพอใช้ได้ ถึงเกณฑ์ของฉันแล้ว]
[พ่อชาวี: แม่ยุ้ยลูกของคุณเก่งมากแล้ว ยังพูดว่าคะแนนเพิ่งถึงเกณฑ์ของคุณ ดูท่าเด็กเรียนก็ไม่เหมือนกันสินะ]
[แม่ฮาตะ: จริงด้วย]
[พ่อฮาน่า@พ่อชาวี: คุณพ่อชาวี ลูกของคุณก็เก่งมากนะครับ สามวิชาคะแนนเก้าสิบขึ้น]
[แม่ยุ้ย: จริงด้วย หัวหน้าเตคุก็กำลังถ่อมตัว]
เวลาสั้นๆ ไม่กี่นาที ผู้ปกครองพวกนี้ต่างคนต่างชมเชยกันในกลุ่มขึ้นมา มองข้ามคุณครูไปด้วยซ้ำ
เส้นหมี่มองดูรายชื่อ อยากจะรีบเข้าไปถามเด็กดื้อสองคนนั้น ตกลงว่าเรื่องเป็นยังไง?
แต่ตอนนี้ กลุ่มห้องจู่ๆ ก็เอ่ยถึงพวกเขาแล้ว
[แม่ยุ้ย: พูดกลับมา เด็กสองคนนี้ที่ได้ 0 คะแนน เป็นเด็กใหม่ห้องเราที่เพิ่งย้ายมาเหรอ?]
[แม่ฮาตะ: เหมือนว่าจะใช่นะคะ]
[แม่ยุ้ย: ไม่หรอกมั้ง 0 คะแนน? ไม่ใช่พูดว่าพวกเขาย้ายมาจาก คิวเอสวายไม่ใช่เหรอ? ทำไมแค่การทดสอบธรรมดาๆ สามวิชาสอบได้ 0 คะแนนทั้งหมด?]
[พ่อชาวี: หึหึ…]
เพียงแค่สองคำนี้ ก็แสดงให้เห็นถึงท่าทางประชดประชันและดูถูกเหยียดหยามออกมาอย่างถึงที่สุด
เส้นหมี่ตกตะลึงจนตาค้าง
ตอนที่ย้ายเด็กสามคนมา แสนรักกำชับกับไชยันต์ อย่าเปิดเผยตัวตนของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาเข้ามา คนอื่นก็คิดว่าเป็นแค่เด็กธรรมดา