บทที่ 608
ตอนที่เข้ามาในเทียนเซียงฝู่ ก็เพิ่งพบว่า พนักงาน และยามก็ได้นอนฟุบที่พื้นหมดแล้ว
เย่เฉินก็เข้าไปตรวจดูข้างหน้า ก็พบว่าพนักงานและยามทั้งหมด ได้สลบไปหมดแล้ว บริเวณหลังต้นคอของทุกคนมีรอยเขียวช้ำ ดูเหมือนว่าจะถูกมือที่ใช้แรงแล้วฟาดให้สลบ
“นี่มันยอกฝีมือเลยนี่！” เย่เฉินก็จับจุดได้ ทันใดนั้น ก็รีบขึ้นชั้นบนไป！
ในตอนนี้ ท่านหงห้าก็กำลังจะตาย ลูกตาได้กลอกเป็นสีขาวออกมาแล้ว
ส่วนอีกด้าน หลิวกว่างและหลิวหมิงเห็นดังนั้น ก็มองตากัน
หลิวหมิงหยิบเอามีดพกออกมาจากเอว แล้วมองไปทางเซียวฉางควนที่หลบอยู่ตรงมุมห้อง แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ในเมื่อไอ้หงห้า มีคุณจื่อโจวคอยจัดการแล้ว เช่นนั้นกูก็จะให้ไอ้เซียวฉางควนนี่รับโทษเป็นสองเท่า！”
พูดจบ เขาก็พูดกับพ่อตนเองว่า “พ่อครับ พ่อจับตัวมันไว้ เดี๋ยวผมจะสลักอักษรที่หน้าผากมัน เขียนไปว่า พ่อตาตกอับ สี่ตัวใหญ่ๆเลย”
หลิวกว่างพยักหน้า แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “สลักเลย！สลักไปเลย！ลงมือหนักๆ เลย สลักให้ถึงกะโหลกมันเลย！”
เซียวฉางควนก็ตกใจจนวิญญาณแทบจะออกจากร่าง แล้วพูดว่า “ผมไม่มีความแค้นอะไรกับพวกคุณ ทำไมพวกคุณต้องมาทำกับผมแบบนี้ด้วย？！”
“ไม่มีความแค้นกันงั้นรึ？！” หลิวหมิงเดินมาตรงหน้าเซียวฉางควน แล้วก็ตบบ้องหูเซียวฉางควนไปอย่างแรงๆ
“ไอ้แก่！ลูกเขยมึงทำกูขายหน้า มึงยังกล้าบอกไม่มีความแค้นกับกูอีกหรือ? กูจะบอกให้นะ วันนี้กูไม่เพียงจะสลักคำว่า พ่อตาตกอับ ที่หน้าผากมึง กูจะฆ่ามึงด้วย！ให้ไอ้ลูกเขยกระจอกตกอับของมึงมาเก็บศพให้มึง！”
ปลายมีดของหลิวหมิงแหลมคมมาก เซียวฉางควรเห็นแสงที่สะท้อนออกมาจากคมมีด ก็ตกใจจนร้องไห้ออกมา
แต่ว่า เขาก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ได้แต่ร้องเรียกท่านหงห้าว่า “ท่านห้า ท่านห้าช่วยผมด้วย！”
ตอนนี้ท่านหงห้าเองก็กำลังจะตายพะงาบๆ เนื่องจากสมองขาดออกซิเจน ก็เลยหมดสติไป ทันใดที่ได้ยินเสียงร้องให้ช่วยของ
เซียวฉางควน แล้วก็รวมพลังทั้งหมดพูดออกมาว่า “คุณเซียวครับ ผมขอโทษด้วย หงห้าทำให้คุณติดร่างแหไปด้วย หงห้าขอไปก่อนแล้วกัน”
จางจื่อโจวก็พูดอย่างสีหน้าร้ายกาจว่า “ไอ้หงห้า ตั้งนานมึงยังไม่ตายอีกรึ มึงนี่มันไม่ธรรมดาเหมือนกัน แต่กูขอเตือนนะว่า
อย่าอดทนต่อไปเลย ยิ่งมึงอดทน มึงยังจะได้รับความเจ็บปวดทรมานที่มากกว่าเดิม！”
ใบหน้าของหงห้าก็ม่วงคล้ำ แต่ก็ยังจะพยายามตะโกนออกมาว่า “กูตายไปเป็นผี ก็จะไม่ปล่อยมึงไว้แน่！”
“อ่อหรือ? ” จางจื่อโจวหัวเราะพูดว่า “งั้นคืนนี้กูก็จะรอมึงกลายเป็นผี แล้วมาหากู พอถึงตอนนั้น กูจะให้มึงตายอีกรอบ！”
หงห้าพยายามยิ้มอย่างยากลำบาก พูดออกมาว่า “มึงวางใจเถอะ อาจารย์เย่จะต้องมาแก้แค้นให้กูแน่！ในทางไปปรโลก กูจะเดินช้าๆ
หน่อย รอมึงตามกูมา！”
“หนวกหูเว้ย！”
จางจื่อโจวส่งเสียงไม่พอใจ แล้วพูดว่า “อาจารย์เย่ที่มึงพูดถึง ในสายตากู มันก็เป็นแค่เศษสวะ！”
พูดจบ จางจื่อโจวก็พูดต่อว่า “แต่ว่ามึงต้องเดินทางไปปรโลกช้าๆ หน่อยแล้วกัน เพราะว่ากูก็จะรีบให้ไอ้อาจารย์เย่มันรีบตามมึงไป พอถึงตอนนั้น บนทางไปปรโลก พวกมึงจะได้อยู่เป็นเพื่อนกัน！”
“ด้วยฝีมือมึงอะหรือ? ” หงห้าพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “มึงไม่รู้จักพลังที่แท้จริงของอาจารย์เย่หรอก ต่อหน้าอาจารย์เย่ มึงไม่คู่ควรแม้กระทั่งเศษสวะ！”
“มึงอยากตายรึไง！” จางจื่อโจวหน้าโมโห แล้วพูดเสียงนิ่งว่า “มึงเก็บเสียงไว้เถอะ มีอะไรจะพูด ก็ไปพูดกับยมบาลเถอะ！”
จากนั้น เขาก็ออกแรงที่มือมากขึ้น หงห้าถูกบีบคอจนหายใจไม่ออกแม้แต่น้อย พลังที่เหลือกลับมาเมื่อครู่นี้ ก็ได้สูญสิ้นไปจนหมด คล้ายกับตะเกียงที่กำลังจะวอดดับ
ตอนนี้หลิวหมิงก็หัวเราะลั่น “สะใจจริงโว้ย！คืนนี้ได้ฆ่าไอ้หงห้าและพ่อตาของเย่เฉิน พรุ่งนี้ค่อยไปฆ่าไอ้เย่เฉิน กูก็จะได้แก้แค้นสักที！”
ในตอนนี้ หลิวกว่างก็ได้จับหัวของเซียวฉางควนไว้แล้ว จากนั้นก็พูดกับหลิวหมิงว่า “ลูกพ่อ รีบมาสลักหัวมัน！พอเสร็จ จะได้ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก”
“ได้เลยพ่อ！” หลิวหมิงแสยะยิ้มร้ายๆ ปลายมีดก็ได้สัมผัสกับหน้าผากของเซียวฉางควน
ส่วนหงห้าในตอนนี้ ลูกตาก็ได้เหลือกขึ้นไปด้านบนหมดแล้ว แทบจะสิ้นลมแล้ว
ในตอนนั้นเอง ประตูของห้องอาหารก็ถูกคนถีบจะหลุดกระเด็นปลิวออก！
พอเซียวฉางควนเห็นดังนั้น ก็ตะโกนร้องไห้เสียงดังลั่นว่า “เย่เฉิน ลูกเขยคนดีของพ่อ ถ้าแกมาช้ากว่านี้อีกนิด ก็คงจะได้เก็บศพพ่อแล้วลูกเอ้ย！”