หลัวปู้ฟังเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง เรื่องที่คนใช้ใจกล้านินทาเจ้านายแบบนี้มีให้เห็นโดยทั่วไปในทุกตระกูล
หากสุนัขเห่าใส่เจ้านายดังขึ้นเรื่อยๆ ก็อาจเพราะมันกลายเป็นบ้า แต่เป็นไปได้มากกว่าที่มันจะหันไปพึ่งนายใหม่
เพื่อที่จะแสดงความภักดีต่อนายใหม่ สุนัขพวกนี้อาจไม่ลังเลที่จะเห่าใจเจ้านายเดิมของมันอย่างบ้าคลั่ง ถึกกับอ้าปากกัดเป็นบางครั้ง
เขาไม่สนใจพวกพ่อบ้านที่เมาสุราอยู่มุมห้อง เขาลอยตัวเข้าลานบ้านหรูและมาที่หน้าต่างของเรือนหลัก
แม้ในยามดึกดื่น ห้องนี้ก็ยังจุดไฟสว่างบางทีอาจเป็นเพราะนายของบ้านนี้ได้นอนมานานเกินไปและดูเหมือนจะนอนหลับไปตลอด ดังนั้นจึงไม่มีใครต้องการจะนอน
น้ำมันหอยที่ผลิตจากเมืองจัวโจวนั้นไม่ทำให้เกิดควันหรือส่งกลิ่นระเคืองตา แสงที่เกิดก็งดงามมาก ทำให้ใบหน้าของชายวัยกลางคนเหมือนทาทับไว้ด้วยแผ่นทอง
ชายวัยกลางคนดูสง่างามมาก ดวงตาบุ๋มลึก มีชั้นแสงสีทองปกคลุมใบหน้า เขาดูไม่เหมือนกับคนมีชีวิตแต่เป็นเหมือนกับสิ่งของบูชามากกว่า
หลัวปู้ยืนนอกหน้าต่าง สำรวจชายวัยกลางคนอย่างใจเย็น นิ้วที่แตะด้ามกระบี่กระดิกเล็กน้อยด้วยความเร็วที่มากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นภาพพร่าเลือน
หากศิษย์สถานศึกษาหนานซีมาเห็นเข้า พวกเขาต้องนึกไปถึงการเคลื่อนไหวของเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ตอนที่นางคำนวณถาดดาวโชคชะตา
ใช่แล้ว เขากำลังคำนวณ โดยใช้กระบี่ของเขาแทนถาดดาวโชคชะตา
สุดท้ายเขาก็ไม่อาจพบเห็นสิ่งผิดปกติในบ้านหลังนี้ ไม่อาจคำนวณถึงปัญหาแม้แต่ข้อเดียว ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่การวางยาพิษจริงๆ
หากมันเป็นอาการป่วยจริงๆ และศิษย์น้องไม่อาจรักษาได้ ถ้าอย่างนั้นเขาก็ย่อมไม่อาจทำได้
หลัวปู้ออกจากจวนไปอย่างเสียใจและขอโทษอยู่บ้าง กลับไปยังริมแม่น้ำเวิ่นสุ่ย
มองไปยังจวนอีกฝั่งของแม่น้ำ เขาคิดในใจ เมื่อฝั่งนี้เป็นสาขาหลักถ้าอย่างนั้นอีกฝั่งก็คือสาขารองอย่างนั้นหรือ
……
……
ในวันแรกที่สังฆราชมาเยือนเวิ่นสุ่ย เขาก็ทำยาเม็ดจูซาขวดหนึ่ง
ในวันที่สอง ผู้ยิ่งใหญ่นิกายหลวงนักพรตไป๋สือที่มายังเวิ่นสุ่ยเพื่อพบสังฆราชหายตัวไป ประมุขรองตระกูลถังเข้าพบสังฆราช และในคืนนั้นก็มีการลอบโจมตีหมายเอาชีวิตเขา
ในวันที่สาม เขานำคนมากมายติดตามเขาออกจากอารามเต๋า นั่งรถม้าศักดิ์สิทธิ์เดินทางไปตามแม่น้ำเวิ่นสุ่ยใต้สายตาเป็นกังวลนับไม่ถ้วนที่มองออกมาจากจวน
จวนนี้เป็นของสาขาหลักตระกูลถัง เป็นเวลาครึ่งปีแล้วที่ประมุขใหญ่ตระกูลถังที่ป่วยหนักถูกย้ายจากจวนเก่ามายังที่แห่งนี้
เป็นเวลาครึ่งปีแล้วที่ถังซานสือลิ่วถูกขังอยู่ในหอบรรพบุรุษ แต่ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องทั้งสองเกี่ยวข้องกันหรือไม่
หากเป็นไม่กี่วันก่อนประตูใหญ่ของจวนคงปิดสนิท พวกคนรับใช้กระจายตัวไปและซุบซิบเรื่องเจ้านาย แต่วันนี้ต่างไป เมื่อรถม้าศักดิ์สิทธิ์ของสังฆราชยังอยู่ห่างไปหลายลี้ จวนก็ได้รับข่าว หลังจากแตกตื่นในตอนแรก ทั้งหมดก็กลับคืนสู่ความสงบ
ประตูกลางถูกเปิดไว้นานแล้ว คนรับใช้คุกเข่าอยู่สองข้างทาง ทั้งหมดต่างก็นิ่งเงียบและนอบน้อมอย่างที่สุด สามารถเห็นได้ถึงมาตรฐานของตระกูลสูงศักดิ์
แต่เฉินฉางเซิงยังรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ค่อยถูกต้องนัก
ไม่ใช่เพราะผู้คนที่ซ่อนอยู่หลังหน้าต่างอีกฝั่งแม่น้ำเฝ้ามองอยู่แต่เป็นบางอย่างในอากาศที่ส่งกลิ่นออกมา
หนานเค่อยังอยู่ข้างกายเขา สูดดมราวกับสุนัขตัวน้อย “ขี้เถ้า”
ปฏิคมจากจวนเก่าตระกูลถังเพิ่งมาถึงก็รีบรุดมา แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เขาก็ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของเขาจึงอดที่จะเปลี่ยนไปไม่ได้
เฉินฉางเซิงมองไปยังทางหินอ่อนสีขาวใต้เท้า จากร่องรอยความชื้นบนพื้นผิวเขาก็เห็นได้ว่ามันเพิ่งถูกทำความสะอาด
สาเหตุที่มันเพิ่งถูกทำความสะอาดก็ย่อมเป็นเพราะเพื่อต้อนรับเขา แต่เขาสามารถบอกได้ว่ามันไม่ได้ถูกทำความสะอาดอย่างขยันขันแข็งนัก
เฉินฉางเซิงไม่พูดอะไรยามที่เขาเดินเข้าไปในจวน
เมื่อเข้ามาในลานบ้านที่หรูหรา เขาก็เห็นผู้หญิงแต่กายเรียบง่ายแต่ก็ยังแผ่กลิ่นอายสูงศักดิ์ จากรูปลักษณ์ของนางเขาก็เห็นว่านางน่าจะเป็นมารดาของถังซานสือลิ่ว
เห็นกลุ่มคนเดินเข้ามาในลานบ้าน โดยเฉพาะชายหนุ่มที่อยู่ตรงกลาง หญิงนางนั้นก็กล่าวด้วยเสียงสั่น “สะใภ้หลินซู่เหยียน ถวายสักการะองค์สังฆราช”
หลังจากกล่าวนางก็ก้มลงกราบไปทางเฉินฉางเซิง
เฉินฉางเซิงย่อมไม่อาจยอมรับพิธีการเช่นนี้ได้จึงกล่าว “ถังฮูหยินไม่จำเป็นต้องมากพิธีไป”
ถังฮูหยินย่อมไม่ลุกขึ้นเพราะคำพูดของเขา นางยังคงคุกเข่าต่อไป
โชคยังดีเฉินฉางเซิงคาดไว้แล้วว่านี่อาจเกิดขึ้นและวางแผนเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว
ในเวลาอันสั้นก่อนที่จะมีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กสาวข้างกายสังฆราชก็ปรากฏตัวข้างกายถังฮูหยิน
หนานเค่อจับมือถังฮูหยินไว้ ทำให้ถังฮูหยินยากที่จะก้มลงกราบได้
เห็นเช่นนี้ปฏิคมจากจวนเก่าก็ยังไม่เคลื่อนไหว แต่ประกายความไม่สบายใจผุดขึ้นในใจของเขา
หลายคนรู้ว่าตอนที่ประมุขรองตระกูลถังเดินทางไปอารามเต๋าตามคำเรียกของสังฆราช สังฆราชได้รับการกราบกรานจากเขา
ทุกคนเข้าใจว่าสังฆราชปฏิบัติต่อสาขาหลักและสาขารองต่างกัน แต่เหตุใดต้องทำมันอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้
เฉินฉางเซิงไม่ยอมให้ถังฮูหยินก้มกราบและถึงกับทักทายนางตามมารยาทของคนรุ่นเยาว์
ตอนนี้เองที่ถังฮูหยินตระหนักว่าข่าวลือทั้งหมดนั้นเป็นจริง จดหมายที่ถูกส่งมาจากสำนักฝึกหลวงพวกนั้นต่างก็เป็นความจริงเช่นกัน
สังฆราชกับบุตรชายนางนั้นสนิทสนมกับอย่างแท้จริง ราวกับพี่น้องท้องเดียวกัน
“ข้าต้องการไปพบกับท่านลุง” เฉินฉางเซิงกล่าว
ถังฮูหยินไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธและเตรียมที่จะนำทางเขาไป
เสียงกระแอมไอดังขึ้นขัดพวกเขา
ปฏิคมจากจวนเก่ากระแอมไอสองครั้ง จากนั้นก็มองไปที่ถังฮูหยิน จากนั้นก็หันไปทางเฉินฉางเซิงและกล่าวด้วยสีหน้าอ่อนโยน “อาการป่วยของประมุขใหญ่รุนแรงมาก ร่างกายอันศักดิ์สิทธิ์ขององค์สังฆราชมีความสำคัญยิ่งนัก หากมีอะไรเกิดขึ้นมันคงเป็นบาปของตระกูลถังเรา ขอร้ององค์สังฆราช…”
ไม่ต้องฟังจนจบก็เข้าใจได้ว่ามันมีความหมายเช่นใด ตระกูลถังไม่ต้องการให้เฉินฉางเซิงพบประมุขของสาขาหลัก
เฉินฉางเซิงเคยเห็นปฏิคมคนนี้มาก่อน หลายปีก่อนเป็นปฏิคมคนนี้เองที่นำร่มกระดาษทองมาให้เขา
พวกเขาพบกันใหม่ในวันนี้ ปฏิคมมีท่าทางให้ความเคารพมากกว่าที่เคยเป็นในอดีต แต่ก็มีความระแวดระวังอยู่ด้วย
เฉินฉางเซิงไม่พูดอะไร มีแค่มองดูเขาอย่างใจเย็นเท่านั้น
ปฏิคมพลันรู้สึกว่าแรงกดดันบนตัวเขาเพิ่มสูงขึ้น แต่เขายังบีบให้ตัวเองพูดต่อไป “อาจารย์จากกระทรวงสิบสามชิงเหย้าเคยมาแล้วและแม้แต่…คนผู้นั้นจากยอดเขาเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ก็มาด้วยตัวเอง ไม่มีใครสามารถทำอะไรได้ ดังนั้นทำไมองค์สังฆราชต้องทำให้เหล่าผู้ศรัทธาโศกเศร้าด้วย”
ถังฮูหยินมองไปที่ปฏิคมโดยไม่พูดขัด แต่แขนเสื้อของนางสั่นเล็กน้อย
เฉินฉางเซิงพลันถามขึ้น “ปรมาจารย์เต๋าเคยมาเยี่ยมหรือไม่”
ปฏิคมจากจวนเก่าคิดว่าเขาได้ยินผิดไป ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ด้วยฐานะของปรมาจารย์เต๋า เขาจะออกจากจิงตูมาเวิ่นสุ่ยเพื่อรักษาประมุขใหญ่ได้อย่างไร
เฉินฉางเซิงถาม “แล้วองค์จักรพรรดิเคยเสด็จมาเยี่ยมหรือไม่”
ปฏิคมยิ่งสับสนไปใหญ่คิดในใจ ใต้ฝ่าพระบาทมีงานมากมายในแต่ละวัน แล้วจะเสด็จมาได้อย่างไร
“ในโลกนี้มีแค่พวกเขาที่มีความสามารถทางการแพทย์สูงกว่าข้า เมื่อพวกเขาทั้งสองคนไม่เคยมา แล้วใครจะมีสิทธิ์มากไปกว่าข้าที่จะบอกว่าโรคนี้รักษาได้หรือไม่”
หลังจากกล่าวเขาก็เดินตามถังฮูหยินเข้าไปในลานบ้าน ไม่สนใจปฏิคมผู้นั้นแต่อย่างใด
ราชันแห่งหลิงไห่และนักบวชหลายสิบคนยังคงอยู่ที่เดิม กันคนของตระกูลถังไว้ด้านนอก
ปฏิคมจากจวนเก่าต้องการจะใช้ฐานะของเขาติดตามเข้าไป แต่ก็ทำไม่สำเร็จ
ราชันแห่งหลิงไห่จ้องมองเขาอย่างเฉยชาและกล่าว “เจ้าชอบไอไม่ใช่หรือ ถ้าอย่างนั้นก็ไอต่อไป”
ปฏิคมผู้นี้มีฐานะสูงส่งในเมืองเวิ่นสุ่ย แต่เขาจะทำอะไรผู้ยิ่งใหญ่แห่งนิกายหลวงได้
เมื่อเขามองเฉินฉางเซิงหายไปตามระเบียงบ้าน เขาก็ทั้งกังวลทั้งโมโห ดังนั้นเขาจึงเริ่มไอจริงๆ