เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1422
“ไม่ได้การแล้ว พลังปราณของเขาเริ่มแว้งกัดแล้ว เหมือนจะใช้วิชาต้องห้ามอะไรบางอย่าง”
ธิดาเทพกัดฟันพูดว่า “ต้องหาที่พักก่อน”
หลิงเหยาร้อนใจจนเดินไปมาไม่หยุด แล้วพูดว่า “ตอนนี้คนทั้งประเทศหลิงตามไล่ฆ่าเรา ก็ไม่สามารถอธิบายให้ได้ ไม่แน่ใจเลยว่าเราจะไปไหนได้ ลู่ฝาน นายคิดอะไรสักอย่างสิ!”
นัยน์ตาลู่ฝานเป็นประกายวูบไหว เขามองไปไกลๆ
ที่ไหนดีล่ะ
ที่ไหนเหมาะแก่การซ่อนตัว
ลู่ฝานใช้นิ้วเคาะเบาๆ ลงบนกระบี่หนักไร้คม ใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว
จู่ๆ ลู่ฝานตาเป็นประกาย เขานึกถึงสถานที่ดีๆ ได้แห่งหนึ่ง
ลู่ฝานยกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “เราไปพระราชวังกันเถอะ!”
ธิดาเทพชะงักไป พูดอย่างตกใจว่า “นายล้อเล่นหรือไง”
หลิงเหยาอึ้งไปตอนแรก จากนั้นเหมือนคิดอะไรได้ เธอปรบมือแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลู่ฝาน นายกำลังจะบอกว่าตอนนี้ไม่มีคนเฝ้าอยู่ที่พระราชวัง เหมาะแก่การซ่อนตัวใช่ไหม”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ใช่ ฝ่าบาทหายตัวไป องครักษ์เกราะเถาวัลย์ที่พระราชวังต้องพากันออกมาหมด ในเมืองท้องฟ้าคงเต็มไปด้วยทหาร ในพระราชวังต้องเหลือคนแค่ไม่กี่คนแน่ๆ คงไม่มีใครคาดคิดว่าเราจะไปที่นั่น แล้วก็ปลอดภัยมากด้วย พวกเขาคงไม่ค้นหามาถึงตำหนักของฝ่าบาท พวกเธอว่ายังไงล่ะ”
ธิดาเทพยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายฉลาดจนน่ากลัวจริงๆ”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ธิดาเทพ ฉันจะถือเป็นคำชมแล้วกัน ไปกันเถอะ เวลาไม่เคยคอยท่า ยิ่งเร็วยิ่งดี เจ้าดำรีบเก็บพลานุภาพมังกรของแกเร็วเข้า เราต้องจัดการอย่างเงียบๆ”
เจ้าดำพยักหน้าหงึกๆ เปลวไฟดำสุดท้ายบนตัวหายไป
บนเขาเทพยังเต็มไปด้วยหมอกควัน แต่แค่ไม่มีคนแล้ว
อย่างที่ลู่ฝานพูด ตอนนี้พระราชวังประเทศหลิงไม่เหลือใครสักคนเลย
องครักษ์เกราะเถาวัลย์ที่เดินตรวจตราไปมาบนฟ้า หายตัวไปจนหมด เหลือแค่ดอกไม้ขนาดใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านตวัดไปมากลางอากาศ
เจ้าดำค่อยๆ บินขึ้นไป เมื่อมองออกไป พระราชวังที่ว่างเปล่าเหมือนเมืองร้างอย่างไรอย่างนั้น
ธิดาเทพยิ้มบางๆ พูดเสียงเบาว่า “ลู่ฝาน เหมือนนายพูดถูกนะ ไม่มีใครอยู่ในพระราชวังเลย ดูเหมือนเราจะหลบที่นี่ได้อย่างราบรื่นแล้วล่ะ”
ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก แม้ไม่มีคนแล้ว แต่สิ่งต้องห้ามต่างๆ ในวังยังอยู่ เจ้าดำต้องระวังให้มาก ตอนนี้ชีวิตเราแขวนอยู่บนเส้นด้าย แกห้ามพลาดเด็ดขาด”
เจ้าดำก้มหน้าครางเสียงเศร้า เหมือนกำลังพูดว่า “ทำไมพวกนายถึงเอาใจยากแบบนี้”
เคลื่อนตัวไปข้างหน้าช้าๆ ราบรื่นไร้อุปสรรคตลอดทาง
พวกเขาไม่ได้มาพระราชวังเป็นครั้งแรก จึงจำเส้นทางได้ดี หวังว่าจะไม่เจอใครเข้าก็พอแล้ว
แต่ขณะนั้นเอง จู่ๆ มีเสียงลมดังขึ้นข้างหู
ลู่ฝานเหยียบลงบนหัวเจ้าดำอย่างไม่ลังเล
“หยุดก่อน!”
ปราณชี่แผ่ออกไป พลังฟ้าดินล่าถอย
พวกลู่ฝานรวมถึงเจ้าดำหายไปกลางอากาศ
ด้านหลังมีจุดดำปรากฏขึ้นไกลๆ
เข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ พวกลู่ฝานถืออาวุธไว้ในมือ
คนที่มาค่อยๆ ปรากฏในสายตา
พวกลู่ฝานสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย พวกเขาไม่ใช่แค่รู้จักคนที่มา แต่ยังคุ้นเคยมากด้วย
ลู่ฝานพูดเสียงเบาว่า “โลกกลมจริงๆ!”
ธิดาเทพพูดเสียงเบา “ฆ่าเขาเลยไหม!”
ทั้งสองจ้องคนที่มาเขม็ง
เงาในสายตาชัดขึ้นเรื่อยๆ เขาคือราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ หลินเฟยอวี่!