เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1424
ซงเหวินไม่แม้แต่จะช้อนตาขึ้นมอง พูดอย่างเฉยเมยว่า “พวกเขาเคลื่อนไหวตลอดเวลา แน่นอนว่าคำนวณได้ยาก ต้องรอให้พวกเขาหยุดเคลื่อนไหว ฉันถึงจะคำนวณได้อย่างแม่นยำ ท่านอย่าใจร้อน ฝึกใจก็คือการฝึกฝน”
ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ร้อนใจจนจะฆ่าคนแล้ว ยังบอกให้ใจเย็นอีกเหรอ
ทุกคนค่อยๆ เหาะไปด้านหน้า ขณะที่กำลังจะผ่านจุดที่พวกลู่ฝานอยู่
พวกลู่ฝานกลั้นลมหายใจ นิ่งไม่เคลื่อนไหว
แม้เขาดันพลังฟ้าดินรอบๆ ออกไปแล้ว แต่ความจริงพลังฟ้าดินทั้งหมดเคลื่อนไหวอยู่นอกรัศมีหลายเมตรหน้าตัวเขา
การดันออกไม่เหมือนกัน
วิธีการดันที่ไม่เหมือนกัน ก็ทำให้เกิดผลที่แตกต่างกัน
ตอนลู่ฝานประลองบู๊กับคนอื่น ก็ดันพลังฟ้าดินรอบๆ ออกไปบ่อยๆ แต่นั่นคือการดันออกอย่างดุดัน ไม่สนเหตุผลอะไร ดันออกไปจนเหลือแค่ความว่างเปล่า แน่นอนว่าไม่ทำให้เกิดการ “หายตัว”
แต่ถ้าดันออกอย่างเป็นขั้นตอน เกิดปราณเกราะรอบตัว ถึงขั้นที่ทำให้พลังฟ้าดินเคลื่อนไหวรอบตัวพวกเขาต่อไป จะทำให้จุดที่พวกเขาอยู่เป็นพื้นที่ว่างเปล่าที่พลังฟ้าดินเบี่ยงตัว พลังปราณไม่สามารถตรวจจับได้ พลังชี่เบี่ยงตัวออกเอง แบบนี้จึงสามารถตบตาคนอื่นได้
ลู่ฝานส่งสายตาให้ธิดาเทพไม่หยุด บอกให้เธออย่าลงมือ
สาเหตุง่ายดายมาก เพราะซงเหวินอยู่ด้วย
ถ้าซงเหวินไม่อยู่ ลู่ฝานคงพุ่งออกไปทำลายราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แล้ว ไม่ต้องให้ใครมาเตือนหรอก
แต่ในเมื่อซงเหวินอยู่ด้วย พวกเขาไม่มั่นใจว่าจะชนะ จึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม
พวกราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ผ่านหน้านอกรัศมีหลายเมตรข้างหน้าพวกลู่ฝาน
ลู่ฝานหดปราณชี่คุ้มกันเล็กจนเหลือไม่กี่เมตร เจ้าดำก็หดตัวจนเล็ก เอามือปิดหน้าแล้วขดตัวเป็นก้อนกลม
“ไปซะๆ มองไม่เห็นก็ดีแล้ว!”
ลู่ฝานพึมพำในใจ
เห็นได้ชัดว่าพวกราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้สังเกตพลังฟ้าดินรอบๆ อันที่จริงมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
แต่ขณะนั้นจู่ๆ ซงเหวินหยุดลง แล้วพูดอย่างตกใจว่า “ฉันหาเจอแล้ว”
พวกลู่ฝานตกใจ ธิดาเทพจะลงมือทันที
ขณะที่เธอกำลังจะพุ่งออกไป ลู่ฝานรั้งเธอไว้
กัดฟันแล้วส่งเสียงว่า “อย่าขยับ!”
ธิดาเทพก้มมองมือลู่ฝาน เหมือนตำแหน่งการวางมือของลู่ฝานไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไร แม้รั้งเธอได้ แต่กลับจับตรงที่ที่ไม่ควรจับ
ลู่ฝานรีบดึงมือกลับมา สีหน้ากระอักกระอ่วน
ความอาฆาตฉายขึ้นนัยน์ตาธิดาเทพ!
“หาเจอแล้วเหรอ อยู่ไหน”
ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ได้ยินเสียงซงเหวิน ก็หัวเราะแล้วถามขึ้น คนอื่นก็มีสีหน้ายินดี แค่จับพวกธิดาเทพได้ก็ถือว่าทำความดีชดเชยความผิดได้
ซงเหวินพูดด้วยสีหน้าประหลาด “ผลที่ฉันหาได้คือพวกเขาอยู่ใกล้เรามาก เหมือนอยู่ท่ามกลางพวกเราอย่างไรอย่างนั้น”
ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์อ้าปากค้าง หางตาเริ่มกระตุก
สีหน้าเขาเหมือนตอนกินอาหารชั้นเลิศ แล้วจู่ๆ พบว่าตัวเองกินหนูตายเข้าไปครึ่งตัวอย่างไรอย่างนั้น
ทันใดนั้น ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สะกดกลั้นความโกรธแล้วพูดว่า “ซงเหวิน ดูเหมือนวันนี้อาการของนายไม่ค่อยดีเลยนะ!”
ซงเหวินก็ดูไม่ค่อยมีสมาธิ เขาลองหาดูอีกรอบ พบว่าผลเป็นเหมือนเดิม
ซงเหวินวางมือลง ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ลิขิตฟ้ายากจะคาดเดา ดูเหมือนต่อไปฉันคงไม่ต้องคำนวณหาแล้ว วิชานี้ถ่ายทอดให้ฉันคงจบแล้วจริงๆ”
ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ส่งเสียงหึเย็นชาแล้วพูดว่า “ช่วงนี้นายพักผ่อนที่จวนให้เต็มที่เถอะ”
พูดจบราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สยายปีกบินออกไป
ซงเหวินหันซ้ายหันขวา มองท้องฟ้าอันว่างเปล่าแล้วถอนหายใจยาวอีกครั้ง