อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1117 ร่างกายมีปัญหา
ผู้พิทักษ์ซ้ายพูดขึ้นด้วยความเคารพว่า “ขอหัวหน้าเผ่ามีคำสั่งให้ตามล่าฆ่ามู่หน่วน”
ผู้อาวุโสคนอื่นๆต่างก็เห็นด้วย สาบานว่าจะต้องฆ่ากู้ชูหน่วน
ไม่รอให้เวินเส้าหยีได้ทันเอ่ยปากพูด รองหัวหน้าเผ่าก็พูดขึ้นมาว่า “เดี๋ยวก่อน ร่างกายมู่หน่วนดูเหมือนมีความผิดปกติ ตะเกียงวิญญาณของนางดับแล้ว น่าแปลก ตะเกียงวิญญาณดับแล้ว ทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่?”
“เป็นเพราะดวงจิตของกู้ชูหน่วนสถิตอยู่ในร่างกายของนาง แล้วควบคุมร่างกายของนางหรือเปล่า”
“ไม่เหมือน ดวงจิตสามดวงนั้นสงบมาก ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ เพียงแค่สถิตอยู่บนหน้าผากของนางอย่างสงบ”
นี่เกิดอะไรขึ้น?
ปกติตะเกียงวิญญาณดับแล้วจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้
แต่มู่หน่วนกลับมีชีวิตอยู่ได้อย่างปกติ
รองหัวหน้าเผ่าอยากรู้ความจริงในร่างกายของกู้ชูหน่วน เขาร่ายเวทมนตร์คาถาเข้าไปอย่างต่อเนื่อง
ผู้อาวุโสทั้งแปดคนยังคงกระตุ้นอยู่อย่างต่อเนื่อง
แต่….พวกเขาไม่เพียงไม่สามารถสืบรู้ กลับมองเห็นร่างกายกู้ชูหน่วนค่อยๆจางหายไปต่อหน้าต่อตา สุดท้าย….แม้แต่ลูกแก้วหนึ่งในสมบัติล้ำค่าของเผ่าเทียนเฟิ่นก็แตกกระจาย
“ปัง…..”
ลูกแก้วแตกกระจาย ผู้อาวุโสทั้งแปดตลอดจนรองหัวหน้าเผ่าต่างบาดเจ็บสาหัส กระอักออกมาเป็นเลือด
“รองหัวหน้าเผ่า……”
“พวกผู้อาวุโส……”
รองหัวหน้าเผ่ากับผู้อาวุโสทั้งแปดโบกมือ บ่งบอกพวกเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วง ต่างนั่งขัดสมาธิใช้พลังรักษาตนเอง ผ่านไปสักพักค่อยหายใจโล่งขึ้น
“ต่อให้มีพลังถึงระดับเจ็ดก็ไม่สามารถทำลายลูกแก้วได้ ร่างกายมู่หน่วนมีความแปลกประหลาดอะไรกันแน่ ถึงขั้นสามารถระเบิดลูกแก้วได้?”
ได้ยินแบบนี้ ทุกคนต่างกระซิบกระซาบกันขึ้นมา มีเพียงเวินเส้าหยีที่มองดูลูกแก้วอย่างสงบ
ระดับเจ็ด…..
พลังความสามารถที่ผ่านมาของกู้ชูหน่วนคือขั้นสูงสุดระดับเจ็ด
ด้วยพลังความสามารถของนางสามารถระเบิดลูกแก้วได้
แต่มู่หน่วนก็คือมู่หน่วน กู้ชูหน่วนก็คือกู้ชูหน่วน
ต่อให้ดวงจิตของกู้ชูหน่วนสถิตอยู่ในร่างกายของนาง ก็เป็นไปไม่ได้ที่ร่างกายของนางจะสามารถทะยานไปถึงขั้นสูงสุดระดับเจ็ด
นอกเสียจาก นั่นคือร่างกายของกู้ชูหน่วน
เวินเส้าหยีก็สงสัย
ร่างของกู้ชูหน่วนอยู่ที่เผ่าหยก พวกผู้อาวุโสเผ่าหยกดูแลอยู่ จะมาปรากฏที่นี่ได้อย่างไร
อีกอย่าง….พวกนางสองคนหน้าตาไม่เหมือนกัน
ทุกคนต่างก็รู้ว่าร่างกายนางผิดปกติ
แต่ไม่ว่าจะแปลกประหลาดยังไง
ขอเพียงในร่างกายของนางมีดวงจิตของกู้ชูหน่วน นางก็สมควรตาย
ทุกคนในเผ่าเทียนเฟิ่นขอคำสั่งอีกครั้ง แม้แต่รองหัวหน้าเผ่าก็ร้องขอคำสั่งฆ่ามู่หน่วน
เวินเส้าหยีถามขึ้นมาว่า “รองหัวหน้าเผ่า เจ้าว่า ดวงจิตจะรู้สึกเจ็บไหม?”
“เรื่องนี้….หากรวบรวมดวงจิตได้ทั้งหมด ก็จะรู้สึก หากดวงจิตยังไม่ครบ ก็จะเป็นเพียงเศษดวงจิต ไม่มีความรู้สึกอะไร”
มุมปากเวินเส้าหยีเผยให้เห็นถึงความโกรธแค้นอย่างโหดเหี้ยม ภายนอกเขาดูสุภาพอ่อนโยน ไม่มีพิษไม่มีภัย แต่คำพูดที่พูดออกมานั้นชวนขนลุก
“ฆ่านางตายไปเลยมันง่ายเกินไปไหม นางอยากรวบรวมดวงจิตทั้งหมดไม่ใช่หรือ อยากนิพพานแล้วเกิดใหม่ไม่ใช่หรือ? งั้นข้าจะช่วยนางรวบรวมดวงจิตทั้งหมด แล้วค่อยฆ่านาง ทำลายความหวังทุกอย่างของนาง”
“หัวหน้าเผ่า หากนางรวบรวมดวงจิตจนครบแล้วเกิดใหม่ วิทยายุทธ์ฟื้นคืนถึงขั้นสูงสุดระดับเจ็ด พวกเราจะรับมือนางไม่นาง”
“นางไม่มีโอกาสฟื้นคืนไปถึงขั้นสูงสุดระดับเจ็ด หลังจากหลอมรวมดวงจิตวิญญาณ การฟื้นคืนวิทยายุทธ์อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาถึงสองวัน ภายในสองวันนี้ ข้าจะทำลายล้างทุกอย่างของนาง”
ใจในเผ่าเทียนเฟิ่นทุกคน ต่างไม่ค่อยเห็นด้วย
กู้ชูหน่วนทำลายหน่วยหลักเผ่าเทียนเฟิ่น ทำให้นางไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดไปตลอดชีวิตไม่ดีหรือ
ทำไมจะต้องทำให้วุ่นวายขนาดนี้
หากระหว่างนั้นเกิดเหตุการณ์อะไรไม่คาดฝัน กู้ชูหน่วนฟื้นคืนพลัง ถึงตอนนั้น….