ตอนที่ 964 ขอความช่วยเหลือ + ตอนที่ 965 เพราะหึงจึงโมโห โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 964 ขอความช่วยเหลือ
“เฮ่อเหลียนชิงนั่งอยู่ใต้เถาองุ่น ช่วงนี้อยู่ดีกินดี อารมณ์ก็ดีเช่นกัน ยกเว้นเรื่องที่คิดถึงฉิวฉิวแล้ว ก็ไม่มีเรื่องขัดใจใดมารบกวนเขาเลย
“เฮ้อ!”
เฮ่อเหลียนชิงถอนหายใจเบาๆ หลายวันแล้วที่ไม่ได้เห็นเจ้าฉิวฉิวน้อย คิดถึงจริงๆเลย!
ยัยเด็กสมควรตายนั้นจะต้องตั้งใจแน่ๆ หรือว่าถ้าเขาไม่เชื้อเชิญ ก็จะไม่มากินข้าวด้วยตัวเองเลยหรือไง?
ช่างเป็นเด็กที่ไม่รู้จักมารยาทเอาเสียเลย เขาพูดผิดที่ไหนกันล่ะ?
“จิ๊ดๆ……”
มีกลุ่มเงาสีขาวพุ่งเข้าหาอ้อมแขนของเฮ่อเหลียนชิง นั่นก็คือเจ้าฉิวฉิวน้อย ที่เขากำลังคิดถึงอยู่นั่นเอง เฮ่อเหลียนชิงมีความสุขมาก เหลือบมองไปทางข้างหลัง กลับไม่เห็นเหมยเหมย
“เจ้านายของแกล่ะ? ไปแอบอยู่ที่ไหนแล้ว?” เฮ่อเหลียนชิงถาม หยิบช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แกะแล้วก็ป้อนให้กับฉิวฉิว
“จิ๊ดๆ……”
วันนี้ฉิวฉิวไม่มีอารมณ์จะกินช็อกโกแลต ส่งเสียงร้องใส่เฮ่อเหลียนชิงไม่หยุด ดูตื่นตระหนกตกใจ ฟันเล็กๆออกแรงขบกัดแขนเสื้อของเฮ่อเหลียนชิงเหมือนอยากจะพาเขาไปที่ไหนสักที่
เฮ่อเหลียนเช่อคนจิตวิปริตนั่นตัวมันเองหมดปัญญาจะเอาชนะได้ ทำได้แค่เพียงมาหาเฮ่อเหลียนชิง เป็นเรื่องที่มันสังเกตการณ์ในหลายวันมานี้ บนโลกใบนี้คนที่สามารถเอาเฮ่อเหลียนเช่อได้อยู่หมัดก็คงเป็นเฮ่อเหลียนชิงคนเดียวแล้ว!
เฮ่อเหลียนชิงเป็นคนที่ฉลาดมาก เพียงแค่ครู่เดียวก็เดาจุดประสงค์ของฉิวฉิวออก จากนั้นก็ถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายของแกเหรอ?”
ฉิวฉิวพงกหัวไม่หยุด ตาที่เหมือนถั่วดำของมันมองเฮ่อเหลียนชิงอย่างน่าเวทนาสงสาร มองจนเขาใจอ่อนในชั่วพริบตา เดิมทีไม่ได้คิดจะสนใจว่าเหมยเหมยจะเป็นตายร้ายดียังไง แต่ก็ยังอดไม่ได้กวักมือเรียกเสี่ยวเมิ้งมา
“ให้คนไปสืบมา ว่ายัยเด็กสมควรตายนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
เสี่ยวเมิ้งรับคำสั่งและไปจัดการ โชคของเหมยเหมยไม่เลวเลยจริงๆ เพราะว่าเฮ่อเหลียนชิงมักจะให้คนไปเฝ้าดูเฮ่อเหลียนเช่ออยู่เสมอ แต่เพราะว่าเฮ่อเหลียนชิงไม่ได้มอบหมายให้ลูกน้องติดตามความเคลื่อนไหวของเหมยเหมย ดังนั้นถึงแม้ว่าลูกน้องของเขาจะเห็นเฮ่อเหลียนเช่อจับตัวเหมยเหมยไป แต่ก็ไม่ได้มารายงานกับเฮ่อเหลียนชิง
เสี่ยวเมิ้งกลับมารายงานตัวอย่างรวดเร็ว เฮ่อเหลียนชิงขมวดคิ้วแน่น พูดกับตัวเองว่า “ที่แท้ก็เป็นเด็กเวรนั่น……”
“นายท่าน ต้องการ……” เสี่ยวเมิ้งรู้สึกร้อนใจอยู่บ้าง แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้สนใจว่าเหมยเหมยจะเป็นหรือตายอย่างไร แต่นายท่านของเขายังต้องการเหมยเหมยมาช่วยรักษาโรคไม่ค่อยเจริญอาหารอยู่นะ!
ช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ห้ามเกิดเรื่องใดๆขึ้นเด็ดขาด!
เฮ่อเหลียนชิงโบกมือ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หันไปมองที่ดวงตาเล็กๆของฉิวฉิวที่มองอย่างน่าสงสารก็ใจอ่อน เขาจึงสั่งเสี่ยวเมิ้ง “นายพาคนสักสองสามคนไปพายัยเด็กสมควรตายกลับมา อย่าให้หมิงซุ่นรู้เรื่องนี้ “
“ครับ!”
เสี่ยวเมิ้งรับคำสั่งและออกไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องกังวลแล้ว เจ้านายของแกไม่เป็นอะไรแน่นอน มากินลูกอมมา”
เฮ่อเหลียนชิงยื่นส่งช็อกโกแลตให้ข้างปากของฉิวฉิว แต่ฉิวฉิวกลับไม่มีกะจิตกะใจจะกิน เหมยเหมยยังไม่หลุดพ้นจากสถานการณ์ยากลำบาก ต่อให้มีหนูตัวเมียสวย ๆ เป็นฝ่ายรุกมาอิงแอบแนบชิดซบอยู่ในอ้อมอก มันก็ไม่สนใจ!
ฉิวฉิวไม่มีชีวิตชีวา อารมณ์ของเฮ่อเหลียนชิงก็ไม่ดีแล้ว อยู่ดี ๆ ก็อิจฉาขึ้นมา จับหางของฉิวฉิวขึ้นมาเบาๆ ตำหนิว่า “เจ้านายของแกคนนั้นมีอะไรดี วันหลังก็มาอยู่กับฉันเนี่ยแหละ รับรองว่าจะใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายแน่นอน แล้วก็ไม่มีใครกล้ามาหาเรื่องข้ามหัวฉันด้วย”
“จิ๊ดๆ……”
ฉิวฉิวหันไปแยกเขี้ยวใส่เขา ดึงหางตัวเองกลับมา เอามาปิดหัวตัวเองแล้วก็ฟุบหลับลงไปทั้งอย่างนั้น
รำคาญชะมัด!
ฉิวฉิวรู้สึกว่าตัวมันเองควรจะพัฒนาศักยภาพของตัวเองให้สูงขึ้นอีกหน่อย แต่ปัญหาก็คือของล้ำค่าที่มันต้องการดันหาไม่เจอเสียนี่ ฉิวฉิวรู้สึกไม่สบายใจ……ไม่อยากสนใจใครทั้งนั้นแหละ……
เฮ่อเหลียนชิงก็ไม่ได้โมโห หัวเราะและลูบตัวมัน พูดอย่างไม่พอใจว่า “ตัวเล็กแค่นี้แต่อารมณ์โมโหไม่เบาเลยนะ!”
เฮ่อเหลียนเช่อเหยียบคันเร่งสุดแรง กลับมาถึงบ้านที่เหมยซูหานพัก หนึ่งมือแบกหนึ่งคน ลากเหมยเหมยและเหมยซูหานขึ้นมาชั้นบนและโยนลงบนพื้น
……………………………………….
ตอนที่ 965 เพราะหึงจึงโมโห
เหมยเหมยรู้สึกเหมือนว่าร่างกายกำลังแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เจ็บจนเกือบจะหยุดหายใจแล้ว เธอไม่กล้าส่งเสียงร้อง ทำได้แค่เพียงกัดฟันอดทนไว้ ทักทายบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของเฮ่อเหลียนเช่อไปแล้วหนึ่งรอบ
เฮ่อเหลียนเช่อก้มมองดูสองคนที่อยู่บนพื้น ความเย็นชาของเขาค่อยๆแผ่กระจายไปทั่วห้อง เดิมทีฤดูนี้เป็นฤดูที่ควรจะร้อนที่สุด แต่ตอนนี้ในห้องกลับเย็นยะเยือกเหมือนน้ำแข็ง เย็นซึมเข้าถึงกระดูก
“นายชอบเธอใช่ไหม? ฉันจะทำให้มันตายตอนนี้แหละ……”
เฮ่อเหลียนเช่อพูดเสียงลอดไรฟันออกมา พูดช้ามาก แต่กลับเหมือนมีดเล่มหนึ่งที่ทิ่มแทงหัวใจทีละเล่มทีละเล่ม
เหมยเหมยมองเฮ่อเหลียนเช่อที่เดินเข้ามาทางเธอทีละก้าวทีละก้าว ใจก็พุ่งมาที่คอหอย เธอรับรู้ได้ถึงรังสีสังหาร คนจิตวิปริตคนนี้อยากจะฆ่าเธอจริงๆ……
เธอตบข้อมือเบาๆอย่างแนบเนียน ปลอบโยนฉาฉาที่เริ่มจะกระสับกระส่าย ขนาดฉิวฉิวและฉาฉาร่วมมือกันยังสู้คนจิตวิปริตนี่ไม่ได้ เธอไม่สามารถส่งฉาฉาให้ไปตายได้
แต่เธอก็ยังไม่อยากตาย……
และยิ่งไม่อยากตายอย่างแปลกประหลาดในมือของคนจิตวิปริตแบบนี้ด้วย!
“เรื่องของพวกแกอย่าโยนมาใส่ฉัน คนที่เหมยซูหานชอบก็คืออู่เยวี่ย เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?” เหมยเหมยตะโกนเสียงดัง พยายามที่จะทำให้เฮ่อเหลียนเช่อได้สติขึ้นมาหน่อย
เหมยซูหานชอบเธอ?
ช่างตลกเสียจริงๆ!
เห็นอยู่ชัดๆว่าเหมยซูหานและอู่เยวี่ยมีความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกันขนาดนั้น หรือว่าเฮ่อเหลียนเช่อเป็นคนโง่?
เห็นเฮ่อเหลียนเช่อยังไม่หยุดเดิน เหมยเหมยก็ร้องตะโกนอีกครั้ง “ฉันไม่ได้หลอกแก อู่เยวี่ยและเหมยซูหานเป็นคู่รักที่มีใจให้กันมาตั้งแต่เด็ก ความรู้สึกที่มีให้กันอย่างลึกซึ้ง ปกติแล้วขนาดฉันกับเหมยซูหานแทบจะไม่พูดคุยอะไรกันเลย เขาจะมาชอบฉันได้ยังไง? แกลองคิดดีๆสิ!”
เฮ่อเหลียนเช่อหยุดเดิน แล้วแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “แต่อู่เยวี่ยกลับบอกว่าพวกแกทั้งสองคนถึงจะเป็นคู่รักที่มีใจให้กันตั้งแต่เด็กๆ แกยังคิดจะมาหลอกฉันอีกเหรอ? รนหาที่ตาย!”
เฮ่อเหลียนเช่อที่ถูกความอาฆาตครอบงำสมองก็ไม่อยากคิดอะไรอีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นจ้าวเหมยหรืออู่เยวี่ย ก็ไม่ใช่คนดีทั้งนั้น จัดการจ้าวเหม่ยก่อน วันหลังค่อยจัดการอู่เยวี่ย
แค่เพียงกล้าที่จะมีใจมายุ่งกับคนของเขา ก็ต้องโดนฆ่าอย่างไร้ความปราณี!
เหมยซูหานเกิดมาก็เป็นคนของเขา จะตายก็ควรจะนอนตายบนเตียงของเขา……
เฮ่อเหลียนเช่อมองเหมยเหมยอย่างเกลียดชัง เมื่อก่อนเขายังสนใจผู้หญิงคนนี้อยู่บ้าง แต่ตอนนี้เขาคิดเพียงแต่อยากจะทำให้เธอตายๆไปเสีย ทรมานเธออย่างโหดเหี้ยม ทำให้เธอร้องขอชีวิตก็ไม่ได้ ร้องขอความตายก็ได้เช่นกัน……
“เพี๊ยะ”
แส้ฟาดลงมา เหมยเหมยเจ็บจนร้องโอดครวญออกมา ทักทายบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของเฮ่อเหลียนเช่ออีกครั้ง!
เหมยซูหานรู้สึกเสียใจอยู่บ้างที่เหมยเหมยปฏิเสธความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับตัวเอง แต่พอเห็นความเหี้ยมโหดของเฮ่อเหลียนเช่อ เขาก็ตกใจจนพุ่งเข้ามาจับเฮ่อเหลียนเช่อไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย
“อย่าตีอีกเลย ขอร้องล่ะอย่าตีเลย คุณตีผมเถอะ……”
เหมยเหมยสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเฮ่อเหลัยนเช่อนั้นเย็นชาขึ้นไปอีกครั้ง รังสีสังหารในร่างกายของเขาก็รุนแรงขึ้นอีกเช่นกัน ช่างหมดคำพูดกับเหมยซูหานเสียจริงๆ
เจ้าหมอนี่คิดว่าตัวเองยังตายไม่เร็วพอหรือยังไงกัน?
“เหมยซูหานหุบปากไปเลยนะ ฉันกับพี่ไม่ใช่แม้กระทั่งเพื่อนกัน ไม่จำเป็นต้องมาร้องขอความเมตตาแทนฉัน!”
เหมยเหมยตวาดเสียงดัง เธอมองออกแล้ว เฮ่อเหลียนเช่อเจ้าคนจิตวิปริตคนนี้มีความหึงหวงแรงมาก ในใจคิดแต่ว่าเหมยซูหานชอบตัวเอง ยิ่งเหมยซูหานอ้อนวอนร้องขอมากเท่าไร เจ้าหมอนี่ก็จะยิ่งเกลียดตัวเธอเองมากขึ้นเท่านั้น
แน่นอนว่าคำพูดของเธอไม่ใช่การเล่นละคร เธอไม่อยากมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกับเหมยซูหานอีก จะเป็นการดีที่สุดถ้าชีวิตนี้จะเป็นเส้นขนานกัน ไม่มาบรรจบพบเจอกันอีกเลยตลอดไป!
เหมยซูหานเจ็บปวดใจ เขารับรู้ได้ถึงการตัดเยื่อใยในน้ำเสียงของเหมยเหมย ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าตอนนี้เขาและเหมยเหมยออกห่างกันมากเท่าไร เหมยเหมยก็ยิ่งปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น
แต่เขาก็ยังเจ็บปวดใจ……
เฮ่อเหลียนเช่อมองท่าทางเหมือนสูญเสียคนสำคัญไปของเหมยซูหานอย่างเยาะเย้ย ความเกลียดในใจก็ยิ่งลึกลงไป บางทีจ้าวเหมยอาจจะไม่ชอบเหมยซูหานจริงๆ แต่เหมยซูหานนั้นชอบนังสารเลวนี่ไม่ผิดแน่ นี่จะทำให้เขายอมจำนนได้อย่างไรกัน?
เห็นชัดๆว่าเขาดีกับเหมยซูหานขนาดนี้ เอาใจเขาทุกอย่าง แต่เหมยซูหานกลับไปชอบนังสารเลวนี่อย่างสุดจิตสุดใจ!
สมควรไปตายจริงๆ!
………………………………………….