ค่ำคืนนี้ เส้นหมี่หลับสนิทเป็นพิเศษ
ในความฝันของเธอ เหมือนเธอได้กลับไปอยู่บ้านเก่าที่เรืองรอง ในคืนที่เงียบสงบ เด็กๆต่างนอนหลับอย่างสงบที่ชั้นล่าง ขณะที่เธออยู่ชั้นบนในอ้อมแขนของชายอันเป็นที่รัก อ้อมแขนเหมือนเถาองุ่นที่พันแน่น ความอบอุ่นที่คุ้นเคย รสชาติที่คุ้นเคย…
สวยงามจนไม่อยากตื่น
แต่วันรุ่งขึ้น เมื่อเธอลืมตา สิ่งที่เธอเห็นก็เป็นตัวเองนอนุบบนโต๊ะตัวเล็กที่เย็นจัด
“คุณเส้นหมี่ คุณตื่นหรือยัง”
หัวใจอบอุ่นของเธอค่อยๆเย็นลง ทันใดนั้นก็มีคนในห้องทักทายเธอ
เส้นหมี่ “…”
เธอหันศีรษะด้วยความงุนงง และพบว่าในห้องนี้มีพยาบาลตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนนี้เธอกำลังทำความสะอาดข้างเตียง และปูผ้าปูที่นอนใหม่อยู่
เกิดอะไรขึ้น
ทำไมจู่ๆเธอถึงมาทำความสะอาดล่ะ แล้วคนบนเตียงนี่ล่ะ
เส้นหมี่กระวนกระวายใจ และในที่สุดก็ตื่นขึ้น “เขาอยู่ที่ไหน”
เธอ “ฟึ่บ” และลุกขึ้นยืน โดยลืมไปว่ามือและขายังชาอยู่ และเมื่อเธอก้าวขาออก เธอก็เกือบจะล้มลงกับพื้น
“คุณเส้นหมี่ ระวัง!”
เมื่อพยาบาลเห็น เธอก็รีบทิ้งผ้าปูที่นอน และเข้ามาหาเธอทันที
ก่อนเส้นหมี่จะยืนมั่นคงขึ้น
แต่ไม่นานหลังจากที่เธอได้สติ เธอก็คว้าแขนพยาบาลแน่นอีกครั้ง “เขาไปไหน”
พยาบาลปลอบเธออย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องกังวล เขาไปตรวจร่างกายตามปกติ เดี๋ยวก็กลับมาค่ะ”
ที่แท้ก็ไปตรวจร่างกาย
เส้นหมี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลังจากรออยู่ในห้องครู่หนึ่ง รองผู้นำเดชาก็มาส่งแสนรักตามที่คาดไว้
“คุณเส้นหมี่ ตื่นแล้วเหรอ สบายดีไหม เมื่อเช้านี้ผมเห็นคุณนอนอยู่บนโต๊ะเล็กๆนี้ ถ้าคุณอยากนอน คุณสามารถขอให้คนข้างนอกจัดห้องให้คุณอีกห้องได้นะ”
เมื่อรองผู้นำเดชาเห็นเธอ เขาก็ถามเธอเกี่ยวกับสภาพร่างกายของเธอด้วยความเป็นห่วง
เส้นหมี่ส่ายหัว
ดวงตาที่กังวลคู่นั้นได้จับจ้องไปที่ชายที่เขาพาเข้ามาแล้ว
“เขาเป็นยังไงบ้าง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
ใบหน้าที่หล่อเหลาที่ยังคงเต็มไปด้วยความเย็นชา หลังจากที่เขาเข้ามา เขาก็มองไปรอบๆอย่างมืดมน ราวกับว่าเขาดำดิ่งลงไปในโลกของตัวเอง ก่อนจะไปนอนที่เตียงของโรงพยาบาล
เส้นหมี่ “…”
รองผู้นำเดชา “…”
รวมทั้งพยาบาลก็ตกตะลึงก่อนจะมองผ้าปูที่นอนที่เธอเพิ่งเปลี่ยนไปได้ครึ่งเดียว
“คุณเส้นหมี่ นี่…”
“เอาล่ะ เธอออกไปก่อน ฉันจัดการเอง” รองผู้นำเดชาโบกมือ และส่งสัญญาณให้พยาบาลออกไปก่อน
พยาบาลจึงออกไป
เส้นหมี่ยืนอยู่ข้างเขาจ้องมองอย่างว่างเปล่า
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา หลังจากที่เธอดูแลคนๆ นี้ทั้งวันทั้งคืน ทุกเช้าที่เธอตื่นขึ้น เธอก็จะมีความหวังเล็กๆว่าเขาจะดีขึ้น
แต่ทุกๆวันความหวังนั้นก็ยิ่งริบหรี่
เช่นเดียวกับเช้าวันนี้
นิ้วของเส้นหมี่เย็นเฉียบจนบางสิ่งบางอย่างในหัวใจของเธอดูเหมือนจะจมลงในทันที ทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก
“คุณเส้นหมี่”
“…ค่ะ คุณพาเขาไปตรวจอะไรมา แล้วผลเป็นไงคะ”
เส้นหมี่อดทนข่มความเสียใจ ทำเหมือนไม่เป็นไร แล้วเธอก็ถามถึงอาการของชายคนนั้นด้วยความเป็นห่วง
รองผู้นำเดชาขมวดคิ้ว “ร่างกายของเขาไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เมื่อวานนี้คุณท่านกมลภพบอกว่าเขาต้องการให้เราทำการตรวจสอบอย่างละเอียด และย้ายเขา”
“เอ๋” เส้นหมี่ตกตะลึง
“ทำไม เขาจะย้ายเขาไปไหน” เธอเริ่มกังวล และถามทันที
เมื่อเห็นเช่นนี้ รองผู้นำเดชาก็รีบปลอบเธอ “อย่ากังวลไป ไม่ใช่ที่ไหนไกล เขาแค่ต้องการปกป้องเขา เพราะทำเนียบขาวได้กดดันเรื่องธีระ คุณท่านเลยไม่อยากให้คนมาวุ่นวาย จึงย้ายเขาไปอยู่ที่ปลอดภัย”
รองผู้นำเดชาไม่ได้ปิดบังผู้หญิงตรงหน้าเขา
อาจเป็นเพราะทันทีที่เธอกลับมาที่ห้องนี้ก็ถือว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องนี้แล้ว
แน่นอน เขาไม่ได้ปิดบังใครอีกคนในห้องนี้ด้วย เพราะเขาคิดว่าเขามีปัญหาทางจิตจึงไม่สำคัญว่าเขาจะได้ยินหรือไม่
ในที่สุดเส้นหมี่เข้าใจ
“ได้ จะไปที่ไหน”
“ได้ จะไปที่ไหน”
“แค่ยอดเขาภูตา คุณท่านบอก”
ในที่สุดรองผู้นำเดชาก็บอกชื่อสถานที่
ยอดเขาภูตา อ๋อ…
เส้นหมี่จำภูเขาลูกเล็กที่อยู่ห่างไกลจากความเร่งรีบ และคึกคักของเมืองได้ แต่ทิวทัศน์ก็สวยงาม และเงียบสงบมากจึงคิดว่าการจัดการนี้ค่อนข้างดี
ดังนั้นในบ่ายวันนั้นแสนรักจึงถูกพาตัวไป และเส้นหมี่ก็ไปยอดเขาภูตากับเขาด้วย
หลังมีข่าวออกมา หลายคนในทำเนียบขาวช็อก และโมโห!
“จิ้งจอกเฒ่าผู้นี้ปกป้องมันได้ดีจริงๆ เขาส่งมันไปที่ยอดเขาภูตา!!”
“ไม่ ยอดเขาภูตาเป็นอาณาเขตของเขา เขาเคยอาศัยอยู่บนยอดเขา แม้แต่แมลงวันก็ไม่สามารถบินขึ้นไปโดยไม่ได้รับอนุญาตได้ ตอนนี้เขาส่งคนบ้าไปแล้ว เราจะยังมีโอกาสโจมตีเขาอีกไหม”
“หึ……”
ทุกคนถอนหายใจยาว สีหน้าดูไม่ดี
โดยเฉพาะเลขาฯคณะรัฐมนตรี สีหน้าของเขายิ่งซีดเผือด