อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1131 สงสัย
กู้ชูหน่วนเอ่ย “เลว่อิ่งล่ะ ทำไมถึงไม่เห็นเขา”
“พวกเราถูกบีบให้แยกกัน ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเลว่อิ่งอยู่ที่ไหน”
“ข้าเตรียมการบางอย่างเอาไว้แล้ว วันมะรืนจะส่งพวกเจ้าออกจากวัง ถึงตอนนั้นก็รอฟังข่าวจากข้าล่ะ ส่วนเลว่อิ่งข้าจะตามหาให้เจอ”
“ทหารในวังหลวงแน่นหนา แถมพวกเรายังสูญเสียวิทยายุทธ์ จะออกไปได้หรือ ราชินีนั่นไม่ธรรมดาเลย”
“ลองดูเถอะ อย่างไรก็ต้องมีโอกาส แต่ถ้าหาเลว่อิ่งไม่เจอ พวกเจ้าก็ออกไปก่อน”
ถ้าเลว่อิ่งอยู่กับเขายังดี แต่สองคนนี้ดันแยกกันเสียนี่
นางจำเป็นต้องตามหาเลว่อิ่ง
นางไม่รู้ว่าราชินีคิดจะทำอะไรกันแน่
รู้แต่ว่าตอนนี้อีกฝ่ายยังไม่อยากให้นางตาย
เรื่องที่นางแอบอ้างเป็นหมอ อีกฝ่ายก็ต้องรู้แล้วเหมือนกัน
เสี่ยงดูสักตั้ง ดูสิว่าราชินีจะยอมอ่อนข้อให้หรือเปล่า
“แล้วแม่หนอนกู่…”
“หาแม่หนอนกู่เจอแล้ว แค่ลำบากอยู่บ้างเท่านั้น”
ฝูกวงคิด เขาอยากไปพร้อมกับเลว่อิ่ง
เพื่อเขาแล้ว เลว่อิ่งยอมสละความบริสุทธิ์ของตัวเอง แล้วเขาจะทิ้งเลว่อิ่งได้อย่างไร
แต่เขาไม่รู้จักมักจี่กับมู่หน่วน อีกฝ่ายยอมช่วยเขาก็ดีแล้ว ยังจะเรียกร้องอะไรอีก
ซ่างกวนหมิงหลางพูดขึ้น “แล้วข้าล่ะ”
“ข้างหลังเจ้ามีตระกูลซ่างกวนอยู่ไม่ใช่หรือ ถ้าเจ้าไป ไม่กลัวว่าราชินีจะเอาเรื่องกับตระกูลซ่างกวนหรือ”
ความหมายในถ้อยคำของกู้ชูหน่วนคือ เจ้าอยู่ในวังต่อเถอะ
สีหน้าซ่างกวนหมิงหลางพลันไม่ดี
ที่นางมีท่าทีต่อเขาจึงแย่อย่างนี้ เป็นเพราะการยกเลิกการแต่งงานหรือ
ในหอกระบี่
ฮัวอิ่งให้คนทั้งหมดออกไป แล้วนั่งอยู่บนตั่งนอนมองเย่จิ่งหานที่หน้าซีดเซียว ลมหายใจแผ่วเบา
นางไม่เคยคิดมาก่อนว่าเย่จิ่งหานจะเหมือนเขาอย่างยิ่ง
นางเคลื่อนสายตามองขาทั้งสองของเย่จิ่งหาน ขาทั้งสองมีผ้าพันแผลสีขาวพันอยู่หนาๆ และมีเลือดซึมอยู่
ฮัวอิ่งไล้ปอยผมข้างหน้าผากของเย่จิ่งหาน เอ่ยเสียงเบา “อย่าโทษข้า ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษที่เจ้าไม่ควรมาเกิด จะโทษ ก็ต้องโทษเจ้าที่ไม่ควรชอบนังเด็กนั่น ข้าสร้างสรรค์ชีวิตของเจ้า เจ้าควรตอบแทนข้า ที่ข้าดูดวิทยายุทธ์ของเจ้า นั่นก็คือสิ่งที่เจ้าควรมอบให้”
เย่จิ่งหานยังคงไม่ได้สติ คิ้วดาบขมวดแน่น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะทรมานมากหรือไม่
เขาละเมอพูดขึ้น “อาหน่วน…อาหน่วน…”
“อาหน่วน…เฮอะ…เรียกเสียสนิทสนม วางใจเถอะ เจ้าจะไม่ได้อยู่กับนางทั้งชาติ ต่อให้ตาย ข้าก็ไม่มีวันให้พวกเจ้าฝังอยู่ด้วยกัน และจะไม่ให้วิญญาณพวกเจ้าได้เจอกันแน่”
นางยิ้มอย่างชั่วร้าย “เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงให้นางรักษาเจ้า เพราะเพื่อให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อ นางแพศยานั่นถึงกับใช้พิษใบเลือดดำกับเจ้า จนถึงตอนนี้พิษใบเลือดดำก็ยังอยู่ในตัวเจ้า ถ้าข้าดูดเลือดของเจ้า เลือดพิษก็จะเข้าสู่ตัวข้าด้วย มีแต่ขจัดเลือดพิษในตัวเจ้าให้หมด ถึงจะเป็นประโยชน์กับข้า”
“ถ้าอยากขจัดเลือดพิษ ก็ต้องรักษาขาทั้งสองให้หาย ข้ารู้ว่าเจ้าทนได้ ข้าจะรอขาเจ้าหายดี”
ฮัวอิ่งจับจดอยู่กับใบหน้าหล่อเหลาของเย่จิ่งหาน
ไม่รู้ว่าจ้องนานเท่าใดกว่านางจะจากไป
หลังจากนางจากไป เย่จิ่งหานก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น
นัยน์ตาลุ่มลึกไม่เห็นก้นคู่นั้นระคนความฉงน
ทำไมราชินีรู้ว่าเขาถูกพิษใบเลือดดำ
นางรู้ว่าใครวางพิษใบเลือดดำกับเขา?
นางรู้เรื่องของเขาดีอย่างนี้ หรือว่านางจะเป็นคนทวีปเย่หยู่เหมือนกัน?
เดิมเย่จิ่งหานก็รู้สึกว่าราชินีไม่ธรรมดา แต่พอนางพูดอย่างนี้ ก็ยิ่งทำให้เขามั่นใจมากขึ้นไปอีก
เพียงแต่เขาคิดไม่ออกว่าราชินีเป็นใครกันแน่
ที่สำคัญที่สุดคือคำพูดนั้นของนาง
ข้าสร้างสรรค์ชีวิตของเจ้า…
สร้างสรรค์ชีวิตของเขา?