เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1482
เหมือนหั่วเทียนหรุ่ยเคียดแค้นคนคนนี้มาก เมื่อเห็นเขาก็ถือเครื่องรางเอาไว้ในมือทันที
“หั่วเยี่ยน วันนี้ฉันพานักโทษที่ตระกูลต้องการตัวกลับมาพบเจ้าบ้าน หวังว่านายจะไม่ขัดขวาง!”
หั่วเยี่ยนหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ขัดขวางเหรอ ไม่ๆ ฉันแค่มาดูเท่านั้น ไม่ได้เจอกันนาน เธอยังสวยจนทำให้คนใจเต้นเหมือนเดิมเลย!”
พูดพลาง หั่วเยี่ยนเหาะมาข้างหน้า ยื่นมือเข้ามาหาหั่วเทียนหรุ่ยเหมือนจะจับใบหน้าเธอ
หั่วเทียนหรุ่ยแอบกัดฟัน แต่ไม่กล้าขัดขืน เธอสั่นไปทั้งตัว ปล่อยให้มือของหั่วเยี่ยนลูบแก้มเธอ
หั่วเยี่ยนรอยยิ้มเต็มใบหน้า จากนั้นดึงมือกลับมาแล้วหันมามองหลิงเหยากับลู่ฝาน
“สองคนนี้เหรอ คนไหนคือนักโทษล่ะ”
หั่วเทียนหรุ่ยพูดว่า “ทั้งสองคนเลย ผู้ชายชื่อจ้าวหมิงหยู่ เป็นศิษย์อสูรศักดิ์สิทธิ์แห่งอาณาจักรอสูรซีเหลียง”
หั่วเยี่ยนหัวเราะพรืด “อสูรศักดิ์สิทธิ์ ผู้หญิงพอน่าสนใจหน่อย พวกเขาทำผิดอะไรล่ะ”
หั่วเทียนหรุ่ยพูดอย่างราบเรียบว่า “พวกเขาฆ่าผู้ดูแลภายนอกของตระกูลหั่วจำนวนไม่น้อย รวมถึงคนที่เป็นหัวหน้าด้วยหนึ่งคน!”
หั่วเยี่ยนพูดชมว่า “กล้ามากจริงๆ!”
ลู่ฝานพูดในใจว่า “จ้าวหมิงหยู่ นายฆ่าคนไม่น้อยจริงๆ!”
หั่วเยี่ยนมองหลิงเหยาอยู่นานแล้วพูดว่า “โอเค เทียนหรุ่ย เธอไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันพาคนกลับไปเอง”
หั่วเทียนหรุ่ยขมวดคิ้ว “หั่วเยี่ยน นายต้องรู้ว่านี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอสูรศักดิ์สิทธิ์ นายเข้ามายุ่งไม่ได้!”
จู่ๆ หั่วเยี่ยนมองหั่วเทียนหรุ่ยด้วยสายตาโหดเหี้ยม “เธอพูดอะไรนะ ฉันยุ่งงั้นเหรอ เธอลองพูดอีกรอบสิ”
หั่วเทียนหรุ่ยก้มหน้าลงทันที “ขอโทษ ฉันพลั้งปากพูดไป”
หั่วเยี่ยนใช้มือจับผมหั่วเทียนหรุ่ยแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “จำไว้ว่าฉันคือคุณชายสามของตระกูลหั่ว ลูกน้องอย่าพวกเธอต้องให้ความเคารพฉันเข้าใจไหม”
หั่วเทียนหรุ่ยกัดฟันพูดว่า “เข้าใจแล้วคุณชายสาม”
หั่วเยี่ยนผลักหั่วเทียนหรุ่ยไปด้านข้างแล้วพูดว่า “ไปซะ พวกนายไปได้แล้ว สองคนนี้ให้ฉันจัดการเอง”
หั่วเทียนหรุ่ยแอบมองหั่วเยี่ยนอย่างเคียดแค้น จากนั้นหันหลังแล้วสะบัดมือพูดว่า “กลับ”
พวกผู้ฝึกชี่ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ คำนับแล้วกลับไป ทิ้งลู่ฝานกับหลิงเหยาไว้ที่เดิม
ตอนหั่วเทียนหรุ่ยเดินผ่านลู่ฝาน เธอพูดเสียงเบาว่า “ขอโทษด้วย ฉันน่าจะฆ่าพวกนายในอุโมงค์ข้ามมิติ พวกนายจะได้ไม่ต้องตายอย่างอับอายขายหน้า!”
เมื่อพูดจบ เหมือนหั่วเทียนหรุ่ยทนมองลู่ฝานกับหลิงเหยาไม่ได้อีก เธอรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
หลิงเหยาพูดเสียงเบาว่า “เหมือนหั่วเยี่ยนไม่ใช่คนดีนะ”
ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “แค่ขยะที่อาศัยอำนาจรังแกคนอื่นเท่านั้น”
หั่วเยี่ยนมองพวกหั่วเทียนหรุ่ยเดินออกไป แล้วเดินส่ายอาดๆ มาตรงหน้าลู่ฝานกับหลิงเหยา
เขาไม่สนใจแม้แต่จะมองลู่ฝาน หลังจากมองหลิงเหยาอย่างประเมินตั้งแต่หัวจรดเท้า “ปล่อยสุนัขออกมา ลากพวกเขาสองคนกลับไปที่จวนฉันก่อน ฉันจะสอบสวนด้วยตัวเอง!”
พูดจบหั่วเยี่ยนปรบมือ
หลังจากนั้นลู่ฝานกับหลิงเหยามองผู้ฝึกชี่ชุดสีม่วงที่อยู่ด้านหลัง ดึงกรงออกจากแหวนด้วยความตกตะลึง
ด้านในขังนักบู๊เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งอยู่สองคน พลังปราณสว่างอยู่บนตัวพวกเขา มีตัวอักษรสลักอยู่บนหน้าผาก
เป็นตัวอักษรคำว่า “สุนัข” !
เมื่อเปิดกรงออก หั่วเยี่ยนยกเท้าถีบหนึ่งในนั้นแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ไปลากเรือ!”
นักบู๊ที่โดนถีบไม่พูดอะไรสักคำ ทั้งสองคนรีบมาข้างหน้าหลิงเหยากับลู่ฝาน แล้วเริ่มลากเรือสีทอง
ลู่ฝานมองพวกเขาแล้วพูดอย่างตกใจว่า “พวกนายเป็นคนใช้เหรอ”
นักบู๊สองคนตอบอย่างพร้อมเพรียงว่า “เราคือนักบู๊”