ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 932 ในที่สุดไชยันต์ก็ล้มลง
“ใช่”
ในที่สุดไชยันต์ก็เอ่ยปากพูดแล้ว สีหน้าของเขาดูแย่มาก แม้แต่เส้นเลือดแดงในตาทั้งสองข้างก็เผยออกมาให้เห็นแล้ว เหมือนกับว่าแก่ลงไปอย่างมากภายในชั่วข้ามคืน
เขาโบกมือ ไม่นานก็มีคนของกรมทหารส่งวิดีโอเทปมาให้
คนในห้องรัฐสภาก็เงียบลง จากนั้น ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังบนหน้าจอ LED ขนาดใหญ่ ครู่หนึ่งก็มีวิดีโอช่วงหนึ่งปรากฏออกมา
“โอ้วพระเจ้า เขาสามารถเปิดกุญแจล็อกนี้ได้!!”
เมื่อหน้าจอเปลี่ยนให้เห็นเป็นวิดีโอนี้ ทันใดนั้น ทุกคนต่างก็มองเห็นเงาดำเงาหนึ่งในความมืดที่เหมือนกับวิญญาณแอบย่องเข้าไปในกรมทหาร
แต่ นี่ยังไม่ใช่สิ่งที่ทำให้พวกเขาต้องตกใจที่สุด
สิ่งที่ทำให้พวกเขายากที่จะเชื่อได้ก็คือ พวกเขาเห็นว่าเงาดำนี้เดินมาถึงหน้าประตูของเขตลับแล้ว เขาไม่ได้ใช้วิธีอื่นเพื่อจะมาเปิดประตูบานนี้
แต่ใส่รหัสเข้าไปโดยตรง และหลังจากที่สแกนลายนิ้วมือของเขาแล้ว
“แกร๊ก—“
ประตูอันหนักอึ้งนั้นที่แม้แต่ใช้กระสุนปืนใหญ่ยิงก็เกรงว่าจะเปิดไม่ออก กลับถูกเปิดออกแล้วจริงๆ!
โอ้พระเจ้า!
นี่มันคือเรื่องอะไรกันแน่? ประตูใหญ่ของเขตลับกรมทหาร ทำไมคนคนนี้ถึงเปิดออกได้?
ประตูนี้ ไม่ใช่เปิดออกได้เฉพาะคนที่มียศศักดิ์สูงในกรมทหารเหรอ?
ทุกคนต่างพากันตกตะลึงอ้าปากค้าง
เพราะว่า พวกเขาไม่ใช่คนนอก และต่างก็เป็นระดับผู้นำ สำหรับกฎเกณฑ์ของกรมทหารทางนั้น แน่นอนว่าพวกเขาทราบดีอยู่แล้ว
ยกเว้นแสนรัก หลังจากที่เขาเห็นสิ่งนี้แล้ว คิ้วกับดวงตาที่นิ่งและเย็นชามาตลอด ในที่สุดก็กระดิกขึ้น
ตาแก่คนนี้ ปล่อยออกมาจริงๆ?
“คุณท่านไช นี่ท่านหมายความว่าอะไร? จะว่าไป คือมีคนแอบเข้าไปทำร้ายหลานชายของท่าน?”
“ใช่!”
ไชยันต์กัดฟันและพยักหน้ารับอย่างไม่ลังเลอีกครั้ง
ทันใดนั้น ในห้องรัฐสภาแห่งนี้ก็เดือดพล่านขึ้นอีกครั้ง พวกเขาเริ่มพูดคุย เริ่มขุ่นเคืองและโกรธเคือง เพราะว่า นั่นคือกรมทหาร คือสถานที่ปกป้องรักษาประเทศ และก็ยังปกป้องรักษาต่อความปลอดภัยในชีวิตของประชาชนทุกคน
ทำไมจึงปล่อยให้คนสามารถแอบบุกรุกเข้าไปได้อย่างพลการ?
“เขาเป็นใครกันแน่? ตามสืบตัวได้ไหม? ตามตัวมาได้จะสับมันออกเป็นชิ้นๆ!”
“ใช่ แบบนี้มันป่าเถื่อนเกินไปแล้ว นี่เห็นกรมทหารของพวกเราเป็นอะไรกัน? สถานที่ปลอดคนเหรอ? ถึงได้เข้าไปอย่างไม่เกรงกลัวได้ขนาดนี้?”
“มันน่าเกลียดเกินไปแล้ว!”
ภายในไม่กี่วินาที ผู้คนในห้องรัฐสภาแห่งนี้โกลาหลจนแทบควบคุมไว้ไม่อยู่
ไม่มีทางเลือก กรมทหารไม่ใช่สถานที่ทั่วไป ถ้าหากเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ พวกเขาเหล่านี้ก็จำเป็นต้องกังวลใจเป็นอย่างมาก
หัวหน้าอัยการสูงสุดเห็นแล้ว สายตาก็มองไปยังท่านไชยันต์
ชายคนนี้ เขายังคงหวังว่าคุณท่านท่านนี้จะเอ่ยปากพูดออกมาเอง เพราะว่า เขาไม่อยากจะทิ่มแทงตรงหัวใจเขาไปมากกว่านี้แล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้เขาต้องตกตะลึงไปชั่วครู่อีกครั้งก็คือ เมื่อสายตาของเขามองข้ามผ่านกลุ่มคนคณะรัฐมนตรีเหล่านั้นไป เขากลับพบว่าสีหน้าท่าทางของพวกเขานั้นนิ่งสงบเป็นอย่างมาก
ถึงขั้นที่ดูเหมือนว่ากำลังอดใจรอไม่ไหวกับการรอดูอะไรสนุกๆ
เกิดอะไรขึ้น?
ทำไมพวกเขาถึงมีปฏิกิริยาแบบนี้? สำหรับเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าสุดท้ายคนที่ให้รหัสผ่านกับลายนิ้วมือแก่เงาดำนั้น ก็คือไชกุ
แต่ผู้บงการอยู่เบื้องหลังคือคนของพวกเขาถึงจะถูกสิ
ในใจหัวหน้าอัยการสูงสุดรู้สึกกระตุกเล็กน้อย ทันใดนั้น เขาก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีปะทุขึ้นมา
“เขา….”
“พวกคุณไม่ต้องไปถามเขาแล้ว ปัญหานี้ ฉันจะเป็นคนตอบเอง!” ยังไม่ทันพูดจบ ชายชราที่นั่งอยู่ตรงนั้นลุกพรวดขึ้นมาจากบนเก้าอี้ และก็โบกมือ!ขัดจังหวะเขา
แสนรัก : “……”
และไชกุที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา หลังจากที่เห็นฉากนี้แล้วก็ยิ่งล้มพับลงไปทันที
“พ่อ….”
“ที่คนคนนี้แอบเข้าไปได้ ก็ล้วนแต่เป็นเพราะมีคนบอกรหัสกุญแจ และยังให้แผ่นลายนิ้วมือกับเขาด้วย และคนคนนี้ก็คือลูกชายอกตัญญูที่นั่งอยู่ด้านข้างฉันคนนี้!”
ไชยันต์ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่เขายืนอยู่ตรงนั้นและพูดคนคนนี้ออกมาอย่างน่าเกรงขามและเต็มด้วยความชอบธรรม แล้วถึงจะหันหน้าไปมองอย่างดุดัน ดวงตาชราสีแดงก่ำคู่นั้นก็จ้องมองไปยังลูกชายที่ล้มพับอยู่ข้างๆตัวเองอย่างไม่ละสายตา
หน้าตาและสีหน้าแบบนั้นมันช่าง…….
แสนรักกำนิ้วมือไว้แน่น
ในที่สุด เขาก็หันหน้าหลบมา ไม่ได้ไปมองฉากฉากนั้นอีก
ทั้งในห้องรัฐสภาก็ระเบิดไปโดยปริยาย!
ซึ่งเหมือนกับว่าจู่ ๆ โยนลูกระเบิดลูกหนึ่งเข้าไป หลังจากที่มีเสียง “บึ้ม” คนทั้งในห้องโถงก็ระเบิดกระจัดกระจาย
โอ้พระเจ้า!
พวกเขาฟังไม่ใช่ผิดใช่ไหม? คนคนนี้ก็คือลูกชายแท้ๆ ของชายชราท่านนี้?
ทำไมล่ะ?
พวกเขาไม่ใช่คนในครอบครัวเดียวกันเหรอ? อีกอย่าง ขุนนายซึ่งเป็นพ่อของ วสุ ก็ตายไปนานแล้ว ไม่ง่ายเลยกว่าที่จะตามหาตัวเขากลับมา ไชกุในฐานะพี่ชาย ก็ควรจะดูแลเอาใจใส่ถึงจะถูก
ทำไมยังต้องทำร้ายเขา? ทำเรื่องแบบนั้นต่อเขา?
ทุกคนต่างพากันตกใจจนพูดอะไรไม่ออก!
พวกเขายิ่งคิดก็ยิ่งคิดไม่ออกว่า ไชกุคนนี้ ทำไมต้องทำแบบนี้?
และในเวลานี้เอง ไชยันต์ที่ยืนจ้องมองลูกชายอยู่เป็นเวลานาน ก็แกว่งหวัดหนึ่งเข้าไป : “แกพูดมา ทำไมแกยังไม่พูด? ทำไมแกต้องทำร้ายหลานชายแกอย่างนี้?”
เขาแทบจะร้องไห้เป็นสายเลือดแล้วจริงๆ!
เพราะว่าทุกๆ คำที่ตะโกนออกมาจากในคอของเขานั้น ล้วนแต่สั่นระรัวและได้ยินถึงความเศร้าโศกและความเจ็บปวดของเขา คนที่อายุแปดสิบปีแล้ว ยังมีที่หน้าอกของเขามันเต้นขึ้นลงจนทำให้คนเป็นห่วงว่าเขาจะทนไม่ไหวและเป็นลมล้มลงไปในวินาทีถัดมา
โชคดีที่ในตอนท้ายไชกุยอมเอ่ยปากพูดแล้ว