อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1140 สายสัมพันธ์ลึกซึ้ง
พวกเขาเข้าปะทะกับนางโดยตรง
ในแคว้นน้ำแข็งหรือกระทั่งทวีปปิงหลิง ระดับสี่นั้นคือบุคคลขั้นสุดยอด
คนธรรมดาหรือจะเอาชนะได้โดยง่าย
พรรคเฉิงเทียนย่อมสู้กับกู้ชูหน่วนได้ไม่ง่ายอย่างนั้นอยู่แล้ว
ทว่าเสียงต่อสู้ตรงนี้กลับดึงดูดคนจำนวนไม่น้อย
คนของสำนักต่างๆ ต่างร่วมผสมโรง คิดจะกำจัดจอมมาร แล้วค่อยเอาชีวิตกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนสองหมัดยากจะต่อกรกับสี่มือ รับมือไม่ทันอยู่บ้าง
ดาบใหญ่พลันฟันมา
กู้ชูหน่วนได้แต่ปล่อยมือของจอมมารก่อน แล้วพลิกมือเสือกกระบี่ให้อีกฝ่ายถอยไป
“ฆ่าเจ้าตัวอัปมงคลนั่นก่อน แล้วค่อยจัดการนังปีศาจนี่”
เรื่องอื่นสำนักต่างๆ ไม่สามัคคี แต่เรื่องฆ่าคนนี่กลับพร้อมใจกันนัก
โดยเฉพาะหลังจากศิษย์ของตระกูลไป๋หลี่เร่งมาถึง การล้อมกู้ชูหน่วนก็แน่นหนามากขึ้น ไม่ยอมให้กู้ชูหน่วนช่วยจอมมาร
“พี่สาว ท่านไม่ต้องสนใจข้า ชีวิตอาโม่ไม่สำคัญ พี่สาวไปก่อน อ้า…”
จอมมารสูญเสียวิทยายุทธ์ไปนานแล้ว มีหรือจะสู้กับคนมากมายขนาดนั้นได้
ไม่นาน ตรงหลังก็ถูกฟันรอยหนึ่ง เลือดค่อยๆ ซึมตามเสื้อผ้าลงล่าง
กู้ชูหน่วนพลันขมึงทึง ความโกรธระเบิดพลุ่งพล่าน
นางเค้นคำพูดหนึ่งออกจากร่องฟัน “ข้าเคยบอกแล้ว ใครกล้าขวางก็ฆ่ามันผู้นั้น เทพขวางฆ่าเทพ พระขวางฆ่าพระ”
ซี้ด…
ทุกคนหนาวสะท้านกันอย่างพร้อมเพรียง
กลิ่นอายเย็นเยียบ
ทั้งที่นางผู้นี้แค่ระดับสี่ ทั้งยังบาดเจ็บหนัก แต่ทำไมยังมีความกดดันรุนแรงอย่างนี้ได้
พวกเขาราวกับรู้สึกว่าตัวเองย่างเท้าเข้าประตูนรกไปแล้วหนึ่งข้าง
ดั่งคาด…
นางผู้นั้นกลายร่างเป็นอสุรา วาดมือประหัตประหาร พลังระเบิดพลุขึ้นมาหลายเท่า ฆ่ามาทางพวกเขาฉับๆๆ
นางเร็วเหลือเกิน แค่เห็นเส้นแสงขาวหนึ่งกะพริบ ชีวิตหนึ่งก็ล้มลงแล้ว
ทุกคนล้อมบุกนางอีกครั้ง
แต่กลับไม่เป็นผล ได้แต่มองนางฆ่ามาต่อหน้าต่อตา ไม่อาจทัดทาน
คนขลาดจำนวนหนึ่งเห็นดังนั้น รู้สึกว่าจะไม่ดี คิดจะถอนเท้าหนี
ทว่ากู้ชูหน่วนไม่ให้โอกาสพวกเขา
อายกระบี่แทงเข้าที่ทรวงอกพวกเขาตรงๆ
พลังชีวิตไหลออกอย่างที่ไม่ทันรู้สึกเจ็บ ได้แต่ถลึงตามองกู้ชูหน่วนที่กลายร่างเป็นอสุรา
“อุ๊ก…”
หลังจากคนสุดท้ายล้มลง
เลือดตรงปลายกระบี่ของกู้ชูหน่วนก็หยดลงติ๋งๆ
บนตัวนางมีเลือดกระเซ็นใส่เป็นจำนวนมาก ล้วนเป็นของคนสำนักต่างๆ
คนหลายสิบเกือบร้อย ถูกนางสังหารจนเรียบ
เมื่อความบ้าคลั่งผ่านพ้นไป กู้ชูหน่วนมองคนที่อยู่บนพื้น ปวดใจเล็กน้อย
ทีแรกนางไม่อยากเอาชีวิตพวกเขา
เป็นพวกเขาที่รังแกคนมากเกินไป
จอมมารอึ้งงั้น อยู่นานก็ยังไม่คืนสติ
กู้ชูหน่วนทำจิตใจให้สงบ พยายามเก็บกลิ่นอายเย็นเฉียบ เดินถึงข้างตัวจอมมาร เอ่ยเสียงนุ่ม “ทำเจ้าตกใจแล้วใช่หรือไม่ อาโม่กลัวหรือ”
จอมมารเงยหน้าตาค้าง “ทำไมอาโม่ต้องกลัว”
“ข้าฆ่าคนเยอะแยะอย่างนั้น เจ้าไม่กลัวหรือ”
“ต่อให้พี่สาวฆ่าคนทั้งโลก ก็จะไม่ฆ่าอาโม่”
กู้ชูหน่วนหวั่นไหว
นางลูบเส้นผมตรงมุมหน้าผากจอมมารที่ยุ่งเหยิง ยิ้มเอ่ย “คนทั้งโลกฆ่าข้าได้ แต่ห้ามแตะเจ้าแม้แต่ปลายก้อย”
ครั้นพูดออกมา
กู้ชูหน่วนก็ตะลึงงัน
กรอบตาจอมมารแดงแล้ว
เขากอดกู้ชูหน่วนแน่นๆ อีกครั้ง ราวกับอยากประทับกลิ่นของนางให้ตราตรึงอยู่ในใจตลอดไป
“พี่สาว ท่านดีกับอาโม่จริงๆ”
“เด็กโง่ ทำไมเจ้าต้องพุ่งตัวออกมาตอนที่เจ้าบ้านไป๋หลี่จะฆ่าข้าเมื่อกี้ด้วย เจ้าไม่รู้หรือ หากเจ้ารับกระบวนท่านั้น เจ้าจะต้องตาย”
“อาโม่ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น อาโม่แค่ไม่อยากให้พี่สาวเกิดเรื่อง”
ดวงตาเขาใสแวว รอบตัวไม่มีความเจ้าเล่ห์แม้แต่น้อย จริงใจจนเหมือนกระต่ายน้อยสีขาวที่ไม่มีพิษมีภัย เห็นแล้วชวนให้คนรู้สึกชอบจากใจ
กู้ชูหน่วนจูงมือเขาแล้วเอ่ย “พวกเราไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกเขาน่าจะตามมาแล้ว”