เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1519
แม้เขาไม่รู้ว่าจะมอบหมายงานอะไรให้เขา แต่ดูท่าทางคนอื่นเคารพตาเฒ่าไป๋มาก ไปกับเขาน่าจะถูกต้องแล้ว
ตาเฒ่าไป๋เดินนำทางโดยไม่หันมามอง ลู่ฝานเดินตามไปติดๆ
ไม่นาน ตาเฒ่าไป๋พาลู่ฝานมาถึงหน้าห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง ชี้ไปที่ห้องแล้วพูดว่า “ตั้งแต่วันนี้นายมาทำงานบนเขา เครื่องมือที่นายต้องใช้อยู่ข้างในทั้งหมด”
ลู่ฝานมองห้องเล็กๆ แล้วขมวดคิ้วเบาๆ ลางสังหรณ์ไม่ดีผุดขึ้นในใจ
ค่อยๆ เปิดประตูห้อง สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือห้องว่างเปล่า มีเพียงไม้กวาดวางอยู่ข้างประตูหนึ่งอัน
ลู่ฝานหยิบไม้กวาดขึ้นมา มองตาเฒ่าไป๋อย่างไม่เข้าใจแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโส นี่คือ……”
ตาเฒ่าไป๋พูดอย่างเฉยเมยว่า “ใช่ ตั้งแต่วันนี้นายรับผิดชอบทำความสะอาดบนเขา ถ้ายังมีอะไรไม่เข้าใจ มาหาฉันได้ ฉันชื่อไป๋หยิน อยู่บนเขานี่แหละ นายไปสอบถามใครดูก็ได้ ตอนบ่ายอย่าลืมทำความสะอาดห้องตัวเองให้สะอาดก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยเริ่มงาน!”
พูดจบ ตาเฒ่าไป๋เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ลู่ฝานมองไม้กวาดในมือตัวเองแล้วหัวเราะเบาๆ
หลิงเหยาพูดเสียงเบาว่า “ลู่ฝาน พวกเขารู้ตัวตนของพวกเราแล้วหรือเปล่า เลยจงใจทำแบบนี้เพื่อให้เราอับอาย”
ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก ถ้าเราโดนจับได้ น่าจะโดนทุกคนไล่ฆ่า คงไม่มากวาดขยะอยู่ที่นี่หรอก”
ลองยกไม้กวาดในมือเพื่อกะน้ำหนัก ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “เป็นงานที่ไม่เลวจริงๆ!”
“ลู่ฝาน! ลู่ฝานอยู่ไหน”
ขณะที่ลู่ฝานกำลังปลงกับงานใหม่ของตัวเอง จู่ๆ มีเสียงตะโกนดังสนั่น
เงาใครบางคนพุ่งขึ้นมาบนเขาเทียนนู่เหมือนสายลม มาถึงศูนย์กลางของตระกูลหั่วอย่างรวดเร็ว
คนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นหั่วตันซูที่กำลังโมโหเดือดดาล
ลู่ฝานได้ยินเสียงตะโกน ถือไม้กวาดเดินไปอย่างรวดเร็ว
ลู่ฝานเห็นเงาหั่วตันซูยืนตระหง่านอยู่ไกลๆ
เขาเท้าเอวตะโกนเรียกชื่อลู่ฝาน
พวกผู้ฝึกชี่ชุดคลุมม่วงทองที่อยู่รอบๆ ล้อมเขาไว้ทันที
“ไอ้บ้าซู มาเอะอะโวยวายอะไรอีก ไร้เหตุผลสิ้นดี!”
ผู้อาวุโสคนหนึ่งตำหนิเสียงดัง
หั่วตันซูพูดเสียงดังว่า “หั่วเจ๋อนายออกมาเลยนะ นายพาหัวหน้าองครักษ์ส่วนตัวของฉันไปไหน เอาคนคืนมาให้ฉัน!”
หั่วเจ๋อเดินออกมาจากกลุ่มคน มองหั่วตันซูที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห หั่วเจ๋อขมวดคิ้วพูดว่า “นายโวยวายอะไร ตอนนี้ฉันไม่ได้ดูแลหัวหน้าองครักษ์ส่วนตัวของนายแล้ว ฉันส่งเขาให้คนอื่นแล้ว”
หั่วตันซูตวาดว่า “ฉันไม่สนว่าเขาเป็นใคร ส่งคนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะซัดเขาให้ฟันร่วงเลย!”
เมื่อพูดจบ ตัวของตาเฒ่าไป๋โผล่มาข้างหน้าเขาเหมือนผี
“นายจะซัดใครจนฟันร่วงไม่ทราบ”
ตาเฒ่าไป๋พูดด้วยเสียงราบเรียบ ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ ด้วย
เมื่อหั่วตันซูเห็นตาเฒ่าไป๋ เขามีสติขึ้นมาทันที
“ผู้อาวุโสไป๋หยิน ผู้อาวุโสเป็นคนดูแลลู่ฝานเหรอ”
เสียงหั่วตันซูดูหวาดกลัวเล็กน้อย
ลู่ฝานที่เพิ่งมาจากไกลๆ ยืนมองเงียบๆ อยู่ด้านข้าง
ไป๋หยินพูดว่า “ใช่ ฉันดูแลเอง ทำไม จะซัดฉันจนฟันร่วงไม่ใช่เหรอ ลงมือสิ ฉันให้นายสามกระบวนท่าเป็นไง”
ทันใดนั้น เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นบนหน้าผากหั่วตันซู
“ผู้อาวุโสไป๋เข้าใจผิดแล้ว ฉันจะกล้าลงมือกับผู้อาวุโสได้ยังไงล่ะ”
รอยยิ้มบนใบหน้าไป๋หยินค่อยๆ หุบลง
จู่ๆ เขายกมือขึ้น พลังแข็งแกร่งรวมตัวบนมือเขา
ลู่ฝานรีบเข้ามาใกล้ อยากเห็นชัดๆ ว่าพลังนั่นคืออะไร
แต่แสงเก้าสีรวมตัวบนมือไป๋หยิน สุดท้ายรวมตัวจนกลายเป็นแสงสีดำ
สีดำอันน่ากลัวนั่นเหมือนมีพลังทำลายล้างน่าสยดสยองอยู่ด้วย ถึงลู่ฝานอยู่ห่างมาก แต่เมื่อเห็นพลังนี้ยังแอบกลัวเลย
“พลังฟ้าดินเหรอ”
ลู่ฝานพูดพึมพำ
จู่ๆ หั่วตันซูรู้สึกหมดแรงไปทั้งตัว
แม้เขาเป็นเซียนบำเพ็ญชี่ที่แท้จริง แต่เมื่อเขาอยู่ต่อหน้าอริยปราชญ์ฟ้าดิน กลับไม่มีแรงต้านทานเลย
“หึ!”
ไป๋หยินส่งเสียงหึเย็นชา ใช้ฝ่ามือตบลงบนตัวหั่วตันซูทันที
วินาทีต่อมาหั่วตันซูทรุดลงบนพื้น มีแสงสีดำขลับกระเพื่อมเป็นวงทั้งตัว
“ไม่รู้จักกฎเกณฑ์ บุกเข้ามาในศูนย์กลาง พูดจาโอ้อวด นับวันยิ่งไม่มีขื่อไม่มีแป!”
ไป๋หยินมองหั่วตันซูที่นอนอยู่บนพื้นแล้วพูดอย่างเย็นชา
ผู้ฝึกชี่คนอื่นพากันส่ายหน้าเบาๆ ไม่มีใครช่วยพูดแทนหั่วตันซูสักคน