คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1734
หยางเจียนไม่ปล่อยใฟ้เสียเวลาไปมากกว่านี้ เขากวักมือเรียกแดร์ริล “เร็วเข้าสิ เพื่อนเจ้าจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
“ขอบคุณครับ ท่านยอดปรมาจารย์เอ้อหลาง!”
แดร์ริลมีปลื้มปีติมาก เขาชูกำปั้นขึ้นเพื่อคารวะหยางเจียน ก่อนที่เขาจะพุ่งไปหาเซลีนและควีนนี่
เขานั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าเซลีนทันทีและยิ้มออกมา เขาพูดว่า “มาเริ่มกันเลย!”
แดร์ริลฟังดูผ่อนคลาย แต่ใบหน้าของเขาซีดเซียว และเขาก็อ่อนแรงมาก
เขาได้รับบาดเจ็บหลังจากกาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต้านการโจมตีถึงสองครั้งของหยางเจียน แต่อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความตั้งใจของเขาที่จะช่วยชีวิตเซลีนเลย เขาต้องใช้เปลวเพลิงเย็นไร้มลทินเพื่อกำจัดแกนเปลวเพลิงแห่งสวรรค์ในตัวเธอออกไป เขาไม่มีความจำเป็นที่ต้องใช้พลังภายในของเขา
อืม!
เซลีนพยักหน้า จากนั้นเธอก็กัดริมฝีปากของเธอก่อนที่จะพูดเบา ๆ “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
แม้ว่าแดร์ริลจะดูผ่อนคลาย แต่เซลีนรู้ดีว่าแดร์ริลค่อนข้างได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นแน่ ความใส่ใจของเขาทำให้เธอประทับใจมาก
แล้วในไม่ช้า แดร์ริลก็เริ่มทำการกำจัดแกนเปลวเพลิงแห่งสวรรค์ มือขวาของเขาวางไว้บนสนามพลังของเซลีนอย่างนุ่มนวล
หืม!
เซลีนตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากมือของชายคนนั้น เธอไม่รู้สึกลังเลเหมือนเมื่อก่อนและเธอก็ยังสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นละมุนละไม
ควีนนี่ที่อยู่ข้าง ๆ ก็ได้อมยิ้มออกมาเช่นกัน
กงกงกำลังเฝ้าสังเกตจากระยะไกลด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ เธอไม่อาจระบายความโกรธออกมาได้เพราะหยางเจียนอยู่ตรงนั้น
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า
หยางเจียนเป็นสุดยอดปรมาจารย์เอ้อหลาง และเขาเป็นคนหนึ่งที่รักษาสัญญา เขายืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ ในขณะที่แดร์ริลกำลังช่วยเซลีนกำจัดแกนเปลวเพลิงแห่งสวรรค์ในตัวเธออยู่ เขายืนตระหง่านและสง่างามดั่งผู้พิทักษ์
ในเวลาต่อมาไม่นาน แดร์ริลก็สามารถกำจัดแกนเปลวเพลิงแห่งสวรรค์ในร่างของเซลีนได้ในที่สุด
ใบหน้าอันงดงามของเซลีนกลับคืนสู่สีอมชมพูโดยปราศจากความร้อนแผดเผาที่ทรมานเธอ เธอดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก
เฮ้อ!
แดร์ริลถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดเขาก็รู้สึกผ่อนคลายจริง ๆ สักที
สามารถแก้ไขปัญหาลงได้ในที่สุด
หลังจากนั้น แดร์ริลก็ยืนขึ้นและแสดงความเคารพต่อหยางเจียนอีกครั้ง เขากล่าวด้วยความซาบซึ้งใจว่า “ขอบคุณจริง ๆ ครับท่านยอดปรมาจารย์เอ้อหลาง!”
แดร์ริลแสดงความขอบคุณจากใจจริง มีคนพูดกันว่ายอดปรมาจารย์เอ้อหลางเป็นคนตรงไปตรงมาและหยิ่งยโส และมันก็เป็นความจริง
แม้ว่าหยางเจียนและกงกงจะอยู่ฝ่ายเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่อความซาบซึ้งใจของแดร์ริลที่มีต่อเขา
อืม!
หยางเจียนพยักหน้าด้วยใบหน้าอันหล่อเหลาและซื่อตรงของเขา ในฐานะยอดปรมาจารย์เอ้อหลางที่มีชื่อเสียง หยางเจียนจึงเคยชินกับการทำสีหน้าอันแสนเมินเฉย
“นี่มันเรื่องไร้สาระอะไรกัน?”
กงกงพึมพำในขณะที่เธอเดินไปหาแดร์ริลอย่างกระวนกระวายใจ “เจ้าช่วยเพื่อนได้แล้ว ทีนี้ก็มากับข้าซะ!”
กงกงอยากจะฆ่าแดร์ริลและระบายความโกรธของเธอ แต่เธอเปลี่ยนใจหลังจากที่เธอเห็นง้าวสวรรค์
แต่อย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นกงกงก็รู้สึกอับอายเกินกว่าที่จะแย่งเอาง้าวสวรรค์จากแดร์ริล ดังนั้นเธอจึงต้องการพาแดร์ริลกลับไปและชิงเอาง้าวสวรรค์กลับคืนมาเมื่อเธอมีโอกาส
“กงกง!”
แดร์ริลยิ้มอย่างขมขื่นมให้กงกง “พวกเราไม่ได้เป็นศัตรูกัน คุณไม่จำเป็นต้องมาลำบากกับผมขนาดนั้นก็ได้นี่ ใช่ไหม?”
แดร์ริลรู้สึกไร้ซึ่งหนทางเมื่อเขาพูดเช่นนั้น
‘ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรับใช้จักรพรรดิโฮ่วอี้ที่เป็นเจ้านายคนเดียวกัน แต่ทำไมพวกเขาสองคนช่างแตกต่างกันมากขนาดนี้นะ? หยางเจียนเป็นคนชอบธรรม แต่กงกงช่างเป็นคนใจแคบเสียจริง’
“หยุดเรื่องไร้สาระพรรค์นี้เดี๋ยวนี้!” กงกงขี้เกียจเกินกว่าที่จะทนมันได้อีกต่อไป “ไปกับข้าเร็วเข้าเถอะ!”
เธอยื่นมือที่เหมือนราวกับหยกออกมาจับแดร์ริล
“ท่านยอดปรมาจารย์เอ้อหลาง ท่านกงกง!” ทันใดนั้นเอง ราชองครักษ์จากโมอาน่าเหนือก็ตะโกนมาจากระยะไกล เขาหอบและมีท่าทีตื่นเต้น แต่ก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย
เมื่อราชองครักษ์มาถึง เขาก็ชูกำปั้นขึ้นและแสดงความเคารพต่อหยางเจียน เขาพูดเสียงดังว่า “ข้าน้อยพบเบาะแสของการสิ้นพระชนม์อย่างกะทันหันของจักรพรรดิโฮ่วอี้แล้วครับ!”
โอ้!
หยางเจียนและกงกงมองหน้ากันและกัน พวกเขาทั้งสองคนตื่นเต้นมาก
พวกเขาไม่เข้าใจกับการสิ้นพระชนม์อย่างกะทันหันของจักรพรรดิโฮ่วอี้อย่างมาก ในที่สุดก็มีเบาะแสอะไรบางอย่างสินะ?
แดร์ริลรู้สึกเจ็บแปลบที่อก ‘ไม่นะ! พวกเขาหาเบาะแสได้ยังไง? ฉันค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าตอนที่ฉันทำให้จักรพรรดิโฮ่วอี้สิ้นสติ ฉันไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรทิ้งเอาไว้นะ!’