บทที่ 577 จับปลา โดย Ink Stone_Fantasy
หลังจากตื่นนอนในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นเตรียมจะไปออกกำลังกาย ฉินสือโอวก็รู้ว่าทำไมเมื่อคืนพวกชาวประมงถึงพูดคุยกันอย่างมีความสุขขนาดนี้
ว่ากันตามปกติแล้วดูจากระยะเวลาหนึ่งเดือนในตอนคืนเดือนมืดหรือพระจันทร์เต็มดวงดวงอาทิตย์และดวงจันทร์อยู่ในแนวเดียวกันหรือตรงกันข้ามมีแรงดึงดูดกันทำให้เกิดน้ำขึ้น แต่ในตอนข้างขึ้นหรือข้างแรมแรงดึงดูดของดวงจันทร์ที่กระทำต่อแรงดึงดูดของดวงอาทิตย์ทำให้เกิดน้ำลงแต่ละรอบมีระยะเวลาประมาณครึ่งเดือน
ดูจากระยะเวลาหนึ่งปีก็มีน้ำขึ้นน้ำลงสองครั้งเช่นกัน
ในฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงถ้าโลก ดวงจันทร์และดวงอาทิตย์อยู่ในแนวเดียวกันนี้จะมีแรงดึงดูดกระแสน้ำที่มากกว่าเดือนอื่นๆ ทำให้เกิดน้ำขึ้นสองครั้งในช่วงฤดูใบไม้ผลิและใบไม้ร่วงในหนึ่งปี
น้ำขึ้นน้ำลงในช่วงเวลาอื่นๆ จะไม่ใหญ่มากขนาดที่ปกติแล้วจะไม่สามารถรู้สึกได้เลย
แต่หลายครั้งก็จะมีข้อยกเว้นขนาดความเล็กใหญ่ของน้ำขึ้นน้ำลงมีความสัมพันธ์กับระยะความใกล้ไกลของโลก ดวงจันทร์และดวงอาทิตย์เป็นอย่างมาก
อย่างที่รู้กันว่าดวงจันทร์มีเส้นทางการโคจรเป็นวงรีเข้าใกล้และออกห่างจากโลกหนึ่งครั้งทุกๆ ครึ่งเดือนโดยประมาณ กระแสน้ำขึ้นน้ำลงในตอนที่เข้าใกล้โลกจะใหญ่กว่าตอนที่อยู่ไกลโลกประมาณร้อยละสามสิบเก้า น้ำขึ้นในช่วงที่เข้าใกล้โลกจะมีความต่างของกระแสน้ำขึ้นลงมากเป็นพิเศษถ้าน้ำลงในช่วงที่ออกห่างโลกจะมีความต่างของกระแสน้ำขึ้นลงน้อยเป็นพิเศษ
เช่นเดียวกันกับวงโคจรของโลกรอบดวงอาทิตย์ก็เป็นวงรี ในตอนที่ยู่ใกล้พระอาทิตย์ แรงดึงดูดของดวงอาทิตย์เยอะกระแสน้ำขึ้นน้ำลงจะรุนแรง ในตอนที่อยู่ไกลแรงดึงดูดของดวงอาทิตย์น้อยกระแสน้ำขึ้นน้ำลงก็จะอ่อน
พูดอย่างง่ายๆ ถ้าวันไหนตำแหน่งของโลกอยู่ใกล้กับวงโคจรของดวงจันทร์ที่สุดดวงอาทิตย์ก็จะอยู่ในตำแหน่งที่ใกล้ดวงอาทิตย์ด้วย ก็คือตอนที่ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ โลกอยู่ในแนวเดียวกันวันนี้น้ำทะเลจะได้รับแรงดึงดูดกระแสน้ำขึ้นน้ำลงมากที่สุด น้ำขึ้นน้ำลงที่ใหญ่นั้นก็จะเผยให้เห็นสภาพที่แท้จริง
น้ำขึ้นน้ำลงครั้งใหญ่ครั้งนี้ก็จะเริ่มต้นตั้งแต่วันนี้
น้ำเริ่มลงตั้งแต่เช้าตรู่ ฉินสือโอววิ่งออกกำลังกายตอนเช้าไปถึงชายหาดก็เห็นว่าน้ำลดไปไกล เผยให้เห็นเสากินขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านล่างของคานหลักเขต
น้ำทะเลลงไปเผยให้เห็นก้นทะเลในอดีต
แนวหินของฟาร์มปลากระจัดกระจายไม่เสมอกันด้านบนเต็มไปด้วยสาหร่ายทะเลและพวกหญ้าทะเลไม่ได้ไปกับน้ำที่ลดลง ส่วนชายหาดอีกด้านก็ยังมีพวกปลากุ้งปูอยู่เยอะมาก
แนวหินสีน้ำตาลแดงขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนชายหาดพวกมันไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันนานแล้ว คุณภาพดินก้นทะเลของฟาร์มปลาต้าฉินดีมากล้วนมีแต่ทรายฉินสือโอวสามารถใส่รองเท้าผ้าใบวิ่งไปได้ หยิบหินมาก้อนหนึ่งด้านล่างก็มีปูโผล่ออกมา
ข้างๆ แนวหินปลาสเมลท์สี่ห้าตัวกำลังดีดดิ้นอยู่อย่างลำบากพวกมันยังไม่ตายอาศัยน้ำทะเลเฮือกสุดท้ายจากสาหร่ายทะเลที่อยู่ข้างๆ
นอกจากปลาสเมลท์แล้วรอบๆ ยังมีปลาแฮร์ริ่งสีเงิน หู่จือคาบขึ้นมาเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาตัวหนึ่งบุชบินลงมาโฉบเอาปลาบินขึ้นไปแล้วเอาเข้าปากอย่างแม่นยำ
ฉงต้าวิ่งหาวมาหลังจากเห็นว่าบนหาดทรายมีปลาอยู่มากมายขนาดนี้ก็รู้สึกเปรมปรีดิ์ในชั่วพริบตา โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังมีปลาแซลมอนชัมที่ลงทะเลไม่ทันน้ำลงเหลืออยู่ที่ชายหาดเป็นอาหารอันโอชะในสายตาหมีสีน้ำตาล ฉินสือโอวเล่นเป็นเพื่อนเจ้าพวกเด็กๆ อยู่ที่นี่สักพักวินนี่ก็เรียกเขาไปกินข้าว หลังจากที่เขากลับไปเชอร์ลี่ย์และคนอื่นๆ ก็กระโดดโลดเต้นลงบันไดมาสวมรองเท้าแตะเตรียมตัวไปจับปลาเก็บหอยเชลล์
ตั๋วตั่วอยู่ข้างหลังของเชอร์ลี่ย์ราวกับหางน้อยๆ มือเล็กๆ จับชายกระโปรงเชอร์ลี่ย์ไว้แน่น ฉินสือโอวโบกมือทักทายเธอ เธอก็พยักหน้าตอบพร้อมยิ้มหวาน
ฉินสือโอวยื่นนมรสผลไม้เล็กๆ ให้ตั๋วตั่ว ตั๋วตั่วชะโงกหน้ามาจุ๊บที่มือของเขาเธอพูดไม่ได้ได้แค่เพียงใช้การกระทำแสดงอารมณ์ของตัวเอง แต่คนทั่วไปไม่เข้าใจภาษามือเธอจึงแสดงออกต่อคนที่เธอชอบด้วยการจุ๊บ
วินนี่อุ้มตั๋วตั่วมาที่เก้าอี้ กระรอกดินไม่กี่ตัวกลิ้งเข้ามาราวกับก้อนไหมพรมค้นหาเปลือกผลไม้ ตั๋วตั่วมองพวกมันอย่างประหลาดใจ กระรอกดินเงยหน้าขึ้นมาก็ลืมตากลมๆ สีดำเล็กๆ มองตั๋วตั่วอย่างประหลาดใจ
วินนี่แบ่งแอปเปิลออกเป็นห้าส่วนแบ่งให้เหล่าพี่น้องกระรอกดิน พวกมันกอดแอปเปิลไว้กินไปจ้องมองตั๋วตั่วไป ปากขยับอย่างรวดเร็วดูแล้วน่ารักมาก
“ลืมแนะนำให้ตั๋วตั่วรู้จักกับเหล่ากระรอกไปเลย” ฉินสือโอวพูดพลางยิ้มเขาอุ้มตั๋วตั่วลงมา ตั๋วตั่วนั่งย่อลงบนพื้นใช้มือลองลูบกระรอกดินทันที
กระรอกดินไม่หลบแต่หันมามองเธอแล้วกินแอปเปิลอย่างรวดเร็วต่อไป
ตั๋วตั่วแบมือขวาที่กุมอยู่ตลอดออกด้านในมีแบล็กเบอร์รีอยู่ไม่กี่ผลเธอยื่นมือน้อยๆ ไปตรงหน้ากระรอกดิน กระรอกดินมองแบล็กเบอร์รีแล้วยื่นแอปเปิลที่เหลือแค่ครึ่งชิ้นของตัวเองให้ตั๋วตั่วอย่างไม่ลังเลแลกกับแบล็กเบอร์รีแสนอร่อย
เหมาเหว่ยหลงและหลิวซูเหยียนทางด้านหลังก็เดินลงมาเห็นตั๋วตั่วกำลังเล่นสนุกกับพวกกระรอกดินหลิวซูเหยียนจึงพยักหน้ายิ้มให้ฉินสือโอวพลางพูด “ขอบคุณที่คุณช่วยดูแลตั๋วตั่วนะคะ”
ฉินสือโอวยิ้มพลางพูด “ดูแลอะไรกันครับ? หนูน้อยสานสัมพันธ์ด้วยตัวเองน่ะ มาครับ พวกเราทานข้าวกันเถอะ ทานเสร็จแล้วพวกเราไปเก็บปลาที่ชายหาดกันหน่อย”
ได้ยินคำพูดนี้พวกเชอร์ลี่ย์กับกอร์ดอนก็งอแง “ฉิน พวกเราไม่ไปโรงเรียนแล้ว พวกเราอยู่จับปลาที่บ้านด้วยได้ไหม?”
“ใช่ เมื่อครู่ผมมองเห็นจากหน้าต่างมีปลาและกุ้งมากมายของฟาร์มปลาเราอยู่บนชายหาดเยอะกว่าฟาร์มปลาในเมืองเสียอีก” มิเชลพูด
ฉินสือโอวตบโต๊ะให้พวกเขารีบกินอาหารของตัวเองแล้วพูด “จะอยู่ก็ไม่มีปัญหาแต่พวกเธอต้องดูแลน้องตั๋วตั่วให้ดีเข้าใจไหม?”
เงื่อนไขสำเร็จอย่างรวดเร็ว พวกเด็กๆ กินอาหารเช้าของตัวเองเสร็จด้วยความรวดเร็วอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนแล้วกระโดดโลดเต้นออกไป
ตั๋วตั่วรีบดื่มนมผลไม้ในแก้วของตัวเองให้หมดแล้วกดเก้าอี้กระโดดลงไปไล่ตามอยู่ด้านหลัง วิ่งไปไม่กี่ก้าวคิดดูแล้วก็กลับมาพาพวกกระรอกดินไปด้วย
ฉินสือโอวตะโกนไปครั้งหนึ่ง เชอร์ลี่ย์ก็นึกถึงเงื่อนไขเมื่อครู่ขึ้นมาได้เลยรีบกลับมาจูงตั๋วตั่ว ตั๋วตั่วชี้ไปที่พวกกระรอกดินอย่างรีบร้อน เชอร์ลี่ย์ตะโกนเรียกกอร์ดอนกลับมาให้เขาและพาวลิสพาพวกกระรอกดินไป
“เอาพวกมันไปทำไม?” กอร์ดอนถามอย่างไม่พอใจ
เชอร์ลี่ย์พูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง “นายคันหูหรือไง?”
กอร์ดอนหดคอแล้วรีบพูดพลางยิ้ม “แต่เอาไปก็ได้”
ฉงต้าวิ่งเล่นบนหาดทรายอย่างสนุกสนานทั้งเช้าใบหน้าอ้วนๆ เต็มไปด้วยความสุขในปากคาบปลาแซลมอนโคโฮอยู่หนึ่งตัวที่อุ้งเท้ายังจับปลาแซลมอนแอตแลนติกขนาดกลางอยู่อีกหนึ่งตัวด้วยต้าป๋ายอยู่ที่ด้านหลังของมันกำลังกดปลาแซลมอนซ็อกอายอยู่หนึ่งตัว
พวกเด็กๆ วิ่งมาถึงแนวหินพวกเขาจับไปอย่างชิลๆ ก็เป็นปลาตัวใหญ่
ชายฝั่งยาวสุดลูกหูลูกตาน้ำทะเลลงไปอย่างน้อยสองสามร้อยเมตรแล้ว หาดทรายโล่งที่โผล่ออกมามองเห็นแนวหินและพวกปลากุ้งที่เกยตื้นได้ทั่วไป
ฟาร์มปลาเจริญรุ่งเรืองอย่างที่สุดเป็นประจักษ์ต่อสายตาผู้คนพวกชาวประมงด้านหลังที่รีบมาถอนหายใจด้วยความตื้นตัน “สิบกว่าปีแล้ว จากครั้งแรกที่ผมเห็นปลาที่เหลือจากตอนน้ำลงเยอะขนาดนี้”
ชาร์คเปิดกระบะดึงกล่องเก็บความอุณหภูมิออกมาในกล่องมีน้ำแข็ง รวบรวมปลาใหญ่ที่มีมูลค่าใส่เข้าไปเพื่อเอาไปขายต่อไป
เด็กๆ ไม่กี่คนขึ้นมาแต่ละคนลากกล่องเก็บอุณหภูมิคนละใบวิ่งเข้าไปที่แนวหินก้นทะเลอย่างมีความสุข วินนี่ตะโกน “ระวังหน่อยนะ ห้ามถอดรองเท้า ห้ามทำหินแตกมากเกินไปเข้าใจไหม?”
พวกเด็กๆ โบกมือแสดงว่าตัวเองรู้แล้วไม่แม้แต่จะหันหน้ามา สำหรับพวกเขาฟังก็ไม่ได้ฟังอย่างนั้นคงมีแต่วิญญาณที่รู้
………………………………………………