เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1542
ยาเทวดาแบบนี้ ถึงพลิกแผ่นดินหาทั้งประเทศอู่อานคงหาไม่เจอแม้แต่ต้นเดียว
แต่ลู่ฝานเห็นที่นี่ 2-3 ต้นแล้ว
อย่างเช่นดอกไร้รากที่บานเหมือนเมฆสี เปลี่ยนแปลงยากจะคาดเดา ลอยอยู่กลางอากาศ
แสงสาดลงมาเพียงเล็กน้อย ก็สามารถทำให้ยาเทวดาต้นอื่นที่อยู่รอบๆ ได้รับการหล่อเลี้ยงอย่างสมบูรณ์
พูดตามตรง บางครั้งลู่ฝานไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมยาเทวดาพวกนี้ถึงปลูกด้วยกันได้
โดยทั่วไปยิ่งเป็นสมุนไพรที่อัศจรรย์ ยิ่งจำเป็นต้องมีพลังชี่ฟ้าดินรุนแรงและพื้นที่ในการเจริญเติบโตที่กว้างขวาง
แต่ที่นี่ ยาเทวดาพวกนี้ไม่เพียงแต่เติบโตอย่างดี อีกทั้งยังงอกอย่างรวดเร็วด้วย
จากที่ไอ้เก้าพูด ด้านล่างพื้นดินแห่งนี้ต้องมีค่ายกลขนาดใหญ่จนจินตนาการไม่ออก คอยมอบพลังฟ้าดินที่เต็มเปี่ยมให้พวกมัน
ลู่ฝานเห็นด้วยกับจุดนี้มาก เพราะเขาเพิ่งมาแค่ไม่กี่วัน ก็รู้สึกว่าวิทยายุทธของตัวเองมั่นคงขึ้นมาก
ความเร็วระดับเทพแบบนี้ ไม่ใช่แค่เพราะพื้นฐานเขาแน่นหนา สิ่งสำคัญกว่านั้นคือพลังฟ้าดินที่นี่รุนแรงจนจินตนาการไม่ออก
“คารวะผู้ดูแลลู่!”
นักบู๊ที่กำลังดูแลยาเทวดาคุกเข่าทำความเคารพลู่ฝาน
ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ ทำมือบอกให้พวกเขาลุกขึ้น
คนพวกนี้คือนักบู๊ที่ตระกูลหั่วจับมาจากที่ต่างๆ ในสวรรค์ชั้นหนึ่ง พวกเขาอาจเคยล่วงเกินตระกูลหั่ว หรือไม่ก็เคยติดหนี้อะไรกับตระกูลหั่ว จึงจำใจต้องเป็นคนใช้ของตระกูลหั่ว
เดิมทีฐานะของนักบู๊ในประเทศตันเซิ่งก็ต่ำอยู่แล้ว ถึงขั้นที่ต่ำกว่าคนทั่วไปด้วยซ้ำ
ผู้ฝึกชี่ประเทศตันเซิ่งเป็นมิตรกับคนทั่วไปมาก เพราะในประเทศที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังฟ้าดิน ไม่มีใครรับประกันได้ว่าวันใดวันหนึ่งคนทั่วไปจะเกิดการรู้แจ้ง และกลายเป็นหนึ่งในผู้ฝึกชี่อย่างเป็นทางการ
แต่นักบู๊ไม่เหมือนกัน ในประเทศตันเซิ่งนักบู๊ไม่สามารถรู้แจ้งได้ และมีเพียงคนที่รู้ว่าตัวเองเป็นผู้ฝึกชี่ไม่ได้ จึงไปเป็นนักบู๊
เพราะพวกเขาก็ต้องการพลังและอายุที่ยืนยาวเหมือนกัน ถ้าเป็นประเทศอื่น นี่เป็นเพียงแค่ตัวเลือกเท่านั้น แต่ในประเทศตันเซิ่งกลับหมายถึงความอัปยศ
ถ้าผู้ฝึกชี่ประเทศตันเซิ่งฆ่าคนธรรมดาต้องติดคุก หรือต้องแลกด้วยชีวิต แต่ถ้าฆ่านักบู๊ต้องชดใช้แค่สมุนไพรกับแร่หินเท่านั้น
เห็นฐานะของนักบู๊ได้อย่างชัดเจน
นักบู๊ที่อยู่ตรงหน้าพวกนี้ เรียกว่าเป็นพวกที่มีชีวิตดีในตระกูลหั่ว
แม้การดูแลยาเทวดาจะเหนื่อย แต่เป็นงานที่สามารถยกระดับวิทยายุทธได้ เพราะพลังฟ้าดินที่นี่สมบูรณ์ขนาดนี้ เป็นผลดีกับนักบู๊มาก
“เฉินจวิน หวังอู่ นายสองคนมานี่”
ลู่ฝานกวักมือตะโกนเรียกนักบู๊สองคนในนั้นที่เสื้อผ้าเก่าที่สุด
สองคนนี้คือนักบู๊สองคนที่ลู่ฝานไว้ชีวิตพวกเขา
พูดตามตรง ตอนมาสวนยาวิเศษวันแรกและเห็นสองคนนี้ ลู่ฝานตกใจสุดๆ
แต่ลู่ฝานไม่ได้เอะอะโวยวาย แค่ให้หลิงเหยาแอบไปคุยกับพวกเขาสองคน
พูดตามตรงว่าตอนเห็นหลิงเหยากับลู่ฝานเป็นหัวหน้าของพวกเขา สองคนนี้ตกใจจนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้
คืนนั้นสองคนนี้บอกทุกอย่างกับหลิงเหยา
ลู่ฝานเข้าใจทันทีว่าทำไมผู้อาวุโสห้าถึงจับไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร
สหายสองคนนี้คงช่วยชีวิตเขาไว้
คนดีมักได้รับผลตอบแทนที่ดีจริงๆ ลู่ฝานทอดถอนใจ ดูเหมือนไว้ชีวิตสองคนนี้คือสิ่งที่ถูกต้อง
แต่ลู่ฝานไม่ได้ให้อะไรพิเศษกับสองคนนี้เพราะเรื่องนี้ แต่กลับทำเหมือนมองไม่เห็น และทำงานของตัวเองต่อไป
เพราะจู่ๆ ลู่ฝานนึกขึ้นได้ว่านี่คือวิธีที่ผู้อาวุโสห้าจงใจหยั่งเชิงเขาหรือเปล่า ไม่งั้นทำไมถึงบังเอิญให้เขามาทำงานที่นี่พอดี
แต่ผ่านไปสามวันลู่ฝานยังไม่เห็นว่าใครจับตามองเขา ดังนั้นวันนี้เขาจึงตัดสินใจให้อะไรสองคนนี้สักหน่อย
เฉินจวินกับหวังอู่มาข้างหน้าลู่ฝาน แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “ผู้ดูแลลู่”
ลู่ฝานมองทั้งสองคนแวบหนึ่ง จากนั้นพูดอย่างเฉยเมยว่า “พวกนายสองคนไปที่มุมตะวันออกเฉียงใต้ ดูการเจริญเติบโตของสมุนไพรที่มาใหม่ เอาผงยาขวดนี้ไป ถ้าสมุนไพรมีอะไรผิดปกติให้ราดลงไปด้านบนนิดหน่อย”
หวังอู่รับขวดยามา เขาเห็นว่ามีตัวอักษรสว่างอยู่บนขวดเล็กน้อย
“ด้านในมีสิ่งของอากาศเวิ้งว้าง อย่าเอะอะโวยวาย”
หวังอู่กับเฉินจวินมองลู่ฝานแวบหนึ่ง ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ แสงบนขวดหายไป
หวังอู่กับเฉินจวินรีบออกไป อดตัวสั่นขึ้นมาไม่ได้
หลิงเหยาถามเบาๆ ข้างลู่ฝานว่า “ลู่ฝาน นายให้อะไรพวกเขาเหรอ”
ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “วิชานิดหน่อย ยานิดหน่อย คำแนะนำเล็กน้อย ใช้แหวนอากาศธาตุที่คนอื่นให้ฉันที่ประเทศอู่อาน ไม่มีใครดูออกหรอก พวกเขาฝึกฝนได้ถึงขั้นไหนก็ขึ้นอยู่กับความโชคดีของพวกเขาแล้วล่ะ”
หลิงเหยาอมยิ้มแล้วพยักหน้า
ขณะกำลังคุยกัน เงาคนที่คุ้นเคยลงจากฟ้ามาตรงหน้าลู่ฝาน
“น้องลู่ฝาน ฮ่าๆ ไม่ได้เจอนาน สบายดีไหม!”
ลู่ฝานเงยหน้ามองแล้วพูดว่า “หัวหน้าหั่วตันซู ลมอะไรพัดหัวหน้ามาที่นี่ได้”
หั่วตันซูยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันแค่ช่วยคนอื่นทำงานเท่านั้น คุณชายใหญ่อยากพบนาย ไปกับฉันสิ”