เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1544
ลู่ฝานกำลังมองอย่างเพลิดเพลิน มีคนสองคนเดินมาอย่างรวดเร็ว
สิ่งแรกที่ปรากฏในสายตาคือหั่วหลงจู้ รอยยิ้มปรากฏตรงมุมปาก คิดไม่ถึงว่าหั่วหลงจู้จะทำความเคารพเขาเล็กน้อย
ด้านหน้าหั่วหลงจู้คือผู้ชายท่าทางสง่างาม
ใบหน้าเขาคล้ายหั่วหลงจู้ พลังบนตัวหนักแน่น ไม่เหมือนพลังแสนลึกลับบนตัวลู่ฝาน พลังบนตัวเขาเหมือนกับเปลวไฟที่ลุกโชนอย่างบ้าคลั่ง
ให้ความรู้สึกเหมือนภูเขาไฟที่ปะทุได้ตลอดเวลา
ลู่ฝานมั่นใจได้เลยว่านี่คือหั่วหลงชิ่ง คุณชายใหญ่ตระกูลหั่ว
ลู่ฝานลุกขึ้นทำความเคารพ “คารวะคุณชายใหญ่!”
หั่วหลงชิ่งยิ้มแล้วพูดว่า “ผู้ดูแลลู่ เชิญนั่ง คนกันเองไม่ต้องเกรงใจหรอก”
ทั้งสามคนนั่งลง ลู่ฝานยิ้มบางๆ “ไม่ทราบว่าคุณชายเรียกฉันมาวันนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
หั่วหลงชิ่งมองลู่ฝานด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีเรื่องสำคัญอะไรหรอก แต่การต่อสู้ของผู้ดูแลลู่กับจินเซ่าเหยียนไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ฉันได้เห็นแล้วเหมือนกัน เห็นแล้วฉันรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว ดังนั้นวันนี้จึงอยากแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับผู้ดูแลลู่สักหน่อย ไม่ทราบว่าผู้ดูแลลู่จะให้เกียรติหรือเปล่า”
ลู่ฝานพูดว่า “คุณชายใหญ่ แม้การต่อสู้ครั้งก่อนของฉันดูสบายๆ มาก แต่ความจริงฉันบอบช้ำภายใน อาการแบบนี้ถ้าฝืนสู้กับคนอื่น อาจทำให้คุณชายใหญ่ไม่พอใจเท่าไรนัก รอผ่านไปอีกสักระยะได้ไหม”
รอยยิ้มบนใบหน้าหั่วหลงชิ่งหุบลงเล็กน้อย หั่วหลงจู้กำลังจะอาละวาด แต่โดนหั่วหลงชิ่งกดให้นั่งลง
ลู่ฝานมองพวกเขาอย่างเฉยเมย ไม่รู้สึกว่ามีตรงไหนไม่เหมาะสม
เขาไม่ใช่คนที่ประลองกับคนอื่นไปทั่วโดยไม่มีเป้าหมายหรอกนะ ลู่ฝานคิดว่าเขาได้แสดงพละกำลังที่ควรให้ตระกูลหั่วเห็นออกมาแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องทำเรื่องโดดเด่นอะไรต่ออีก
อีกทั้งการประลองก็ต้องเลือกคน ถ้าหั่วหลงจู้ชวนเขาประลอง ลู่ฝานคงสนใจมาก จะซัดให้หัวปูดเลย
แต่ถ้าเจอหั่วหลงชิ่ง ปล่อยไปดีกว่า
ขืนชนะขึ้นมาแล้วหั่วหลงชิ่งขายหน้า ไม่แน่อาจมาหาเรื่องเขาก็ได้
ขืนแพ้ขึ้นมาแล้วตระกูลหั่วสบประมาทเขา จะส่งผลเสียกับแผนของเขา
เรื่องกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ คนโง่เท่านั้นถึงจะทำ
หั่วหลงชิ่งเงียบครู่หนึ่ง จู่ๆ เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ในเมื่อผู้ดูแลลู่ไม่อยากประลอง งั้นดื่มชาละกัน เรามาคุยกันสักหน่อย”
ลู่ฝานพยักหน้าแล้วพูดว่า “แบบนี้ดีเลย ขอบคุณคุณชายใหญ่มาก”
หั่วหลงชิ่งปรบมือเรียก สาวใช้ข้างนอกเดินเข้ามาช้าๆ
สาวใช้ถือแก้วชาพร้อมรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า เดินมาถึงข้างหน้าหั่วหลงชิ่งกับลู่ฝาน แล้ววางแก้วชาลงเบาๆ
หั่วหลงชิ่งยกแก้วชาขึ้นมาแล้วยิ้มบางๆ
ตอนนี้หั่วหลงจู้ที่อยู่ข้างหั่วหลงชิ่งยิ้มแล้วพูดว่า “ผู้ดูแลลู่รู้จักเธอหรือเปล่า”
ลู่ฝานเงยหน้ามองสาวใช้ เขาหรี่ตาลงทันที ใจสั่นอย่างแรง
“หั่วเทียนหรุ่ย!”
หั่วเทียนหรุ่ยยิ้มบางๆ แล้วมองหน้าลู่ฝานใกล้ๆ
แม้ลู่ฝานใช้เคล็ดวิชาบู๊สรรพสิ่งไร้รูปร่าง และเปลี่ยนบุคลิกของตัวเอง แต่มองใกล้ขนาดนี้หั่วเทียนหรุ่ยก็จำเขาได้อยู่ดี
หั่วเทียนหรุ่ยยกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “คุณชายจำฉันได้ไหม”
ลู่ฝานพยายามใจเย็น ปราณชี่ในตัวเริ่มรวมตัวกัน
อารมณ์บนใบหน้าลู่ฝานนิ่งสงบ เขายกชาขึ้นมาจิบเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันต้องจำเธอได้ด้วยเหรอ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ทำไมคุณชายรองถึงถามฉันแบบนี้ล่ะ”