คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1750
อะไรนะ?
เทพธิดาฉางเอ๋อตบยุงให้เขาเหรอ?
ควีนนี่เลิกคิ้ว เธอยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่
เทพธิดาฉางเอ๋อนั้นแข็งแกร่งและสูงส่งเหมือนนางฟ้า เธอจะมาช่วยแดร์ริลตบยุงได้อย่างไรกัน? มันยากเกินจะเชื่อได้
เซลีนยิ้มและไม่พูดอะไร เธอรู้ว่าแดร์ริลโกหก เขาหาข้ออ้างเพื่อช่วยไม่ให้ฉางเอ๋อต้องอายไปมากกว่านี้
“เจ้า-”
ฉางเอ๋อหน้าแดงแต่เธอก็ไม่ได้แย้งอะไร
แดร์ริลนั้นหยาบคายเกินไป เขาพูดเรื่องโกหกแบบนี้ออกมาได้อย่างไร?
แต่แม้ว่าคำโกหกของเขาจะน่าโมโห แต่ว่ามันก็ดีกว่าความจริง
…
ขณะเดียวกันที่ถนนในเมืองหลวงของโมอาน่าเหนือ
ก่อนหน้านี้ถนนที่เงียบสงบตอนนี้เจ็มไปด้วยเลือด ซากศพและเสียงร้องโหยหวน
จูปาเจี๋ยไม่ได้แพ้การต่อสู้แม้ว่าจะมีทหารยามกว่าร้อยนายรุมล้อมเขา เขาพลิ้วกายไปมาท่ามกลางศัตรูพร้อมคราดเก้าเขี้ยวในมือ เขานั้นรวดเร็วปานสายฟ้า ทุกครั้งที่โจมตีจะต้องมีทหารยามร่วงลงไปนอนบนพื้น
ปัง ปัง ปัง
เพียงชั่วพริบตา ทหารยามนับสิบก็นอนจมกองเลือด
“จูปาเจี๋ย!”
หัวหน้าทหารยามจ้องจูปาเจี๋ยตาแดงก่ำ “แกก่ออาชญากรรมร้ายแรง แกไม่มีทางหนีไปได้หรอก หากว่ารู้แล้วก็ยอมมอบตัวซะดี ๆ เถอะ”
หัวหน้าทหารพูดด้วยน้ำเสียงชิงชัง จูปาเจี๋ยไม่เพียงทำให้จักรพรรดิต้องสิ้นชีพเท่านั้น แต่ยังฆ่าทหารของเขาไปมากมาย ชายคนนี้สมควรตายแล้ว
“จูปาเจี๋ย วันนี้แกหนีไปไม่ได้แน่”
“ใช่ แม้ว่าแกจะเก่งแต่ก็ไม่มีทางหนีออกจากเมืองหลวงได้”
“ยอมแพ้ซะเถอะ”
ยามตะโกนใส่จูปาเจี๋ย ทุกคนต่างก็เปี่ยมด้วยโทสะ
‘อาชญากรรมร้ายแรงเหรอ?’
จูปาเจี๋ยงงมาก เขาแค่เย้าแหย่ฉางเอ๋อนิดหน่อยก่อนที่จะหนีออกจากเมืองหลวง แล้วทำไมพวกนี้ถึงได้จับเขาในข้อหาร้ายแรงเช่นนี้?
เขายังไม่รู้ว่าจักรพรรดิโฮ่วอี้ได้สลักชื่อของเขาไว้บนแท่นหยกก่อนที่จะตาย
“ไสหัวไป!” จูปาเจี๋ยพูดพร้อมถือคราดเก้าเขี้ยวไว้ในมือ เขาไม่กลัวเมื่อเห็นทหารพุ่งเข้ามาหา
จักรพรรดิโฮ่วอี้นั้นตายไปแล้ว แต่พวกนี้ยังไม่ยอมปล่อยเขาไปอีกเหรอ?
‘ดียิ่ง หากว่าอยากจะสู้ ข้าก็จะเล่นด้วย’
โฮก
ตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้ยินเสียงเสือคำรามเสียงดัง
ทันใดประตูและหน้าตางของร้านค้าที่อยู่สองฝั่งถนนก็แตกกระจายเป็นเสี่ยง
จูปาเจี๋ยกระโดดลอยขึ้นไปในอากาศ มีเสือตัวจุดเหลืองตัวใหญ่ปรากฏออกมาต่อหน้า เสือนี้ตัวยาวกว่าสิบเมตร มันเป็นภาพลวงตาที่พลังภายในของใครสักคนสร้างขึ้นมา แต่มันก็ดูสมจริงมากจนน่ากลัว
“พยัคฆ์สวรรค์ร่ำไห้”
“ฆ่า” จูปาเจี๋ยตะโกนอย่างบ้าคลั่งพร้อมชี้ไปที่ทหารยาม
พยัคฆ์สวรรค์ร่ำไห้นั้นเป็นท่าไม้ตายหนึ่งของจูปาเจี๋ย เขาไม่อยากจะใช้มัน แต่จักรพรรดิโฮ่วอี้จับเขาขังไว้นานนับพันปีแล้วก็ยังไม่ยอมปล่อยเขาไปแม้ว่าจะตายไปแล้ว จูปาเจี๋ยจึงไม่คิดสนใจอะไรอีก
จูปาเจี๋ยเพียงแค่อยากสังหารเพื่อบรรเทาความโกรธเท่านั้น
เสือคำรามและพุ่งไปข้างหน้า ไม่ว่ามันผ่านไปตรงไหน ผืนฟ้าก็แยกออก
“อ๊ากก”
ทหารยามรู้สึกมึนงงเมื่อเสือลายจุดเหลืองมาอยู่ตรงหน้าพวกเขา พลังรุนแรงนั้นทำให้พวกเขาเข่าอ่อน ทหารยามกว่า 20 นายกระอักเลือดออกมาเมื่อโดนเสือโจมตี พวกเขาไม่เหลือแรงที่จะสู้อีกแล้ว