เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1551
พริบตาเดียวเวลาผ่านไปสิบวันแล้ว
ตอนเช้าตรู่ มีคนมายังสวนยาวิเศษ มาถึงก็ตะโกนเสียงดังว่า “ลู่ฝาน ออกเดินทางแล้ว!”
ลู่ฝานเดินออกมาจากบ้านไม้ มองคนพวกนี้อย่างเฉยเมย หลังจากนั้นจับมือหลิงเหยาแล้วพูดว่า “ระวังให้มาก อย่าลืมใช้อันนี้ติดต่อตลอดเวลา”
ลู่ฝานชี้ฝ่ามือตัวเอง ตรงนั้นมีสัญลักษณ์สว่างอยู่
สัญลักษณ์นี้มีชื่อว่าห้าธาตุสรวงสวรรค์ เป็นของดีที่ลู่ฝานใช้เงินจำนวนมากขอให้หั่วตันซูหามาให้
มีสัญลักษณ์นี้อยู่ แค่ทั้งสองคนอยู่ในประเทศตันเซิ่ง สามารถเห็นอีกฝ่ายผ่านห้าธาตุฟ้าดินได้ นี่เป็นของสะสมอันล้ำค่าของผู้ฝึกชี่ตระกูลหั่ว ลู่ฝานใช้ยาเทวดาตั้งหลายต้นกว่าจะแลกมันมาได้
“วางใจได้เลย ไปเถอะลู่ฝาน เชื่อฉันแค่นายทำสำเร็จ เราต้องออกไปได้แน่นอน”
หลิงเหยาพยักหน้าจริงจัง
จู่ๆ ลู่ฝานนึกอะไรขึ้นได้ เขาเอาเจ้าดำออกมายื่นให้หลิงเหยา “เจ้าดำใกล้ฟื้นแล้ว เธอเอามันไว้ ตอนหนีจะได้สะดวก”
หลิงเหยาพูดอย่างตกใจว่า “ลู่ฝาน เจ้าดำเป็นกำลังหลักของนายเลยนะ!”
ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ตอนนี้เธอจำเป็นต้องให้มันช่วยมากกว่า ใช่สิ เธอต้องจับตาดูคนนั้นให้ดี”
หลิงเหยาพยักหน้าเข้าใจ
พูดจบ ลู่ฝานเอาเจ้าดำไว้ในอกหลิงเหยา
เจ้าดำที่ยังหลับอยู่ส่งเสียงครางสบายใจออกมา
เมื่อทำทุกอย่างเสร็จ ลู่ฝานหันหลังเดินออกไป
มีคนรอเขาอยู่ข้างนอกนานแล้ว
“คุณชายใหญ่ คุณชายรอง หั่วตันซู ให้ทุกคนรอนานเลย”
ลู่ฝานมองทั้งสามคนแล้วโค้งคำนับเล็กน้อย
หั่วหลงชิ่งยิ้มแต่ไม่พูดอะไร หั่วหลงจู้หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ลูกผู้ชาย ทำซะเหมือนกับความรักที่ลึกซึ้งระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาว ไม่รู้จริงๆ ว่าวิทยายุทธของนายยกระดับขึ้นมาได้ยังไง”
ลู่ฝานขี้เกียจสนใจเขา หั่วตันซูโอบไหล่ลู่ฝานแล้วพูดว่า “รีบไปกันเถอะ ผู้อาวุโสสามรอเรานานแล้ว!”
เมื่อสะบัดมือ เรือสีแดงลำหนึ่งลอยลงมาข้างหน้าทั้งสี่คน
เรือสูงเก้าเมตรกว่า สะท้อนสีแดงทั้งลำ สร้างมาจากแร่หิน
ทั้งสี่คนขึ้นเรือ แล้วลอยออกไปไกล เพียงพริบตาเดียวก็หายลับขอบฟ้าไป
ลู่ฝานนั่งอยู่ในเรือ มองอากาศเวิ้งว้างรอบๆ กะพริบไม่หยุด
ความเร็วของเรือลำนี้น่ากลัวมาก เหนือกว่าเรือธรรมดาทั่วไปแน่นอน ลู่ฝานแอบเทียบเรือลำนี้กับเรือหลิงของตัวเอง คิดว่าเรือหลิงรวมกันร้อยลำก็ยังสู้เรือลำนี้ไม่ได้
ตัวเรือใหญ่มาก แต่ตอนผ่านอุโมงค์มิติกลับรวดเร็วมาก นี่หมายความว่าคนสร้างเรือลำนี้มีความรู้แตกฉานทางด้านมิติจนน่ากลัวมาก
ตอนนี้ลู่ฝานเป็นเซียนบำเพ็ญชี่อย่างแท้จริง แต่ความรู้ด้านมิติของเขาแค่หางอึ่งเท่านั้น
แต่ตอนนี้เมื่อเขามองอุโมงค์มิติเหล่านี้ เขาพอดูออกว่าอุโมงค์มิติพังทลายยังไง และประกอบกันยังไง
เมื่อดูออกก็เท่ากับว่ามีการพัฒนาขึ้น ลู่ฝานคิดว่ายังไงสักวันหนึ่งตัวเองก็ต้องเข้าใจ เขาต้องการแค่เวลาเท่านั้น
หลังผ่านไปครู่หนึ่ง เรือสีแดงหยุดลง
แม้เวลาสั้นมาก แต่ลู่ฝานรู้ว่าเรือสีแดงกะพริบอย่างน้อยเป็นพันครั้ง
ถ้าเป็นเรือหลิงของเขา คงต้องใช้เวลาเป็นสิบวัน
สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือเมฆห้าสีเป็นแถบ พวกเขาลอยอยู่กลางอากาศ เมื่อมองออกไปสุดสายตา เห็นคนยืนอยู่บนเมฆ
สวมชุดเกราะ ถืออาวุธในมือ นัยน์ตาแดงก่ำ เขาเพิ่งเคยเห็นคนใส่ชุดเกราะในประเทศตันเซิ่งเป็นครั้งแรก ลู่ฝานประหลาดใจเล็กน้อย อย่าบอกนะว่าคนพวกนี้คือนักบู๊