แต่ถามก็ถามไปแล้ว จะบอกว่าไม่ทาให้แล้วนะก็ไม่ใช่
“ไม่เป็นไร ฉันจัดการเองได้ มันดึกมากแล้ว ฉินซีคงรอคุณมานานแล้ว คุณรับกลับบ้านเถอะ!”
เซี่ยเหอพูดอย่างรวดเร็ว
แต่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง โดยหวังว่าหยางเฉินจะอยู่ต่อไป เช็ดยาให้เธอ แล้วจากไปหลังจากที่เธอผล็อยหลับไป
แต่ว่า ก็ทำให้เธอผิดหวัง
หยางเฉินกังวลเกี่ยวกับเสี้ยวเสี้ยว อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในห้องน้ำทำให้เขารู้สึกเขินอายที่จะอยู่ในห้องของเซี่ยเหอต่อไป
“งั้นฉันไปก่อนนะ!”
หยางเฉินรีบลุกขึ้นและจากไป
เมื่อเขาเดินไปที่ประตู หยางเฉินก็จำอะไรบางอย่างได้ หันหลังให้เซี่ยเหอแล้วพูดว่า “คุณพักสักสองสามวัน เมื่ออาการบาดเจ็บของคุณหายแล้ว คุณค่อยไปที่กองถ่าย กองถ่ายฝั่งโน้น ฉันจะช่วยคุณลาเอง”
พูดจบ หยางเฉินก็รีบเดินออกมา
เมื่อเห็นประตูห้องปิดลง ใบหน้าของเซี่ยเหออย่างโดดเดี่ยว เธอเหม่อลอยไปสักพัก เธอหัวเราะกับตัวเอง: “เขาช่วยฉันมามากแล้ว ทำไมฉันยังจะสร้างปัญหาให้เขาอีกด้วย?”
ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หยางเฉินออกจากโรงแรม เขาก็ขับรถกลับบ้านทันที
เพราะเขากังวลเกี่ยวกับเสี้ยวเสี้ยว เขาจึงเพิ่มความเร็วให้สูงสุดตลอดทาง
หลงเถินที่ดัดแปลงเป็นเหมือนสายฟ้าสีดำ เครื่องยนต์คำราม และมุ่งหน้าไป
ความสนใจของหยางเฉินอยู่ที่ทางกลับบ้าน เขาไม่รู้ว่าเขากำลังตกเป็นเป้าหมายอยู่
“ปัง!”
เมื่อหยางเฉินกำลังขับผ่านทางแยก รถบรรทุกหนักราวกับสัตว์ป่าก็คำรามเครื่องยนต์และพุ่งตรงไปที่รถหลงเถิน
“บูม!”
ด้วยเสียงกระแทกอันดัง หลงเถินถูกชนและกลิ้งไปในอากาศเป็นหลายๆรอบ
“พัง!” ตกลงบนพื้นอย่างหนัก
ทันทีที่รถถูกชน ถุงลมนิรภัยทั้งหมดอยู่ในรถถูกติดตั้ง
หยางเฉินถูกกระแทกอย่างแรง สมองของเขาตกตะลึง บาดแผลอันยาวในแขนของเขา และเลือดก็ไหลออกมา
“ไอ้เวร!”
หยางเฉินส่งเสียงคำรามต่ำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
หัวของเขากระแทกจนแตก เลือดไหลออกมาจากหัว และเข้าไปในดวงตาของหยางเฉิน
ในเวลานี้ ดวงตาของหยางเฉินถูกย้อมด้วยเลือดเป็นสีแดงแล้ว และโลกของเขาดูเหมือนจะเป็นสีแดงเลือด
“บูม!”
เขาเถีบประตูรถและเดินออกมา
ขณะที่เขาก้าวลงจากรถ ความรู้สึกวิกฤตก็เกิดขึ้นทันที เขากระแทกเท้าของเขาและหายตัวไปจากที่เดิม
“บูม!”
เกือบจะในเวลาเดียวกัน เสียงของสไนเปอร์ก็ดังขึ้น
ตรงตำแหน่งที่หยางเฉินอยู่ตอนนี้ มีกระสุนที่นุนอยู่ด้านล่าง
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่นักปืนธรรมดา
หากการยิงนี้ยิงโดนหยางเฉิน ไม่ว่าหยางเฉินจะแข็งแกร่งเพียงใด เขาอาจจะได้รับบาดเจ็บ
“พระเจ้า! เขาเป็นปีศาจรึเปล่าเนี่ย? ปาฏิหาริย์ที่เขาเอาตัวรอดจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ร้ายแรงเช่นนี้ได้ และเขายังสามารถหลีกเลี่ยงกระสุนปืนสไนเปอร์ได้?”
ห่างออกไปหลายพันเมตร ใบหน้าชาวตะวันตกก็ตกใจเหมือนเห็นผีอยู่ตรงหน้า และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสยดสยอง
มือสไนเปอร์ยิงเพียงครั้งเดียวก็ต้องโดนเป้าที่หมายไว้ ถ้าเกิดผิดพลาด ก็ต้องถอยหนีทันที
ไม่เช่นนั้น เมื่อตัวเองถูกล็อกเป้าหมายได้แล้ว ตัวเองก็จะมีแค่ทางเดียว ก็คือตาย
นักปืนหน้าตาชาวตะวันตกคนนี้คือนักฆ่าที่เป็นที่รู้จักในระดับสากลชื่อสิทธา ซึ่งเขาถนัดการใช้ปืนไรเฟิลซุ่มยิงต่างๆ
ในโลกของนักฆ่า เขามีตัวตนเหมือนพระเจ้า
แต่เขาไม่เคยทำผิดพลาดในงานใดๆ ที่เขาเคยรับมา
ทุกครั้ง เป้าหมายจะถูกฆ่าด้วยการยิงนัดเดียว และความเป็นมืออาชีพนั้นยอดเยี่ยม และเขาไม่เคยพลาด
วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาพลาด
ถึงกระนั้น เขาก็ยังไม่ลังเลเลย และถอยหนีทันทีหลังจากยิงพลาด
“นายจะไปไหน?”
แต่เมื่อสิทธาก้าวออกไป ทันใดนั้นเสียงที่ไม่แยแสก็ดังขึ้นข้างหลังเขา
ในขณะนี้สิทธารู้สึกหนาวไปทั้งตัว ราวกับว่าถูกเทพเจ้าแห่งความตายจ้องมอง
เจตนาฆ่าที่มาจากด้านหลังนั้น และเขาตกใจมากจนไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไป
“นายเป็นใคร?”
สิทธาหันหลังให้กับหยางเฉินและถาม
“คนที่นายจะฆ่า!”
เสียงของหยางเฉินเย็นชาราวกับมาจากนรก ทุกคำพูดทำให้สิทธารู้สึกเหมือนเขาถูกฆ่าตาย
สิทธาสะดุ้ง ใบหน้าซีดขาวเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
ในจิ่วโจว เขารับงานเพียงงานเดียวก็คือการสังหารหยางเฉิน
แม้ว่าเขาจะไม่ได้หันไปหาหยางเฉิน แต่เขาก็ตัดสินใจจากเสียงของหยางเฉินว่า คนที่อยู่ข้างหลังเขาคือเป้าหมายภารกิจที่เขามุ่งเป้าไว้ในหลายพันเมตร
ตั้งแต่ตอนที่เขาพลาดไปจนถึงเมื่อเขาถอยหนี กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาไปแค่สิบกว่าวินาที
แต่ในเวลาเพียงสิบกว่าวินาทีนี้ หยางเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเขาจากระยะเป็นพันๆ เมตร นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?
ทันใดนั้น ความสงสัยก็ปรากฏขึ้นในความคิดของสิทธา แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เขาจะต้องสงสัย
เขาหันกลับมาอย่างกะทันหัน แต่เมื่อเขาหันกลับมา มีปืนพกของโคลท์สีดำอยู่ในมือ
“บูม!”
ทันทีที่เขาหันกลับมา เขาก็เหนี่ยวไก
แต่เมื่อสิทธาหันกลับมา เขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนที่กำลังพูดอยู่ข้างหลังเขาหายตัวไป
“โอ้พระเจ้า! เขาเป็นคนหรือผีกันแน่?”
สิทธาพึมพำกับตัวเองด้วยความหวาดกลัว
ด้วยความสามารถของเขาในการเล่นปืน แม้ว่าศัตรูจะอยู่ข้างหลังเขา เขาก็สามารถล็อกศัตรูได้ด้วยเสียง
ดังนั้นเขาจึงหันกลับมาและยิงโดยไม่ลังเลในตอนนี้ แต่ผลลัพธ์ทำให้เขาไม่อยากจะเชื่อ
เขาไม่รู้สึกถึงการจากไปของผู้ที่อยู่ข้างหลังเลย แต่ความจริงก็คืออีกคนจากไปจริงๆ
เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายหายไปทันทีที่เขาหันกลับมา
“ฝีมือในการยิงกากขนาดนี้ นายยังกล้ามาฆ่าฉัน?”
ในขณะนี้ เสียงที่ไม่แยแสก็ดังขึ้นข้างหลังสิทธา
ในเวลานี้ ร่างกายของสิทธาขนลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ
เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่มีชีวิตอยู่ตัวใหญ่จะหายวับไปจากดวงตาของเขาและกลับมาปรากฏตัวข้างหลังเขาอีกครั้ง เป็นไปได้อย่างไร?
“นาย นายเป็นใครกันแน่?”
สิทธาพูดอย่างสั่นเครือ: “ฉันแน่ใจได้ว่า การดำรงอยู่ของนาย เป็นคนที่มีชื่อเสียงและอำนาจแน่นอน”
ในฐานะผู้มีชื่อเสียงในโลกของนักฆ่า สิทธาได้ลอบสังหารคนมีชื่อเสียงและคนที่มีอำนาจมากมาย แต่เขาไม่เคยพบคนที่น่ากลัวอย่างหยางเฉินที่สามารถหลบกระสุนได้
หยางเฉินไม่ตอบ แต่ถามว่า: “บอกฉันทีว่าใครให้นายฆ่าฉัน ตราบใดที่ฉันรู้คำตอบ ฉันจะปล่อยให้นายมีชีวิตอยู่”
สิทธา ส่ายหัวโดยไม่ลังเล: “นายรู้กฎของโลกนักฆ่าของเรา หัวของฉันถูกตัดออกได้ แต่นายจ้างของฉันพูดไม่ได้”
“นายพูดอย่างงี้ ก็แปลว่านายเลือกที่จะตายน่ะสิ?”
ดวงตาของหยางเฉินหรี่ลงเล็กน้อย และเจตนาฆ่าอย่างแผ่วเบาได้ห่อหุ้มสิทธา
“ยิงเลยสิ!”
สิทธาพูดอย่างใจเย็น
เพียงแต่เขาไม่หันกลับมา
ในตอนนี้ หยางเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ ข้างหลังเขา และในขณะที่เขาหันไปยิง หยางเฉินก็หลีกเลี่ยงได้อย่างง่ายดาย
เขาไม่ใช่นักศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง แต่เป็นนักแม่นปืนที่มีความแม่นยำมาก
ตั้งแต่วินาทีแรกที่ไม่สามารถฆ่าหยางเฉินได้ ชะตากรรมของเขาก็ถึงวาระแล้ว
“ไม่!”
หยางเฉินไม่พูดอะไรมากมาย ด้วยการสะบัดนิ้วของเขา หินก้อนเล็ก ๆ ถูกยิงเข้าที่ด้านหลังศีรษะของ สิทธาแล้วผ่านไประหว่างคิ้วของสิทธา
ความแม่นปืนของสิทธานั้นแม่นยำมาก และหลังจากภารกิจล้มเหลว เขาสงบมาก แม้จะเผชิญกับความตาย เขาก็ยังสงบ
เป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับข้อมูลนายจ้างจากปากของฆาตกรดังกล่าว
“มาจัดการขยะ!”
หยางเฉินโทรออกและสั่งคำสั่ง