“หยางเฉิน นายกับเสี่ยวซีทะเลาะกันเหรอ ทำไมนายไม่กลับบ้านตั้งหลายวัน? เสี่ยวซีตาบวมทุกวันเลยนะและสภาพจิตใจของเธอก็ดูแย่มากเลยนะ”
หยางเฉินเพิ่งมาที่โรงเรียนอนุบาลเพื่อรับเสี้ยวเสี้ยว และฉินต้าหย่งก็มาด้วย และคำพูดของเขายังมีความโกรธบ้าง
“พ่อครับ เสี่ยวซีกับผมมีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยครับ ผมยุ่งมาหลายวันแล้ว ไม่สะดวกอธิบาย วันนี้ผมจะอธิบายให้เสี่ยวซีฟังครับ”
หยางเฉินพูดอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นหยางเฉินพูดเช่นนี้ ฉินต้าหย่งก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก พยักหน้าและพูดว่า “ถ้ามีความเข้าใจผิดกันก็รีบอธิบายโดยเร็วที่สุด ไม่อย่างงั้น ยิ่งยืดเยื้อ ความสัมพันธ์ของก็จะยิ่งแย่ลงไปอีก ”
หยางเฉินพยักหน้า: “พ่อครับ ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะอธิบายให้ชัดเจนครับ”
“พ่อกลับก่อนเลยครับ ผมจะรับเสี้ยวเสี้ยวเสร็จ แล้วจะไปรับเสี่ยวซีต่อครับ” หยางเฉินพูดอีกครั้ง
โรงเรียนอนุบาลอยู่ในชุมชนที่อยู่ยอดเมฆา และการกลับบ้านของ ฉินต้าหย่ง อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว
“โอเค งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ ฉันจะทำอาหารเย็นให้ แล้วรอนายกลับบ้านไปทานอาหารเย็น”
ฉินต้าหย่งพูดจบและหันหลังเดินจากไป
ในไม่ช้า โรงเรียนอนุบาลก็เลิกเรียน และหยางเฉินได้รับเสี้ยวเสี้ยว
“พ่อ!”
เสี้ยวเสี้ยวเห็นหยางเฉิน ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เธอรีบวิ่งไป และโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของหยางเฉิน
หยางเฉินได้อุ้มลูกสาวของเขาขึ้นมาหัวเราะและพูดว่า “เสี้ยวเสี้ยว ช่วงที่ผ่านมาคิดถึงพ่อบ้างไหม?
“คิดถึงสิ เสี้ยวเสี้ยวคิดถึงจะตายแล้ว!”
เสี้ยวเสี้ยวพยักหน้าอย่างรัวๆ และจากนั้นใบหน้าของเธอก็เศร้าเล็กน้อย: “พ่อคะ พ่อหย่ากับแม่แล้วใช่ไหมคะ?”
“หย่า?”
หยางเฉินตกตะลึงครู่หนึ่ง “พ่อกับแม่มีความสัมพันธ์ที่ดีกันมาก จะหย่ากันได้ไงล่ะ?”
“แล้วทำไมพ่อถึงไม่กลับบ้านล่ะคะ?”
เสี้ยวเสี้ยวพูด ดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และดูเหมือนว่าเธออยากจะร้องไห้: “เสี่ยวฮัวบอกหนูว่าพ่อและแม่ของเธอหย่ากัน และยังโกหกเธอว่าไม่ได้หย่า แต่พ่อของเธอไม่เคยกลับบ้านเลย ”
“พ่อคะ พ่อไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว พ่อหย่ากับแม่แล้วเหรอคะ พ่ออย่าโกหกหนู หนูไม่อยากให้พ่อหย่ากับแม่”
“เสี้ยวเสี้ยวไม่อยากถูกเรียกว่าเด็กป่าโดยที่ไม่มีพ่อ”
เสี้ยวเสี้ยวพูดไป น้ำตาไหลออกมา ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าและเสียใจ
คำพูดของลูกสาวทำให้หยางเฉินรู้สึกผิดมากขึ้น
เขากอดลูกสาวแน่น และพูดด้วยท่าทีหนักแน่นว่า “เสี้ยวเสี้ยวอย่าร้องไห้สิ พ่อจะไม่มีวันหย่ากับแม่แน่นอน”
ยี่สิบนาทีต่อมา หยางเฉินขับรถไปที่ประตูแมมบ้าแดงกรุ๊ปกับเสี้ยวเสี้ยว
ในเวลานี้ เป็นช่วงที่แมมบ้าแดงกรุ๊ปเลิกงาน และก็มีแต่พนักเงินเลิกงานกัน
เป็นเพียงว่าพ่อและลูกสาวรอเป็นเวลานาน แต่พวกเขาไม่เห็นฉินซีออกมา
“พ่อคะ ทำไมแม่ยังไม่เลิกงานคะ?”
เสี้ยวเสี้ยวเริ่มกังวลแล้ว
หยางเฉินเหลือบมองดูเวลา ผ่านไปครึ่งชั่วโมงตั้งแต่เลิกงาน
“แม่น่าจะยุ่งอยู่นะ เรารออีกแป๊บหนึ่ง”
หยางเฉินอุ้มลูกสาวของเขาขึ้นมาและจ้องไปที่ประตูของแมมบ้าแดงกรุ๊ปแดงกรุ๊ป
หลังจากที่พ่อและลูกสาวรออีกห้านาที ในที่สุดร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นที่ประตู นั่นคือฉินซี
หลังจากไม่ได้เจอเธอมาสองสามวัน ฉินซีก็ดูผอมลง และใบหน้าของเธอก็ซีดเผือดมาก
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้หยางเฉินรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยก็คือมีชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่ข้างๆ ฉินซี
ชายหนุ่มอายุประมาณ 30 ปี ใส่สูทแล้วดูหล่อมาก
ทั้งสองสนิทกันมาก ไม่รู้ว่าชายหนุ่มพูดอะไรออกไป ฉินซีมีรอยยิ้มบนใบหน้าเธอ
เมื่อเห็นฉากนี้ หัวใจของหยางเฉินก็ร้อนรุ่มด้วยความโกรธ
“แม่คะ!”
เสี้ยวเสี้ยวก็เห็นฉินซีเช่นกัน ตะโกนและรีบพุ่งไปหาฉินซีทันที
“เสี้ยวเสี้ยว ลูกมาที่นี่ได้ไง?” ฉินซีกอดเสี้ยวเสี้ยวและถามด้วยความประหลาดใจ
เสี้ยวเสี้ยวชี้ไปที่หยางเฉิน ซึ่งอยู่ไม่ไกล: “พ่อพาหนูมารับแม่ค่ะ”
ฉินซีเพิ่งจะเห็นหยางเฉินที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เธอ
รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหายไปทันที
“นายเป็นใคร?”
หยางเฉินไม่ได้สนใจฉินซี แต่มองไปที่ชายหนุ่มข้างๆ ฉินซีด้วยความเฉยเมย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
ชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยนต่อหยางเฉิน: “ฉันคือ…”
“เขาเป็นเพื่อนของฉัน.”
ก่อนที่หนุ่มยังพูดไม่จบ เขาก็ถูกฉินซีขัดจังหวะทันที
สิ่งที่หยางเฉินไม่เคยคาดคิดก็คือ ฉินซีได้จับแขนของชายหนุ่มตรงหน้าเขา
ชายหนุ่มก็ดูประหลาดใจเช่นกัน เขาไม่คิดว่าฉินซีจะกอดแขนของเขา แต่ในไม่ช้า เขาก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
ดูเหมือนว่าเขากำลังถูกใช้เป็นเกาะป้องกัน
และสีหน้าของหยางเฉินก็หยุดนิ่งทันที ใบหน้าของเขาก็แสดงออกอย่างไม่น่าเชื่อ
เขาไม่เคยคิดว่าฉินซีจะคว้าแขนของชายอื่น
ความโกรธที่ทำให้เขาแทบระเบิด
“พ๊วก!”
หยางเฉินไม่พูดอะไร เขาก้าวไปข้างหน้าโดยที่ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัว ถูกหมัดหนักโจมตีไปที่ใบหน้าชายหนุ่ม และร่างกายของชายหนุ่มก็ล้มลง
“หยางเฉิน นายกำลังทำอะไร?”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ฉินซีก็ตกใจ ผลักหยางเฉินออกไปและพูดอย่างโกรธเคือง “ออกไป! ออกไปจากที่นี่!”
หลังจากผลักหยางเฉินออกไป ฉินซีก็วิ่งเหยาะๆ ไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและช่วยชายหนุ่มให้ลุกขึ้นจากพื้น
“นายโอเคไหม? ฉันพานายไปโรงพยายาล”
หยางเฉินเห็นว่าฉินซีกังวลอย่างมากเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของชายหนุ่มคนนั้น
เมื่อเห็นฉินซีและชายหนุ่มสนิทสนม ดวงตาของหยางเฉินก็ลุกเป็นไฟ
“ฉินซี เธอเป็นอะไรกันแน่?”
หยางเฉินพูดอย่างโกรธเคือง: “ฉันรู้ ฉันโกหกคุณมาก่อน มันเป็นความผิดของฉัน แต่คุณมาทำเรื่องสกปรกแบบนี้กับฉันเนี่ยนะ?”
ใครจะไปรู้ คำพูดของหยางเฉินทำให้ฉินซีโกรธมากขึ้น: “ใช่! แล้วจะทำไม ตอนที่นายทำเรื่องที่สกปรกหลับหลังฉัน นายทำไมไม่คิดถึงฉันบ้างล่ะ?”
“นายทำไมไม่คิดถึงลูกสาวของนายบ้างล่ะ?นายมาพูดจาแบบนี้กับฉัน นายมีสิทธิ์อะไรมาพูดจาแบบนี้?”
“หยางเฉิน ออกไปจากที่นี่ ฉันไม่อยากเห็นนายอีก ออกไป! ออกไปจากที่นี่!”
ฉินซีคำรามอย่างโกรธเคือง น้ำตาทั่วใบหน้าของเธอ
ทุกคำพูดของเธอเหมือนมีดคม แทงเข้าที่หัวใจของหยางเฉินอย่างดุเดือด
“ขอโอกาสอธิบายให้ฉันอธิบายหน่อยได้ไหม?”
หยางเฉินจ้องมองที่ฉินซีและถาม
“อธิบาย?นายจะมาอธิบายอะไรได้อีก”
ฉินซีพูดอย่างประชดประชันว่า “นายจะบอกฉันว่าผู้หญิงคนนั้นลื่นล้มในห้องน้ำและขอให้นายช่วย ตอนนายเข้าไปในห้องน้ำ ผู้หญิงคนนั้นใส่เสื้อเรียบร้อยแล้ว?”
“หรือจะบอกฉันว่า คืนนั้นที่นายไม่ได้กลับมา นายนอนไม่หลับทั้งคืน เพราะนายเล่นไพ่กับผู้หญิงคนนั้นในโรงแรม แล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น?”
“หรือนายไม่ได้กลับมาที่บ้านในสองสามวันนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับผู้หญิงคนนั้น?”
“หยางเฉิน ฉันไม่ใช่คนโง่ และไม่จำเป็นต้องฟังคำอธิบายของนายที่หลอกฉัน”
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินซี หยางเฉินก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ
มีเพียงหยางเฉินและเซี่ยเหอเท่านั้นที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่โรงแรมคืนนั้น ฉินซีรู้ได้อย่างไร
เซี่ยเหอไม่สามารถเป็นผู้หญิงประเภทที่เคี้ยวหูของเธอได้ เขากังวลว่าฉินซีกำลังคิดอย่างบ้าคลั่งดังนั้นเขาจึงซ่อนความจริงและเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกฉินซีเกี่ยวกับเรื่องนี้
แล้วฉินซีรู้ได้อย่างไร?
“นายแปลกใจไหม นายคิดว่าเรื่องนี้ถูกปกปิดไว้อย่างดีแล้วฉันรู้ได้อย่างไร”
ฉินซีปาดน้ำตาของเธอและพูดอย่างประชดประชัน “หยางเฉิน ฉันจะบอกให้นายนะ นายเองที่ไม่ได้วางสายของฉัน แล้วนายก็ไปช่วยผู้หญิงคนนั้น”