เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1567
อาทิตย์ลุกโชนแผดเผาของทุกอย่างจนกลายเป็นผง หลังจากนั้นร่วงลงบนมือลู่ฝาน
ลู่ฝานโยนของพวกนี้ลงไปในหม้อยาโดยไม่มองเลยสักนิด จากนั้นเร่งพลังชี่เข้าไป แล้วหลับตาลงช้าๆ
ผงที่อยู่ในหม้อยาเริ่มเคลื่อนไหวเอง สิ่งที่ไม่เหมือนวิธีกลั่นยาแบบอื่นคือลู่ฝานปล่อยให้มันเคลื่อนไหวเอง ไม่ได้ตั้งใจให้ผงยาพวกนี้รวมตัวเป็นรูปร่าง
“กลั่นยาคือการกลั่นฟ้าดิน!”
ลู่ฝานยกยิ้มมุมปาก ตอนนี้เขาเข้าใจสิ่งที่ผู้อาวุโสเคราขาวพูดแล้ว
อย่ามองของมากมายพวกนี้เป็นสมุนไพร เพราะพวกมันไม่ใช่สมุนไพร
พวกมันเป็นแค่ผลผลิตของพลังฟ้าดิน เกิดจากฟ้าดิน เติบโตจากฟ้าดิน ตายไปก็กลับสู่ฟ้าดิน
ตอนนี้ลู่ฝานมองผงพวกนี้เป็นพลังฟ้าดิน
พลังชี่ของเขาเริ่มดูดซับพลังฟ้าดินพวกนี้ เหมือนตอนกลั่นยา ยาหลักดูดซับฤทธิ์ยาของยารอง
การกระทำของลู่ฝานเรียกความสนใจจากผู้ฝึกชี่ทุกคน โดยเฉพาะยิ่งผงยากับพลังชี่ในหม้อยาของเขาเคลื่อนไหวเร็วขึ้น สุดท้ายเห็นได้ชัดว่าเหนือการควบคุมของลู่ฝานแล้ว จู่ๆ ผู้ฝึกชี่จำนวนไม่น้อยส่งเสียงอุทานอย่างตกใจออกมา
“นี่มันวิธีกลั่นยาอะไรกัน ไม่สนใจพลังชี่ที่ตัวเองปล่อยออกไปเลยเหรอ”
“ถ้ามั่วแล้วเป็นวิธีการกลั่นยาที่ถูกต้อง ก็ถือว่าเขาประสบความสำเร็จมากเลยนะ!”
“ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลย ลู่ฝานกำลังทำอะไรกันแน่”
ผู้ฝึกชี่แทบทุกคนไม่เข้าใจการกระทำของลู่ฝาน
จากความคิดของพวกเขา อีกไม่นานหม้อยาของลู่ฝานต้องระเบิดแน่ๆ
นี่คือความรู้ทั่วไปของการกลั่นยา เมื่อผู้ฝึกชี่ไม่สามารถควบคุมพลังชี่ของตัวเองได้ แล้วจะกลั่นยาอะไรได้อีกล่ะ รอฤทธิ์ยาปั่นป่วนแล้วหม้อระเบิดได้เลย!
แต่ผู้ฝึกชี่ที่สายตาหลักแหลมบางคนแอบรู้สึกแปลกๆ
ก่อนที่หม้อยาจะระเบิดคือถ้าสิ่งที่ลู่ฝานกลั่นคือสมุนไพร
เพราะถ้าพลังชี่ควบคุมฤทธิ์ยาไม่ได้ จะทำให้พังทลายง่ายมาก จากนั้นหม้อก็จะระเบิด
แต่สิ่งที่ลู่ฝานกลั่นมีฤทธิ์ยาไหม
ผงที่กลั่นออกมาจากของมากมายก่ายกองถ้ามีฤทธิ์ยาสิแปลก
งั้นถ้าไม่มีฤทธิ์ยา พลังชี่ปั่นป่วนแล้วยังไงล่ะ
ในประเทศตันเซิ่ง ผู้ฝึกชี่กลุ่มเล็กๆ กำลังจ้องมือลู่ฝานเขม็ง ความตกใจกลัวผุดขึ้นในใจพวกเขา
อย่าบอกนะว่าลู่ฝานจงใจทำแบบนี้
อีกด้านหนึ่ง สุ่ยโม่หรานกำลังชุบทุกอย่างเงียบๆ
เธอชุบของทุกชิ้นอย่างละเอียดมาก เหมือนจะให้พลังชี่ซึมเข้าไปข้างในและเธอทำได้จริง
เมื่อชุบทุกอย่างจนเหลือแค่เม็ดผงเล็กๆ สุ่ยโม่หรานจึงหยุดทำ และตอนนี้ภายในผงเหล่านั้นมีแสงพลังชี่ของเธออยู่
ตอนของทุกอย่างวางลงจากมือของเธอ กลายเป็นผงที่มีแสงและมีพลังแผ่ซ่านออกมา
ชุบอย่างพิถีพิถันขนาดนี้ เห็นได้ชัดเลยว่าพื้นฐานของเธอล้ำลึกขนาดไหน เชี่ยวชาญวิชายาขนาดไหน
ชุบหินจนกลายเป็นผงเม็ดเล็กๆ นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ก็เหมือนการพับกระดาษ ปกติพับแค่สองสามครั้งทุกคนสามารถทำได้ แต่เมื่อพับเป็นสิบกว่าครั้ง หรือหลายสิบครั้งก็จะยากมาก
เหมือนสุ่ยโม่หรานทำได้อย่างง่ายดาย ไม่ว่าของอะไรอยู่ในมือเธอ ล้วนกลั่นออกมาอย่างรวดเร็ว
แต่ผู้ฝึกชี่คนอื่นในประเทศตันเซิ่ง กลับมองด้วยความตกตะลึง