“หยางเฉิน ทำไมจู่ๆ คุณก็โทรมาหาฉันละ?”
เสียงของเซี่ยเหอดังขึ้นอย่างรวดเร็ว
หยางเฉินหัวเราะ: “เซี่ยเหอ เท้าของคุณเป็นอย่างไรบ้าง? กี่วันที่ผ่านมานี้คุณไปกองถ่ายได้ยัง?”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ ฉันเคยไปโรงพยาบาลเอกซเรย์แล้ว หมอบอกว่าไม่เป็นไร แค่ขาพลิกเฉยๆกระดูกไม่ได้เป็นอะไร”
เซี่ยเหอพูด “ตอนนี้ฉันยังเดินไม่ค่อยได้ ไปถึงกองถ่ายก็ถ่ายไม่ได้อยู่ดี ฉันเลยขอลาพักกับผู้กำกับหลี่สักสองสามวัน”
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วถามอีกครั้งว่า “ยังไงก็เถอะ ฉันต้องขอโทษคุณ คืนนั้นฉันอยากอยู่กับคุณสักพัก ฉันจะไปเมื่ออารมณ์ของคุณคงที่ แต่ฉันก็ทิ้งคุณไว้คนเดียวแล้วออกไป ขอโทษด้วยนะ!”
“ดูที่คุณพูดสิ ฉันควรจะขอบคุณมากกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันเคงพังทลายไปแล้ว”
เซี่ยเหอหัวเราะและพูด
การสนทนาระหว่างทั้งสองคนนั้นง่ายมาก แต่การสนทนาง่ายๆ เหล่านี้ทำให้ ฉินซีเดาคร่าวๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น
หลังจากที่หยางเฉินวางสาย ฉินซีก็ถามว่า “มีคนต้องการทำร้ายเซี่ยเหอเหรอ?”
เมื่อกี้นี้ ฉินซีได้ยินเซี่ยเหอพูดว่าถ้าไม่หยางเฉิน ในคืนนั้นหล่อนคงจะต้อพังทลายไปแล้ว และเธอก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา
หยางเฉินพยักหน้า: “แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูคนของตระกูลซุน ฉันช่วยเธอไว้”
เพราะเธอรู้ว่าเสียงของผู้หญิงที่เธอได้ยินทางโทรศัพท์ในคืนนั้นเป็นของเซี่ยเหอ ฉินซีก็เชื่อว่าหยางเฉินไม่ได้อยู่กับผู้หญิงทั้งคืน
หยางเฉินเองก็ฉลาดหัวไวดี เธอคุยโทรศัพท์ต่อหน้าฉินซี
บทสนทนาในเมื่อกี้นี้ทำให้รู้ว่า หลังจากที่หยางเฉินได้พบกับเซี่ยเหอในคืนนั้น หยางเฉินไม่ได้อยู่กับเซี่ยเหอ
เหตุนี้ ฉินซีเลยมั่นใจว่า หยางเฉินไม่ได้นอกใจเธอ
“เซี่ยเหอก็เป็นผู้หญิงที่น่าส่งสารนะ”
ฉินซีถอนหายใจและพูดขึ้นทันทีว่า “หากเซี่ยเหอต้องการความช่วยเหลือะไรในอนาคต นายอย่าไปปฏิเสธหล่อนเลยนะ”
หยางเฉินรู้สึกอารมณ์บางอย่างในใจ ฉินซียังคงใจดีเช่นเคย
“ไม่ช่วย วันนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะช่วยเธอ”
หยางเฉินจงใจส่ายหัวและพูด
“หยางเฉิน นายทำแบบนี้ได้ไง? เซี่ยเหอเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารและเป็นผู้ช่วยชีวิตของเสี้ยวเสี้ยว สำหรับนาย การช่วยเหลือเธอเป็นเพียงความพยายามเล็กน้อย ทำไมนายถึงไม่ช่วยล่ะ?”
ฉินซีรีบถามด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย
หยางเฉินพูดอย่างไร้เดียงสา: “แต่ว่า ถ้าฉันช่วยเธออีกครั้ง ถ้าฉันทำให้เกิดความเข้าใจผิด คุณโกรธขึ้นมาจะทำไงดี?”
“ดังนั้น อย่าไปช่วยเธอเลย มันจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ชีวิตคู่ของเรา มันไม่คุ้มละสิ”
ฉินซีจ้องไปที่หยางเฉิน: “ถ้าเจอเรื่องแบบนี้ในวันข้างหน้าอีก ตราบใดที่นายอธิบายให้ชัดเจน มันจะไม่ส่งผลต่อความสัมพันธ์ของเรา”
“เฮ้ โอเคครับ ฟังของคุณเมียครับ!”
หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม
จนกระทั่งถึงเวลานี้เองที่ ฉินซีกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง หยางเฉินพูดมันโดยตั้งใจ เพราะเขาหาเรื่องที่จะได้คุยกับเธอ
รถเร่งตลอดทาง หลังจากนั้น 20 นาที ก็กลับมาถึงยอดเมฆา
“พี่ ทำไมแกถึงกลับมาพร้อมกับไอ้สารเลวนี้”
ทันทีที่ครอบครัวทั้งสามคนกลับมาถึงบ้านและเข้าไปในประตู ฉินยีถามด้วยความประหลาดใจ
ใบหน้าของฉินซีเปลี่ยนเป็นสีแดง ก่อนหน้านี้คือเธอที่เข้าใจผิดหยางเฉิน ไม่คิดว่าหยางเฉินจะถูกฉินยีเกลียดขนาดนี้
“เขาอธิบายให้ฉันฟังแล้ว”
ฉินซีพูดด้วยความจริง
หัวใจของ ฉินยีที่แขวนอยู่ตลอดเวลาในที่สุดก็ถูกปล่อยออกมาอย่างสมบูรณ์
เธอเป็นบุคคลแรกในครอบครัวตระกูลฉินที่ยอมรับหยางเฉิน หากมีใครที่ไม่ต้องการให้หยางเฉินและฉินซีหย่ากัน นั่นก็คือฉินยี
แต่ถ้าหยางเฉินและฉินซีมีความขัดแย้ง เธอจะยืนเคียงข้างฉินซี โดยไม่มีทางเลือกใดๆ
นี่คือความเป็นพี่น้องกันระหว่างเธอกับฉินซี ผู้หญิงที่ไม่มีพี่สาวจะไม่เข้าใจความรู้สึกนี้
“หยางเฉิน ฉันเตือนนายไว้นะ ถ้าให้ฉันรู้อีกว่านายทำพี่สาวฉันเสียใจ ฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่ๆ”
ฉินยีกำหมัดเล็ก ๆ ไว้ในมือเล็ก ๆ ของเธอและพูดด้วยใบหน้าเตือน
หยางเฉินพยักหน้าอย่างรวดเร็ว: “ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ทำร้ายเสี่ยวซีแน่นอน”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็จงใจพูดกับฉินซีว่า “ที่รัก เจ้าบ้านเย่กำลังจะออกจากโรงพยาบาลเร็ว ๆ นี้แล้วใช่ไหม? คุณยังไม่กลับไปที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปอีกหรือ?”
“ลั่วปิงไปที่ไซต์โครงการเมืองจิ่วโจว เสี่ยวยีลาออกด้วย ถ้าคุณยังไม่กลับมาอีก ฉันจะยุ่งไม่ไหวแล้ว”
“แต่ว่าไม่เป็นไร ถ้าคุณมาไม่ได้จริงๆ ฉันจะเลื่อนตำแหน่งรองประธานเพิ่มอีกสองสามคนและเพิ่มเงินเดือนให้สองเท่า”
ฉินซีตกใจมาก มองไปที่ ฉินยีแล้วถามว่า “เสี่ยวยีแกลาออกเหรอ?”
ใบหน้าของ ฉินยีแดงขึ้นทันที เธอก็อารมณ์ชั่วขณะ เลยบอกให้หยางเฉินว่าลาออก
ตอนนี้ฉินซีกับหยางเฉินก็ได้คืนดีกันแล้ว ทำไมเธอถึงจะลาออกล่ะ?
เพียงแต่เธอเตือนหยางเฉินอย่างเย่อหยิ่งไปในเมื่อกี้นี้เอง และเธอก็เสนอลาออกเอง ตอนนี้เธอจะบอกหยางเฉินว่าเธอไม่ลาออกแล้ว นี่มันน่าอายมากๆ
“เสี่ยวยีแกจะลาออกได้อย่างไร ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดสำหรับการพัฒนาขอเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ฉันกับประธานลั่วก็ไม่อยู่ แกลาออกแล้ว เยี่ยนเฉินกรุ๊ปจะทำอะไร”
ฉินซีเริ่มวิตกกังวล: “พี่เขยของแกเป็นเจ้านายมาตลอด และเขาไม่รู้จะจัดการธุรกิจอย่างไร เขาไม่มีผู้บริหารที่ไว้ใจได้เยอะขนาดนั้น ยังจะพัฒนาอย่างไรละ?”
“ฉัน ฉัน……”
ฉินยีถูกบ่นจนงง หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็พูดอย่างโกรธ “ก็เพราะว่าแกถูกนายนั้นรังแกไง ฉันเลยลาออก”
“เห้อ! น่าเสียดายจัง”
หยางเฉินจงใจพูด “ที่รัก ที่รักไม่รู้ไรหรอก หลังจากที่คุณกับประธานลั่วจากไป ฉันก็เพิ่มเงินเดือนให้เสี่ยวยีเป็นสามเท่าเลย เมื่อเธอลาออกแล้ว ฉันทำได้เพียงเลื่อนตำแหน่งรองประธานให้คนอื่นแทนเธอ”
ฉินยีรีบและโต้กลับทันที: “ไม่เอา!”
งานดีขนาดนี้ จะลาออกได้ยังไง
“แต่ว่าเสี่ยวยี แกลาออกแล้ว!” หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
ฉินยีจ้องไปที่หยางเฉินอย่างดุเดือด เธอไม่รู้ว่าหยางเฉินหมายถึงอะไร นี่คือการบังคับให้ตัวเองประนีประนอมอยู่
“พี่สะใภ้ ฟังนะ ไม่ว่าฉันจะยังไง ฉันก็เป็นน้องเธอ ออกจากบ้านเกิดของตัวเอง มากับนายที่เมืองเยี่ยนตู ช่วยเหลือนายตอนที่นายต้องการความมากที่สุด”
“นายคงไม่เลือดเย็น ให้ฉันลาออกหรอกน่ะ?”
“อีกอย่าง นายบอกด้วยว่า นายจะเป็นพี่ชายให้กับฉันเอง ถ้าต้องวัดความสัมพันธ์กันจริงๆ เราเป็นพี่น้องกัน ด้วยความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดเช่นนี้ นายจะส่งเสริมให้คนนอกมาแทนที่ฉันได้อย่างไร?”
ฉินยีเปลี่ยนรอยยิ้มทันทีและพูดอย่างประจบสอพลอ
หยางเฉินปฏิเสธอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ฉันไม่ได้ขอให้แกลาออกนิ แกจะลาออกเองนะ”
“แต่……”
ฉินยีแสร้งทำหน้าตาน่าสงสาร
แต่เธอถูกหยางเฉินขัดจังหวะก่อนที่เธอจะพูดจบ: “วันนี้ยุ่งมาทั้งวัน เมื่อยไหล่จังเลย! ถ้ามีคนนวดให้ฉันหน่อย ก็คงจะสบายไม่น้อย”
“พี่สะใภ้ นี่รึเปล่า?”
ทันทีที่หยางเฉินพูดจบ ฉินยีก็วิ่งเหยาะหลังหยางเฉินทันที วางมือทั้งสองข้างบนไหล่ของหยางเฉินแล้วนวดเบา ๆ
“ไปทางซ้ายอีกนิด”
“ตรงนี่เหรอ?”
“ไม่ใช่ ลงไปด้านล่างหน่อย”
“ที่นี่?”
“ไม่ไม่ ไปทางขวาอีกหน่อย แล้วขึ้นไปข้างบนอีกหน่อย”
…
“หยางเฉิน! ไอ้สารเลว!”
ในที่สุด ฉินยีก็ไม่สามารถทนต่อได้ “การทรมาน” ของหยางเฉินได้ และระเบิดออกมา