ตอนที่ 1066: หวงเทียนป้าได้รับการช่วยเหลือ
เจี้ยนเฉินรู้ว่าบรรพชนตระกูลหวงกู่เป็นอาจารย์ของหวงหลวน ดังนั้นเขาจึงพูดจาสุภาพ เขาไม่ได้ปล่อยพลังแห่งการมีอยู่ออกมา ดังนั้นเขาจึงดูเหมือนคนธรรมดาในตอนนี้ เขาลอยอยู่กลางอากาศเหมือนว่ากำลังยืนอยู่
ใบหน้าของบรรพชนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขามาถึงที่ข้างหน้าเจี้ยนเฉินด้วยความตื่นเต้นแบบหลอกหลอก คำชื่นชมเจี้ยนเฉินลอยออกมาจากปากของเขาไม่หยุด
เจี้ยนเฉินไม่รู้ถึงสถานการณ์ของหวงหลวนและหวงเทียนป้าในตอนนี้ ซึ่งเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงทำตัวเป็นกันเองกับบรรพชนตระกูลหวงกู่ เพราะว่าเขาเป็นอาจารย์ของหวงหลวน
ทั้งสองพูดคุยกันต่ออีกเล็กน้อยก่อนที่จะเข้าประเด็น เจี้ยนเฉินพูดออกมา “ผู้อาวุโส ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าหลวนเอ๋อและผู้อาวุโสหวงเทียนป้าอยู่กับท่านหรือไม่ ? “
ใจของบรรพชนตกไปอยู่ที่ตาตุ่มอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้แสดงมันออกมา เขายิ้ม “ข้าคิดไว้แล้วว่าน้องเจี้ยนเฉินนั้นมาเพื่อมาพบศิษย์รักของข้าและหวงเทียนป้า น่าเสียดายที่เจ้ามาช้าไป ศิษย์ของข้าได้ออกไปฝึกฝนแล้วหวงเทียนป้าก็ไม่ได้อยู่ที่ตระกูลของข้าเช่นกัน”
“อะไรนะ ? พวกเขาไม่อยู่ในตระกูลของท่าน ? ” เจี้ยนเฉินตะลึง
“ใช่ พวกเขาไม่อยู่กับข้าในตอนนี้ หวงเทียนป้าอาจจะออกเดินทางไป ถ้าเจ้าต้องการที่จะติดต่อพวกเขา ข้าจะติดต่อเจ้าทันทีถ้าพวกเขากลับมาที่ตระกูลหวงกู่” บรรพชนตอบกลับอย่างสบายสบาย อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครรู้ว่าอารมณ์ข้างในของเขานั้นตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง เขาปรารถนาให้เจี้ยนเฉินจากไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ทุกขณะที่เจี้ยนเฉินอยู่ที่นี่ ความไม่สบายใจของเขาก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
เจี้ยนเฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสนกับสิ่งที่หัวหน้าตระกูลพูด เขารู้มาจากยูยู่ว่า ตั้งแต่ที่หวงหลวนออกไปจากเมืองอัคนีเพื่อมาที่ตระกูลหวงกู่เมื่อหลายปีก่อน นางก็ไม่เคยออกมาปรากฏตัวเลย ไม่มีข่าวสักชิ้นเรื่องของนาง
ในตอนที่เขาได้ยินมันครั้งแรก เจี้ยนเฉินคิดว่าหวงหลวนนั้นอยู่ที่ตระกูลหวงมาตลอดเพื่อฝึกฝนอย่างตรากตรำ อย่างไรก็ตาม ในตอนที่เขาเพิ่มมาเยี่ยม เขากลับพบว่าหวงหลวนไม่ได้อยู่ที่ตระกูลฮวงแล้ว ดังนั้น เจี้ยนเฉินจึงสงสัยเรื่องที่หวงหลวนออกไปฝึกฝนข้างนอก
ทันใดนั้นเอง เจี้ยนเฉินก็ขยายพลังแห่งการมีอยู่ของเขาออกและครอบคลุมไปทั่วทั้งตระกูล เขาต้องการที่จะตรวจสอบว่ามันเป็นเหมือนที่บรรพชนกล่าวมาหรือไม่
พลังแห่งการมีอยู่ของเจี้ยนเฉินนั้นทรงพลังมาก เมื่อรวมกับความลึกซึ้งของมัน มันจึงผ่านสิ่งกีดขวางแล้วการป้องกันทุกอย่างของตระกูลไปได้อย่างง่ายดาย และทำให้เขาสำรวจตระกูลได้อย่างชัดเจน
อย่างไรก็ตาม ท่าทีของเจี้ยนเฉินก็เปลี่ยนไปในตอนที่พลังของเขากวาดไปที่หอคอยที่กึ่งกลางของตระกูล ตาของเขาระเบิดเป็นประกายน่ากลัวและโทสะก็ไหลออกมาจากเขา ข้างในก็มีจิตสังหารที่รุนแรงด้วยเช่นกัน
เขาสัมผัสได้ถึงชายชราที่เหมือนขอทานที่ถูกหุ้มไปด้วยโซ่ภายในห้องที่ซ่อนเอาไว้อยู่ แม้ว่าชายชราจะซีดเซียวและกระเซอะกระเซิง แต่เจี้ยนเฉินก็จำเขาได้เพียงแค่มองปราดเดียว มันเป็นคนที่เขากำลังตามหา หวงเทียนป้านั้นเอง
“ผู้อาวุโสหวง” เจี้ยนเฉินร้องออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว เขามาถึงที่ด้านหน้าหอคอยในพริบตาและโจมตีออกไปด้วยมือของเขา เสียงระเบิดดังขึ้นและหอคอยก็ถล่มลงมาเสียงดัง หอคอยหายไปจากการโจมตีของเจี้ยนเฉิน
เศษชิ้นส่วนของหอคอยลอยไปทุกทิศทาง และทำลายสิ่งปลูกสร้างบางอย่างในตระกูลไป หวงเทียนป้าตกลงมาจากท้องฟ้าหลังจากหอคอยถูกทำลาย
ในพริบตาเดียว เขาก็ปรากฏขึ้นที่ข้าง ๆ หวงเทียนป้าหลังจากที่เขากลายเป็นภาพติดตาตรงที่ที่เขาอยู่ก่อนหน้านี้ เขาจับหวงเทียนป้าเอาไว้และร่อนลงอย่างนุ่มนวล ใบหน้าของหวงเทียนป้าซีดเผือด
บรรพชนตระกูลหวงกู่หน้าซีดไปด้วยความกลัว เขาสั่นอย่างแรง เขาจ้องไปที่เจี้ยนเฉินที่โกรธเกรี้ยวและเขาบินออกไปให้ไกลโดยไม่ลังเล เขาสบถในใจ “บ้าเอ้ย เจี้ยนเฉินรู้ได้ไงว่าหวงเทียนป้าติดอยู่ในหอคอย ? เขาไม่รู้มาก่อนหน้านี้นี่” ในตอนนี้ ทั้งหมดที่เขาต้องการคือมีชีวิตรอด เขาไม่สนใจชีวิตของคนในตระกูล
ทันใดนั้นเองหลังหวงเทียนป้าได้รับการช่วยเหลือ เขาก็รู้สึกซาบซึ้งมาก ในตอนที่เขาต้องการจะพูดบางอย่าง เขาก็เห็นบรรพชนตระกูลหวงกู่กำลังพยายามที่จะหนี และเขาก็โกรธขึ้นมาทันทีเช่นกัน เขาตะโกนออกไป “เจี้ยนเฉิน อย่าปล่อยให้เจ้าคนสารเลวนั่นหนีไปได้ ! “
“อย่ากังวลไป ผู้อาวุโสหวง เขาหนีไม่ได้หรอก” จิตสังหารที่เยือกเย็นเกิดขึ้นในตาของเจี้ยนเฉิน เขาเริ่มที่จะไล่ตามบรรพชนไป
กลางอากาศ บรรพชนหนีไปในขณะที่เจี้ยนเฉินไล่ตาม พวกเขาทั้งคู่ในพลังมิติและเคลื่อนที่ไปได้ไวมาก อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ทั้งคู่อยู่ในระดับ 7 ในมุมของความเข้าใจในความลึกลับของโลก ระยะห่างระหว่างพวกเขาจึงไม่ได้เข้าใกล้กันมากหลังจากที่ไล่ตามกันไปสักพัก
เจี้ยนเฉินพลิกมือแล้วเอายุทธภัณฑ์จักรพรรดิออกมาจากแหวนมิติของเขา เขาฉีดพลังบรรพกาลเข้าไปแล้วยุทธภัณฑ์จักรพรรดิก็เริ่มเปล่งแสงออกมาทันที พลังงานที่น่ากลัวทำให้มิติรอบ ๆ บิดเบี้ยว และทำให้เกิดรอยแตกสีดำสนิท
พลังการต่อสู้ของเจี้ยนเฉินพุ่งพรวดขึ้นทันทีเมื่อมียุทธภัณฑ์จักรพรรดิ พลังแห่งการมีอยู่ที่น่ากลัวทำให้บรรพชนตระกูลหวงกู่หน้าซีดไปด้วยความกลัว ในตอนนี้ในใจเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
เจี้ยนเฉินเหวี่ยงกระบี่ออกไป และปราณกระบี่สีดำใหญ่ก็พุ่งออกไปทันที และบินไปทางบรรพชนด้วยความเร็วสูง
บรรพชนตระกูลหวงกู่ต้องการที่จะหลบ แต่ปราณกระบี่ไม่ใช่อะไรที่เขาจะหลบได้ มีความต่างระดับอย่างมากระหว่างเซียนราชาและเซียนผู้คุมกฎ
“อ๊าก ! “
ปราณกระบี่ไล่ตามเขาทันในพริบตาและตัดไปที่ขาทั้งสองของเขา มีเพียงร่างของเขาเท่านั้นที่เหลืออยู่ ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้เขาร้องโหยหวนออกมา และมันมีผลกระทบกับความเร็วของเขา เขาเริ่มที่จะช้าลง
เจี้ยนเฉินเก็บยุทธภัณฑ์จักรพรรดิและไล่ตามเขาไปด้วยความเร็วสูง ในครั้งนี้ เขาไม่ได้ปฏิบัติต่อบรรพชนอย่างสุภาพเหมือนก่อนหน้านี้ เขาไม่สนใจเสียงร้องที่เจ็บปวด และลากเสื้อบรรพชนกลับมา
ตระกูลหวงกู่ตกอยู่ในความโกลาหลในตอนนี้ การที่หอคอยถูกทำลายทำให้ทุกคนในตระกูลรู้ตัว ทุกคนหยุดฝึกฝนและออกมาจากที่อยู่เพื่อที่จะดูว่าเกิดอะไรขึ้นด้านนอก สมาชิกระดับสูงทุกคนมาถึงที่ข้าง ๆ หวงเทียนป้า พวกเขาทั้งหมดจ้องไปที่เขาด้วยความตกใจ ใบหน้าของพวกเขาแสดงความเหลือเชื่อออกมา
พวกเขาทั้งหมดจำหวงเทียนป้าที่เป็นบรรพชนของตระกูลหวงได้ แต่พวกเขาไม่รู้ว่าบรรพชนของพวกเขาทำอะไรลงไป พวกเขาทั้งหมดรู้สึกตกใจในภาพตอนนี้ของหวงเทียนป้า พวกเขาสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น
ในตอนนี้ พลังแห่งการมีอยู่ที่มหาศาลก็ปรากฏขึ้นมาแต่ไกล เจี้ยนเฉินกลับมาอย่างโกรธเกรี้ยวพร้อมกับบรรพชนตระกูลหวงกู่และเขาก็ร่อนลงที่พื้น หลังจากนั้น เขาก็ไปที่หวงเทียนป้า เขาก้าวไปแต่ละก้าวโดยลากบรรพชนตระกูลหวงกู่ไปด้วย ใบหน้าของเขาหม่นหมองในขณะที่สายตาของเขาเย็นชา จิตสังหารที่หนาแน่นอยู่ภายในตัวเขา
“บรรพชน ! “
“บรรพชน ! “
กลุ่มคนจำเจี้ยนเฉินที่กำลังลากบรรพชนอยู่ได้เพียงมองปราดเดียว ใบหน้าของพวกเขาทั้งหมดเปลี่ยนไปอย่างมากในขณะที่พวกเขาตะโกนออกมาอย่างเศร้าโศก
“ปล่อยบรรพชนนะ ! ” เซียนสวรรค์วัยกลางคนตะโกนออกมา และพุ่งเข้าไปที่เจี้ยนเฉินพร้อมอาวุธเซียน ตาของเขาแดงก่ำไปด้วยความโกรธ
“ไปให้พ้น ! ” เจี้ยนเฉินตะคอกออกมาดัง เขาไม่ได้แม้แต่มองไปที่คนผู้นั้นในขณะที่เขาต่อยออกไป เขาใช้ความแข็งแรงของร่างกายของเขาเพื่อต้านอาวุธเซียนของคนคนนั้น
ชิ้ง ! หมัดของเจี้ยนเฉินปะทะเข้ากับอาวุธเซียน และมันก็แตกกระจายออกเหมือนแก้วด้วยหมัดของเจี้ยนเฉิน หมัดของเจี้ยนเฉินยังพุ่งต่อไปโดยไม่ลดกำลัง และกระแทกเข้าที่หน้าอกของเซียนสวรรค์อย่างไม่ปราณี
เซียนสวรรค์กระอักเลือดออกมาจากปากในขณะที่เขาลอยกลับไปเหมือนลูกปืนใหญ่ เขาพุ่งผ่านสิ่งปลูกสร้างหลายอันก่อนที่จะหยุดห่างหลายร้อยเมตรออกไปในตอนท้าย หน้าอกของเขาทั้งหมดหายไป และอวัยวะของเขาก็แหลกไปจากความยิ่งใหญ่ของหมัดของเจี้ยนเฉิน
“ผู้อาวุโสหก ! ” เซียนสวรรค์ของตระกูลหวงกู่ตะโกนออกมา และบินไปที่ชายที่ถูกเจี้ยนเฉินทำให้บาดเจ็บทันที พวกเขาไม่พบสัญญาณชีพของคนคนนั้นแล้ว หมัดของเจี้ยนเฉินจบชีวิตของเขาคาที่ทันที
ทุกคนในตระกูลหวงกู่เงียบไปหลังจากที่ได้เห็นความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉิน พวกเขาทั้งหมดจ้องไปที่เขาด้วยความตกตะลึงและความกลัว ไม่มีใครกล้าที่จะพูดอะไรอีก พวกเขาก้าวเพื่อหลีกทางให้เจี้ยนเฉิน
“เจี้ยนเฉิน เจ้าเป็นจอมยุทธที่สุดยอดของทวีป แต่เจ้ายังสังหารแม้แต่เซียนสวรรค์” บรรพชนตระกูลกูลหวงกู่ตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว คนที่ตายไปนั้นเป็นเหลนของเขาและเป็นคนที่มีพรสวรรค์ที่สุดของตระกูลเช่นกัน เขาได้รับการปฏิบัติอย่างดีจากบรรพชน