ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 990 หึงหวง
ก่อนที่เขาจะทันได้ขยับออก เท้าข้างหนึ่งของหล่อนก็มีมืออุ่นๆโอบเอาไว้แล้ว เขาจับอย่างนุ่มนวลราวกับว่าเขากำลังถือสมบัติอยู่
แสงดาว：“……”
“ฮือ——-”
ขณะที่ฉันกำลังจะเท้ากลับ ทันใดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงรถที่กำลังแล่นมาทางด้านนี้จากด้านนอกโรงรถ
ใครมา?
แสงดาวเงยหน้าขึ้นมอง
แต่ในเวลานี้ หลังจากที่ได้ยินเสียง”ปัง”ประตูม้วนของโรงรถที่เปิดไม่สุดก็ถูกรถอเนกประสงค์สีดำขับมาอย่างฟ้าผ่าจากข้างนอกมาชน!
เยสเข้
แสงดาวรู้สึกตกตะลึกมากๆ！
ลูกข้าราชการที่กำลังเปลี่ยนรองเท้าให้หล่อนออยู่นั้นก็รู้สึกสะดุ้งตกใจและหันกลับไปมองทันที
นั่นเป็นอีกรถอเนกประสงค์ยอดนิยมอีกคันหนึ่ง แต่ที่น่ากลัวที่สุดคือสายตาของนักมืออาชีพอย่างเขา เขาพบว่ามันเป็นรถที่ทหารใช้!
รถอเนกประสงค์ที่ทหารใช้ และยังชนรถของเขาเข้าไปในโรงรถเลยเหรอ?
สีหน้าของวาริชเริ่มซีดเซียว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นรองเท้าบูททหารสีดำที่ก้าวลงมาจากรถ และด้วยรูปร่างที่สูง สวมชุดต่อสู้ลายพรางสีเขียวมะกอก เขาตกใจมากจนลูกตาของเขาจะถลนออกมา
“คุณ…คุณเป็นใคร？”
เขาถามอย่างติดอ่าง
อย่างไรก็ตาม ทหารที่ตกลงมาจากท้องฟ้าไม่ตอบเขา แต่จ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขาอย่างมืดมนด้วยสายตาที่เหมือนนกเหยี่ยว
รวมทั้งเท้าของหล่อนที่ถูกลูกข้าราชการจับเอาไว้
“คุณกำลังทำอะไร？”
เขาเกือบจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อระงับความโกรธในหัวใจของเขาแล้ว
จากนั้นเขาก็ถามทีละคำๆ
แสงดาว：“……”
สมองของหล่อนว่างเปล่า！！
หล่อนฝันไปรึเปล่า? เขาจะปรากฏตัวที่นี่เหรอ?!
หรือว่าหล่อนคิดถึงเขาอีกแล้วงั้นเหรอ เขาเลยมาโผล่ที่นี่ เหมือนว่าหล่อนเกิดภาพหลอนงั้นเหรอ?
หล่อนจ้องมองเขา และเห็นคิ้วของเขากำลังโบวบิน ใบหน้าที่หล่อเหลาภายใต้หมวกทหารก็มีรูปลักษณ์ที่อาฆาตราวกับเสือดุร้ายในป่า ซึ่งเป็นออร่าของทหารที่เด็ดเดี่ยวของเขาเท่านั้น
นี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนเห็นเขาในมุมนี้
แสงดาวยิ่งหัวโล่ง จ้องมองไปที่ชายคนนี้แต่ก็พูดอะไรไม่ออกสักคำ
“พูดสิ！！”
เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ส่งเสียง ม็อกโกจึงระงับอารมณืโกรธของเธอได้เล็กน้อยได้ในที่สุด และเขาดื่มด้วยความเสียงดัง
แสงดาวสั่นสะท้านทันที
เขากำลังจะถอนเท้าโดยไม่รู้ตัว แต่ในขณะนั้นวาริชซึ่งยังคงนั่งยองอยู่ข้างหน้าหล่อน จู่ๆก็ลุกขึ้นยืนและหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
“เธอเป็นใครกันแน่? มาทำอะไรที่บ้านฉัน? รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน? ที่นี่คือตระกูลโชคสกุล！เธอเป็นทหาร มีกี่คนที่กล้ามาที่นี่และเดินเตร่อย่างอิสระ!”
เขาคิดว่าคนตรงหน้าเขาเป็นแค่ทหารธรรมดา
แต่สิ่งที่มีค่ามากที่สุดคือเขาไม่กลัวและหยุดอยู่ตรงหน้าแสงดาวในยามวิกฤติอย่างนี้
แสงดาว：“……”
เขาเหลือบมองลูกข้าราชการอย่างเหม่อลอยอีกครั้ง และยังไม่ทันได้อ้าปากพูด แววตาอาฆาตก็แรงขึ้นในทันใด!!!
“เอาล่ะ เรามาลองดูกันฉันจะมีปัญญาเข้าไปที่นี่ไหม?”
แล้วมือของเขาก็จู่โจมอย่างรวดเร็วราวกับมังกร หลังจากคว้าปลอกคอของลูกข้าราชการนี้ วินาทีต่อมา มีเพียงม็อกโกเท่านั้นที่แกว่งไกวเขาราวกับลูกไก่!
“เฮ้！”
“อ้ากก——”
ในที่สุดแสงดาวก็ตะโกนเสียงร้องออกมาและถูกแทนที่ด้วยเสียงกรีดร้องของลูกข้าราชการ
เขาถูกทิ้งไว้ที่พื้น ในโรงรถก็มีแต่เสียงกรีดร้องของเขา
คนนี้มันช่าง…
แสงดาวเห็นอย่างนี้แล้ว ในที่สุดเธอก็รู้สึกตัวและเข้าไปหยุดชายคนนั้นทันที
“น้าอย่าตีเขาเลย เขาเป็นแค่เพื่อนของฉัน”
“เพื่อน?”
สีหน้าของม็อกโกมืดมนจนน่ากลัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินว่าเธอยังขอร้องแทนคนๆนี้อยู่
เพื่อนงั้นเหรอ?
เพื่อนที่ไหนจะพาเธอไปสถานที่แบบนี้?
เพื่อนที่ไหนจะโน้มตัวไปสวมรองเท้าให้เธออย่างนั้น?
ม็อกโกโกรธมาก
เขาไม่แน่ใจ จริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเลย แต่ตอนนี้เขาโกรธมากจนอยากจะบีบคอเธอทุกนาที
“เธอเป็นเพื่อนกับคนลักลอบขนสินค้างั้นเหรอ?” เขาใช้เท้าเหยียบหลังของลูกข้าราชการ และกัดฟันถามอย่างโหดเหี้ยม!
ห๊ะ?
พวกลักลอบขนของ?
แสงดาวตกตะลึงทันที
หล่อนจ้องไปที่ลูกข้าราชการซึ่งถูกชายผู้นี้เหยียบพื้นด้วยท่าทีตะลึงงัน และใช้เวลานานกว่าที่เธอได้ยินตัวเองถามอย่างระวังว่า: “เขา… เขาลักลอบนำเข้าอะไร? ฉัน…ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นพวกลักลอบขนของ วันนี้ฉันมาดูตัวกับเขา”
“คุณพูดอะไร？”
ทันทีที่คำพูดออกมาความเกลียดชังของชายผู้นี้ก็ยิ่งมากขึ้น
“ดูตัว？เธอไปดูตัวกับใคร？！！”
“ใช่…ใช่สิ น้าฉันเป็นคนแนะนำ พ่อเขาเป็นรองบัญชาการที่นี่จะเป็นผู้ลักลอบขนสินค้าได้อย่างไร? คุณเข้าใจอะไรผิดไปใช่หรือไม่
“กร๊อบ！”
ไม่มีเสียงอะไรเลย
แสงดาวยังพูดไม่จบ กระดูกของชายคนนี้ก็หักอย่างสิ้นเชิงและเสียงกรีดร้องของลูกข้าราชการก็หยุดลง
หล่อนกุมกระโปรงตัวเองและมองดูทั้งหมดนี้ด้วยความสยดสยองไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย
ผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริงๆ