คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1793
ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ไม่ตอบกลับ ซู่หรงหัวเราะและพยายามที่พูดออกมาเป็นคนแรก “ฮ่าฮ่า! ศิษย์น้องแดร์ริล ไม่ต้องกังวลไป ข้าตั้งใจมาหาดีไวน์ ฟาร์เมอร์เพื่อมาดื่มและให้เขารักษาใบหน้าของภรรยาเจ้า”
ในขณะที่เขาพูดเช่นนั้น ซู่หรงก็มองไปที่ดีไวน์ ฟาร์เมอร์และพูดว่า “ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ ศิษย์น้องแดร์ริลขอความช่วยเหลือจากเจ้า อย่าแอบซ่อนมันอีกเลย รีบแสดงเคล็ดลับที่จะรักษาภรรยาของเขาให้หายขาดให้เขาได้เห็นเปผ้นบุญตาหน่อยสิ”
ในตอนนั้นเอง แดร์ริลก็มองไปที่ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ด้วยความคาดหวัง
ลิลี่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตัวสั่นเทา เธอรู้สึกหวั่นไหวและสิ้นหวังอย่างมาก
‘ฉันจะกลับมาสวยอีกครั้งได้ไหมนะ?’
“คือว่า…” ดีไวน์ ฟาร์เมอร์หายใจเข้าลึก ๆ และเงียบไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ เปิดปากของเขาและพูดว่า “สองสามวันที่ผ่านมา ข้าดูแลร่างกายของนางและได้สังเกตใบหน้าของนาง วรยุทธที่มีพิษร้ายแรงที่ทำให้ใบหน้าของนางเสียหายได้ขนาดนี้ ในทางกลยุทธ์แล้วมันสามารถรักษาให้หายได้”
จากนั้นคำพูดของดีไวน์ ฟาร์เมอร์ก็เปลี่ยนไป เขาพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า “แต่ทว่าพิษอยู่ในร่างกายของนางนานเกินไป มันได้ซึมเข้าไปในกระดูกของนางเสียแล้ว ยาไม่อาจรักษาให้หายขาดได้อีก”
เมื่อลิลี่ได้ยินเช่นนั้นเธอก็สิ้นหวังมาก ความคาดหวังที่เธอรู้สึกก่อนหน้านี้ได้หายวับไปในทันที
แดร์ริลเองก็รู้สึกผิดหวังเช่นกัน ราวกับว่ามีใครมาสาดน้ำเย็น ๆ ใส่เขา
‘แม้แต่ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ก็ไม่มีทางแก้ ลิลี่จะดูเป็นแบบนั้นไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ?’
“เป็นไปได้ยังไง!” ซู่หรงขมวดคิ้วพร้อมกับคิดว่าเขาคงได้ยินผิดไป เขาจ้องไปที่ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “เจ้าได้ลองใช้สมุนไพรทุกอย่างในโลกนี้แล้ว และทักษะทางการแพทย์ของเจ้าก็ติดอันดับต้น ๆ ของโลก เจ้าไม่อาจรักษาใบหน้าได้งั้นเหรอ? เจ้าต้องล้อข้าเล่นแน่ ๆ”
ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ดูหงุดหงิดในขณะที่เขายิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ข้าก็อยากจะรักษานางเหมือนกัน แต่ก็อย่างที่ข้าพูดไป พิษอยู่ในร่างกายของนางนานเกินไป มันซึมลึกเข้าไปในกระดูกของนางเป็นเวลามากกว่าสิบปี ข้าไม่มีวิธีแก้หรอก คิดว่าข้าเป็นพระเจ้ารึไง?”
ซู่หรงนั้นเป็นคนขวานผ่าซากและพูดออกมาว่า “ไม่มีทาง เจ้าต้องหาทางให้ได้”
แม้ว่าซู่หรงและแดร์ริลจะไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันมากนัก แต่พวกเขาก็สานสัมพันธ์กันได้ในทันที
ในใจของซู่หรงนั้น แดร์ริลคือเนื้อคู่และน้องชายของเขา ปัญหาของแดร์ริลก็คือปัญหาของเขา
ในตอนนั้นเอง ซู่หรงก็เปิดปากอีกครั้ง เขารู้สึกลำบากใจเมื่อเขาพูดกับดีไวน์ ฟาร์เมอร์ว่า “ข้าไม่สน! หากเจ้าไม่มีทางที่จะช่วยรักษาใบหน้าภรรยาของศิษย์น้องของข้าได้ ข้าจะมาหาเจ้าเพื่อดื่มทุกวัน จนทำให้เจ้าเบื่อไปเลย!”
เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นแดร์ริลก็แทบอยากจะร้องไห้ แต่เขาก็ไม่มีน้ำตาไหลออกมา
ความรู้สึกที่ย่ำแย่ของแดร์ริลได้ถูกฉุดขึ้นเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
ซู่หรงช่างเป็นคนตลกจริง ๆ และแดร์ริลก็รู้สึกประทับใจมาก
‘ช่างเป็นเกียรติจริง ๆ ที่ได้พบกับศิษย์พี่อย่างซู่หรงเช่นนี้’
ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ทนไม่ไหวกับการเซ้าซี้ของซู่หรง เขายิ้มอย่างขมขื่นและผงกศีรษะ “ก็ได้ ก็ได้ ขอข้าคิดหาวิธีอื่นก่อน”
ดีไวน์ ฟาร์เมอร์เป็นคนรักความสงบสุข เขาจะเกลียดมากถ้าหากซู่หรงจะมากวนเขาเพื่อมาดื่มไวน์ทุกวี่ทุกวัน
ในขณะที่เขาพูดเช่นนั้น ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ก็ขมวดคิ้วและเริ่มคิดหาวิธีแก้ปัญหาอื่น
ในตอนนั้นเอง สายตาของเขาจับจ้องไปที่ฉางเอ๋อ แววตาของดีไวน์ ฟาร์เมอร์เป็นประกายในขณะที่จู่ ๆ เขาคิดอะไรบางอย่างออก
ในวินาทีต่อมา ดีไวน์ ฟาร์เมอร์ก็พูดกับแดร์ริลอย่างตื่นเต้นว่า “ตอนนี้ข้าจำได้แล้ว มีบางอย่างในโลกนี้ที่สามารถช่วยภรรยาของเจ้าให้กลับมามีใบหน้าเดิมได้”
“ได้โปรดบอกผมมาเถอะครับ มันคืออะไรเหรอ?” แดร์ริลตื่นตัวและถามออกมาในทันที
‘ตราบใดฉันสามารถทำให้ลิลี่กลับมาสวยเหมือนเดิมได้ ต่อให้ฉันจะต้องปีนเขาแหลมสูงหรือดำดิ่งลงทะเลเพลิง ฉันก็จะทำมันโดยไม่ลังเลเลย’
ลิลี่เองก็ตัวสั่นสะท้านพร้อมกับคว้าแขนของแดร์ริลไว้ แววตาของเธอนั้นเปล่งประกายไปด้วยความหวังอีกครั้ง
“มันคือของบางอย่างที่เรียกว่า เม็ดยามโนภาพ มันเป็นเม็ดยาเทวะที่เจ้าแม่หนี่วาใช้เพื่อสร้างใบหน้ามนุษย์ตอนที่นางกำลังสร้างมนุษย์น่ะ จากที่ข้ารู้มา ยาเม็ดนี้ได้ตกไปอยู่ในมือของโฮ่วอี้ ถ้าข้าจำไม่ผิด โฮ่วอี้ได้ใช้เม็ดยาเทวะนี้เพื่อให้ได้ครอบครองใจของฉางเอ๋อ” ดีไวน์ ฟาร์เมอร์กล่าวพร้อมยิ้ม