เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1599
“โอเค นายมีอะไรจะถามอีกไหม”
ผู้อาวุโสชุดดำเอ่ยขึ้น
ลู่ฝานครุ่นคิดแล้วถามว่า “ผู้อาวุโส ศิษย์สำนักจิ่วเซียวที่กระจัดกระจายอยู่ในใต้หล้าเหมือนผู้อาวุโสยังมีอีกกี่คน”
ผู้อาวุโสชุดดำยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เยอะหรอก น่าจะมีพวกแก่ๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่ ใช่สิ ต่อไปถ้านายมีโอกาสเจอผู้อาวุโสสวมแหวนชิงเซียว ปี้เซียว ตันเซียว จิ่งเซียว ยู่เซียว หลางเซียว หั่วเซียว ช่วยทักทายแทนฉันด้วย บอกพวกเขาว่าฉันเฝ้าป้ายวิญญาณให้เจ้าสำนักอยู่ที่ประเทศตันเซิ่ง ส่วนคนอื่น อืม ยังมีซู่มั่นอีกคน ไม่รู้เธอเป็นยังไงบ้าง ถ้านายได้เจอเธอฝากบอกเธอด้วยว่าอย่ายึดติด”
ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจแล้วทำความเคารพอีกครั้ง
ผู้อาวุโสชุดดำมองลู่ฝานด้วยรอยยิ้ม “โอเค เล่าเรื่องสำนักจิ่วเซียวให้นายฟังพอประมาณแล้ว ส่วนรายละเอียดในอดีตที่ผ่านมา นายค่อยไปถามอาจารย์นายละกัน ตอนนี้ฉันมีคำถามจะถามนาย”
ลู่ฝานพูดว่า “เชิญผู้อาวุโสถามมาได้เลย”
ผู้อาวุโสชุดดำพูดว่า “นายมาทำอะไรที่ประเทศตันเซิ่ง ฉันจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอหวูเฉิน เขาน่าจะออกจากแดนตะวันออกไปเขตตะวันตกแล้ว”
ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “แดนตะวันออก เขตตะวันตกเหรอ”
ผู้อาวุโสชุดดำยิ้มแล้วพูดว่า “นายคงไม่ได้ออกเดินทางไกลเป็นครั้งแรกใช่ไหม ใต้หล้าแบ่งออกเป็นสี่เขตแดน แดนตะวันออก เขตตะวันตก เขตใต้และเขตเหนือ ประเทศตันเซิ่งรวมถึงดินแดนน้อยใหญ่รอบๆ อยู่ในแดนตะวันออก”
ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจแล้วขานรับ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินว่าใต้หล้าแบ่งเป็นเช่นนี้
ลู่ฝานพูดว่า “อาจารย์กลับไปที่แดนตะวันออกแล้ว ฉันมาประเทศตันเซิ่งครั้งนี้ เพื่อช่วยหาของอย่างหนึ่งให้เขา!”
ผู้อาวุโสชุดดำพูดว่า “ของอะไร”
ลู่ฝานเงียบไม่พูดอะไรสักคำ
ผู้อาวุโสชุดดำขมวดคิ้ว “ทำไม นายไม่อยากบอกฉันเหรอ”
ลู่ฝานพูดว่า “เรื่องสำคัญมาก ฉันอาจมีโอกาสแค่ครั้งเดียว ฉันเดิมพันด้วยไม่ได้หรอก ผู้อาวุโสโปรดอภัยให้ด้วย ฉันไม่อยากหลอกผู้อาวุโส ดังนั้นจึงไม่บอกดีกว่า”
ผู้อาวุโสชุดดำมองตาลู่ฝานแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ดูเหมือนของที่นายหาเป็นของหายากในประเทศตันเซิ่งสินะ ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันเป็นแค่คนเฝ้าป้ายวิญญาณเท่านั้น ช่วยอะไรนายไม่ได้หรอก นายไม่บอกก็ไม่เป็นไร! แต่ในเมื่อนายสืบทอดมรดกทางวัฒนธรรมของสำนักจิ่วเซียว งั้นสองสามวันนี้ก็มาเฝ้าป้ายวิญญาณให้เจ้าสำนักสิ”
ลู่ฝานคำนับแล้วพูดว่า “ได้เลยผู้อาวุโส”
ผู้อาวุโสชุดดำลุกขึ้นเดินไปข้างนอก จู่ๆ ลู่ฝานนึกอะไรขึ้นได้ เขาพูดว่า “ผู้อาวุโส ขอโทษเรื่องฝันร้ายของผู้อาวุโสจริงๆ!”
ผู้อาวุโสชุดดำยิ้มแล้วพูดว่า “ของขวัญพบหน้าที่ผู้อาวุโสมอบให้รุ่นน้อง เป็นธรรมเนียมอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันไม่มีของอะไรมากมาย ในเมื่อนายชอบฝันร้าย ให้นายก็นับว่าไม่เลว เก็บไว้เถอะ”
พูดจบ ผู้อาวุโสชุดดำเดินออกจากประตูหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์
เหวี่ยงมือเบาๆ ประตูปิดลงเสียงดัง
ลู่ฝานลูบแหวนที่ยังสั่นเบาๆ เขายิ้มแล้วพูดว่า “บูรพาจารย์ท่านนี้ แม้ปากบอกว่าไม่ใช่คนสำนักจิ่วเซียวแล้ว แต่แท้จริงแล้วเขายังรักสำนักจิ่วเซียวจากก้นบึ้งของหัวใจ!”
เงาของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรโผล่ขึ้นมาบนมือลู่ฝาน พูดด้วยเสียงนอบน้อมว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ที่แท้เจ้านายมาจากสำนักจิ่วเซียวอันสูงส่งนี่เอง ให้ฉันทำความเคารพเทพบู๊เสินเซียวได้ไหม ฉันเลื่อมใสเทพบู๊เสินเซียวมาก”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “แกก็เคยได้ยินเรื่องเขาเหรอ”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “ไม่ใช่แค่เคยได้ยิน ฉันเคยติดตามเจ้านายคนก่อนๆๆ เห็นเทพบู๊เสินเซียวฆ่าผู้ฝึกชั่วร้าย เรียกว่าโจมตีกลับอย่างรวดเร็ว ทำลายล้างได้อย่างง่ายดาย พวกมารที่เก่งสุดๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าเทพบู๊เสินเซียว ไม่สามารถสู้เทพบู๊เสินเซียวได้เลย”