บทที่ 703
เมื่อเห็นว่าคุณหญิงใหญ่เซียวกำลังจะคุกเข่า เซียวฉางควนตะลึง รีบยื่นมือออกไปพยุงเธอ
แต่คุณหญิงใหญ่เซียวตั้งใจที่จะคุกเข่า ย่อตัวล้มลงทันที เธอคิดว่าคุกเข่าลงก่อน เพื่อดูว่าคุณเซียวฉางควนจะใจแข็งจริงหรือเปล่า คิดในใจว่าแม่ยอมคุกเข่าเพื่อคุณก็ไม่มีประโยชน์หรือ?
เซียวฉางควนคิดเช่นเดียวกับหม่าหลัน
แม้ว่าเขาจะขัดแย้งกับหม่าหลัน ถึงกับเตรียมตัวที่จะแยกกันอยู่กับเธอ แต่เรื่องของคุณหญิงใหญ่เซียว ความคิดของเขากับหม่าหลันตรงกัน ไม่ว่าจะยังไง ก็จะไม่ให้คุณหญิงใหญ่เซียวเข้ามาอาศัยอยู่ด้วย!
เซียวฉางควนพยุงคุณหญิงใหญ่เซียวและพูดอย่างเย็นชาว่า “แม่ แม่อย่ามาเสแสร้งทำเป็นขมขื่น ไม่ว่าแม่จะพูดยังไง ผมก็ไม่สามารถให้แม่อยู่ที่คฤหาสน์นี้ได้!”
หญิงใหญ่เซียวตำหนิอย่างเศร้า ๆว่า “เซียวฉางควน แกยังมีจิตสำนึกอยู่อีกไหม? แม่ตั้งครรภ์สิบเดือนถึงคลอดแกออกมา แกย้ายเข้ามาอยู่คฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้ แต่แกกลับไม่ให้ฉันอาศัยอยู่ด้วย?!”
เซียวฉางควนพยักหน้า แล้วกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “แม่ แม่ล้มเลิกความคิดนี้เถอะ ไม่ว่าจะยังไง ผมก็ไม่ยินยอมให้แม่อาศัยอยู่ที่นี่!”
“ได้ยินหรือยัง?” หม่าหลันที่เท้าสะเอวอยู่ข้าง ๆ กล่าวว่า “ถ้าหากคุณยังรู้จักละอาย ก็รีบไปซะ อย่ารอให้ฉันเรียกตำรวจมาลากตัวคุณออกไป ถ้าเป็นอย่างนั้นใบหน้าที่แก่ของคุณมันจะดูไม่ดีน่ะ!”
สีหน้าของคุณหญิงใหญ่ไม่สู้ดี แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เซียวฉางควนเป็นลูกชายของฉัน! เป็นลูกแท้ๆของฉัน! เขามีหน้าที่ต้องเลี้ยงดูฉัน ตอนนี้ฉันไม่มีที่อยู่ เขาต้องให้ฉันอยู่ ต้องเลี้ยงดูฉัน! นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่ไปไหน! ฉันจะอาศัยอยู่ที่นี่ ถ้าพวกคุณไม่ให้ฉันอยู่ ฉันก็จะไปฟ้องศาล ถ้าคุณแตะต้องตัวฉัน ฉันก็จะไปแจ้งความว่าพวกคุณทารุณกรรมคนแก่ แล้วจับคุณเข้าคุก!”
หม่าหลันชี้ไปที่คุณหญิงใหญ่เซียวแล้วด่าว่า “อีแก่หนังเหนียวตายยาก เริ่มเอะอะโวยวายแล้วใช่ไหม? ฉันไม่เชื่อว่าจะมีใครกล้าจับฉัน! ถ้าวันนี้คุณยังไม่ไสหัวออกไป ฉันก็จะทุบตีคุณให้ตาย!”
พูดจบ หม่าหลันก็แยกเขี้ยวยิงฟัน กำลังจะตบไปที่ใบหน้าของคุณหญิงใหญ่เซียว
เซียวฉางเฉียนรีบขวางเธอไว้ และกล่าวว่า “คุณจะทำอะไร? จะทำร้ายคนแก่ใช่ไหม? ฉันจะฟ้องคุณ โทรศัพท์ของฉันสามารถบันทึกภาพได้!”
เซียวไห่หลงกับเซียวเวยเวยก็รีบวิ่งเข้ามา ล้อมคุณหญิงใหญ่เซียวเอาไว้ แล้วก็กล่าวตามหลักการว่า “พวกคุณต้องเลี้ยงดูคุณย่า มันสมควรและถูกต้องตามกฎหมายอยู่แล้ว!”
เซียวฉางควนตกตะลึง
เขาไม่รู้ว่ากฎหมายโดยทั่วไปจะจัดการอย่างไรกับปัญหาดังกล่าวนี้ แต่ตามที่เห็น หากเรื่องไปถึงศาล มันเหมือนกับว่าตนเองจะไม่มีเหตุผลจริงๆ
หม่าหลันตื่นตระหนกเช่นกัน หากเพราะเรื่องนี้ทำให้พวกเขาสามารถเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านนี้ได้ งั้นต่อไปตนเองก็จะไม่สามารถมีชีวิตที่สงบได้อีก?!
วันนี้เพิ่งย้ายเข้ามา ยังไม่ทันนอนหลับฝันดีในคฤหาสน์นี้เลย คุณหญิงใหญ่เซียวตัวแสบก็เข้ามาพัวพันวุ่นวายแล้ว ทำให้เธอรู้สึกรำคาญมาก?!
ขณะที่ทั้งคู่ไม่รู้จะทำยังไงดี เย่เฉินก็กล่าวขึ้นว่า “ให้พ่อตาของฉันเลี้ยงดูย่า มันเป็นหน้าที่ที่เขาควรจะทำอยู่แล้ว แต่คฤหาสน์นี้เป็นของผม และผมก็ไม่มีหน้าที่ที่จะต้องเลี้ยงคุณหญิงใหญ่เซียว!”
เซียวฉางควนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบกล่าวว่า “แม่ได้ยินใช่ไหม? คฤหาสน์นี้เป็นของลูกเขยผม ไม่ใช่ของผม ผมไม่สามารถตัดสินใจได้!”
คุณหญิงใหญ่เซียวมองไปที่เย่เฉิน กัดฟันกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไอ้ขยะอย่างแกกินและอาศัยอยู่ที่ตระกูลเซียวของฉันมาตั้งหลายปี แกควรเลี้ยงดูฉันด้วย?”
เย่เฉินยิ้มบาง ๆ แล้วกล่าวว่า “ตามกฎหมายผมไม่มีหน้าที่ที่จะต้องเลี้ยงดูคุณ ฉะนั้นต้องขอโทษด้วย เชิญกลับไปเถอะ”
คุณหญิงใหญ่เซียวรีบกล่าวอย่างข้าง ๆคู ๆว่า “เรื่องนี้ฉันไม่สนใจ แกแต่งงานกับหลานสาวฉัน แกก็ต้องเลี้ยงดูฉัน! วันนี้ยังไงฉันก็จะอยู่ที่คฤหาสน์นี้แน่นอน อย่าคิดว่าจะมีใครไล่ฉันออกไปได้ ถึงตายฉันก็จะตายอยู่ที่นี่!”
เย่เฉินขมวดคิ้ว แล้วกล่าวว่า “พวกคุณกำลังบุกรุกบ้านคนอื่น และสร้างปัญหา ถ้ายังไม่ออกไปผมจะเรียกตำรวจมาจับพวกคุณ!”
คุณหญิงใหญ่เซียวยิ้มเยาะเย้ยว่า “จับฉัน ฉันมาที่บ้านของลูกชาย และหลานสาว ตำรวจมีสิทธิ์อะไรมาจับฉัน! ถึงแม้ว่าแกจะพาฮ่องเต้มา ฉันก็ไม่กลัว!”